Πριν λίγο καιρό, γύρω στα τέλη του Δεκεμβρίου του 2004, ξεκίνησε μια συζήτηση στο γνωστό φόρουμ του www.DISABLED.GR για την αυτοκίνηση, τα αυτοκίνητα, το νομικό καθεστώς που διέπει την προμήθεια και την οδήγηση των προσπελάσιμων αυτοκινήτων στην Ελλάδα.
Οι συμμετέχοντες στη συζήτηση έκαναν εμφανή τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν στην αδειοδότηση των προσπελάσιμων αυτοκινήτων αλλά και για στην έκδοση διπλωμάτων οδήγησης στους οδηγούς αναπηρίες. Είναι πραγματικά ένα σοβαρό πρόβλημα η έλλειψη νομικού πλαισίου αλλά και υποδομής που εμποδίζει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες με αναπηρίες να οδηγήσουν ακόμη και ένα τεχνολογικά, κοινό, αυτοκίνητο κάτι που είναι του συρμού στα άλλα δυτικά κράτη.
Αυτή η συζήτηση ήταν μια ευκαιρία για να γίνει ένας απολογισμός όλων όσων αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα όταν αναφερόμαστε στην οδήγηση, στα τροποποιημένα αυτοκίνητα και γενικότερα στις τεχνολογίες που εφαρμόζονται για την αυτοκίνηση. Γενικότερα, στην Ελλάδα, αντιλαμβανόμαστε λίγο ανορθόδοξα τα ζητήματα που συνδέονται με τα αυτοκίνητα και την οδήγηση γενικότερα. Κάτι τέτοιο είναι λογικό, αφού στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει με την κατασκευή αυτοκινήτων. Η πιο συνηθισμένη αντίληψη κατασκευών επάνω σε ένα αυτοκίνητο ή σε ένα όχημα είναι το συνεργείο της γειτονιάς ή οι εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποι. Αυτός είναι και ένας λόγος που στην Ελλάδα απαγορεύονται οι τροποποιήσεις στα αμαξώματα των αυτοκινήτων.
Είμαστε όμως αναγκασμένοι να ζήσουμε στην Ελλάδα και το κυριότερο είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε μαζί με την αναπηρία μας. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο.
Γι’ αυτό ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη άποψη: Ας αρχίσουμε να μαθαίνουμε την αναπηρία τόσο ως εμπειρίας αλλά και ως τρόπου ζωής από άλλους ανθρώπους με αναπηρίες που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς με διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης αυτής κάθε αυτής της αναπηρίας αλλά και της τεχνολογίας.
Η τεχνολογία είναι με το μέρος των ανθρώπων με αναπηρίες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό.
Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι στην αναπηρία και το κυριότερο να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι στη δική μας προσωπική αναπηρία. Στη συζήτηση στο φόρουμ του www.DISABLED.GR είχαν τεθεί πολλά ζητήματα. Το πιο βασικό από όλα όμως ήταν η ερμηνεία των εμποδίων που εμποδίζουν την αποκατάσταση της προσπελασιμότητας των οχημάτων στην Ελλάδα. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι το απροσάρμοστο παιδί του χώρου και πάντα αναζητεί εναλλακτικές λύσεις.
Έτσι, στην αναζήτηση, βρέθηκε η εμπειρία ενός αμερικανού τετραπληγικού, που δημιούργησε ένα προσπελάσιμο τρακτέρ. Όταν ένα τρακτέρ μπορεί να γίνει προσπελάσιμο γιατί να μη γίνουν και όλα τα υπόλοιπα οχήματα;
Πρόκειται για ένα παλικάρι που, το 1993, απέκτησε την τετραπληγία του στο Α5 ενώ υπηρετούσε την θητεία του στην αμερικανική αεροπορία ύστερα από κάποιο ατύχημα που οφειλόταν σε πτώση από δέντρο και απέκτησε παράλυση και κάκωση νωτιαίου μυελού, στο πέμπτο αυχενικό σπόνδυλο.
