Ένα άτομο με κινητικά προβλήματα, που έζησε στην Αθήνα βρήκε το δικό του παράδεισο στην Κομοτηνή, τον βρήκε στους ανθρώπους του συλλόγου Περπατώ, αλλά και στον Ραφαέλο και την Ασούντα, σε όλους αυτούς που αγκάλιασαν την απόφασή του να κάνει πατρίδα του την πόλη μας.

Περιγράφει την Κομοτηνή σα να είναι ο παράδεισος και με κάνει να φέρω στο μυαλό μου τις εικόνες των αγανακτισμένων οδηγών που συνωστίζονται στους δρόμους καθημερινά, καταφέρονται με βρισιές κατά του ποδηλατόδρομου και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να εξυπηρετηθούν σε δημόσια υπηρεσία. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που ζουν και γιατί ένας Αθηναίος έρχεται να μας δείξει την αισιόδοξη πλευρά μιας πόλης την οποία δείχνουμε να έχουμε όλοι ξεχάσει;

Η συζήτηση μαζί του επικεντρώνεται στην ποιότητα ζωής, την οποία άπαντες επιζητούμε στην καθημερινότητά μας. Και όμως η συμπεριφορά μας, των Κομοτηναίων, αποδεικνύει ότι δεν τη βρίσκουμε πουθενά, ούτε στις πλατείες, ούτε στα πάρκα, στα φωτισμένα πεζοδρόμια, στους γεμάτους κόσμο εμπορικούς δρόμους, ούτε καν στις όμορφες γωνιές που έχουν διαμορφώσει συμπολίτες μας επαγγελματίες επενδύοντας εκεί τον κόπο και το μεράκι τους, στα καφέ, στα ταβερνάκια, στα στέκια μας και το κυριότερο τους ανθρώπους μας.

Κι όμως ο Φάνης Παπαδημητρίου, ένα άτομο με κινητικά προβλήματα, που έζησε στην Αθήνα βρήκε το δικό του παράδεισο στην Κομοτηνή. Τον βρήκε στους ανθρώπους του συλλόγου Περπατώ, αλλά και στον Ραφαέλο και την Ασούντα, σε όλους αυτούς που αγκάλιασαν την απόφασή του να κάνει πατρίδα του την Κομοτηνή.

Σε έναν από τους μικρούς παράδεισους που έχει ανακαλύψει ο 24χρονος Φάνης στην Κομοτηνή, στο καφέ ‘Αλλόκοτο’, τον συναντήσαμε να απολαμβάνει τον καφέ του. Εμείς με τη σειρά μας απολαύσαμε εκτός από τον καφέ που ευγενικά μας προσέφερε, τη συζήτηση με έναν νέο άνθρωπο το σώμα του οποίου μπορεί να είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν είναι όμως καθηλωμένη και η ψυχή του.

Ένα ατύχημα το 2008 του στέρησε τη δυνατότητα της κίνησης. Κι όμως το 2014 τον βρίσκει γεμάτο αισιοδοξία στην πόλη μας, να ατενίζει το μέλλον, πατώντας στην κυριολεξία στα δυο του πόδια, παρόλο που αυτά βρίσκονται πάνω στις ρόδες ενός αμαξιδίου. «Η απόφασή μου να εγκατασταθώ στην Κομοτηνή είναι η μεγαλύτερη και ωραιότερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή, μου έχει δώσει κίνητρο να κάνω και άλλα πράγματα», θα μας πει ο Φάνης και γι’ αυτή την απόφαση του ζητάω να μου μιλήσει.

Να καταλάβω τι βρήκε στην πόλη μας που έκανε ένα άτομο με κινητικά προβλήματα να εγκαταλείψει την οικογένειά του στην Αθήνα, τη δυνατότητα πρόσβασης σε καλύτερες υπηρεσίας υγείας και αποκατάστασης. Στην παρέα μας μπαίνει ο Ραφαέλος, ο οποίος στην πορεία της γνωριμίας μας μαθαίνω ότι είναι ο συγκάτοικος του Φάνη. Η απορία μου εύλογη, τους ρωτάω «συγκατοικείτε;». Δεν είχα καταλάβει εξαρχής ότι ο Φάνης μετακόμισε μόνος του στην Κομοτηνή, χωρίς τους συγγενείς του και πλέον ζει με έναν συγκάτοικο, όπως χιλιάδες άλλοι στην ηλικία του.

Σε ένα διαμέρισμα στην παλιά πρυτανεία διαμορφωμένο έτσι ώστε να μπορεί ο Φάνης να κινείται άνετα με το καρότσι του, αλλά και ο Ραφαέλος να βρίσκεται κοντά στη στάση των λεωφορείων του πανεπιστημίου, φιλοξενεί τους δύο νέους. Αρχές Δεκεμβρίου έγινε η εγκατάστασή τους και από τότε ζουν και οι δύο μία ξεχωριστή εμπειρία.

