Καναδοί ερευνητές χρησιμοποίησαν βλαστοκύτταρα για την επιδιόρθωση της κάκωσης νωτιαίου μυελού (ΚΝΜ) σε αρουραίους στο εργαστήριο, αποκαθιστώντας σημαντικό μέρος της κινητικότητας στα ζώα αυτά, και πλησιάζοντας ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στην αναζήτηση αντίστοιχης θεραπείας για τον άνθρωπο.
Μια ομάδα με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα Dr. Michael Fehlings, στο Toronto, απομόνωσε βλαστοκύτταρα από ενήλικα ποντίκια τα οποία στη συνέχεια μεταμοσχεύθηκαν σε αρουραίους που είχαν υποστεί κάκωση νωτιαίου μυελού. Τα βλαστοκύτταρα διαφοροποιήθηκαν σε έναν τύπο κυττάρου που καταστράφηκε από τον τραυματισμό – τον τύπο εκείνο που παράγει μυελίνη, το μονωτικό δηλαδή περίβλημα που προστατεύει τη δέσμη των νευρικών ινών που σχηματίζουν τον νωτιαίο μυελό.
Οι κακώσεις που συντρίβουν ή συμπιέζουν τον νωτιαίο μυελό καταστρέφουν τη δυνατότητά του να αναπαραγάγει τα κύτταρα μυελίνης, οδηγώντας στην παράλυση. Χωρίς το προστατετυτικό περίβλημα της μυελίνης «οι νευρικές ίνες δεν μεταβιβάζουν τα σήματα», λέει ο Fehlings, ιατρικός διευθυντής του Krembil Neuroscience Centre στο Toronto Western Hospital.
Ο Dr. Oswald Steward, διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Reeve-Irvine για τις ΚΝΜ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, είπε ότι η ιδέα τής χρησιμοποίησης των βλαστοκυττάρων για την αναγέννηση των κυττάρων του νωτιαίου μυελού έχει εφαρμοστεί και από άλλους επιστήμονες. Αλλά η εργασία του Fehlings «πρωτοπορεί με διάφορους τρόπους»: με το να δείξει ότι τα ενήλικα βλαστοκύτταρα είναι αποτελεσματικά όσο και τα –αμφισβητήσιμα για ηθικούς λόγους- εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, και ότι το φάρμακο minocycline βελτίωσε την επιβίωσή τους, λέει ο Steward.
Ο Fehlings είπε, εντούτοις, ότι τα μεταμοσχευμένα κύτταρα της εργασίας του, που καλούνται πρόδρομα νευρικά κύτταρα, δεν είναι τόσο «ευπροσάρμοστα» όσο τα εμβρυικά βλαστοκύτταρα, επειδή μπορούν να εξελιχθούν μόνο σε κύτταρα του νευρικού συστήματος.
Στα πειράματα τού Fehlings, αρουραίοι που είχαν υποστεί ΚΝΜ και στους οποίους εγχύθηκαν ενήλικα βλαστοκύτταρα σε συνδυασμό με τη χορήγηση ενός μίγματος φαρμάκων -αυξητική ορμόνη, cyclosporine για να αποτρέψει την απόρριψη από τον οργανισμό, και η αντιφλεγμονώδης minocycline-, άρχισαν να περπατούν με καλύτερο συντονισμό και ισορροπία.
Επιπλέον, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως αυτά τα θετικά αποτελέσματα ήταν υπαρκτά και στην περίπτωση που η έγχυση των βλαστοκυττάρων συνέβη δύο εβδομάδες μετά την κάκωση. Αντίθετα, οι τρέχουσες θεραπείες που επιχειρούν να σώσουν τον νωτιαίο ιστό από τη ζημιά που προκαλείται από το τραύμα, αφορούν σε κακώσεις που έχουν συμβεί λίγες μόλις ώρες πριν.
«Η στρατηγική μας δεν αποσκοπούσε στο να έχουμε την «τέλεια» αναγέννηση ή να προσπαθήσουμε να αναδημιουργήσουμε ολόκληρο το νωτιαίο μυελό», λέει ο Fehlings. «Η προσέγγισή μας αφορούσε στο να προσπαθήσουμε να αντικαταστήσουμε έναν τύπο κυττάρου που απουσίαζε.
Η επιτυχία φαίνεται πως οφείλεται στη minocycline, η οποία μείωσε τη φλεγμονή του νωτιαίου μυελού και περιόρισε τη ζημιά στα κύτταρα», λέει ο Fehlings, «και η προσθήκη της φάνηκε επίσης να ωθεί την επιβίωση των βλαστοκυττάρων».
«Κάποια μέρα, τα βλαστοκύτταρα ίσως λαμβάνονται από τον εγκέφαλο των ίδιων των ασθενών με ΚΝΜ για την προσωπική τους θεραπεία», προσθέτει ο Fehlings.
Η μελέτη του εμφανίζεται στη σημερινή έκδοση της Neuroscience.
Sheryl Ubelacker, Canadian Press
Wed, 29/03/2006
Απόδοση: anna, email: anna@disabled.gr