Ακριβώς όπως το αντισυλληπτικό χάπι έφερε την σεξουαλική επανάσταση για πολλές γυναίκες, το Viagra έφερε τη δική του επανάσταση για τους άντρες. Από τον προηγούμενο χρόνο που εισήχθηκε το φάρμακο, εκατομμύρια άντρες συνταγογραφήθηκαν με viagra για την θεραπεία της ανικανότητας, την οποία οι γιατροί κοινά αναφέρουν ως στυτική δυσλειτουργία.
Η βιασύνη για αυτή τη θεραπευτική αγωγή και η επιθυμία των φυσιάτρων να την διαδώσουν, σημάδεψε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν αυτή την κατάσταση, η οποία δεκαετίες πριν θεωρούνταν αυθεντικά ψυχογενής, με άλλα λόγια «όλα βρίσκονται στο μυαλό σου».
Αυτή η αλλαγή έχει αντίκτυπο για το 10% του πληθυσμού των γυναικών οι οποίες σε κάποια φάση της ζωής τους αντιμετώπισαν την πλήρη ανικανότητα να επιτύχουν ή να διατηρήσουν μια στύση. Αυτή η κατάσταση, η οποία επιβαρύνεται με την ηλικία, έχει ως αποτέλεσμα να κάνει την σεξουαλική πράξη περισσότερο δύσκολη αν όχι αδύνατη. Παρά το γεγονός ότι η φαρμακευτική μεσολάβηση είναι διαθέσιμη για περισσότερο από 20 χρόνια, πρόσφατες έρευνες, στην κατανόηση της διαδικασίας που οδηγεί σε μια στύση, υπόσχονται ακόμα περισσότερες θεραπείες οι οποίες θα είναι εστιασμένες ακριβέστερα στο στόχο.
Πριν από την εισαγωγή των μοντέρνων θεραπειών, η δυσλειτουργία της στύσης συνήθως θεραπευόταν μέσω της ψυχανάλυσης, εάν βέβαια θεραπευόταν τελείως. Τώρα σε πολλές περιπτώσεις η διάγνωση προσανατολίζεται στις οργανικές αιτίες, συμπεριλαμβάνοντας βλάβες νεύρων, ορμονικές ανισορροπίες και αρρώστιες αγγείων. Η αλλαγή κατεύθυνσης στην διάγνωση από τις ψυχογενείς αιτίες στις οργανικές μετακίνησε την υπευθυνότητα της θεραπείας από τους ψυχιάτρους στους ουρολόγους. Μία δεύτερη αλλαγή κατεύθυνσης έχει πρόσφατα γίνει γνωστή με την ανακάλυψη του viagra: η θεραπεία γίνεται με μία απλή συνταγή, για τις περισσότερες περιπτώσεις στυτικής δυσλειτουργίας. Μία τρίτη αλλαγή κατεύθυνσης μπορεί να επακολουθήσει στο μέλλον: με την ενηλικίωση του πληθυσμού μας, οι γηρίατροι μπορεί να γίνουν οι περισσότερο υπεύθυνοι για την θεραπεία.
Βέβαια η κατανόησή μας για την μηχανική της στύσης μας επιτρέπει μέχρι στιγμής να θεραπεύουμε τις οργανικές αιτίες της δυσλειτουργίας με πολλούς τρόπους, αλλά το viagra έχει γίνει μία ολοκληρωμένη θεραπεία. Το διάσημο μπλέ χάπι είναι τώρα η θεραπεία επιλογής για το 95% των περιπτώσεων στυτικής δυσλειτουργίας. Σε πολλές περιπτώσεις, άλλες θεραπείες πέρα από το viagra μπορεί να θεωρούνται απλά αποτελεσματικές. Αλλά η θετική πλευρά είναι ότι το viagra αποενεχοποίησε την ανικανότητα και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι άντρες και οι γιατροί τους αντιμετώπιζαν την κατάσταση.
Ανατομία Πέους
Για να καταλάβει κανείς τις αιτίες της στυτικής δυσλειτουργίας, πρέπει πρώτα να γνωρίζει την ανατομία του πέους. Οι οργανικές λειτουργίες, φυσικά, ενεργοποιούν τα ούρα προκειμένου να βρουν τη διέξοδό τους από το σώμα και βοηθούν το σπέρμα να διοχετευθεί στο ελυτροειδή/κολπικό κανάλι. Μία στύση, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι απολύτως απαραίτητη προκειμένου να καταστεί έγκυος η γυναίκα, επειδή ο οργασμός και η εκσπερμάτωση μπορούν να πραγματοποιηθούν τμηματικά. Το πέος περιέχει τρία κυλινδρικά αγγειώματα σπογγώδους σώματος: δύο σηραγγώδη σώματα (corpora cavernosa) και το σπογγώδες σώμα (corpus spongiosum). Το σπογγώδες σώμα έχει στο κέντρο του την ουρήθρα, μια σωληνοειδή δομή με εξειδικευμένα κύτταρα σε επίπεδη μορφή μέσω των οποίων περνάνε τα ούρα. Ο τρίτος κύλινδρος συμπεριφέρεται σαν τράπεζα αίματος παρέχοντας αίμα στο πέος, προκειμένου να παραχθεί μια στύση. Οι λείοι μύες καθώς και τα νεύρα που βρίσκονται σε γειτονικές περιοχές των μυών γεμίζουν και ορθώνουν ολόκληρο το φαλλό.
