Στις 10 Δεκεμβρίου 2010 στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών βρέθηκαν τρόφιμοι με αναπηρίες δεμένοι σε κρεβάτια-κλουβιά. Το συμβάν μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και έκανε τηλεφωνική παρέμβαση ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος.

Ο υπουργός Υγείας αισθάνθηκε την υποχρέωση να αναφερθεί εκτός από το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών και στο ίδρυμα κοινωνικής πρόνοιας «Άγιος Παντελεήμων» της Θεσσαλονίκης…

Όμως, πέρα από την ευαισθησία του υπουργού για τις ζωές που χάνονται, κάτι αντικειμενικά περίεργο και μυστηριώδες συμβαίνει στα Λεχαινά: ή έχουν ξεφύγει οι υπάλληλοι ή οι ανάπηροι πεθαίνουν σαν τις μύγες – κάτι που τεκμηριώθηκε επιστημονικά από ειδικούς Μυγολόγους που κλήθηκαν να γνωμοδοτήσουν και για τη θέση των πλανητών πάνω από τα Λεχαινά. Λίγο τα άστρα, λίγο η θέση των πλανητών, λίγο οι αρνητικοί κραδασμοί πέριξ του ΚΕΠΕΠ εξύφαναν μια πλεκτάνη συνωμοσίας σε βάρος των αθώων υπαλλήλων και των αθώων διοικητικών συμβούλων που έκαναν την καρδιά πέτρα για να εργαστούν και για να διοικήσουν το ΚΕΠΕΠ ώστε να προσφέρουν στην κοινωνία, αλλά στο τέλος βρήκαν το μπελά τους: Οι τρόφιμοί τους πέθαιναν σαν τις μύγες…

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες που έχω, για όλα φταίνε οι τρόφιμοι, και για τους τροφίμους φταίει η θέση των πλανητών: Ίσως φανεί περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι πως ανάλογα με την θέση που έχουν οι πλανήτες, οι τρόφιμοι νομίζουν πως είναι μύγες και πεθαίνουν χτυπώντας τα κεφάλια τους επάνω στα κάγκελα των κρεβατιών-κλουβιών. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί πως από το 1987 τριάντα τρόφιμοι με σοβαρές αναπηρίες πέθαναν σε μία περίεργη μάχη μέσα σε κρεβάτια-κλουβιά με μοναδικό στόχο να δυσφημίσουν το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.

Ας σοβαρευτώ τώρα και ας παραθέσω τα πραγματικά περιστατικά από την αρχή:

Ακόμη και εάν δεν ξέρει κάποιος τίποτα για το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών μπορεί να μάθει αρκετά εάν διαβάσει τα αποτελέσματα που προκύπτουν από το http://news.disabled.gr/. Όπως φαίνεται και από μια πρόχειρη ανάγνωση, αυτά που γνωστοποιούνται βρίσκονται σε διένεξη με το θεραπευτικό προορισμό του «ιδρύματος». Οι εργαζόμενοι στο ίδρυμα προφανώς έχουν διαφορετική άποψη, τεκμηριωμένη επιστημονικά με την τελευταία λέξη της επιστήμης των θεραπειών.

Όταν όμως κακοποιοιείται τρόφιμος με αναπηρία από εργαζόμενο του ιδρύματος και διαρρέει ως είδηση, όταν παρεμβαίνει ο εισαγγελέας και γίνεται ΕΔΕ, όταν συμπτωματικά κάποιος τροφίμος πεθαίνει αβοήθητος προφανώς επειδή είναι ανάπηρος, όταν 23 άνθρωποι παραπέμπονται στο δικαστήριο για να δικαστούν ως υπεύθυνοι για το θάνατο τροφίμων με αναπηρίες, όταν εξίσου συμπτωματικά 30 τρόφιμοι με αναπηρίες έχουν πεθάνει από το 1987 μέχρι σήμερα (και αναφερόμαστε μόνο στους καταγεγραμμένους θανάτους), όταν το ίδρυμα έχει φτάσει μέχρι και το Κοινοβούλιο, αλλά παρόλα αυτά συμβαίνει τραυματισμός τροφίμου κοριτσιού με αναπηρία – προφανώς από ξυλοδαρμό (αλλά τους έφταιξαν τα κάγκελα, ή πιο λαϊκά, σηκώθηκαν τα κάγκελα και έσπασαν το πόδι κατάκοιτης) – τότε δεν πρόκειται για προνοιακό ίδρυμα, αλλά για χώρο βασανιστηρίων μέχρι θανάτου.

Όλα αυτά τα παραπάνω είναι πολύ σοβαρά και πρέπει να παρουσιάζονται με την δέουσα σοβαρότητα από τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, επειδή μόνο αυτά μπορούν να παρουσιάσουν σχετικά ακίνδυνα τέτοιες υποθέσεις.

