Αν οι εκλογές ήταν ο ήλιος και αν η προεκλογική περίοδος ήταν η βροχή τότε οι άνθρωποι με αναπηρίες θα ήταν τα σαλιγκάρια που αναρριχούνται στα απροσπέλαστα εκλογικά τμήματα για να πραγματοποιήσουν το ύψιστο δικαίωμα-υποχρέωση, το δικαίωμα του εκλέγειν.

Η μοναδικότητα του νεοελληνικού προτύπου

Το είδος των ανθρώπων με αναπηρίες που ευδοκιμεί στην Ελλάδα παραμένει μοναδικό. Αναπτύσσει σπάνιες συμπεριφορές που δεν συναντιούνται στο ζωικό βασίλειο. Ανταποκρίνεται σε πολιτικά σήματα και λατρεύει εμβλήματα κάποιας άγνωστης, στον πλανήτη γη, θεωρίας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής:
Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην πρωτοβουλία κάποιων συναδέλφων με αναπηρίες και διαπρεπών παραγόντων του χώρου, που εξετέθησαν ως υποψήφιοι για το βουλευτικό αξίωμα. Η πολιτική μας εμπειρία δεν είναι αρκετή για να αντιληφθούμε τα οφέλη που θα μπορούσε να αποκομίσει ο χώρος των ανθρώπων με αναπηρίες από τη συμμετοχή τους σε μη εκλόγιμες θέσεις, με ένα εκλογικό νόμο, ο οποίος παραλίγο να εμποδίσει την εκλογή ακόμη και αυτού του κ. Κούβελα.

Αναφερόμαστε στη μη πληροφόρηση, στη μη ενημέρωση, στις τηλεοπτικές απαγγελίες των προεκλογικών προγραμμάτων, στο θρίαμβο του προφορικού λόγου επί του γραπτού με συνέπεια τον αποκλεισμό της αναπηρίας για τεχνικούς λόγους: επειδή η αναπηρία θεωρείται αντιτηλεοπτική, ενώ οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι ολίγο ραδιοφωνικοί. Η μόνη ευκαιρία που είχαμε για να ενημερωθούμε ήταν τα λιγοστά διαφημιστικά τετρασέλιδα τα οποία από άποψη περιεχομένου ήταν κακά. Οι καινοτομίες που περιλήφθηκαν στα πολιτικά κοινωνικά προγράμματα των δύο μεγαλυτέρων πολιτικών κομμάτων ήταν εκτός θέματος και κατά συνέπεια μη αξιολογήσιμες. Χαρακτηριστικό των προεκλογικών προγραμμάτων ήταν η απουσία της υποθέσεως, η λακωνική γραφή, ο αφαιρετικός δογματισμός, η έλλειψη υποστηρικτικών επιχειρημάτων και άλλων παραπομπών.

Απροσπέλαστες εκλογές

Τελικά οι άνθρωποι με αναπηρίες ψήφισαν. Ψήφισαν οικονομική πολιτική, εξωτερική πολιτική, αλλά δεν ψήφισαν κοινωνική πολιτική, ούτε ψήφισαν πολιτική ίσων ευκαιριών. Με την υποστήριξη συγγενών ή εθελοντών που προσέφεραν τα κόμματα ή του ΕΚΑΒ μεταφέρθηκαν στα εκλογικά τμήματα. Εκεί με τη βοήθεια του Ελληνικού Στρατού απογειώθηκαν στα ύψη των εκλογικών τμημάτων, όπου πραγματοποίησαν το όνειρο του κάθε ενεργού πολίτη:
Ψήφισαν για να τους σώσει η Νέα Δημοκρατία, η ίδια Ν.Δ. που κατηγορούσε τους αντιπάλους της ως ανικάνους να κυβερνήσουν επειδή είναι ασθενείς, καρδιοπαθείς, καρκινοπαθείς και ανάπηροι, ενώ ταυτοχρόνως είχε υποψήφιο βουλευτή σε αναπηρικό κάθισμα.

Κάποιοι άλλοι ψηφοφόροι με αναπηρίες ψήφισαν την πολιτική ΠαΣοΚ, μια πολιτική που εκπονείται από πολιτικούς οι οποίοι, όταν ασθενούν, προτιμούν τα νοσοκομεία του εξωτερικού και τους αλλοδαπούς γιατρούς, ενώ αποφεύγουν τα νοσοκομεία του ΕΣΥ που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Όλοι ψήφισαν την πολιτική που επικράτησε τηλεοπτικά και σταύρωσαν τους δημοφιλέστερους τηλεοπτικά πολιτικούς. Ψήφισαν, αλλά δεν ικανοποιήθηκαν.

Το αργό τέλος της πολιτικής πρακτικής

Το τέλος δεν ανέδειξε νικητή το ΠαΣοΚ, ούτε ηττημένη την Νέα Δημοκρατία. Νικήτρια των εκλογών υπήρξε η ασχήμια και η ανοησία: η θλίψη του παραγοντισμού, η ανοησία του συνδικαλισμού, ο λαϊκισμός των συμμετοχικών διαδικασιών, η δουλοπρέπεια των κομματικών πελατειακών σχέσεων, η κακομοιριά του “δώσε και σε εμένα μπάρμπα”, η αποπνικτική ατμόσφαιρα των κομματικών συνεδριάσεων και η μπόχα των διαδρόμων των Νομαρχιών στις οποίες συνωστίζονται οι υποψήφιοι για τα δ.σ.
Τα αδιέξοδα είναι πολλά και τα εμπόδια δομικά. Οι δυνατότητες μεταρρύθμισης του δικτύου κοινωνικής πολιτικής είναι λιγοστές, ενώ η άσκηση πολιτικής ίσων ευκαιριών ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Διότι δίκτυο κοινωνικής πολιτικής δεν οικοδομείται ούτε με συμμετοχικές διαδικασίες, ούτε με εκλογές. Το δίκτυο κοινωνικής πολιτικής προκύπτει ως ανάγκη του πληθυσμού για επιβίωση, ως ανάγκη για οικονομική ανάπτυξη και ως ανάγκη εκδημοκρατισμού. Επιπλέον πολιτική ίσων ευκαιριών δεν ασκείται μόνο με επιδοματική πολιτική, ούτε με θρησκευτική προσήλωση στα δόγματα του κρατισμού.

Η μόνη ελπίδα για κάποια αλλαγή στην ίδια τη δομή της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος είναι η συγκέντρωση κάποιων σημαντικών και καλλιεργημένων πολιτικών, που συμμετέχουν στο νέο υπουργικό συμβούλιο. Ελπίζουμε πως επί της ανοησίας θα επικρατήσει η καλλιέργεια της Μερκούρη, η δημιουργικότητα του Μικρούτσικου, η κατάρτιση του κ. Φατούρου, η διαφορετικότητα του Τριαρίδη και μερικών άλλων αξιόλογων υπουργών.

Με το τελευταίο δεν υπαινισσόμαστε ότι με βεβαιότητα θα συμβούν αλλαγές. Ωστόσο η αποτυχία είναι ποιοτικά διαφορετική όταν σχεδιάζεται με την αισθητική Μερκούρη, καθοδηγείται από τον κ. Φατούρο και επενδύεται μουσικά με τον “παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο” του Μικρούτσικου.

του Νίκου Βουλγαρόπουλου