Νοσηλεύτηκε για μερικές ώρες στο νοσοκομείο της βάσης και ύστερα τον μετέφεραν σε εξειδικευμένο νοσοκομείο για τις κακώσεις νωτιαίου μυελού όπου έμεινε ένα μήνα στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης ο γιατρός του τον ενημέρωσε πως πλέον έχει αποκτήσει τετραπληγία και πως πλέον πρέπει να μάθει πώς θα επιβιώνει ως τετραπληγικός.
Ύστερα από ένα μήνα, χρειάστηκε να αλλάξει νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε ως εσωτερικός ασθενής σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης για τις κακώσεις νωτιαίου μυελού, ενώ ταυτοχρόνως αποστρατεύτηκε.
Το 1996 ζήτησε και πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του και μετακόμισε στην φάρμα των γονιών του, όπου ζει μέχρι και σήμερα.
Πριν μετακομίσει οι γονείς του φρόντισαν να αποκαταστήσουν την προσπελασιμότητα του οικογενειακού τους σπιτιού, ενώ αυτός βρισκόταν σε ένα κέντρο αποκατάστασης σκύλων από όπου πήρε τον πρώτο σκύλο βοηθό την Κάπη. Η Κάπη τον βοηθάει σε αρκετές δουλειές όπως είναι οι διακόπτες του σπιτιού, το άνοιγμα και το κλείσιμο της πόρτας, η μετακίνηση του αναπηρικού καθίσματος (όταν αυτό χρειάζεται) αλλά και σε πολλές άλλες αντίστοιχες δουλειές.
Με τι άλλο ασχολείται; Ασχολείται με το κυνήγι, το ψάρεμα, με την οδήγηση του αυτοκινήτου του που έχει κίνηση στους τέσσερις τροχούς και τώρα τελευταία με τη βοήθεια του πατέρα του έχει κάνει μια τροποποίηση σε ένα τρακτέρ για να μπορεί να το οδηγεί από το αναπηρικό του κάθισμα και να εργάζεται με αυτό.
Όλες οι εργασίες που χρειάστηκαν για την τροποποίηση και την αποκατάσταση της προσπελασιμότητας του τρακτέρ έγιναν από τον πατέρα του. Με πολύ απλά μέσα, δημιουργήθηκε μια βάση για το αναπηρικό κάθισμα από την οποία μπορεί να οδηγεί αποτελεσματικά το τρακτέρ.
Η αλήθεια είναι πως όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιεί τόσο για το κυνήγι όσο και για το ψάρεμα είναι όλα χειροποίητα και ιδιοκατασκευές. Τίποτα δεν έχει αγοραστεί. Ακόμη και η τροποποίηση στο τέσσερα επί τέσσερα είναι χειροποίητη.
Και επιστρέφοντας πίσω στο πρόβλημα: Μήπως τελικά πέρα από τα προβλήματα της οργανωμένης κοινωνίας, που αντικειμενικά είναι υπερβολικά και δύσκολα μπορεί να τα υπερβεί κάποιος αλλά και από την άλλη δεν μπορεί κανείς να τα εκλογικεύσει. Μήπως τελικά μπορούμε αλλιώς; Σίγουρα η επιβίωση χρειάζεται υποστήριξη στην Ελλάδα και αυτή η υποστήριξη δεν παρέχεται. Οι άνθρωποι αμέσως μετά την απόκτηση της αναπηρίας τους αφήνονται χωρίς υποστήριξη και, σίγουρα, εύκολα μπορείς να τροποποιήσεις ένα προσπελάσιμο τρακτέρ, δύσκολα όμως μπορείς να εφεύρεις την αποκατάσταση. Όταν δεν υπάρχει κέντρο αποκατάστασης στην πατρίδα μας δύσκολα μπορούν να αλλάξουν οι άνθρωποι. Προσπελάσιμα τρακτέρ κάνουν οι άνθρωποι που έχουν αποκατασταθεί.