Παντού, σε όλα τα κράτη όλων των ηπείρων, το τέλος του 2011 σφραγίστηκε από περικοπές στα απερίκοπτα τεχνολογικά βοηθήματα που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες για να επιβιώσουν. Παντού, σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, η μια περικοπή διαδέχεται την άλλη.

Στη Γερμανία τα χρήματα πλέον δεν είναι αρκετά για να αγοράσει ο Γερμανός με αναπηρία ένα γερμανικό χειροκίνητο ή ηλεκτροκίνητο αναπηρικό κάθισμα. Ακόμη χειρότερα στο Βέλγιο, ενώ στη Γαλλία οι περικοπές έχουν πιάσει πάτο.

Στην Σουηδία οι αποδέκτες χρημάτων για την προσωπική βοήθεια για την πρόσληψη προσωπικών βοηθών εδώ και αρκετά χρόνια έχουν μειωθεί κατά ένα τρίτο. Στην Ολλανδία η λίστα αναμονής για την προμήθεια ανταλλακτικών για τα αναπηρικά καθίσματα έχει φτάσει στους 6 μήνες ή πιο απλά ο Ολλανδός θα πρέπει να περιμένει 6 μήνες για να του δοθεί το ανταλλακτικό που χρειάζεται για να αντικαταστήσει κάποιο χαλασμένο εξάρτημα στο κάθισμά του.

Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, ίσως επειδή δεν υπήρξε ποτέ οργανωμένη και αξιόπιστη υποστήριξη των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες και γι’ αυτό σήμερα αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα με τις περικοπές. Σε αντίθεση με τα άλλα δυτικά κράτη, όπου υπάρχουν σταθερά συστήματα κοινωνικής υποστήριξης και γι’ αυτό οι περικοπές γίνονται πάνω σε σταθερά συστήματα που αποδεδειγμένα λειτουργούν, στην Ελλάδα οι περικοπές γίνονται πάνω σε συστήματα αναξιόπιστα που λειτουργούν στην τύχη χωρίς στόχους και χωρίς προορισμούς.

Με την είσοδο του 2012, μας μπαίνει, από το πουθενά, και ο ΕΟΠΥΥ, με νέα συστήματα συνταγογράφησης και χρηματοδοτήσεις που αγγίζουν το απόλυτο μηδέν. Οι δυνατότητες των ασφαλισμένων με αναπηρίες είναι μηδενικές: Ο νόμος είναι νόμος, αλλά ο νόμος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη των πολιτών, των καταναλωτών και των ασφαλισμένων με σοβαρές κινητικές αναπηρίες που με κάποιο τρόπο θα πρέπει να προμηθευτούν τα εξειδικευμένα βοηθήματα που έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν.

Στο πλαίσιο που ορίζεται κατά την έννοια του νόμου δεν αναγνωρίζεται το επιπλέον οικονομικό κόστος που προκύπτει εξαιτίας της παράλυσης ούτε η ανάγκη της οργανωμένης κοινωνίας να συμβάλει εμπράκτως στην εξομοίωση του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες κάποιας σοβαρής ή λιγότερο σοβαρής κινητικής αναπηρίας με τον ικανό σωματικά πληθυσμό.

Ομοίως, οι αντιφάσεις της οργανωμένης κοινωνίας, του κράτους και του ασφαλιστικού συστήματος αντανακλούν και στην καταναλωτική συμπεριφορά των καταναλωτών, των χρηστών και των ασφαλισμένων με αναπηρίες, που βρέθηκαν απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν την λαίλαπα των περικοπών και ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις που θα έχουν αυτές οι περικοπές στην επιβίωσή τους.

Ακόμη και σήμερα, ύστερα από 2 χρόνια εντατικών περικοπών, οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν την ψευδαίσθηση πως η βασική τους προτεραιότητα είναι η περιφρούρηση των αναπηρικών επιδομάτων και των άλλων παροχών σε χρήμα, ενώ σε μεγάλο βαθμό υποτιμούν τις παροχές σε είδος, δηλαδή σε τεχνολογικά βοηθήματα που έχουν ανάγκη για την μείωση του οικονομικού κόστους ζωής για τη στοιχειώδη επίτευξη της επιβίωσης και της υγείας.

Οι οργανώσεις βρίσκονται ανέτοιμες να αντιληφθούν το πρόβλημα στο πραγματικό του μέγεθος και να συμβάλουν στην αυτοοργάνωση των μελών τους. Τα 2 χρόνια των περικοπών δεν έχουν καταλάβει τίποτα απολύτως. Από τον Αύγουστο του 2009 που ξεκίνησαν οι περικοπές στον ΟΠΑΔ, και το Νοέμβριο του 2009 στον ΟΓΑ, δεν πρόλαβαν να καταλάβουν. Άρχισαν να καταλαβαίνουν από τον Μάιο του 2010 όταν εκδόθηκε η εγκύκλιος με τις περικοπές από το Ι.Κ.Α., αλλά ούτε πάλι συγκρότησαν κάποιο σύστημα διεκδίκησης.