Το αίμα ρέει προς την κατεύθυνση του πέους από τις δύο αρτηρίες των φλεβικών κόλπων, οι οποίες κατεβαίνουν από τη νεφρική κοιλότητα ούρων και έπειτα ξεχωριστά παραδίνονται μέσα σε δύο μικρότερες διακλαδώσεις, την ραχιαία και τη σηραγγώδη αρτηρία η οποία κατευθύνεται μέσα στο πέος. Επειδή η pundental αρτηρία περνάει μέσω της περιφέρειας μεταξύ του πρωκτού και της βάσης της κύστης των όρχεων πριν να πλησιάσει το πέος, είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε τραύματα όπως θραύση της λεκάνης ή τραύμα από το πέσιμο. Οι δύο διακλαδώσεις της pundental αρτηρίας διακλαδώνονται σε δύο μικρότερες αρτηρίες πάντα μέσα στο πέος, και σε κατάσταση χαλάρωσης του πέους έχουν διάμετρο 0,4mm. Αυτά τα σχετικά στενά αγγεία αίματος είναι ευαίσθητα σε θρομβώσεις από ποικίλες καταστάσεις στένωσης αρτηρίας όπως υπέρταση και αρτηριοσκλήρωση. Τα υψηλά ποσοστά στην κοινωνία μας σε καρδιοαγγειακές αρρώστιες, τα οποία επιβαρύνονται από το διαβήτη και το κάπνισμα, καθιστούν την μειωμένη ή ελάχιστη ροή του αίματος στο πέος την πιο κοινή αιτία της οργανικής ανικανότητας στύσης.
Τρία πρωταρχικά κύτταρα ζουν στο πλέγμα του σηραγγώδους σχηματισμού του πέους: ενδοθηλιακά κύτταρα, λεία μυϊκά κύτταρα και νεύρα. Τα ενδοθηλιακά κύτταρα γεμίζουν τα αγγεία του αίματος και τις μικρές διόδους του αίματος προς το πέος, δηλαδή τα κενά διαστήματα ανάμεσα στο σηραγγώδες σώμα, και εκκρίνουν ουσίες που βοηθούν στην χαλάρωση και στη συστολή των γειτονικών λείων μυϊκών κυττάρων.
Το πέος έχει δύο καταστάσεις, την χαλαρή και την διεγερμένη. Η διαφορά μεταξύ των δύο εξαρτάται από το γέμισμα των θαλάμων του πέους με αίμα μέχρι το επίπεδο πίεσης των βασικών αρτηριών του σώματος. Για τους ανθρώπους, αυτό το επίπεδο είναι ο μέσος όρος συστολής της πίεσης του αίματος με 120mm του υδραργύρου. Η κατάσταση χαλάρωσης διαρκεί περίπου 23 ώρες την ημέρα, με περίπου μία συνολική ώρα διέγερσης που πραγματοποιείτε κατά τη διάρκεια του REM ύπνου. Οι άντρες αθροίζουν 4 ή 5 διεγέρσεις τη νύχτα, και η καθεμιά διαρκεί περίπου 15 λεπτά. Αν και η αιτία καθώς και η λειτουργία αυτών των διεγέρσεων δεν είναι γνωστές, ωστόσο φαίνεται ότι σχετίζονται με τα όνειρα. Η συχνότητα των REM διεγέρσεων συνήθως εξαφανίζεται με την αύξηση της ηλικίας. Ο αριθμός και η διάρκεια των καθημερινών διεγέρσεων για τους σεξουαλικά ενεργούς άντρες ποικίλει σε μεγάλο βαθμό από άτομο σε άτομο.
