Η διοργάνωση των Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας θα αποτελέσει ακόμη μια ευκαιρία ανάδειξης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Το μήνυμα σαφές… Ο άνθρωπος, παρά τις ιδιαίτερες δυσκολίες που η αναπηρία δημιουργεί, έχει την ψυχική δύναμη όχι μόνον να τις υπερνικήσει, αλλά με ίσους όρους να διεκδικεί την κοινωνική του ένταξη.
Όμως, εκτός από τα λαμπερά φώτα, τα φανταχτερά χρώματα, τις αναμνηστικές φωτογραφίες των πολιτικών, τα πριμ των παραολυμπιονικών (300 χιλιάδες euro) και τα μεγάλα λόγια, υπάρχει και η αθέατη πλευρά της Παραολυμπιάδας. Είναι η πλευρά της ανυπαρξίας των αθλητικών υποδομών, η εγκατάλειψη των αθλητών στις δικές τους κοπιώδεις προσπάθειες, ενώ η έννοια του μαζικού αθλητισμού είναι ανύπαρκτη.
Όπως και στον ολυμπιακό αθλητισμό έτσι και στην Παραολυμπιάδα η επιλογή από πλευράς της πολιτείας είναι σαφής. Αυτή της υπερπαραγωγής πρωταθλητών και της μεγαλύτερης δυνατής συγκέντρωσης μεταλλίων σε μία χώρα που δεν διαθέτει τις στοιχειώδεις υποδομές για την άθληση των αναπήρων. Ο στόχος παραμένει σταθερός. Να ξεπεράσουμε τον αριθμό των μεταλλίων που πήραμε στο Σίδνεϊ (11).
Ο αθλητισμός για τα άτομα με αναπηρία δεν αποτελεί απλώς ένα χόμπι, αλλά συμβάλλει καθοριστικά στη βελτίωση της ποιότητας της καθημερινής τους ζωής, στην θεραπεία της αναπηρίας, ενώ βοηθά σημαντικά στην εμπέδωση της ψυχικής ισορροπίας και την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης. Ενώ υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι συμπολίτες μας με αναπηρία, αθλούνται μόνον 4 χιλιάδες. Την ίδια στιγμή που η χώρα μας κατέχει το θλιβερό ρεκόρ των τροχαίων ατυχημάτων, το μοναδικό δημόσιο κέντρο φυσικής αποκατάστασης είναι υποβαθμισμένο, ενώ ο αθλητισμός στις σχολές των κωφών και των τυφλών είναι υποτυπώδης. Το ότι το μοναδικό γήπεδο που υπήρχε για τυφλούς στην σχολή της Καλλιθέας χάθηκε, παρά την ανέγερση καινούργιου κτηρίου, χωρίς η σχετική ποδοσφαιρική ομάδα να διαθέτει μόνιμο χώρο προπόνησης, για τους οργανωτές των Παραολυμπιακών Αγώνων αποτελεί μια λεπτομέρεια. Τι σημασία έχει εάν η ομάδα κολύμβησης δεν έβρισκε κολυμβητήριο να προπονηθεί; Και ποιος θα ασχοληθεί με το ότι στον χρυσό ολυμπιονίκη του Σίδνεϊ Θανάση Μπαράκα, μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό του, η πολιτεία δεν του κάλυψε τα έξοδα για την αποκατάστασή του; Αυτό όμως έγινε από ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης, το οποίο μάλιστα ανέλαβε και χορηγός των αγώνων. Για να μας υπενθυμίζει με εύγλωττο τρόπο πως ο αθλητισμός δεν αποτελεί κατοχυρωμένο κοινωνικό δικαίωμα, αλλά εξαρτάται από την καλή θέληση των φιλανθρώπων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και ακόμη: Ποιος ενδιαφέρθηκε που αγοράστηκαν ποδήλατα για την άθληση τυφλών ποδηλατών και αυτά έμειναν καταχωνιασμένα στις αποθήκες; Εντελώς συμπτωματικά, για μεγάλο διάστημα, πρόεδρος του ομώνυμου συλλόγου ήταν ο πρόεδρος της ΕΣΑΕΑ.
Η αθλητική ηγεσία της ομοσπονδίας των αναπήρων είναι βαθύτατα διαπλεκόμενη με την πολιτική εξουσία (ιδιαίτερα με την προηγούμενη κυβέρνηση), όπως συμβαίνει και με την παραολυμπιακή επιτροπή. Εντελώς τυχαία οι ίδιοι ηγέτες του αθλητικού αναπηρικού κινήματος αποτελούν και τη “φερόμενη συνδικαλιστική” ηγεσία που “εκπροσωπεί” τους αναπήρους. Στη διαχείριση των επιχορηγήσεων επικρατεί πλήρης αδιαφάνεια και χάος με απουσία ελεγκτικών μηχανισμών. Πριν από έναν χρόνο οι ίδιοι άνθρωποι της ομοσπονδίας, με προτροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, ήταν έτοιμοι να πάρουν δάνεια από ιδιωτικές τράπεζες για να καλύψουν τα έξοδά της.
Ο μαζικός αθλητισμός αποτελεί ένα από τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα, ιδιαίτερα για τους αναπήρους, στη σύγχρονη ζωή. Είναι επιτακτική ανάγκη η κυβέρνηση να σχεδιάσει μια σύγχρονη πολιτική που θα βοηθά τον μαζικό αθλητισμό των αναπήρων με τη δημιουργία των αναγκαίων υποδομών και την αξιοποίηση αυτών που υπάρχουν.
Η διαφάνεια στην λειτουργία της ομοσπονδίας, η κάθαρση και η εξυγίανση του αναπηρικού αθλητισμού πρέπει να αποτελέσουν βασική προτεραιότητα της πολιτείας.
Το ολυμπιακό ιδεώδες και η ευγενική άμιλλα δεν υπηρετείται από την υπερπαραγωγή πρωταθλητών, το κυνήγι των επιδόσεων και την ντόπα, που δυστυχώς δεν απουσιάζει και από το παραολυμπιακό κίνημα.
Κώστας ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