Το 2012 μπήκε, και μαζί με το 2012 μπήκαν και οι ανασφάλειες των ασφαλισμένων και των καταναλωτών με αναπηρίες. Αλήθεια, πώς θα εξασφαλίσουν οι ασφαλισμένοι και οι καταναλωτές με αναπηρίες τα συστήματα ουροσυλλογής που έχουν ανάγκη κάθε μήνα; Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να αγοράσουν καθετήρες για διαλείποντες καθετηριασμούς, πεοκαλύπτρες, ουροσυλλέκτες, γερανάκια, μαξιλάρια για την προστασία από τις κατακλίσεις, αλλά και όλα τα άλλα βοηθήματα που είναι απαραίτητα για την επιβίωση στη συγκεκριμένη βαθμίδα της τεχνολογίας και του πολιτισμού;

Πώς θα μπορέσουν οι ασφαλισμένοι με αναπηρίες να αντεπεξέλθουν στο καψόνι των ασφαλιστικών ταμείων που (όταν δεν υπάρχουν απεργίες) πρέπει να χάνουν τρεις ολόκληρες ημέρες κάθε μήνα για να αντεπεξέλθουν στη γραφειοκρατία της συνταγογράφησης μόνο για τα συστήματα ουροσυλλογής; Τί είδους κοινωνική ασφάλιση είναι αυτή που θέλει τον ασφαλισμένο να βρίσκεται εξαρτημένος από τα ασφαλιστικά ταμεία και να κάνει καριέρα ως ΑμεΑ;

Το χειρότερο είναι πως έχουμε εκλογίκευσει αυτό το καψόνι και δεν διαμαρτυρόμαστε για το καψόνι παρά μόνο για τις περικοπές των παροχών σε χρήμα. Το θεωρούμε πολύ λογικό να βρισκόμαστε για τρεις ολόκληρες ημέρες το μήνα στους δρόμους για να διεκπεραιώσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο γραφειοκρατικό κτήνος.

Ως κράτος θεωρούμε αυτονόητη την πρόσληψη και την απασχόληση χιλιάδων υπαλλήλων για να εργάζονται στα ασφαλιστικά ταμεία και να κρατούν τους χιλιάδες ασφαλισμένους με αναπηρίες απασχολημένους: Οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων να κρατούν απασχολημένους τους ασφαλισμένους και το αντίστροφο, κανείς να μην είναι ικανοποιημένος, η οικονομία να αιμορραγεί, και τα λιγοστά χρήματα να μην επενδύονται εκεί που υπάρχει ανάγκη.

Γιατί, αλήθεια, με τόση γραφειοκρατία χρειάζονται πολλά χρήματα για να συντηρηθούν οι μισθοδοσίες των υπαλλήλων των ασφαλιστικών ταμείων. Τα χρήματα δεν φτάνουν για τους ασφαλισμένους, αφού ξοδεύονται πολύ πιο πριν φτάσουν στον προορισμό τους (που είναι οι ασφαλισμένοι) για τους υπαλλήλους των ασφαλιστικών ταμείων.

Τα προβλήματα είναι αντικειμενικά υπερβολικά και τώρα πλέον δεν υπάρχει η πολυτέλεια για λανθασμένες κινήσεις από την πλευρά των ασφαλισμένων.

Ακόμη και εάν δεν γίνουν οι περικοπές έτσι όπως έχουν νομοθετηθεί, είναι πλέον σίγουρο πως θα γίνουν τους αμέσως επόμενους μήνες του 2012. Το γραφειοκρατικό τέρας, που συντηρείται στους μηχανισμούς των ασφαλιστικών ταμείων, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και μάλιστα σε μια εποχή βαθύτατης οικονομικής κρίσης που η εξουσία πλέον «δεν παίζει» τις μειονότητες των πολιτών που δεν έχουν πολιτική δύναμη (όπως η μειονότητα των πολιτών με αναπηρίες).

Νομικά, δεν έχουμε καμία δυνατότητα να αντιδράσουμε απέναντι σε έναν άδικο νόμο.

Πολιτικά, είναι πλέον αργά – η μειονότητα των πολιτών με αναπηρίες είναι πολιτικά ακίνδυνη και κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτή.

Τεχνικά, δεν είμαστε ως μειονότητα, ως καταναλωτές και ως ασφαλισμένοι προετοιμασμένοι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα τα προβλήματα που δημιουργούν αυτές οι περικοπές.

Η μόνη λύση, εάν υπάρχει λύση, είναι η αυτοοργάνωση χρηστών, καταναλωτών και ασφαλισμένων με κοινές παθολογίες και κοινές ανάγκες από πολύ συγκεκριμένες τεχνολογίες που έχουν πολύ συγκεκριμένο σύστημα χρηματοδότησης.

Εάν το κράτος, δεν μπορεί να κάνει μια μαύρη λίστα αυτών που εξαπατούν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι πάρα πολύ σημαντικό η ίδια η κοινότητα των ασφαλισμένων και των καταναλωτών με αναπηρίες να δημιουργήσει μια λευκή λίστα ασφαλισμένων και καταναλωτών με πραγματικές ανάγκες από πραγματικά τεχνολογικά βοηθήματα για την αποκατάσταση και την ανεξάρτητη διαβίωση και να ζητήσει την κάλυψη αυτών των αναγκών.

Στον μαύρο κύκλο της εξαπάτησης των ασφαλιστικών ταμείων το μόνο που μπορεί να προβληθεί ως αντίσταση είναι η πραγματική ριζική ανάγκη των πραγματικών καταναλωτών και ασφαλισμένων με πραγματικές ανικανότητες και αναπηρίες που θέλουν να δώσουν λύση σε υπαρκτά προβλήματα με υπαρκτές τεχνολογίες.

Άλλη λύση δεν υπάρχει. Δυστυχώς, όταν η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες διαπιστώσει πως δεν υπάρχει λύση, θα είναι ακόμα πιο αργά.

Οι εποχές είναι δύσκολες και στις δύσκολες εποχές μπορούν να επικρατήσουν μόνο οι ευφυείς, η αισθητική και ο πολιτισμός.

Η εποχή της μετριότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η μόνη λύση είναι η πολιορκία της εξουσίας από την ευφυΐα, την αισθητική και τον πολιτισμό…

Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, http://www.disabled.gr/, Ιανουάριος 2012