H Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διοργάνωσαν στο Λουξεμβούργο διάσκεψη με θέμα “Εμπνέουμε τις δράσεις και οδηγούμε τις αλλαγές”. Ομιλήτρια ήταν η Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Ευαγγελία Τζαμπάζη.
Στην ετήσια διάσκεψη του Δικτύου ORIGIN που πραγματοποιήθηκε στο Λουξεμβούργο και συνδιοργάνωσε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμμετείχε η Ευρωβουλευτής κ. Τζαμπάζη με ομιλία της με θέμα “Γυναίκες με αναπηρία και πολιτική”. Το διεθνές δίκτυο ORIGIN αποτελείται από επαγγελματίες του τομέα ανθρώπινου δυναμικού, οι οποίοι ειδικεύονται σε ζητήματα ισότητας των φύλων και διαφορετικότητας σε διεθνείς οργανισμούς και πολυεθνικές επιχειρήσεις,
Στόχος της συνάντησης αυτής, είναι η ανταλλαγή καλών πρακτικών καθώς και η ενημέρωση γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με θέματα ίσων ευκαιριών και ισότητας στο εργασιακό χώρο. Συζητούνται τρόποι με τους οποίους μπορεί να διευκολυνθεί, μεταξύ άλλων η πρόσβαση ΑΜΕΑ στην αγορά εργασίας, ειδικότερα σε επίπεδο διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών εταιριών. “Στόχος μας είναι να μην εξαρτώνται οι άνθρωποι από παθητικές παροχές πρόνοιας, με επιδόματα και συντάξεις, αλλά να επενδύσουμε σε ενεργητικά μέτρα της αγοράς εργασίας, που θα έχουν θετική επίδραση στην οικονομική κατάσταση των κοινωνικά αποκλεισμένων ατόμων, αλλά και στην αυτοεκτίμησή τους. Όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, εφαρμόζουν μία σειρά μέτρων, που στοχεύουν στην προώθηση της συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία, των νέων, των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία”, τόνισε μεταξύ άλλων η κ. Τζαμπάζη και συνέχισε λέγοντας: “Η ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ στην αγορά εργασίας μπορεί να διευκολυνθεί μέσα από την αναγκαία προσαρμογή του εργασιακού περιβάλλοντος στις ανάγκες τους. Οι τεχνικές προσαρμογές αποτελούν το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ. Το όποιο οικονομικό τους κόστος είναι αποδεδειγμένα μικρότερο από το κόστος της δια βίου επιδοματικής πολιτικής και των επιπρόσθετων οικονομικών βαρών που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των ΑΜΕΑ”. Με παρεμβάσεις στη συνέχεια της συζήτησης συμμετείχαν ο Γεν. Διευθυντής Προσωπικού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Barry Wilson, η Υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού της Παγκόσμιας Τράπεζας κ Sheila Rendle καθώς και η κ. Anna Troeng, εκπρόσωπος της Μονάδας Ίσων Ευκαιριών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
“Κύριε Γενικέ Διευθυντά, Kυρία εκπρόσωπε της World Bank, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και την φιλοξενία. Θα ήθελα να συγχαρώ την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για την διοργάνωση, καθώς και το δίκτυο ORIGIN για το σημαντικό του έργο και για τον αποτελεσματικό τρόπο που ενημερώνει, συμβουλεύει, επιμορφώνει, αναπτύσσει στρατηγικές και παρεμβαίνει σε θέματα που αφορούν την προώθηση της ισότητας των φύλων σε διεθνές επίπεδο.
Είχα την τιμή να παρακολουθήσω μέρος αυτής της προσπάθειας στο Πεκίνο +5 στην Νέα Υόρκη, το 2000. Ιδιαίτερα σημαντικό σημείο η πρωτοβουλία του δικτύου, όπου στη διοργάνωση σημερινής συνάντησης θα συζητηθούν και θέματα που αφορούν την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία και ειδικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες με αναπηρία.
