Ακόμη και από μια πολύ πρόχειρη ανάγνωση των βιογραφικών των κομματικών στελεχών όλων των κομμάτων δείχνει καθαρά πως στην πλειοψηφία τους κινούνται επαγγελματικά στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, των επιδοτούμενων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Στην πλειοψηφία τους, όταν δεν είναι συνδικαλιστές τότε σίγουρα είναι επιχειρηματικά ή επαγγελματικά στελέχη που έχουν κάποια πολύ σοβαρή σχέση με επαγγελματικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες που συνδέονται με το κράτος ή την Ε.Ε. ή ακόμη είναι και προέκταση του κράτους ή φορείς υλοποίησης των ευρωπαϊκών πολιτικών.
Οι μηχανισμοί των κομμάτων είναι προέκταση του κράτους και το κράτος έχει ως φυσική του προέκταση τους ευνοούμενους των κομμάτων που κάνουν προνομιακές «δουλειές» με το κράτος.
Πρόκειται για μια συνδικαλιστική, επαγγελματική και επιχειρηματική ελίτ που χωρίς αυτήν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμία κρατική ή ευρωπαϊκή πολιτική σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Αυτή η κομματική ελίτ υπάρχει εν ονόματι του κράτους και της Ε.Ε. και οι δημόσιες λειτουργίες είναι το προϊόν που παράγουν και πωλούν στο κράτος-πελάτη.
Η οικονομική τους ύπαρξη εξαρτάται από το κράτος και από την Ε.Ε. αλλά αυτό δείχνουν να το έχουν ξεχάσει προσφάτως και να μην αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που θα διατρέξουν στην περίπτωση που η Ελλάδα βρεθεί εκτός ευρώ και ευρωζώνης.
Αυτόν τον κίνδυνο δεν φαίνεται να τον αντιλαμβάνονται και αυτό επειδή 30 χρόνια τώρα έχουν συνηθίσει στο εύκολο χρήμα αφού εύκολες δουλειές με πολλά λεφτά και χωρίς ρίσκο υπήρχαν για όλους.
Να γιατί κανένα κόμμα δεν θέλει να κάνει τις μεταρρυθμίσεις αλλά και εάν θελήσει τα κομματικά του στελέχη δεν πρόκειται να επιτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις είτε μπλοκάροντάς τες εντός κόμματος πριν φτάσουν στο επίπεδο της δημόσιας διοίκησης είτε μπλοκάροντας την υλοποίησή τους.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει το κράτος είναι να αλλάξει ο τρόπος των αμοιβών των στελεχών της κρατικής μηχανής.
Αυτή τη στιγμή η επαγγελματική ελίτ βγάζει λεφτά από τη στιγμή που «πάρει» κάποιο έργο. Είναι αυτονόητο πως η κερδοφορία της ελίτ έρχεται σε αντίθεση με την κερδοφορία του κράτους, αφού η ελίτ είναι αυτή που προκηρύσσει τα έργα αλλά και αυτή που τα υλοποιεί.
Όσο περισσότερο κερδίζει η ελίτ τόσο περισσότερο χάνει το κράτος. Αντίστοιχα, όσο περισσότερο κερδίζει το κράτος τόσο μικρότερες αμοιβές εξασφαλίζει η ελίτ και τόσο λιγότερες δουλειές προκηρύσσονται.
Όσο πιο γρήγορα παραδοθεί ένα έργο τόσο λιγότερα χρήματα θα πάρουν οι συντελεστές του έργου. Αντιθέτως, όσο περισσότερο διαρκέσει ένα έργο τόσο περισσότερα χρήματα θα απορροφήσει αυτό το έργο.
Για να γίνουν μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος αμοιβής και αντί να πληρώνονται οι μεταρρυθμιστές ως προς το έργο-αυτοσκοπό, να πληρώνονται με κάποια μορφή ποσοστού επί του αποτελέσματος των κερδών του κράτους.
Εάν αλλάξει ο τρόπος της αμοιβής αυτών των επαγγελματικών στελεχών, τότε θα τρέξουν όλα τα δημόσια έργα σε πάρα πολύ σύντομο χρόνο, με πολύ μικρότερο κόστος, τα παραδοτέα θα είναι χρήσιμα και το αποτέλεσμα θα είναι προς όφελος όλων των Ελλήνων και της Ελλάδας.
Νίκος, http://www.disabled.gr/, 11 Ιουνίου 2012.