Όταν το πέος βρίσκεται σε κατάσταση μη διέγερσης, το κανάλι φλεβικού αίματος του πέους έχει πίεση αίματος μόνο λίγων mm υδραργύρου και η αιματική ροή μόνο 5 mm ανά λεπτό (5mm αντιστοιχούν σε ένα κουταλάκι του γλυκού). Ενώ αυτή η πίεση είναι σχετικά χαμηλή σε σύγκριση με άλλα όργανα, όπως το νεφρό-το οποίο λαμβάνει περίπου 500mm ανά λεπτό- είναι επαρκής να παρέχει οξυγόνο και τροφή στον ιστό του πέους. Το ποσό του αίματος που εισέρχεται στο πέος ρυθμίζεται από τον μυϊκό τόνο που γεμίζει τα τρία σπογγώδη τμήματα. Όταν αυτά τα μυϊκά κύτταρα επικοινωνούν, το αίμα ρέει ελεύθερα μέσα και έξω από το πέος. Όταν τα κύτταρα χαλαρώνουν, όμως, αυτά πιέζουν ενάντια στις μικρές φλέβες που διοχετεύουν αίμα από το σηραγγώδες σώμα. Αυτή η πίεση που ασκείτε συμπιέζει τα αγγεία σαν μία κλειστή βαλβίδα. Το αίμα μαζεύεται στους σπογγώδεις ιστούς και επιτυγχάνεται η διέγερση. Αλλά συγκεκριμένες αρρώστιες και φαρμακευτική αγωγή, καθώς επίσης η ηλικία και το άγχος-με την ακόλουθη αύξηση οξύτητας των στρεσογόνων ορμονών στο αίμα-μπορεί να εμποδίσει τα λεία μυϊκά κύτταρα από την χαλάρωση, κρατώντας έτσι τη βαλβίδα μερικώς ή ολικώς ανοιχτή. Έτσι οι μικρές κοιλότητες προς το πέος δεν μπορούν να γεμίσουν με αίμα.
Η επιστήμη της διέγερσης
Οι περισσότεροι άντρες δεν διατηρούν μία συνεχόμενη διέγερση. Αυτό οφείλεται στον ανασταλτικό έλεγχο που ασκεί ο εγκέφαλος στο μηχανισμό της διέγερσης. (Όταν αυτός ο έλεγχος απομακρύνεται ξαφνικά, όπως στην περίπτωση του απαγχονισμού, μία αυθόρμητη διέγερση μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να πραγματοποιηθεί). Ένα ερέθισμα είναι απαραίτητο προκειμένου να αρχίσει η διαδικασία. Αυτό το σεξουαλικό ερέθισμα μπορεί να είναι οπτικό, απτό, ακουστικό, γευστικό ή οσφρητικό, ή μπορεί να διεγείρεται κατά τη διάρκεια του REM ύπνου. Συνειδητά ή ασυνείδητα ερεθίσματα του νευρικού συστήματος γεννιούνται στον εγκεφαλικό φλοιό και το μεταιχμιακό σύστημα, στέλνονται στον υποθάλαμο και αναμεταδίδονται ή τοποθετούνται ξανά στο νωτιαίο μυελό μέσα στα συμπαθητικά και παρασυμπαθητικά νεύρα του πέους. Το νεύρο φθάνει στην κατάληξή του έπειτα χαλαρώνει τους νευροδιαβιβαστές οι οποίοι με τη σειρά τους χαλαρώνουν τα λεία μυϊκά κύτταρα που βρίσκονται γειτονικά των σηραγγωδών σωμάτων και οι αρτηρίες τροφοδοτούν με αίμα το πέος.. Περισσότερο αίμα εισέρχεται από ότι εξέρχεται, και το πέος έρχεται σε κατάσταση διέγερσης. Ολόκληρη η αλυσίδα γεγονότων, από το ερέθισμα στην διέγερση, μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε δευτερόλεπτα.
Πολλοί τύποι νεύρων και μορίων συμμετέχουν στην μεταφορά μηνυμάτων που χρειάζεται σε μία διέγερση. Το πρωταρχικό μονοπάτι είναι διαμέσου των αυτόνομων ινών που ελευθερώνουν μόρια νιτρικού οξειδίου κοντά στα λεία μυϊκά κύτταρα του πέους. Το νιτρικό οξείδιο διαχέεται μέσω των κυτταρικών μεμβρανών και αρχίζει μία σειριακή διαδοχή χαρακτηριστική στην χαλάρωση των κυττάρων. Το δεύτερο μονοπάτι είναι μέσω των χολινεργικών νεύρων, που απελευθερώνει το νευροδιαβιβαστή ακετυλοχολίνη. Αυτή η χημική διαδικασία παρακινεί τα ενθοθηλιακά κύτταρα να παράγουν νιτρικό οξείδιο, το οποίο διαρρέει στα γειτονικά λεία μυϊκά κύτταρα. Αλλά τα πιο άφθονα νεύρα στο πέος είναι ακριβώς οι αδρεναλινοενεργηθείς ίνες, οι οποίες παρέχουν διαλείμματα στην διαδικασία διέγερσης όταν απουσιάζει ο ερεθισμός.