Από την προσωπική μου εμπειρία, ως γυναίκα με αναπηρία και την ενασχόλησή μου με το κίνημα των αναπήρων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, γνωρίζω ότι οι γυναίκες με αναπηρία αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα, που οφείλονται αφενός στο στίγμα της αναπηρίας (προκαταλήψεις, στερεότυπα και αρνητική αντιμετώπιση λόγω έλλειψης σωστής ενημέρωσης για τις ικανότητες του ατόμου με αναπηρία) και αφετέρου στο γεγονός ότι είναι γυναίκες. Τα ζητήματα αυτά δυσχεραίνουν τη δυνατότητα πρόσβασης των γυναικών με αναπηρία στην εκπαίδευση, στην ένταξη στην παραγωγική διαδικασία, στη δημιουργία οικογένειας κλπ, με σοβαρές επιπτώσεις στη διαδικασία ένταξής τους στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα της τοπικής κοινωνίας. Η ενασχόληση δε μιας γυναίκας με αναπηρία, με την πολιτική και η πρόθεσή της να αγωνιστεί για το σύνολο, είναι ένα δύσκολο έργο που απαιτεί πολύ εργασία για να αρθούν όλες οι προκαταλήψεις και επίσης, απαιτεί ουσιαστική στήριξη από την οικογένειά της, τον πολιτικό χώρο που ανήκει και την τοπική της κοινωνία.
Στην περίπτωση που εξετάζουμε την αναπηρία ενταγμένη στο κοινωνικό σύνολο, η υποφαινόμενη θα ήταν ένα πολύ κοινό φαινόμενο.
Αγροτικό περιβάλλον, 100 χλμ βόρεια της Θεσσαλονίκης, ανοιχτόμυαλη η οικογένειά μου. Δέκα μηνών προσβλήθηκα από πολιομυελίτιδα (από τα τελευταία θύματα στην Ελλάδα). Ποτέ δεν στάθηκε η κινητική αναπηρία καλή δικαιολογία για να ¨γλιτώσω¨ το σχολείο, συμμετοχή στις αγροτικές δραστηριότητες της οικογένειας, αλλά δεν με απέτρεψε και από τις δραστηριότητες της ελεύθερης ώρας, εκδρομή, χορό. Τη Θεσσαλονίκη την πρωτογνώρισα για ιατρικούς και φυσιοθεραπευτικούς λόγους. Την επέλεξα για τις σπουδές μου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και έγινε και πατρίδα “της επιλογής” τελικά, 28 χρόνια τώρα με τον σύζυγό μου, ο οποίος είναι και το σημείο που έκανε τη διαφορά στη ζωή μου, στη δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας και συμμετοχής μου στα κοινά στη συνέχεια. Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στην υποστήριξη των παιδιών (σήμερα είναι 19 και 21) μέσα και έξω από το σπίτι, χωρίς να στερηθούμε κοινωνική, πολιτική, περιβαλλοντική συμμετοχή και δραστηριότητα, χωρίς να πούμε όχι σε καμία πρόκληση. Τα παιδιά μεγάλωσαν με την επίγνωση της διαφορετικότητας της μητέρας, συμμετοχικά, υπεύθυνα για τον εαυτό τους και τις κοινές δραστηριότητες.
Μετά τα 30 μου, με άγγιξε το μεταπολιομυελιδιτικό σύνδρομο (post polιo) και αποφάσισα για λόγους υγείας κατ’ αρχήν να αξιοποιήσω την κολύμβηση σαν θεραπευτικό μέσο. Έτσι, γνώρισα ανθρώπους που προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ακόμη και το ταμπού της θέας του εαυτού τους με περιβολή κολύμβησης, και να αυξήσουν την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση αλλά και την φυσική τους κατάσταση με τον συναγωνισμό, την συναναστροφή και τον αθλητισμό.
Ανθρώπους που έκαναν την έξοδό τους στον κόσμο μετά από ασθένεια ή και ατύχημα που άλλαξε τη ζωή τους, την καθημερινότητά τους, που διεύρυνε την προοπτική τους και έδωσε στις λέξεις αισιοδοξία και προσπάθεια άλλο νόημα. Το ένα έφερε το άλλο, ο αθλητισμός έγινε πρωταθλητισμός, το εθνικό πρωτάθλημα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο και ο κόσμος μου μεγάλωσε…
Στις αποστολές είχα την ευκαιρία να δω και να συγκρίνω πώς αντιμετωπίζουν την αναπηρία, την πρόσβαση, την αποκατάσταση σε άλλες χώρες,
Όσοι είχατε την εμπειρία των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004, δύσκολα μπορείτε να φανταστείτε πως μόλις λίγα χρόνια πριν, ήταν πρακτικά αδύνατη η πρόσβαση σε αθλητικούς χώρους και η προπόνηση μια περιπέτεια. Αυτό το ζήτημα της προσβασιμότητας, είναι ένα ζήτημα που ακόμη το παλεύουμε, όχι μόνο για τους αθλητικούς χώρους αλλά και για τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους χώρους δουλειάς και διασκέδασης, τα μαγαζιά, την ύπαιθρο και τους αρχαιολογικούς χώρους -την Ακρόπολη σήμερα την έχουμε προσβάσιμη στα ΑΜΕΑ-, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και για τα ίδια μας τα σπίτια.
