Η σημερινή κοινωνία κάνει, ακόμη, διακρίσεις ενάντια στους ανθρώπους με αναπηρίες, οι περισσότεροι από τους οποίους δυσκολεύονται εξαιρετικά να βρουν σύντροφο.
Επειδή, συχνά, στερούνται της ευκαιρίας να πειραματιστούν στην εφηβεία τους, όπως κάνει, συνήθως, ο περισσότερος κόσμος, πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης, για να ξεκινήσουν μια σεξουαλική σχέση. Συν τοις άλλοις, μερικοί είναι και σωματικά ανήμποροι να αυνανιστούν, με αποτέλεσμα να ζουν σε συνεχή απογοήτευση.
Υπάρχει ανάγκη ενός σεξουαλικού “αναπληρωτή”, αλλά ο Βρετανικός νόμος απαγορεύει τη λειτουργία οποιουδήποτε Οργανισμού που θα παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες. Ο Tuppy Owens, ιδρυτής των “Outsiders”, ενός κλαμπ για ανθρώπους με αναπηρίες που αναζητούν σύντροφο, έκανε την παρουσίαση που ακολουθεί στο Διεθνές Συνέδριο για την Πορνεία, στο Λος-Άντζελες, το Μάρτιο του 1997
Ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων με αναπηρίες δεν δοκιμάζει το σεξ ποτέ στη ζωή του. Το γεγονός αυτό είναι ολοφάνερο ότι τους προκαλεί μεγάλο άγχος, μια κι έχουν τις ίδιες επιθυμίες και ανάγκες όπως ο κάθε άνθρωπος. Η απογοήτευση συνδυάζεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, την αισθησιακή στέρηση και την έλλειψη αυτοπεποίθησης, ώστε να είναι δύσκολο να ξεπεράσουν τις πρακτικές δυσκολίες του σεξ, αν τους τύχει κάποια ευκαιρία.
Όπως ο καθένας που δεν έχει σύντροφο, έτσι κι οι άνθρωποι με αναπηρίες λαχταρούν τη σωματική επαφή και τα χάδια, αλλά και για έναν παραπάνω λόγο: γιατί έχουμε την τάση να αποφεύγουμε το ανάπηρο ή το παραμορφωμένο σώμα. Ακόμη κι οι γιατροί το πιέζουν, δεν το ακουμπούν.
Το να κάνεις έρωτα επιβεβαιώνει τον ανδρισμό ή τη θηλυκότητά σου. Αλλά για τους ανθρώπους με αναπηρίες είναι, επιπλέον, κι η επιβεβαίωση της ενηλικίωσής τους, ειδικά αν είναι σε κατάσταση που πρέπει να κάνει άλλος πράγματα γι’ αυτούς, αν πρέπει να φορούν ποδιά την ώρα που τρώνε και αν χρειάζονται βοήθεια για την τουαλέτα τους.
Πέρα από το να ντρέπονται πολύ να πλησιάσουν ερωτικά κάποιον ή να ξεκινήσουν μια σχέση, μερικοί άνθρωποι με αναπηρίες τρέμουν, επιπλέον, την απόρριψη, ειδικά αν την έχουν νιώσει από γεννησιμιού τους. Συχνά, τους λείπει, επίσης, η φυσιολογική, εμπειρική γνώση της νεότητας, αν δεν έχουν ζήσει μια τέτοια εμπειρία ως έφηβοι, επειδή οι φίλοι τους είτε δεν είχαν την υπομονή είτε τη διάθεση να τους συμπεριλάβουν.