Η ρύθμιση της διαδικασίας διέγερσης εξαρτάται από την συγκέντρωση ιόντων μεταξύ των λείων μυϊκών κυττάρων, και αυτές οι συγκεντρώσεις ιόντων μπορεί να επηρεαστούν από άλλους νευροδιαβιβαστές. Για παράδειγμα, ο νευροδιαβιβαστής νορεπινεφρίνη αυξάνει το ποσό των ιόντων καλσίου στα κύτταρα προτρέποντάς τα να επικοινωνήσουν. Οι άντρες οι οποίοι είναι αγχωτικοί ή φοβισμένοι μερικές φορές εκκρίνουν μεγάλες ποσότητες νορεπινεφρίνης, οι οποίες προκαλούν αιφνίδια μεταβολή τάσης στους λείους μύες του πέους. Το πέος ζαρώνει/ μαζεύεται σε μήκος και δεν μπορεί να διεγερθεί. Τα ιόντα καλίου επίσης παίζουν σημαντικό ρόλο στην ρύθμιση της συστολής και χαλάρωσης των λείων μυϊκών κυττάρων. Όταν τα ιόντα καλίου διαρρέουν από το κύτταρο, η επακόλουθη ηλεκτρική επίκλιση εμποδίζει τα ιόντα καλσίου να εισέλθουν, με αποτέλεσμα την χαλάρωση των λείων μυών.
Εξειδικευμένες θεραπείες μπορούν να εστιαστούν μερικώς σε αυτό το δίκτυο μηνυμάτων που καθιστά μία διέγερση δυνατή. Μελέτες στο Laboratory of Molecular and Integrative Urology at the Albert Einstein College of Medicine, έδειξαν ότι τα γεγονότα στο σηραγγώδες πέος συνεργάζονται δια μέσου χιλιάδων κενών ενώσεων- μεσοκυτταρικά μονοπάτια που επιτρέπουν τα ιόντα και τα μόρια να κινούνται από μόριο σε μόριο. Η συνεργασία επιτυγχάνεται με μία ακριβή σειρά, αναπτυσσόμενη μέσα σε ένα συγχρονισμένο κύμα από λείους μύες χαλαρωμένους κατά μήκος και κατά τη διάμετρο του πέους, με αποτέλεσμα τη παραγωγή μιας διέγερσης.
Μοντέλα αναπτυσσόμενα σε υπολογιστή έδειξαν ότι το πέος έχει ένα μεγάλο πλεόνασμα σε κενά ενώσεων σχετιζόμενα με άλλους ιστούς. Ακόμα και μετά από μεγάλη απώλεια νεύρων – όπως μερικές φορές συμβαίνει με το διαβήτη και τη ριζική προστατεκτομή – υπάρχει επαρκές απόθεμα μηνυμάτων ικανών να επιτρέψουν στο πεϊκό μόριο να λειτουργήσει κανονικά από τη στιγμή που ένα ερέθισμα έχει μεταδοθεί και ληφθεί. Η σημαντικότητα αυτού του γεγονότος δεν μπορεί μεγαλοποιηθεί, γιατί ένα ερέθισμα μπορεί να χορηγηθεί είτε από το φυσίατρο ή το ασθενή σαν ενδοκαρδιακή ή εσωουρηθρική ένεση ή σαν πόσιμο, σε ποσότητες που θα επιτρέψουν το έτσι κι αλλιώς τραυματισμένο όργανο να διεγερθεί. Επιπρόσθετα με τα μηνύματα κατά μήκος του αυτόνομου νεύρου του πέους, και οι ορμόνες εισέρχονται στη μικρή δίοδο του αίματος και των ιστών του πέους κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης παρέχοντας μηνύματα ρυθμιστικά. Οι ορμόνες, όπως η νοραδρεναλίνη εκκρίνονται από τους επινεφρίδιους αδένες και η τεστοστερόνη από τους όρχεις, βοηθούν την ρύθμιση του τόνου των λείων μυών και την εκκριτική ικανότητα των νεύρων του οργάνου.
Αιτίες ανικανότητας.
Οτιδήποτε έχει να κάνει με το νευρικό μονοπάτι μπορεί να προκαλέσει ανικανότητα στύσης. Τραύμα στον εγκέφαλο ή στον νωτιαίο μυελό, καρδιακή προσβολή, νόσος του Πάρκινσον και αρρώστιες που προσβάλουν το σώμα όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας και ο διαβήτης μπορούν να ελαττώσουν την λειτουργία των νεύρων και να οδηγήσουν στην ανικανότητα. Η αύξηση της ηλικίας μπορεί να επιβαρύνει την κατάσταση, επειδή συχνά συνοδεύεται από μία μείωση στις πεϊκές νευρικές απολήξεις απολήξεις και στην ροή του αίματος και από μία αύξηση στον τόνο των μαλακών μυϊκών κυττάρων (έτσι το να επιτύχεις μία διέγερση γίνεται περισσότερο δύσκολο). Η φαρμακευτική αγωγή επίσης και ο αλκοολισμός μπορεί να προκαλέσουν ανικανότητα. Βλάβες στα αγγεία όπως η αρτηριακή σκλήρωση μπορούν να προκαλέσουν ζημιά στα αγγεία που παρέχουν αίμα στο πέος. Επίσης, οτιδήποτε επηρεάζει την πρωταρχική περιοχή του υποθαλάμου που είναι υπεύθυνη για την λίμπιντο έχει πιθανότητα να προκαλέσει ανικανότητα στύσης. Αυτοί οι παράγοντες συμπεριλαμβανομένου και την αύξηση της ηλικίας, την κατάθλιψη, το άγχος, τις χρόνιες αρρώστιες και τη φαρμακευτική αγωγή επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Τελικά, η νέα μας κατανόηση της διαδικασίας διέγερσης δεν αποκλείει την παρουσία δευτερογενών ψυχολογικών προβλημάτων που έρχονται στην επιφάνεια σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας στύσης (τα οποία λανθασμένα κατηγορούνται για την κατάσταση). Επιπρόσθετα, ψυχολογικές καταστάσεις, όπως διαταραχές άγχους, μπορεί να είναι η πρωταρχική αιτία ανικανότητας.