Η συνδικαλιστική μου δραστηριότητα άρχισε μόλις φέραμε στον κόσμο το πρώτο μας παιδί. Η χαρά της ύπαρξης του δεν χωρούσε σε ένα σπίτι. Ο τρόπος να την εξωτερικεύσω ήταν η συμβολή στα κοινά μέσα από την καθημερινή ενασχόληση. Είκοσι χρόνια εθελοντικής συμμετοχής, οργανωμένης όμως. Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών, μια σειρά από επιτεύγματα μαζί του, στην πραγματικότητα της Ελλάδας με το ΠΑΣΟΚ.
-Χορήγηση εξωϊδρυματικού επιδόματος παραπληγίας-τετραπληγίας
-Ατελής εισαγωγή επιβατικού αυτοκινήτου.
-Πλήρης σύνταξη μετά από 15 χρόνια εργασίας στους βαριά κινητικά αναπήρους, τυφλούς και άλλες κατηγορίες
-Εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ χωρίς εξετάσεις.
-Καθιέρωση και θεσμοθέτηση του Γραφείου Μελετών για τα άτομα με
αναπηρία.
-Θεσμοθέτηση διατάξεων στο Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό για την προσπέλαση.
-Συμμετοχή με εκπροσώπους του σε προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αφορούν την καλύτερη διαβίωση και ποιότητα ζωής των βαριά κινητικά αναπήρων και υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων.
Παράλληλα επαίνεσε την ενεργό κοινωνικού χαρακτήρα δράση όπως:
Βραβεύσεις αριστούχων μαθητών με αναπηρία και ανθρώπων που έχουν προσφορά στο χώρο της αναπηρίας, αγορά ειδικών ταξί, έκδοση διμηνιαίου περιοδικού.Ταυτόχρονα συμμετείχα στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων, και βέβαια στο τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο για την αναπηρία, την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία.
Οι ανάλογες τρεις βαθμίδες και στον αθλητικό χώρο: πρόεδρος του αθλητικού σωματείου Θεσσαλονίκης “Θερμαϊκός”, μέλος στην αθλητική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων και μέλος της Εθνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής.
Εμπλοκή και εμπειρία από την Ελληνική Τηλεόραση στο κρατικό κανάλι ΕΤ3. Έκανα την επιμέλεια και παρουσίαση της εκπομπής “Στόχος 2004”, με μόνο περιεχόμενο τη βέλτιστη προετοιμασία των αθλητών και των αγώνων.
Η επαγγελματική μου καριέρα μου επιφύλαξε κάτι πολύ ποιοτικό. Υπήρξα δημόσιος υπάλληλος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επί 15ετίας. Ένας χώρος ο οποίος υπήρξε μεγάλο σχολείο επίσης. Και στην συνέχεια διάλεξα τον ελεύθερο στίβο. Υπήρξα για 4,5 χρόνια υπάλληλος σε μεγάλη εταιρία που αντιπροσώπευε είδη εξυπηρέτησης ανθρώπων με αναπηρία και τα επόμενα 4,5 είχα την ευκαιρία της δημιουργίας και υποστήριξης της προσωπικής μου ανάλογης εταιρίας.
