Όταν είσαι ανταποκριτής του BBC αναγκάζεσαι να ταξιδεύεις συχνά με αεροπλάνο – το να πετάς, όμως, με αναπηρικό κάθισμα είναι μερικές φορές πιο δύσκολο απ’ όσο πρέπει. Όταν είσαι υποχρεωμένος να πετάς με αεροπλάνο συνεχώς για τη δουλειά σου, τότε μπροστά σου θα συναντήσεις όλα τα απρόοπτα που δεν μπορεί να χωρέσει η φαντασία του ανθρώπινου νου: Μπορεί να χάσεις το κάθισμά σου, μπορεί να στο σπάσουν καθώς το βάζουν στις αποσκευές, μπορεί να ξεχάσουν το κάθισμα σε κάποιο προηγούμενο αεροδρόμιο, μπορεί να πάθεις κάποιο κάταγμα ή κατάκλιση κατά τις μεταφορές από και προς τη θέση του αεροσκάφους. Όλα τα δυσάρεστα μπορούν να συμβούν. Διαβάστε την ιστορία που περιγράφει ο Frank Gardner, ανταποκριτής του BBC:
Κάτω από έναν σκοτεινό και θυελλώδη ουρανό εξαιτίας των μουσώνων, ο συγκυβερνήτης μισόκλεισε τα μάτια και κοίταξε την βροχή. Έπεφτε μανιωδώς.
Στο αεροδρόμιο της Πνομ Πενχ είχαν σαστίσει με το αναπηρικό μου αμαξίδιο.
«Υπάρχουν σκαλοπάτια μέχρι το αεροπλάνο», μου ανέφερε ο αεροσυνοδός εδάφους απολογητικά, «πως θα ανεβείτε εκεί πάνω»;
Η αλήθεια είναι ότι πίστευα πως η αεροπορική θα είχε την απάντηση σε αυτό το πρόβλημα, αλλά τελικά η λύση βρέθηκε μόνη της υπό την μορφή ενός πολύ ενεργητικού συγκυβερνήτη που ήταν αποφασισμένος να πετάξει τον «πύραυλό» του ανάμεσα στους ναούς της Αγκόρ Βατ.
«Περίμενε», είπε χαμογελώντας, «θα σε κουβαλήσω στην πλάτη μου».
Αυτό σίγουρα υπερέβαινε κάθε όριο, αλλά ήμουν ευγνώμων καθώς καταπιάστηκε να με εξυπηρετήσει, μέσα από ξεσπάσματα γέλιου, ανεβαίνοντας τα γλιστερά –απ’ την βροχή- σκαλιά, και με φόντο τις υπέροχες αστραπές στον νυχτερινό ουρανό της Καμπότζης.
Συνειδητοποίησα ότι αν θες να ταξιδέψεις στην άκρη της γης πάνω στο κάθισμά σου, πρέπει να αφήσεις την αξιοπρέπειά σου σπίτι και να ανεχτείς κάποιες δυσφορίες.
Τι συμβαίνει όμως, όταν απλά θες να ταξιδέψεις με τακτική αεροπορική εταιρεία, σε συνηθισμένο προορισμό;
Από τότε που έμεινα μερικώς παράλυτος από σφαίρα σε επίθεση το 2004, έπρεπε να κάνω αρκετές προσαρμογές στον τρόπο που ταξιδεύω.
Στην αρχή, όντας αδύναμος και ασταθής, μετά από εφτά μήνες νοσηλείας και 14 χειρουργικές επεμβάσεις, χρειαζόμουν έναν συνοδό σε κάθε πτήση.
Ακόμα και μία πολύ σύντομη πτήση Λονδίνο – Γενεύη μου άφησε μία οδυνηρή κατάκλιση.
Ο Frank Gardner – ανταποκριτής του σε αποστολή
«Αν στο αεροπλάνο μπούμε από φυσούνα, μπορώ να φτάσω μόνος μου ως την πόρτα. Αλλά χρειάζομαι ένα κάθισμα διαδρόμου, από εκείνα που είναι στενά, για να χωρέσω και να φτάσω την θέση μου», τους ενημερώνω.
Συνήθως εκεί δεν έχω πρόβλημα, αλλά πρόσφατα μία συγκεκριμένη εταιρεία αρνήθηκε να μου παρέχει αυτήν την υπηρεσία, όπως και αρνήθηκε να με βοηθήσει να φτάσω στην τουαλέτα σε ένα ταξίδι που διήρκησε παραπάνω από 8 ώρες, επιμένοντας ότι, αν το αποφασίσουν, θα με βοηθήσουν οι συνεπιβάτες μου.