Η πιο πρόσφατη αποτελεσματική θεραπεία για την οργανική ανικανότητα ήταν το εμφύτευμα πέους, που επιτυχώς εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1947 χρησιμοποιώντας ένα μονό σκληρό πλαστικό ορθοστάτη χειρουργικά τοποθετημένο μέσα στο πέος. Προηγούμενες χειρουργικές προσπάθειες στις οποίες χρησιμοποιήθηκε ένα κομμάτι νεύρου ή χόνδρου απέτυχαν εξαιτίας της γρήγορης αποσύνθεσης, τα προβλήματα στην λειτουργία και την απορρόφηση του εμφυτεύματος από το σώμα. Παρόλο που ο πλαστικός ορθοστάτης επέτρεψε σε μερικούς άντρες να ξαναρχίσουν τη συνουσία μετά από περίοδο διακοπής, ωστόσο ήταν η εισαγωγή της φαρμακευτικής σιλικόνης το 1960 που ταξινομήθηκε ως μία αληθινά πρακτική χειρουργική λύση. Την εύκαμπτη ράβδο σιλικόνης γρήγορα ακολούθησε η εισαγωγή περισσότερο ανατομικά σωστών ημίσκληρων ράβδων οι οποία λύγιζαν όπως οι ράβδοι που καθαρίζουν την πίπα, επιτρέποντας την χειροκίνητη τοποθέτηση του πέους σε κατάσταση διέγερσης. Σύντομα μετά από αυτά, μία συσκευή τριπλού διογκωτή σχεδιάστηκε. Τα συστατικά περιλαμβάνουν ένα βολβό τοποθετημένο μέσα στην κύστη των όρχεων, ένα φουσκωτό κύλινδρο τοποθετημένο μέσα στο πέος και ένα αλατισμένο σακί τοποθετημένο μέσα στην κοιλιά. Η συμπίεση του βολβού προκαλεί υγρό να γεμίσει τον κύλινδρο, φέρνοντας σκλήρυνση στο πέος. Μία αποδεσμευμένη βαλβίδα στο βολβό επιτρέπει μία επιστροφή στην χαλαρή / μη διεγερμένη κατάσταση. Σήμερα τρεις εταιρείες στην U.S. κατασκευάζουν μία ποικιλία από φουσκωτές και ημίσκληρες προσθετικές συσκευές.
Η μέση ηλικία ασθενών που διαλέγουν μία προσθετική συσκευή είναι 50 ετών. Τα εμφυτεύματα σπάνια φθείρονται ακόμα και μετά από δεκαετίες χρήσης. Κάθε εμφύτευμα συνοδεύεται από μία κατασκευαστική εγγύηση ζωής. Τα εμφυτεύματα είναι ασφαλή και σχεδόν 100% αποτελεσματικά. Επιπρόσθετα, η εμφύτευση προσφέρει ένα συγκεκριμένο πλεονέκτημα το οποίο δεν υπάρχει σε οποιαδήποτε άλλη θεραπεία της ανικανότητας. Επιτρέπει την συνουσία χωρίς προηγουμένως να χρειαστεί προετοιμασία. Το γεγονός αυτό αυξάνει την συνολική ευχαρίστηση του άντρα και της συντρόφου του που επιλέγουν αυτή την εναλλακτική.
Μία άλλη μηχανική θεραπεία είναι η αντλία του vacuum, μία προσωρινή, όχι χειρουργική πρόσβαση που δουλεύει με την ίδια λογική της μηχανής γάλατος που τοποθετείται κάτω από τους μαστούς της αγελάδας. Αντλώντας αέρα έξω από ένα αεροστεγή θάλαμο που καλύπτει το πέος δημιουργείς μία αντλία που ελκύει αίμα μέσα στις μικρές διόδους. Ένας αιμοστατικός επίδεσμος τοποθετείται στην βάση του πέους για να παγιδεύσει το αίμα μέσα στο φαλλό μετά την απομάκρυνση του vacuum. Αν και ασφαλές, το εργαλείο παράγει ποικίλους βαθμούς σκληρότητας του πέους για κάθε άντρα και κατά την διάρκεια κάθε επεισοδίου χρήσης.
