Παρακολουθώντας διάφορες εκπομπές «ενημερωτικού» (και καλά) περιεχομένου, στάθηκα σε κάποια ρεπορτάζ που αφορούν τον τομέα της υγείας και, θυμήθηκα τί έλεγαν και εξακολουθούν να λένε οι «ασφαλισμένοι» στις μεταξύ τους συζητήσεις στις ώρες αναμονής στα διάφορα ιατρεία του ΙΚΑ και όχι μόνο.
Άλλωστε, ένας από αυτούς που στήνονται για εξέταση η συνταγογραφηση από τα ξημερώματα είμαι και εγώ, αλλά και πάρα πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.
Θυμήθηκα πόσα πολλά έμαθα από φίλους μου που είναι ΑμεΑ, λεπτομέρειες ανατριχιαστικές για το χάλι που επικρατεί στο «κράτος πρόνοιας» που ζούμε, λεπτομέρειες με τις οποίες δεν ασχολήθηκαν, δεν καταδέχτηκαν να ασχοληθούν τα ΜΜΕ γιατί τα θέματα αυτά δεν «πουλάνε».
Αλλά ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή μπας και βρούμε «λογαριασμό» (που θα έλεγαν και οι παλιοί).
Ενώ όλοι οι πολιτικοί δείχνουν «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» για τον ευαίσθητο (όπως λένε) χώρο της υγείας (τώρα οι πλέον αναίσθητοι να μιλούν περί ευαισθησίας…), ενώ κάνουν το… «καλύτερο» σαν κυβερνήσεις, ποια είναι η πραγματικότητα;
Ξημερώματα στις 4:30 πμ, έξω από διάφορες ανά την επικράτεια υγειονομικές μονάδες, παππούδες, γιαγιάδες, ακόμα και νέοι που έκαναν το τραγικό λάθος να αρρωστήσουν, περιμένουν στην αυτοσχέδια «σειρά», μέχρι να έρθει η ώρα που θα ανοίξουν τα ιατρεία για να εξεταστούν.
Θα πουν πολλοί, ότι υπάρχει το 184 που κλείνεις τηλεφωνικά ραντεβού, και δεν έχουμε πλέον τέτοια φαινόμενα, και ότι λέω ότι μου κατέβει.
Το 184 υπάρχει, οι άνθρωποι είναι πολύ εξυπηρετικοί, μόνο που:
Α) Το 184, δηλαδή τα τηλεφωνικά ραντεβού, λειτουργεί μόνο στις πόλεις.
Β) Λόγω έλλειψης (;) γιατρών, αλλά και πολλών ασθενών, το πλησιέστερο ραντεβού (αν είναι κάποιος τυχερός) είναι μετά από 25 η και 30 μέρες, για να μην πούμε για το πιο μακρινό.
Να πω κι άλλα;
Σε ολόκληρους νομούς λείπουν οι βασικότερες ειδικότητες γιατρών, και μιλώ για το πολύπαθο ΙΚΑ στο οποίο είμαστε οι περισσότεροι (σχεδόν) «αν.. ασφαλισμένοι».
Υπάρχουν «πολυιατρεία» που δεν έχουν χειρουργό, παιδίατρο, καρδιολόγο, νευρολόγο…
Λόγω αυτών των ελλείψεων οι ασθενείς αναγκάζονται να κάνουν ολόκληρα χιλιόμετρα προκειμένου να πάνε στην πόλη η σε άλλη περιοχή που έχει την ειδικότητα γιατρού που θέλουν.
Και ΑΝ θα γίνει η δουλειά τους.
Το ίδιο το «κράτος» σπρώχνει τους «ασφαλισμένους» στους ιδιώτες, στα ιδιωτικά εξεταστικά κέντρα.
Γιατί πες μου ρε φίλε εσύ, πες μου ρε γείτονα, τί θα κάνεις αν σου πουν ότι θα μπορέσεις να εξεταστείς σε ένα ή δυο μήνες, και εσύ καίγεσαι;
Ή θα πας στον ιδιώτη, ή… θα περιμένεις να τα τινάξεις.
«Πού είναι η υγεία σας;
Κύριε Υπουργέ… τα υπουργεία σας (που λέει και το τραγούδι).»
Παρακολουθώ το δράμα των τετραπληγικών, των παραπληγικών, των ανθρώπων με κάποια αναπηρία γενικά.
Το ψαλίδι που ρίχνει το «κράτος πρόνοιας» τόσο σε συντάξεις και επιδόματα, όσο και σε απαραίτητα για την επιβίωση τους «αναλώσιμα» (καθετήρες κλπ), είναι απερίγραπτο.
Δύσκολα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε οι υπόλοιποι τί τραβούν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους.
Τελικά, η «ΚΡΙΣΗ», ήρθε και ρίζωσε στη υγεία από πολύ παλιά.
Γι’ αυτό και η υγεία μας νοσεί, και παρέχει «αρρωστημένες υπηρεσίες» σε όλους.
Φρόντισαν γι αυτό ΟΛΟΙ οι «εθνοσωτήρες» μας, κάνοντας ένα καλό από εμπρός, και χίλια άσχημα από πίσω.
Κουράγιο φίλοι μου.
Η Ελλάδα λέει, ποτέ δεν πεθαίνει.
Εμείς τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε.
Βασίλης Τσούγκαρης, tsougarisgnomi@gmail.com
10/1/2012