Κάθε φορά έπρεπε να διεκδικώ, από τα πολύ βασικά έως τα αυτονόητα, να προσαρμόζομαι στις καταστάσεις με ευρηματικότητα και χιούμορ. Η πραγματικότητα αυτή απαιτούσε μεγάλες προσπάθειες, καλύτερο και αυστηρότερο προγραμματισμό, συντονισμό κινήσεων με άλλους ανθρώπους,
και ουσιαστικά απαιτούσε να προσχεδιάζω τα πάντα και να τα εκτελώ με απόλυτο πρόγραμμα. Αυτό ακόνισε και όξυνε τόσο τις εσωτερικές, όσο και τις εξωτερικές μου αντιδράσεις. Η δραστηριότητα αυτή κορυφώθηκε το 2004 με την πρόταση του Γεωργίου Παπανδρέου να συμμετέχω σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με έφερε μπροστά σας σήμερα, με μια ιδιότητα στην οποία έχω άπειρο βάρος, μεγάλη ευθύνη και πολλή χαρά.
Η είσοδός μου στο σώμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι μια ακόμη πρόκληση, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία για να συμβάλω στη βελτίωση σημαντικών ζητημάτων. Συμμετέχω σε δύο επιτροπές. Στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων και στην Επιτροπή Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας των Τροφίμων. Άνθρωποι, Περιβάλλον, Τεχνολογία και Πολιτισμός είναι έννοιες και όχι προβλήματα, έννοιες αλληλένδετες και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ξεχωριστά. Αν τα σκεφτούμε όλα μαζί και τα συνδέσουμε, τόσο οι αποφάσεις, όσο και οι δράσεις μας σε όλα τα επίπεδα θα γίνουν μια και κοινή, θετική αντιμετώπιση, που θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Το πιο σημαντικό σημείο όμως, είναι η συμμετοχή του πολίτη, σε όλες τις διαδικασίες που τον αφορούν. Για να συμμετέχει σωστά και υπεύθυνα ο πολίτης, οφείλει να ενημερώνεται έγκυρα και έγκαιρα, ώστε να αποκτήσει το σύνολο της πληροφορίας, να αναπτύξει τους σωστούς τρόπους σκέψης, για να μπορεί να κρίνει μόνος του τις ενέργειες και να μην φοβάται να συμμετέχει ενεργά. Γι´ αυτό και κάθε χρηματοδότηση, που προορίζεται για την επίλυση των προβλημάτων, πρέπει να συνδυάζεται – απαραίτητα – με χρηματοδοτήσεις για δράσεις ενημέρωσης, όχι μόνο για όλα τα θέματα, αλλά κύρια για τους τρόπους αντιμετώπισής τους.
Χρειάζεται εκπαίδευση των πολιτών, με τη συνεργασία της τοπικής κοινωνίας,της αυτοδιοίκησης αλλά και αξιόπιστων φορέων, που θα καταρτίζουν και θα εκπαιδεύουν δια βίου τους πολίτες. Η πράξη έχει αποδείξει, πως όταν ο πολίτης γνωρίζει τις αρνητικές αλλά και τις θετικές επιδράσεις ενός φαινομένου, μιας ενέργειας, μιας παράλειψης, θα αγωνιστεί για την επιβολή του μέτρου προστασίας θα παλέψει για την εφαρμογή ενός προγράμματος, για την ανάπτυξη μιας πρωτοβουλίας.
Ο ρόλος μας λοιπόν στην ΕΕ, έχει να κάνει, τόσο με την άσκηση ελέγχου για το πώς προστατεύουμε τα υπάρχοντα και κεκτημένα, τη διάδοσή των πολιτικών που θα βοηθήσουν στην υλοποίηση νέων έργων βελτίωσης της ζωής όλων μας και κύρια αφορά το πώς θα κάνουμε τους πολίτες της Ένωσης ενεργά συμμέτοχους, σε όλες αυτές τις διαδικασίες. Όσον αφορά τα ζητήματα ισότητας, τα ζητήματα των κοινωνικών υποθέσεων τα θέματα της αναπηρίας, της απασχόλησης, της παροχής ίσων ευκαιριών για όλους, τα βασικά εργαλεία της δουλειάς μας, δηλαδή η νομοθέτηση, η ανάληψη πρωτοβουλιών, η λήψη μέτρων είναι τα ίδια.
Εκεί όμως, επειδή το πεδίο της παρέμβασης είναι ο άνθρωπος και ο πολιτισμός η κοσμοθεωρία μας, χρειάζεται να αλλάξουμε πολλές προκαταλήψεις, οπότε τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα. Η διαδικασία αυτής της αλλαγής, εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Σπουδαιότερη όμως θεωρείται η απασχόληση, που αποτελεί δικαίωμα όλων μας και που μας παρέχει τα υλικά και ηθικά μέσα, για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία.