Ενέσεις στο πέος.
Το 1979 ο Γάλλος χειρούργος αγγείων Ronald Virag κατά λάθος εισήγαγε την ένεση στην παπαβερίνη και όχι στο αλατισμένο μέρος του πέους του ασθενούς κατά την διάρκεια μιας διαγνωστικής διαδικασίας. Έκπληκτος παρατήρησε ότι ο ασθενής ήρθε σε κατάσταση διέγερσης. Ο Virag αμέσως συνειδητοποίησε την χρησιμότητα της παπαβερίνης, ενός ναρκωτικού που χρησιμοποιείτε στην μείωση της χαλάρωσης των μαλακών μυϊκών μορίων. Αυτή η ανακάλυψη έδωσε φώς για πρώτη φορά στο γεγονός ότι η χαλάρωση των μαλακών μυών ήταν το κλειδί του μηχανισμού διέγερσης και έδωσε έναυσμα για τις επόμενες έρευνες. Σημαντικού ενδιαφέροντος είναι το γεγονός ότι η παπαβερίνη συμπεριφέρεται very far down στην χημική διαδικασία που απαιτείται για την διέγερση αυξάνοντας την συγκέντρωση της κυκλικής μονοφωσφορικής αδενοσίνης (camp), ενός χημικού που βοηθά στο μπλοκάρει την εισόδου των ιόντων καλσίου μέσα στα κύτταρα, το οποίο στη συνέχεια επιδρά στην χαλάρωση των μαλακών μυών. Η δραστηριότητα σε αυτό το σημείο της διαδικασίας διέγερσης αναιρεί την χρησιμότητα του σεξουαλικού ερεθίσματος στο να πετύχεις μια διέγερση. Αυτή η ανακάλυψη έκανε διαθέσιμη μία θεραπεία φθηνή, ασφαλής και ικανή να αναπαραχθεί η οποία ήταν αποτελεσματική σε ένα υψηλό ποσοστό αντρών με πολλές διαφορές ως προς την ανικανότητα.
Άλλοι ενέσιμοι παράγοντες γρήγορα ακολούθησαν, καθένας επηρεάζοντας τον μηχανισμό διέγερσης σε διάφορα σημεία της διαδικασίας ερεθισμού. Το ναρκωτικό φαιντολαμίνη προκαλεί διεγέρσεις με το να μπλοκάρει την νορεπινεφρίνη. Η προσταγλανδίνη προκαλεί την παραγωγή της μονοφωσφορικής αδενοσίνης, η οποία στην συνέχεια προκαλεί την κυτταρική χαλάρωση με τον ίδιο τρόπο όπως στην παπαβερίνη. Επειδή αυτά τα ναρκωτικά επιδρούν σε διαφορετικά σημεία της διαδικασίας διέγερσης, μπορούν να συμπεριφερθούν με ένα τρόπο που το ένα θα βελτιστοποιεί τις επιδράσεις τους άλλου. Έρευνες κάνουν χρήση αυτού του πλεονεκτήματος, και συνδυασμοί ναρκωτικών χρησιμοποιούνται ευρεία ως ενδοσηραγγώδη ενέσιμα μείγματα.
Παρά το γεγονός ότι αυτά τα ενέσιμα ναρκωτικά είναι αποτελεσματικά σε περίπου 80% των ασθενών, ωστόσο απαιτούν μια εξέλιξη στο σχεδιασμό, καθώς υπάρχει μία περίοδος αναμονής περίπου 10 λεπτών πριν την διέγερση. Επιπρόσθετα, σε πολύ λίγες περιπτώσεις έχουν αναφερθεί ουλές και πόνος στο πέος. Το πιο σημαντικό εμπόδιο στην χρήση τους, όμως, φαίνεται να είναι η δυσκολία του να κάνει κανείς την ένεση μόνος του. Το θετικό των ενέσιμων θεραπειών σύμφωνα με τις υποδείξεις του συνεδρίου του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας το 1992 ήταν ότι βοήθησαν στην νομιμοποίηση της θεραπείας της στυτικής δυσλειτουργίας στα μάτια της κυβέρνησης.