Μερικοί άνθρωποι με μικρά ή καθόλου άκρα, αδύναμους μυς ή κακό συντονισμό, δεν έχουν τη δυνατότητα να αυνανιστούν, γεγονός που τους προκαλεί αβάσταχτη απογοήτευση. Παρόλο που οι περισσότεροι προτιμούν ούτε καν να σκέφτονται τέτοια πράγματα κι η απογοήτευση πλανάται χωρίς να αναφέρεται ή να αναγνωρίζεται, υπάρχουν κάποια σπάνια πλάσματα (που εγώ τα αποκαλώ Αγγέλους του Σεξ), συνήθως νοσοκόμες ή προσωπικοί βοηθοί, οι οποίοι λειτουργούν ως ανεπίσημοι εθελοντές και, χωρίς αναστολές, χρησιμοποιούν το μυαλό και τα δάχτυλά τους, για να σώσουν την κατάσταση. Αυτό γίνεται πάντα σιωπηλά.
Μερικές φορές ο άνθρωπος με αναπηρία καταφέρνει να βρει έναν επαγγελματία “σεξουαλικό λειτουργό”, αλλά γνωρίζω ανθρώπους τυφλούς που δεν ξέρουν ότι υπάρχουν τέτοιες υπηρεσίες, γιατί “αυτά τα πράγματα” δεν διαβάζονται στις ομιλούσες εφημερίδες. Οι κωφοί κι όσοι έχουν προβλήματα λόγου δεν μπορούν να τηλεφωνήσουν για να κλείσουν ραντεβού και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν κινητικές αναπηρίες μπορεί να είναι τεράστια. Τα περισσότερα διαμερίσματα έχουν σκάλες, ενώ οι αίθουσες “μασάζ” είναι απροσπέλαστες. Οι τιμές είναι συνήθως ψηλές και το να ζητήσεις να έρθει κάποιος στο δικό σου χώρο διπλασιάζει το κόστος.
Η ανταπόκριση των “σεξουαλικών λειτουργών” στην αναπηρία ποικίλλει. Κάποτε, ένας άντρας με εγκεφαλική παράλυση έκλαιγε στο κατώφλι του σπιτιού μου, γιατί τον είχαν κλέψει την ώρα που διαπραγματευόταν με μια κοπέλα στο Σόχο κι ενώ είχε κάνει ολόκληρο ταξίδι από τη Σκωτία. Οι περισσότεροι “σεξουαλικοί λειτουργοί” δεν έχουν προκαταλήψεις απέναντι στην αναπηρία, αλλά αρκετοί ανησυχούν νιώθοντας απληροφόρητοι και φοβούμενοι μήπως κάνουν κακό. Ένα μέρος της παρουσίασής μου απέβλεπε στο να ενημερώσει τους “σεξουαλικούς λειτουργούς” για τις διάφορες μορφές αναπηρίας, ώστε να εξοικειωθούν με τα επιμέρους προβλήματα. Το γενικό μήνυμα είναι να ακούτε, να δοκιμάζετε πράγματα και να δείτε τι δουλεύει. Οι άνθρωποι με κακώσεις του νωτιαίου μυελού ανταποκρίνονται διαφορετικά σε διάφορα ερεθίσματα και ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν αίσθηση στα γεννητικά τους όργανα μπορούν να φθάσουν σε οργασμό, αν ερεθισθούν σε περιοχές πάνω από την παράλυσή τους.
Οι “σεξουαλικοί λειτουργοί” μπορούν να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες πιο ανεκτή είτε άμεσα (με πληρωμένο σεξ) είτε βοηθώντας να εγκατασταθεί, να εισαχθεί και να αναγνωριστεί η αξία του εθελοντή “Αγγέλου του Σεξ”. Τουλάχιστον δε, όλοι οι επαγγελματίες πρέπει να είναι πρόθυμοι να δώσουν τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο με αναπηρία να αισθανθεί τη μέγιστη γι’ αυτόν απόλαυση, με το να του μάθουν τον τρόπο που θα ξεπεράσει τα σωματικά εμπόδια.