Με την εφαρμογή της αρχής του Gender Mainstreaming και μέσω των προγραμμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου και της κοινοτικής πρωτοβουλίας EQUAL, που είναι τα κύρια χρηματοδοτικά μέσα, με τα οποία η Κοινότητα μεταφράζει σε δράση τους στόχους της, έχει χρηματοδοτηθεί ένα ευρύ φάσμα ενεργειών, για την ενσωμάτωση των κοινωνικών ομάδων που μειονεκτούν -νέοι, γυναίκες, ηλικιωμένοι, κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες, αποφυλακισμένοι, πρόσφυγες, χρήστες εξαρτημένοι από ουσίες – στην αγορά εργασίας. Στόχος μας είναι να μην εξαρτώνται οι άνθρωποι από παθητικές παροχές πρόνοιας, με επιδόματα και συντάξεις, αλλά να επενδύσουμε σε ενεργητικά μέτρα της αγοράς εργασίας, που θα έχουν θετική επίδραση στην οικονομική κατάσταση των κοινωνικά αποκλεισμένων ατόμων, αλλά και στην αυτοεκτίμησή τους. Όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, εφαρμόζουν μία σειρά μέτρων, που στοχεύουν στην προώθηση της συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία, των νέων, των γυναικών στην παραγωγική διαδικασία.
Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν νομοθεσία κατά των διακρίσεων, συστήματα ποσοστώσεων, προγράμματα αποκατάστασης και επαγγελματικής κατάρτισης. Εφαρμόζονται μέτρα προώθησης εναλλακτικών μορφών απασχόλησης, δίνονται κίνητρα για τη σύσταση κοινωνικών επιχειρήσεων, επιδοτήσεις μισθών, επιδοτήσεις για την απόκτηση τεχνικών βοηθημάτων και εργονομικής διευθέτησης του εργασιακού χώρου, προγράμματα ενημέρωσης των εργοδοτών και του κοινού για να εξαλειφθούν οι προκαταλήψεις κ.λ.π.
Σε όλα τα ανωτέρω, οφείλουμε να λάβουμε υπ´ όψιν και το γεγονός, πως δεν αναφερόμαστε σε μία ομοιογενή ομάδα και ότι οι ανάγκες τους και οι ικανότητές τους διαφοροποιούνται, οπότε και πρέπει να παρέχεται η δυνατότητα επιλογής, μεταξύ εναλλακτικών μορφών απασχόλησης και η δυνατότητα μετάβασης, από την μία μορφή εργασίας στην άλλη.
Οι στρατηγικοί στόχοι και οι προτεραιότητες της κοινωνικής πολιτικής της Ένωσης και των κρατών μελών, οφείλουν να εντάσσονται στη φιλοσοφία και την πρακτική της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής του «Ευρωπαϊκού Σχεδίου Δράσης (2004-2010)», το οποίο περιλαμβάνει πρωτοβουλίες της Ε.Ε. που στόχο έχουν την ένταξη των ατόμων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μειονεκτούν, στο σύνολο μιας διευρυμένης οικονομίας και κοινωνίας της Ε.Ε. και με μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση.
Για το στόχο αυτό έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται δράσεις που διασφαλίζουν αυτό το κοινοτικό κεκτημένο κατά τη διαδικασία σύνθεσης, εφαρμογής και αξιολόγησης των προγραμμάτων όχι μόνο στα κράτη μέλη, αλλά και στα συνεργαζόμενα και υπό ένταξη κράτη. Τα προγράμματα παραγωγής και προώθησης της ισότητας αποτελούν ένα μέσο, ώστε αυτή η φιλοσοφία της Ένωσης να έρχεται πιο κοντά στους πολίτες με άμεσο τρόπο.