Η εισβολή του χαπιού
Στις προηγούμενες ανακαλύψεις για την θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας, έρχεται να προστεθεί μία νέα που ακούει στο όνομα viagra και η οποία ανακαλύφθηκε τυχαία. Ενώ διεξήγαγαν κλινικές έρευνες με sildenafil για την θεραπεία καρδιακών προβλημάτων, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι ένα σημαντικός στατιστικός αριθμός αντρών ερχόταν σε κατάσταση διέγερσης μετά την χρήση του χαπιού. Έτσι οι ερευνητές άρχισαν μια ξεχωριστή κλινική έρευνα για να εκτιμήσουν τα πλεονεκτήματα του χαπιού στην θεραπεία της ανικανότητας. Η χρησιμοποίηση του χαπιού για την θεραπεία καρδιακών προβλημάτων τελικά εγκαταλείφθηκε εξαιτίας του υψηλού ποσοστού θανατηφόρων αρρυθμιών. Αλλά ως θεραπεία για την ανικανότητα το viagra έγινε το μεγαλύτερο σε ζήτηση φάρμακο και με πωλήσεις περίπου $700 εκατομμύρια στους πρώτους 9 μήνες που πρωτοεμφανίστηκε στην αγορά. Το viagra αναστέλλει την αποικοδόμηση της κυκλικής μονοφωσφορικής γουανοσίνης που είναι το τελευταίο μόριο στην χημική αλυσίδα που προκαλεί την διέγερση. Το viagra μπλοκάρει την δραστηριότητα ενός τύπου της phosphodiesterase, ένα ενδοκυτταρικό ένζυμο που βρέθηκε στα αγγεία λείων μυών. Αυτό το ένζυμο φυσιολογικά σταματά το Cgmp, αλλά όταν το viagra αναστέλλει το ένζυμο, το Cgmp παραμένει ενεργό, και το ερέθισμα για την χαλάρωση των λείων μυών συνεχίζει να επιδρά. Το viagra είναι αποτελεσματικό στο να επιφέρει διέγερση σε περίπου 70% των αντρών, εφόσον αυτοί έχουν υγιή ροή αίματος στο πέος, άθικτα νεύρα και επαρκή ικανότητα να παράγουν νιτρικό οξύ, που βοηθά στην παραγωγή Cgmp.
Το viagra επιδρά όχι μόνο στο σώμα του πέους αλλά επίσης παντού στο σώμα, ενδεχομένα προκαλώντας κάποια σημάδια που σχετίζονται με την δόση του φαρμάκου, όπως είναι ακμή στο πρόσωπο, πονοκέφαλοι, γαστρεντερικές ανωμαλίες και μία μπλέ χροιά στην όραση. Το φάρμακο θα πρέπει να παίρνεται με άδειο στομάχι και δεν επιτρέπεται η χρήση ακλοόλ. Χρειάζεται ωστόσο περαιτέρω επεξεργασία γιατί το χάπι δεν φέρνει αποτέλεσμα παρά μόνο μία ώρα μετά την απορρόφησή του. Το κύριο μειονέκτημα της φαρμακευτικής αγωγής του viagra μπορεί να είναι η πιθανότητα θανάτου: το FDA ανέφερε περίπου 130 θανάτους στην U.S. που σχετίζονται με την χρήση του viagra τους πρώτους 8 μήνες που το φάρμακο βγήκε στην αγορά. Παρά το γεγονός ότι αυτό αντιπροσωπεύει ένα μικρό ποσοστό αντρών που χρησιμοποίησαν το χάπι ωστόσο δεν αναφέρθηκαν θάνατοι με τις άλλες θεραπείες της στυτικής δυσλειτουργίας.
Το viagra έχει φέρει αποτελέσματα και σε άλλους τομείς πέρα από την θεραπεία της ανικανότητας: άλλαξε και τον τρόπο διάγνωσης. Πριν την εισαγωγή του φαρμάκου, ένας ειδικός συχνά θα έψαχνε να εκτιμήσει τον αριθμό, διάρκεια και σκληρότητα των νυχτερινών διεγέρσεων του ασθενή με ένα Rigiscan, μία συσκευή που περιέχει ένα μικροκομπιούτερ δεμένη στο πόδι και με συσπώμενους δακτύλιους πάνω στο πέος. Tώρα σε πολλές περιπτώσεις η δραστικότητα του viagra χρησιμοποιείτε για να καθορίσει την αιτία της κατάστασης. Ερωτηματολόγια, επίσης, χρησιμοποιούνται για να εκτιμήσουν την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, παρόλο που αυτά παρέχουν μόνο υποκειμενικά δεδομένα από τους ασθενείς.
Άλλες προσεγγίσεις.
Μερικές θεραπείες είναι σχεδιασμένες για να διορθώσουν μία ανισορροπία που μπορεί να υπάρχει στις ορμόνες του αρσενικού φύλου και οι οποίες μπορούν επίσης να προκαλέσουν στυτική δυσλειτουργία. Περιπτώσεις χαμηλών επιπέδων τεστοτερόνης συχνά προερχόμενες από μία εκ γενητής ανωμαλία ή από τραύμα ή από τραύμα στα αγγεία κατά την εξέταση, μπορούν να διορθωθούν με μηνιαίες ενδομυϊκές ενέσεις της ορμόνης ή με καθημερινή εφαρμογή διαδερμικών επιραμμάτων. Hyperprolactinemia, μία υπερπαραγωγή της ορμόνης προλακτίνης προκαλούμενη από ένα προηγούμενο όγκο στην υπόφυση, μπορεί να θεραπευτεί με το ναρκωτικό bromocriptine ή με χειρουργική απομάκρυνση του αδένα της υπόφυσης. (Οι ορμόνες της υπόφυσης πρέπει να συμπληρωθούν μετά το χειρουργείο).