Ο μεν Φάνης γιατί για πρώτη φορά μετά το ατύχημα του το 2008 ζει μόνος του και ο δε Ραφαέλος γιατί συμβιώνει στο ίδιο σπίτι με ένα άτομο με κινητικά προβλήματα. Η γνωριμία τους έγινε στο σύλλογο ατόμων με κινητικά προβλήματα «Περπατώ».

Ο Φάνης είχε έρθει στην Κομοτηνή για πρώτη φορά τον περασμένο Σεπτέμβριο, ώστε να λάβει μέρος στο πρόγραμμα αυτόνομης διαβίωσης στη στέγη του συλλόγου. Είχε εμπειρία και από τη συμμετοχή του σε αντίστοιχο πρόγραμμα στην Κατερίνη και ήθελε να δοκιμάσει ξανά.
Ο Ραφαέλος που είναι φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ έλαβε μέρος στο πρόγραμμα ως εθελοντής. Εκεί γνωρίστηκαν οι δύο νέοι και εδώ και δύο περίπου μήνες ζουν κάτω από την ίδια στέγη.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΠΑΤΩ

Στη Γερμανία έγινε η πρώτη θεραπεία του Φάνη μετά το ατύχημα, στη συνέχεια έζησε για λίγο καιρό στα Τρίκαλα, τον τόπο καταγωγής του πατέρα του και μετά Αθήνα. Στην πρωτεύουσα όμως «η ποιότητα ζωής ήταν χαλιά, δε σε υπολογίζει κανένας», μας λέει ο νεαρός. Τον Σεπτέμβριο του 2013 έρχεται στην πόλη μας για 15 μέρες, όσο δηλαδή διαρκεί το πρόγραμμα αυτόνομης διαβίωσης στη στέγη του Περπατώ. Το παρακολουθεί, όπως μας αναφέρει «με πολύ ενδιαφέρον, τρομερά οργανωμένοι οι χώροι.

Είδα την πόλη, άρχισα να βγαίνω με τα παιδιά που γνώρισα και είδα ότι έχω να κάνω με μία επίπεδη πόλη, αλλά και μία κλειστή κοινωνία και μου άρεσε αυτό. Ήταν όλα σε κοντινές αποστάσεις, έπαθα πλάκα όταν είδα ότι το καρότσι ήταν παντού, ήμουν τον Αύγουστο Χαϊδελβέργη της Γερμανίας που είναι μία προσβάσιμη πόλη, αλλά την προσβασιμότητα που είδαν στην Κομοτηνή δεν την είδα πουθενά».

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ

Μέχρι τον Σεπτέμβριο η Κομοτηνή και η Ξάνθη ήταν οι μοναδικές πόλεις του βορρά που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ μέχρι τότε. Κι όμως ο Φάνης παρατείνει την παραμονή του στην πόλη μας και βρίσκει ανθρώπους φιλόξενους, οι οποίοι του προσφέρουν προσωρινή στέγη. Η απόφασή του να εγκατασταθεί στην Κομοτηνή ήρθε αυθόρμητα.

«Είμαι ερωτευμένος με την Κομοτηνή δε σκέφτομαι καν που θα είμαι αργότερα, τώρα είμαι εδώ». Έβγαλε κάρτα ανεργίας και κατέθεσε βιογραφικό σε εταιρεία επίπλων που ανοίγει σύντομα κατάστημα στην πόλη μας. Η αναζήτηση δουλειάς δεν είναι εύκολη υπόθεση στην Ελλάδα, πόσο δε μάλλον για ένα άτομο με κινητικά προβλήματα.

Έχει την ίδια αγωνία όπως κάθε νέος της ηλικίας του για την εύρεση εργασίας, αλλά παίρνει δύναμη από την απόφασή του να ζήσει μόνο τους. «Μπορώ να βγω έξω, να διεκδικήσω πράγματα, έχεις την αναπηρία σου, αλλά μπορείς να κάνεις πράγματα, να κοινωνικοποιηθείς, να δουλέψεις».

Οι γονείς του συνεχίζουν να ζουν στην Αθήνα και να τον στηρίζουν με κάθε τρόπο. Δεν του κράτησαν κακία γιατί εγκατέλειψε την πρωτεύουσα για να έρθει στην Κομοτηνή. Άλλωστε η φράση του Φάνη με την οποία κλείνουμε την κουβέντα μας τα λέει όλα. «Με το αμαξίδιο στην Αθήνα είσαι το ίδιο ορατός όσο μία κατσαρίδα, στην Κομοτηνή μου φαίνονται όλα πολύ εύκολα».

Ρεπορτάζ Δήμητρα Συμεωνίδου

xronos.gr 31-1-2014