Ποια είναι η λύση και ποιος πρέπει να πληρώσει; Η κρατική “παροχή σεξ” δεν είναι η λύση. Πέρα από το ότι μπορεί να ελκύσει απατεώνες, θα στερήσει από τον άνθρωπο με αναπηρίες το δικαίωμα της επιλογής, κάνοντας εντονότερη την “παιδική” τους εξάρτηση. Η λύση για όλους τους ανθρώπους με αναπηρίες είναι να έχουν χρήματα, για να ταξιδεύουν και να κοινωνικοποιούνται, γεγονός που μπορεί να περιλαμβάνει και σεξουαλικές υπηρεσίες.
Σε όσους επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τις σεξουαλικές υπηρεσίες, ίσως, χρειάζεται να τους επιστήσουμε την προσοχή στο ότι η πορνεία μπορεί να γίνει συνήθεια και να ελαττώσει τη δυναμική των προσωπικών επαφών και το πάρε-δώσε των σχέσεων. Οι “σεξουαλικοί λειτουργοί” χρειάζεται να προσέχουν να μην προκαλέσουν εξάρτηση, προσφέροντας κάτι παραπάνω από ικανοποίηση και ανακούφιση: την προετοιμασία του πελάτη για ένα μέλλον με σχέσεις.
Αν ένας άνθρωπος με αναπηρίες επιλέγει να πληρώσει για επαγγελματικό σεξ, κι ο “λειτουργός” κάνει αξιοπρεπή δουλειά, θα μάθουν πως να “ξελογιάζουν”, πως να γίνονται περισσότερο ελκυστικοί και σαγηνευτικοί, ώστε σταδιακά να μη χρειάζονται επαγγελματική βοήθεια, γιατί θα έχουν αποκτήσει σύντροφο.
Η σχέση ανάμεσα σε έναν άνθρωπο με αναπηρία κι ένα “σεξουαλικό λειτουργό” μπορεί, έτσι, να γίνει μια θετική εμπειρία για τον επαγγελματία. Οι πόρνες και οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν ένα κοινό στοιχείο: και οι δυο υπόκεινται σε διακρίσεις στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ένας δεσμός ανάμεσα στις δυο πλευρές. Παρόλα αυτά, ο φόβος για τη δημιουργία αυτού του δεσμού είναι που κάνει τις πόρνες να απομακρύνονται από τους ανάπηρους πελάτες τους. Φοβούνται ότι ο πελάτης θα “κρεμαστεί” επάνω τους. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο για τις πόρνες να ξεκαθαρίσουν το ρόλο τους.
Πρέπει να είναι φανερό στον αναγνώστη ότι με την παροχή μιας τόσο “λεπτής” υπηρεσίας, ο “σεξουαλικός λειτουργός” ωφελείται από την εκπαίδευση και τη συνεχή υποστήριξη. Με την πορνεία και τη μαστροπεία στην παρανομία, δεν είναι εφικτό να υπάρχει εκπαίδευση ή επίβλεψη των “σεξουαλικών λειτουργών” ή υποστήριξη των “Αγγέλων του Σεξ”.
Ο νόμος απαγορεύει ακόμη και την πιο βασική εξυπηρέτηση: μπορεί να είναι πρόθυμοι οι βοηθοί, το προσωπικό στα ιδρύματα, οι συγγενείς ή οι φίλοι των ανθρώπων με βαριές αναπηρίες να τους βοηθήσουν να βρουν σεξουαλική ανακούφιση ή εκπαίδευση από “σεξουαλικούς λειτουργούς”, φοβούνται, όμως, πολύ να καταπατήσουν το νόμο και να προχωρήσουν σε διευθετήσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες χρειάζονται, μερικές φορές, τις υπηρεσίες μιας πόρνης και το να τους αρνούμαστε αυτή τη δυνατότητα είναι απάνθρωπο.
Οι νόμοι που περιορίζουν τη δυνατότητα είναι απάνθρωποι και πρέπει να καταργηθούν.
Tuppy Owens ιδρυτή του Outsiders. Απόδοση στα Ελληνικά: Μαίρη Ζέη, email: omniagr@ath.forthnet.gr.