Η χρήση παραγόντων για ποικίλους τύπους στυτικής ανικανότητας, αν και δεν ήταν πολύ αποτελεσματική στο παρελθόν, υφίσταται κλινικές δοκιμές. Τα σκευάσματα για την διαστολή των αγγείων δεν υπόσχονται πολλά, επειδή τα ναρκωτικά πιθανόν χρειάζεται να εισέλθουν σε γενική κυκλοφορία προκειμένου να επιτύχουν ένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Η Pfizer, η φαρμακευτική εταιρεία που παρασκευάζει το viagra, αναζητεί ποικίλους καινούργιους τρόπους διαχείρισης των ναρκωτικών, όπως ρινικά και wafer συστήματα παροχής που επιτρέπουν την γρηγορότερη απορρόφηση, μειώνοντας έτσι τον χρόνο αναμονής διεγέρσεως. Στο μεταξύ άλλες έρευνες εξετάζουν άλλα φάρμακα που εισάγονται από το στόμα. Ένα ναρκωτικό που λέγεται apomorphine, το οποίο ερεθίζει τον υποθάλαμο να προκαλέσει διέγερση, εξετάζεται στην μορφή ταμπλέτας που διαλύεται μέσα στο στόμα- μία προσπάθεια προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι στομαχικές διαταραχές και η τάση για έμετο. Η phentolamine, προσωρινά χρησιμοποιείτε μόνη της και σε συνδυασμό με ενέσιμα ναρκωτικά και εξετάζεται σε μορφή που θα επιτρέψει την πόσιμη χρήση.
Η θεραπεία γονιδίων αντιπροσωπεύει μία νέα περιοχή έρευνας. Επειδή το πέος είναι εξωτερικό όργανο και εύκολα προσιτό, ένας αιμοστατικός επίδεσμος μπορεί εύκολα να εφαρμοστεί (για περίπου 10 λεπτά) για να εμποδίσει οποιοδήποτε ενέσιμο γονίδιο να εισέλθει στο υπόλοιπο σώμα. Επιπλέον, τα αγγειακά λεία μυϊκά κύτταρα, οι πιθανοί στόχοι για πολλές γονιδιακές θεραπείες, έχουν χαμηλό ρυθμό ανακύκλωσης αποθεμάτων, αυξάνοντας τις πιθανότητες για τα αποτελέσματα της θεραπείας να διαρκέσουν για εβδομάδες ή για μήνες. Η θεραπεία γονιδίων μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένου και την εισαγωγή γονιδίων μέσα στα κύτταρα του πέους για να παράγουν πρωτεϊνες που ελλείπονται εξαιτίας ανωμαλιών στα γονίδια. Έγχυση DNA μπορεί επίσης να γεννήσει πρωτείνες που θα μπορούσαν να κάνουν το πέος περισσότερο ευαίσθητο στο να αντισταθμίσει τις οργανικές διαταραχές.
Δύο προσεγγίσεις στην θεραπεία των γονιδίων βρίσκονται προσωρινά υπό εξέταση. Ο Jacob Rajfer of the University of California at Los Angeles προσπαθεί να παράγει γονίδιο μέσα στο πέος για να αυξηθεί η παραγωγή νιτρικού οξειδίου όταν το γονίδιο ενεργοποιείται από χημικό ερεθισμό. Επίσης εξετάζεται η εισαγωγή μιας υπομονάδας γονιδίου η οποία θα επέτρεπε στα ιόντα καλίου να μετακινούνται ελεύθερα έξω από τα κύτταρα του σηραγγώδους σώματος. Αυτή η αλλαγή θα αύξανε την χαλάρωση των λείων μυϊκών κυττάρων και θα έκανε το πέος υπερβολικά ευαίσθητο στο ερέθισμα. Σε έρευνες με ποντίκια το DNA που εισήχθη παρέμεινε ενεργό για τουλάχιστον 4 μήνες. Τα πέη των διαβητικών και ηλικιωμένων ποντικιών που έλαβαν το γονίδιο ανταποκρίθηκαν με τον ίδιο τρόπο που τα όργανα των υγιή και νέων ποντικιών ανταποκρίθηκαν. Δεν υπήρξαν αντίξοες επιδράσεις στα εκατοντάδες ποντίκια που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα. Η πιθανότητα για μία ασφαλή, αποδεκτή θεραπεία στους ανθρώπους που θα επέτρεπε αυτόματες / αυθόρμητες διέγερσης είναι ενθαρρυντική και θα τεθεί υπό κλινική έρευνα στο άμεσο μέλλον.
Απόδοση στα ελληνικά: Κατερίνα Χατζηαποστόλου, Ψυχολόγος, katerina@disabled,gr