Κάθε χρόνο, απλουστεύονται τα κοινοτικά νομοθετικά μέσα και δημιουργείται ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο, μέσα στο οποίο είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθεί, να εφαρμοστεί και να αξιολογηθεί ένα πλούσιο φάσμα δραστηριοτήτων. Στόχος να υπάρχει συνέχεια με τη εμπειρία του παρελθόντος αλλά και να αυξηθεί η συνοχή και συνεργασία μέσα από την ευρύτητα των στόχων. Για την πραγματοποίηση τους όμως, χρειάζεται συνειδητή συμμετοχή και στόχευση και όχι ο εγκλωβισμός που παρατηρείται συνήθως σε προκαταλήψεις και αντιλήψεις του παρελθόντος. Χρειάζεται συνεργασία των κοινωνικών εταίρων και άσκηση πίεσης προς κάθε κατεύθυνση.
Αν και όλο και περισσότερα άτομα με αναπηρία αποφασίζουν είτε να βγουν, είτε να επιστρέψουν στην κοινή δράση και ζωή, αν και αποκτούν αυξημένη επιρροή, επιμόρφωση και κατάρτιση ασκώντας υψηλά διοικητικά και εκτελεστικά καθήκοντα, δεν συμμετέχουμε με ικανοποιητική εκπροσώπηση σε όλους τους χώρους όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις.
Σήμερα διαθέτουμε, γνώσεις, εμπειρίες και ταλέντα, αλλά και τεχνολογικές διευκολύνσεις, που μπορούμε να αξιοποιήσουμε και να διεκδικήσουμε την ισότιμη συνύπαρξή μας.
Συντονισμένα, στοχευμένα, με σύστημα και μεθοδικότητα και κύρια με την επίγνωση πως δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται η πολυτέλεια να κλειστούμε στον προσωπικό μικρόκοσμό μας, να αρνηθούμε πως είμαστε υπεύθυνοι και συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν ή για όσα δεν συμβαίνουν και να μην υπηρετήσουμε άριστα κάθε μας ρόλο είτε στην ιδιωτική είτε στην δημόσια ζωή.
Ελπίζω, πως με όσα είπα ως τώρα σας έδωσα ένα στίγμα για το πώς πιστεύω πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε, ως πολίτες με ή χωρίς αναπηρία, τον τρόπο που «σκέφτεται» και λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η συμμετοχή, η δράση στα κοινά, στα συνδικαλιστικά ζητήματα, δεν μπορεί να θεωρείται δικαίωμα ή υποχρέωση των ολίγων, αλλά όλων μας. Η έκφραση απόψεων η προάσπιση δικαιωμάτων και η προώθηση θέσεων και αιτημάτων, οφείλουν να προέρχονται και να στηρίζονται από εμάς τους ίδιους, τους πολίτες. Σε αυτό το σημείο έχω την εξής ερώτηση να θέσω.
Γιατί εφόσον τα ΑΜΕΑ αποτελούν το 15% του πληθυσμού και από αυτούς το 86% είναι άτομα ικανά για εργασία, δεν αποτελεί λοιπόν μεγάλο σφάλμα για τις κοινωνίες αλλά και τον επιχειρηματικό κλάδο ο αποκλεισμός ενός τόσο σημαντικού ακόμη και με στενά οικονομικά κριτήρια μέρους του εργατικού δυναμικού;
Η ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ στην αγορά εργασίας μπορεί να διευκολυνθεί μέσα από την αναγκαία προσαρμογή του εργασιακού περιβάλλοντος στις ανάγκες τους. Οι τεχνικές προσαρμογές αποτελούν το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ. Το όποιο οικονομικό τους κόστος είναι αποδεδειγμένα μικρότερο από το κόστος της δια βίου επιδοματικής πολιτικής και των επιπρόσθετων οικονομικών βαρών που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των ΑΜΕΑ.
Είναι ευθύνη των πολιτικών, κατά συνέπεια και δική μου, η ανάλυση και η σύνθεση θέσεων κοινωνικά και ανθρωπιστικά δίκαιων, η μετατροπή τους σε προτάσεις νόμων και η επίβλεψη της εφαρμογής τους σε μια κοινότητα 25 χωρών και 480 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αυτή η Ευρώπη, είναι η χώρα όλων μας. Μια πολυφωνική, πολύ-πολιτισμική ένωση λαών, μέσα στην οποία πρέπει να ζήσουμε, να σπουδάσουμε, να εργαστούμε και να προοδεύσουμε, με ισότητα, αλληλεγγύη, κατανόηση και την αποδοχή του πόσο όμοιοι και πόσο διαφορετικοί αλλά και πόσο ίσοι είμαστε».
Ευαγγελία Τζαμπάζη
Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