Αμέσως μετά την απόκτηση κάποιας αναπηρίας η εξάρτηση και η ετεροδιαχείριση επιβάλλονται ως αυτονόητα. Η αρχή γίνεται στο νοσοκομείο: Θεωρείται ως αυτονόητο πως ο ασθενής είναι ανίκανος να εκπροσωπήσει τον εαυτό του και τα συμφέροντά του έναντι του Νοσοκομείου, των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των άλλων τρίτων πληρωτών.
Το ίδιο συμβαίνει και με το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό που επιλέγουν να επικοινωνούν με τους συνοδούς αντί με τους ασθενείς, ίσως επειδή αυτή η μορφή επικοινωνίας είναι πιο θεραπευτική
Το ίδιο το νοσοκομείο, ως φορέας, επικοινωνεί και συναλλάσσεται μόνο με τους συνοδούς. Ο ασθενής ή ο ατυχηματίας ή ο ανάπηρος απλώς νοσηλεύεται. Για να διεκπεραιωθούν οι υποθέσεις του αναγκάζεται να ορίσει ως πληρεξουσίους κάποιους συγγενείς, γονείς, σύζυγο, τέκνα κ.ο.κ.
Αμέσως μετά η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη: Για τη «διευκόλυνση» του αναπήρου κάποιος συνοδός θα μπει ως πληρεξούσιος για την είσπραξη του εξωϊδρυματικού επιδόματος, για τη συναλλαγή με το ασφαλιστικό ταμείο, με τη στρατολογία κ.ο.κ.
Ο άνθρωπος με αναπηρία στερείται από την αρχή τη δυνατότητα να ασκήσει τα δικαιώματά του: Στην μονάδα εντατικής αντικειμενικά δεν έχει δικαιώματα αλλά και κάθε τρίτος έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη δικαιοπρακτική του βούληση επειδή ως βαρέως πάσχων δεν έχει τη δυνατότητα για ώριμη κρίση.
Ύστερα, αφού υπογραφούν τα πληρεξούσια αφήνεται ελεύθερος να επιστρέψει στο σπίτι του
Έτσι, ο πολίτης με αναπηρία, επιστρέφει στο σπίτι του αφού έχει μετατοπιστεί η ευθύνη για την διεκπεραίωση των υποθέσεών του σε κάποιους τρίτους.
Οι πληρεξούσιοι είναι πιο ισχυροί από τους ίδιους τους δικαιούχους: Όλες οι συναλλαγές των πολιτών με αναπηρίες είναι πολύ πιο δύσκολες όταν οι ίδιοι εκπροσωπούν τον εαυτό τους. Αντιθέτως όλες οι συναλλαγές έχουν συνηθισμένο βαθμό δυσκολίας όταν συναλλασσόμενος είναι ο πληρεξούσιος.
Ίσως, νομικά, να μην ισχύουν τα παραπάνω και ο πολίτης με αναπηρία να έχει τη δυνατότητα να ασκήσει τα δικαιώματά του. Όμως, όταν ένας πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος πάντα εμπρός στο ερώτημα «δεν έχετε συνοδό;» αργά ή γρήγορα θα κουραστεί και θα υποστείλει την υπερηφάνειά του. Πόσο μάλλον εάν αυτός ο πολίτης βρεθεί αντιμέτωπος με το απροσπέλαστο ασφαλιστικό ταμείο, με την τράπεζα που αμφιβάλλει για τις συναλλαγές του, με την τοπική αυτοδιοίκηση που ενώ εισπράττει δημοτικά τέλη κατασκευάζει πόλεις απροσπέλαστες κ.ο.κ.
Σχεδόν κάθε πολίτης τα πρώτα 2 χρόνια μετά την απόκτηση της αναπηρίας του διορίζει πληρεξούσιους για όλες τις τυπικές συναλλαγές. Τυπικά η διαδικασία είναι νόμιμη. Όμως στην πράξη είναι ένα τεράστιο δομικό εμπόδιο που εμποδίζει κάθε προσπάθεια για την ανεξαρτησία και την αυτοδιαχείριση.
Σήμερα στην Ελλάδα η πλειοψηφία των Ελλήνων με αναπηρίες συναλλάσσεται μέσω πληρεξουσίων.
Σε ότι αφορά στους Έλληνες με σοβαρές αναπηρίες ή με τετραπληγίες το μέγεθος και η ένταση της ετεροδιαχείρισης μεγεθύνεται ανάλογα με το μέγεθος της φυσικής εξάρτησης.