Ονομάζομαι Ιωάννης Αγγελής, είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες και εργάζομαι ως Συμβολαιογράφος στην Αθήνα. Το γραφείο μου βρίσκεται στην πλατεία Βικτορίας, στην οδό Χέϋδεν αριθμός 10. Γενικά η διαδρομή από το σπίτι μου που είναι στο Μαρούσι προς το γραφείο μου αποτελεί για μένα καθημερινό μαρτύριο και ειδικότερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζω καθημερινά προκειμένου να μεταβώ στο γραφείο μου είναι τα παρακάτω:
Α) Δεν υπάρχει η αναγκαία υποδομή στον ηλεκτρικό για να ανέβει το αναπηρικό μου αμαξίδιο, παρόλο που είναι αυτοκινούμενο (με μπαταρίες), διότι η απόσταση μεταξύ αποβάθρας και ηλεκτρικού συρμού είναι τέτοια που δημιουργεί τεράστιο κενό, με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να ζητώ βοήθεια από τους παρευρισκομένους. Βέβαια οι περισσότεροι μου την προσφέρουν, αρκετοί όμως προσποιούνται ότι δεν με βλέπουν.
Β) Αναγκάζομαι να αποβιβάζομαι στην Ομόνοια, δεδομένου ότι ο σταθμός της Βικτορίας που με εξυπηρετεί (το γραφείο μου βρίσκεται λίγα βήματα από τον σταθμό αυτό) δεν διαθέτει ανελκυστήρα και να διανύω την απόσταση Ομόνοια-Βικτόρια με το αμαξίδιό μου. Η διαδρομή αυτή αποτελεί για μένα πέρα από ένα πρόσθετο καθημερινό μαρτύριο, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα και γενικά όταν επικρατούν άσχημες καιρικές συνθήκες, αλλά κυρίως τεράστιο κίνδυνο για την ίδια μου τη ζωή, αφού τα πεζοδρόμια δεν διαθέτουν ράμπες (οι ελάχιστες που υπάρχουν είναι μονίμως κατειλημμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα) έτσι ώστε να μετακινούμαι στο οδόστρωμα απειλούμενος από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Και αναρωτιέμαι αν ήταν τόσο δύσκολο τόσα χρόνια το Ελληνικό Κράτος και οι αρμόδιοι φορείς να έχουν φροντίσει για την κατασκευή ανελκυστήρα στο σταθμό της Βικτορίας και σε άλλους σταθμούς για την πρόσβαση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Φθάνοντας λοιπόν στο σταθμό της Ομόνοιας αντιμετωπίζω κατά την αποβίβασή μου το ίδιο πρόβλημα με το τεράστιο κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού και να αναζητώ και πάλι βοήθεια από τους επιβάτες με κίνδυνο αν δεν προθυμοποιηθεί κάποιος να μου τη δώσει να αποβιβασθώ σε άλλη στάση. Θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου γιατί δεν προβλέφθηκε αυτό το θέμα, ειδικά στην Ομόνοια που ανακαινίσθηκε πολύ πρόσφατα λόγω μετρό!
Γ) Για να αποφύγω την ταλαιπωρία και τον κίνδυνο που προανέφερα, αποφάσισα να αποβιβάζομαι στο σταθμό Αττική. Και εκεί όμως το κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού είναι ακόμη μεγαλύτερο έτσι ώστε πολλές φορές κινδύνεψε να ανατραπεί το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Αλλά εκτός αυτού και η ίδια η πρόσβασή μου στην αποβάθρα είναι επίσης προβληματική αφού πολύ συχνά ο ανελκυστήρας έχει βλάβη και αναγκάζομαι να περιμένω με τις ώρες να έρθουν οι τεχνικοί του μετρό να την αποκαταστήσουν. Αυτό συμβαίνει διότι ο ανελκυστήρας χρησιμοποιείται από άτομα που δεν έχουν κανένα κινητικό πρόβλημα ή άλλη αιτία που να δικαιολογεί τη χρήση αυτή. Σε καθημερινή βάση διαφωνώ με την νοοτροπία αυτή των Ελλήνων, την οποία τους δείχνω άλλοτε με ευγενικό τρόπο και άλλοτε παραπονούμενος έντονα. Η αντίδρασή τους είναι να προσποιούνται ότι δεν με βλέπουν για να μην αναγκαστούν να βγουν από τον ανελκυστήρα που υποτίθεται ότι προορίζεται να εξυπηρετήσει άτομα που έχουν πραγματική ανάγκη να τον χρησιμοποιούν.
Δ) Η ανακαίνιση του σταθμού της Αττικής που αποτελεί στάση τόσο του ηλεκτρικού (ΗΣΑΠ) όσο και του ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ παρότι προέβλεψε την κατασκευή ανελκυστήρα για την εξυπηρέτηση ατόμων με ειδικές ανάγκες δεν προέβλεψε τη πρόσβαση στον σταθμό της Αττικής!!!! Δηλαδή χωρίς βοήθεια τρίτων και πάλι είναι αδύνατη η πρόσβαση σε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες να φθάσει μέχρι τον ανελκυστήρα αφού δεν υπάρχει ράμπα μέχρι εκεί. Παλαιότερα υπήρχε πρόσβαση από το παρακείμενο αμαξοστάσιο του ΗΛΠΑΠ που διέθετε ράμπα για την είσοδο των οχημάτων, πλην όμως προσφάτως ο περιπτερούχος στην έξοδο του σταθμού προκειμένου να επεκτείνει την επιχείρησή του έχει τοποθετήσει υποστυλώματα και έχει καταλάβει ολόκληρο το πεζοδρόμιο αποκλείοντας την μοναδική τυχαία πρόσβαση στον σταθμό αυτό.
Με τις παραπάνω συνθήκες αναγκάστηκα να αποβιβάζομαι και πάλι στην Ομόνοια αντιμετωπίζοντας τις παραπάνω δυσκολίες.
Ε) Την τελευταία διετία λόγω της Ολυμπιάδας έχουν κατασκευασθεί κάποιες ράμπες για να μπορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες να μετακινούνται στα πεζοδρόμια, πλην όμως όπως προανέφερα σχεδόν όλες χρησιμοποιούνται για τη στάθμευση αυτοκινήτων! Αναγνωρίζω ότι στο σημείο αυτό ότι η ευθύνη ανήκει στους πολίτες αυτής της χώρας, που για άλλη μία φορά αποδεικνύουν με τη στάση τους αυτή ότι δεν σέβονται την ελευθερία και την προσωπικότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες που όμως είναι και αυτοί πολίτες της Χώρας αυτής με τα ίδια δικαιώματα. Θα ήθελα να καταλήξω με την προτροπή και την ευχή το Κράτος να λάβει πιο δραστικά μέτρα για να δοθεί επιτέλους μια λύση σ’ αυτό το τεράστιο πρόβλημα, όπως ενδεικτικά αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, ενημέρωση των πολιτών, επιβολή προστίμων, αφαίρεση πινακίδων, αφαίρεση άδειας οδήγησης κτλ.
Δεν είναι θέμα ανθρωπιάς, είναι θέμα πολιτισμού για μια χώρα που θέλει να ανήκει στην Ευρώπη.