Είναι γεγονός όταν αποφασίζουμε να μιλήσουμε για την προσπελασιμότητα εμείς οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουμε προβλήματα όρασης δεν έχουμε και πολλά ευχάριστα θέματα να πούμε. Αυτό μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Καλούμαστε να αναφερθούμε στην καθημερινότητα μας χωρίς να γίνουμε μίζεροι , γκρινιάρηδες ή ακόμη και υπερβολικοί, παράλογοι.

Προσπαθώντας λοιπόν να αποφύγω αυτές τις καταστάσεις θα επιχειρήσω να σας περιγράψω το πώς κινούμαστε και το πώς τελικά επιβιώνουμε στην πόλη της Θεσσαλονίκης, μίας ευρωπαϊκής πόλης κατά τα άλλα, κατά την διάρκεια ενός εικοσιτετραώρου. Ξεκινούμε λοιπόν το πρωί με θάρρος, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται στη τελική, ξεκινούμε λοιπόν για τις δουλειές μας ή τις σπουδές μας ή τα ψώνια μας και με το που θα βγούμε από την πόρτα του σπιτιού μας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διάφορες προβληματικές καταστάσεις. Το πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι μας είναι συνήθως κατειλλημένο από διάφορα αντικείμενα παρκαρισμένα αυτοκίνητα λόγου χάρη , κάδους σκουπιδιών, και αφού ξοδέψουμε αρκετό χρόνο για να βρούμε τη μοναδική δίοδο καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η μόνη σίγουρη οδός είναι κατά μεσής του δρόμου. Είμαστε παράνομοι ή ανίσχυροι;

Αφού φέρουμε σε δύσκολη θέση αρκετούς οδηγούς και μας βοηθήσουν κάποιοι πεζοί καταφέρνουμε να φτάσουμε στη στάση του λεωφορείου. Πού είναι οι οδηγοί τυφλών και οι ειδικές σημάνσεις στο δάπεδο κοντά στις στάσεις; Στη συνέχεια ρωτούμε τους ανθρώπους ποιο είναι το λεωφορείο που έρχεται. Πού είναι η εκφώνηση των αριθμών του λεωφορείου; Υπάρχει και για αυτό όπως και για τόσα άλλα κάποιο πρόγραμμα που όταν υλοποιηθεί θα μας λύσει και αυτό το πρόβλημα; Στη συνέχεια ρωτούμε για τη στάση που θέλουμε να κατεβούμε για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις αν κατεβούμε σε λάθος στάση, μερικές φορές γίνεται και αυτό. Που είναι η εκφώνηση των στάσεων; Συνεχίζουμε την πορεία προς το τόπο προορισμού μας κατά την οποία μπορεί να συναντήσουμε χωματουργικά έργα χωρίς τα απαραίτητα προστατευτικά , κάδους, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πάγκους μικροπωλητών, . Η αλήθεια είναι πως αν έχουμε την τύχη με το μέρος μας και αν δεν μας προδώσει το μπαστούνι μας καταφέρνουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Πώς να κινηθούμε στον Πανεπιστημιακό χώρο όταν επικρατεί αυτό το χάος , και γιατί ακόμη και η απόκτηση της γνώσης να είναι ένας ακόμη Γολγοθάς για μας; Που είναι οι πεζόδρομοι όταν η ίδια η αστυνομία παρκάρει τα οχήματα της ακριβώς μέσα σε αυτούς; Η καθημερινότητα μας μας επιφυλλάσει πολλές εκπλήξεις αφού πλήθος από παγίδες καιροφυλαχτούν σε κάθε βήμα μας. Ακόμη και οι ελάχιστοι οδηγοί τυφλών κατασκευάστηκαν χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι θα τους χρησιμοποιούν άτομα χωρίς όραση. Στην επιστροφή για το σπίτι θα πρέπει να διασχίσουμε πολυσύχναστους δρόμους χωρίς ηχητικά σήματα γιατί το σπίτι μας ή οι ασχολίες βέβαια δεν βρίσκονται όλες γύρω από το κέντρο στο οποίο υπάρχει ηχητική σήμανση. Πάλι ο παράγοντας τύχη και η ευαισθησία των συμπολιτών μας παίζει σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της σωματικής μας ακεραιότητας.

Στη Θεσσαλονίκη της ευρωπαϊκής ένωσης, στο κράτος πρόνοιας της Ελλάδας επιτρέπεται να βασίζουμε την επιβίωση μας σε αυτούς τους δύο παράγοντες που στο κάτω κάτω ίσχυαν και στις πιο υποανάπτυκτες κοινωνίες; Η ελευθερία του ατόμου είναι κεκτημένο δικαίωμα των ανθρώπων που δεν έχουν καμία αναπηρία; Αυτό που σας περιέγραψα είναι μία διαδικασία που επαναλαμβάνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας για την εργασία, τη ψυχαγωγία, για τη διασκέδαση, την ανθρώπινη επαφή. Πόσο πιστεύεται ότι μπορεί να μας αποθαρρύνει και να περιορίσει τις δραστηριότητες μας στις απολύτως απαραίτητες; Πόσο απόθεμα ψυχραιμίας και ευχάριστης διάθεσης μπορεί να διατηρήσει κανείς κάτω από αυτές τις συνθήκες; Η ζωή στις μέρες μας έχει γίνει πολύ απαιτητική και δεν σου δίνει τα περιθώρια να το σκεφτείς. Θέλουμε να κινούμαστε πιο άνετα, όχι τόσο για να αισθανόμαστε κοινωνικά ισάξιοι, γεγονός που επιτυγχάνεται με άλλους τρόπους (παιδεία, εργασία, κοινωνική προσφορά κλπ) αλλά για να είμαστε ασφαλείς και όσο γίνεται πιο αρτιμελείς μέσα στην αναπηρία μας.

Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε πάρα πολλοί άνθρωποι, μια πραγματικότητα που μάλλον δεν έχει σχέση με τα προγράμματα που έχουν εξαγγείλει κατά καιρούς οι διάφοροι φορείς . Για να αλλάξει αυτή πραγματικότητα πρέπει να ληφθεί η ανάλογη μέριμνα πριν γίνουν ορισμένα έργα (π.χ. το μετρο) και όχι να ανακαλύψουμε τις παραλείψεις αργότερα. Η γραφειοκρατία ως φαίνεται, που δημιουργεί τόσα άλλα προβλήματα στο ελληνικό κράτος, βάζει και εδώ το χεράκι της και έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια από τις υποσχέσεις της πολιτείας μέχρι την πραγματοποίηση των έργων. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να περιμένουμε, να παραπονιόμαστε, και να ελπίζουμε. Έτσι και αλλιώς, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Με εκτίμηση
Φώτης Μπίμπασης
Yποψήφιος δημοτικός σύμβουλος
με τον συνδυασμό «Θεσσαλονίκη Πρωταγωνίστρια» της Χρύσας Αράπογλου.
Mέλος του Δ.Σ. της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης
Tηλ. Επικοινωνιας 6974530195
site: www.mpimpasis.gr