Τους προειδοποίησα ότι αυτό ήταν απαράδεκτο – στην πραγματικότητα είναι ενάντια στους κανονισμούς της πολιτικής αεροπορίας – και ότι δεν είναι έξυπνο εκ μέρους τους να μεταχειρίζονται έτσι κάποιον που δουλεύει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Επέζησα της πτήσης, τελείως άβολα, και μετά πρόβαλα την ιστορία στον αέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αεροπορική να αλλάξει πολιτική, ανακουφίζοντας όλους εκείνους τους πελάτες με αναπηρία που προσπαθούσαν χρόνια να την συμμορφώσουν.
Οπότε, γιατί είναι το να πετάς με αναπηρικό κάθισμα διαφορετικό από το να πετάς χωρίς αυτό; Δεν είναι όλα άσχημα. Η άνθρωποι συνηθίζουν να είναι ευγενικοί, υπομονετικοί και εξυπηρετικοί και συνήθως συμπεριφέρονται σαν να είσαι επίσημος και σε τοποθετούν στην αρχή της ουράς, κάτι που μπορεί να είναι λίγο ντροπιαστικό.
Αν είστε τυχεροί, θα σας επιβιβάσουν πριν από όλους τους επιβάτες.
Να ταξιδεύεις με αναπηρικό κάθισμα, είναι συνδυασμός συμπεριφοράς και προνοητικότητας.
Τα αεροδρόμια ποικίλουν, όσον αφορά στο πως θα σε μεταφέρουν στην θέση σου. Μερικοί επιμένουν να σε δένουν σε αυτό που εγώ αποκαλώ «η καρέκλα του Hannibal Lecter», το οποίο σου ακινητοποιεί τα χέρια και τα πόδια όπως ακριβώς έκανε ο Anthony Hopkins στα θύματά του στη «Σιωπή των Αμνών».
Σε μικρά ταξίδια, κάτω των τεσσάρων ωρών, οι εταιρίες σπάνια παρέχουν κάθισμα διαδρόμου στην διαδρομή. Αφού δεν φτάνω στην τουαλέτα λοιπόν, απλά δεν καταναλώνω τίποτα πριν και κατά τη διάρκεια της πτήσης.
Και όταν τελικά φτάνεις, πρέπει να περιμένεις όλο το αεροπλάνο να αποβιβαστεί, προσπαθώντας να μην φαντασιωθείς… μια τουαλέτα.
Κάποτε, επιστρέφοντας από την Ρώμη, σε μία πτήση της British Airways το ανυψωτικό μηχάνημα που με κατεβάζει δεν εμφανίστηκε ποτέ, αφήνοντας εμένα και την οικογένειά μου πάνω από μία ώρα μέσα στο άδειο αεροπλάνο.
Προς τιμήν τους, τόσο ο πιλότος όσο και ο συγκυβερνήτης αρνήθηκαν να φύγουν πριν αποβιβαστούμε και τελικά κατέληξαν να με κουβαλήσουν από τα σκαλιά μέσα στη νύχτα. Το επόμενο πρωί έλαβα ένα απολογητικό τηλεφώνημα από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρείας.
Το να φτάσει κάποιος στο τερματικό συνήθως είναι εύκολη υπόθεση, αν και στην Ρουάντα μου ζήτησαν, με χαμόγελο πάντα, να περιμένω έξω, κάτω από μία ακακία ενώ εκείνοι θα περνούσαν από έλεγχο το διαβατήριό μου, καθώς υπήρχαν αρκετά σκαλιά για να φτάσω στο τερματικό.
Αυτό το περιστατικό δεν με πείραξε, ήταν κατανοητό, αλλά αντέδρασα στο Βερολίνο αρκετά όταν ένας γελοίος οδηγός ταξί του αεροδρομίου κοίταξε το πανάλαφρο, χειροκίνητο κάθισμά μου, κούνησε το κεφάλι και απομακρύνθηκε με επιτάχυνση.
Όπως βλέπετε, τα ταξίδια σε αναπηρικό αμαξίδιο μπορεί να μοιάζουν με μάχη ορισμένες φορές, αλλά τελικά είναι αποτέλεσμα νοοτροπίας και προνοητικότητας.
Οι περισσότερες αεροπορικές και τα αεροδρόμια χαίρονται να εξυπηρετούν άτομα με αναπηρία αλλά πολλές φορές αποτυγχάνουν να εντοπίσουν τι μας δυσκολεύει ή τι μπορεί να μας στερήσει την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας, όπως το να βάζουν όλα τα άτομα με αναπηρία στο ίδιο «καζάνι» ή να σκύβουν από πάνω μας και να μας μιλάνε πολύ, πολύ αργά.
Αυτές είναι κάποιες, από τις ελάχιστες φορές που έχασα την ψυχραιμία μου στο αεροδρόμιο.
Source: bbc.co.uk
Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) – www.disabled.gr, Οκτώβριος 2012