Η ευτυχία του να καίγεσαι σε προεκλογική περίοδο
Είναι προσωπική τραγωδία αυτό που συνέβη και συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων με αναπηρίες στις περιοχές που κάηκαν και ακόμη πιο θλιβερή είναι η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος που έχει να κάνει με τη διάσωση, τη μεταφορά, την υποδοχή, την προσωρινή στέγαση, την αποκατάσταση της προσωπικής ζημίας που έχει υποστεί η ζωή των ΑμεΑ που επλήγησαν και την επιβίωση των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας που έτυχε να βρίσκονται στις περιοχές που καίγονται.
Η κρατική μηχανή δεν λειτούργησε και δεν είχε την τεχνογνωσία για να λειτουργήσει όταν βρέθηκε εάν βρέθηκε αντιμέτωπη με κάποιον άνθρωπο που ζει κάτω από συνθήκες κάποιας πολύ σοβαρής αναπηρίας.
Το γιατι είναι πολύ απλό: Όταν δεν ξέρεις τη δουλειά της διάσωσης τότε δεν ξέρεις ούτε πώς να την εξειδικεύσεις όταν ο άνθρωπος που πρέπει να διασώσεις αποκλίνει από το φυσιολογικό και δεν είναι ο τυπικός άνθρωπος που έχεις εκπαιδευτεί στα θρανία για να διασώσεις.
Δεν είναι δυνατόν το 10% του πληθυσμού να είναι ΑμεΑ και να μην υπάρχει καμία ιστορία ΑμεΑ στα δελτία ειδήσεων και στην αρθρογραφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Είναι προφανές πως και εδώ στις μεγάλες καταστροφές οι ΑμεΑ είναι αόρατοι και ακόμη όταν τους βρίσκουν δεν πιστεύουν στα μάτια τους.
Μπορεί να φανταστεί κανείς πώς μπορεί να οργανωθεί επιχείρηση διάσωσης για έναν τετραπληγικό που χρησιμοποιεί ηλεκτροκίνητο αναπηρικό κάθισμα, τη στιγμή που τα οχήματα των διασωστικών συνεργείων είναι απροσπέλαστα; Πώς θα μεταφερθεί σε φορείο; Και όταν ούτε καν τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ δεν έχουν ειδικά φορεία πώς στα κοινά φορεία δεν θα δημιουργηθούν κατακλίσεις; Και εάν δημιουργηθούν κατά τη μεταφορά κατακλίσεις ποιος θα πληρώσει αυτή την δευτερογενή ζημιά;
Σε ό,τι αφορά στους χώρους υποδοχής με την υποδομή θα μπορέσουν να υποδεχθούν έναν άνθρωπο με σοβαρή αναπηρία, τη στιγμή που ούτε σε περιόδους ρουτίνας τα νοσοκομεία διαθέτουν τέτοια υποδομή;
Και ενώ η κρατική μηχανή αποδείχθηκε απολύτως άσχετη με το έργο της διάσωσης των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες, η πολιτική εξουσία προχώρησε σε μια σειρά οικονομικών παροχών στα προβλήματα που έχουν προκύψει και στην εξειδίκευση αυτών των οικονομικών παροχών και για τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Όπως συνηθίζουμε στην Ελλάδα οι παροχές είναι μόνο οικονομικές γιατί έχουμε μάθει πώς μόνο οικονομικές παροχές αποδίδουν ψήφους ή ενδεχομένως μόνον οι παροχές σε χρήμα ενδιαφέρουν τους ΑμεΑ.
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα είναι πως ύστερα από μια τόσο μεγάλης έκτασης καταστροφή «τα χρήματα δεν περνούν». Όσα χρήματα και να δώσουν για τους ΑμεΑ αυτά τα χρήματα «δεν έχουν πέραση», αφού οι υπηρεσίες διάσωσης και οι υποδομές που χρειάζονται για την αποκατάσταση των ζημιών δεν είναι διαθέσιμες και άρα δεν μπορούν να πουληθούν για να αγοραστούν από τους ΑμεΑ.
Γιατί το ζήτημα που προκύπτει ύστερα από μια τόσο μεγάλη καταστροφή δεν είναι μόνο το οικονομικό.
Είναι η έλλειψη των δομών και των υποστηρικτικών δικτύων και από αυτή την έλλειψη τα πρώτα θύματα είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ακολουθήσουν το ρητό «ο σώζων εαυτόν σωθείτω».
Είναι η έλλειψη της εμπιστοσύνης του Έλληνα πολίτη με αναπηρία στην πατρίδα του, στους μηχανισμούς προστασίας, στη δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια, στην ασφάλεια, στην αξιοπιστία των μηχανισμών κοινωνικής υποστήριξης και «αλληλεγγύης», στην αποτελεσματικότητα των μηχανισμών διαχείρισης των κρίσεων, και στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς.
Τα προβλήματα που προέκυψαν από αυτή τη μαζική καταστροφή είναι συλλογικά προβλήματα και δεν μπορούν να καλυφθούν με προσωπικές λύσεις ή εάν μπορούν να καλυφθούν τότε έχουν τεράστιο οικονομικό κόστος, όταν εξατομικεύονται.
Ο μόνος τρόπος για την αξιόπιστη κάλυψη αυτών των προβλημάτων θα ήταν η δημιουργία δομών έστω και της τελευταίας στιγμής, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί τουλάχιστον από τον δημόσιο τομέα που πολύ δύσκολα μπορεί να υποχρεώσει τους υπαλλήλους του να πειθαρχήσουν.
Αυτά τα επιδόματα που απευθύνονται στους ανθρώπους με αναπηρίες που έχουν πληγεί από τις πυρκαγιές το μόνο που μπορούν να εξυπηρετήσουν είναι οι ανάγκες για την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης αφού ουσιαστικά δεν στοχεύουν στον πολίτη με αναπηρία που έχει πληγεί όσο στοχεύουν σε όλες τις άλλες ομάδες των ψηφοφόρων και στην αλλαγή της κοινής γνώμης όλων των άλλων ανθρώπων πλην των ανθρώπων με αναπηρίες.
Γιατί μη φανταστεί κανείς πώς η ζημιά και η έκθεση στον κίνδυνο μπορεί να αποζημιωθεί με 5000 ή με 10.000 ή με τις όποιες χιλιάδες ευρώ. Όμως αυτά τα ίδια χρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποδειχθεί σε όλους τους άλλους (πλην των αναπήρων) το πόσο ευαίσθητη είναι η πατρίδα.
Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, 27 Αυγούστου 2007.