Ο κλαδικός τύπος (όπως για παράδειγμα το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) δεν μπορεί να παρουσιάσει τέτοια γεγονότα επειδή είναι ανίσχυρος απέναντι στην μήνη των εργαζομένων στο ίδρυμα, που θα κατηγορήσουν τον κλαδικό τύπο για συκοφαντική δυσφήμηση. Όταν ο κλαδικός τύπος μπλέκεται με δικαστήρια και με μηνύσεις, τότε δεν έχει κουράγιο για να κάνει τη δουλειά του, που είναι η ενημέρωση, και πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε κάποιο δικαστήριο για να αποδεικνύει αυτά που δεν χρειάζονται αποδείξεις.

Εκτός αυτού, τα περισσότερα κλαδικά περιοδικά είναι συνδικαλιστικά και δεν ασχολούνται δημοσιογραφικά με τα ιδρύματα. Συνήθως το ενδιαφέρον των συνδικαλιστικών σωματείων εξαντλείται στη συμμετοχή κάποιων μελών τους στα διοικητικά συμβούλια κάποιων ιδρυμάτων. Σε κάποια από τα ιδρύματα τύπου ΚΕΠΕΠ ορισμένες φορές συμμετέχουν μόνο εκπρόσωποι συνδικαλιστικών σωματείων γονέων και κηδεμόνων ΑμεΑ που δεν φημίζονται για την αναπηροκεντρικότητα των διεκδικήσεών τους.

Σε ό,τι αφορά στο περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν είναι ανόητο να παρουσιάσει τέτοια ρεπορτάζ, γιατί με βεβαιότητα αμέσως μετά τη δημοσίευση θα του ζητηθούν τα ονόματα, τα τηλέφωνα και διευθύνσεις των πηγών του και με κάτι τέτοιο ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου.

Τέτοια ρεπορτάζ δεν γίνονται από ρεπόρτερ. Προέρχονται από διαρροές μέσα από τα ίδια τα ιδρύματα και όσοι διαρρέουν θέλουν εκ των προτέρων να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους. Συνήθως τέτοιες διαρροές γίνονται όταν υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί μεταξύ των αντιπάλων ομάδων – που πάντα υπάρχουν εντός των ιδρυμάτων – άλλοτε για το ποιος θα πάρει τη μεγαλύτερη προμήθεια και άλλοτε για πιο ασήμαντους λόγους.

Εάν δεν υπήρχαν αυτές οι αντιπαλότητες μεταξύ των εργαζομένων μέσα στα ιδρύματα η «έξω» κοινωνία δεν θα μάθαινε τίποτα, ακόμη και εάν όλοι οι τρόφιμοι πέθαιναν. Τα ιδρύματα τύπου ΚΕΠΕΠ είναι κλειστά ιδρύματα και δεν μπορεί να εισχωρήσει κανένας μέσα σε αυτά. Αντιπροσωπεύουν το απόλυτο στεγανό.

Έτσι, σε αυτές τις υποθέσεις των κλειστών και στεγανών ιδρυμάτων, ο ρόλος των συμβατικών μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι κρίσιμος, επειδή μόνο αυτά τα μέσα μπορούν να συμβάλουν στη γνωστοποίηση αυτών που συμβαίνουν πίσω από τα τείχη των ιδρυμάτων.

Γι’ αυτό τον λόγο τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέχουν τον τρόπο της γνωστοποίησης, ώστε να μη χαθεί η ουσία και το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων. Εάν χαθεί η ουσία και εάν αλλοιωθεί το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων, τότε δύσκολα μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, αφού κάνοντας «την τρίχα τριχιά» αποπροσανατολίζεται η ανάκριση.

Στην προκειμένη όμως περίπτωση, ευτυχώς, υπήρχε και ο φακός της κάμερας που μιλάει μόνος του.

Σε ό,τι όμως αφορά την ουσία του προβλήματος, υπήρξαν λάθη, και μάλιστα μεγάλα λάθη, όχι μόνο από την δημοσιογραφική κάλυψη, αλλά και από τον ίδιο τον υπουργό Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδο.

Ας πάρουμε τα περιστατικά από την αρχή, για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και το πραγματικό μέγεθος του πραγματικού προβλήματος:

1. Τα ΚΕΠΕΠ δεν έχουν μόνο παιδιά με ψυχικές ασθένειες. Τα ΚΕΠΕΠ έχουν συνήθως ενήλικες με πολλαπλές αναπηρίες και με σοβαρότατες κινητικές αναπηρίες. Συνήθως στα ΚΕΠΕΠ δεν υπάρχουν τρόφιμοι χωρίς κινητικές αναπηρίες. Το πρόβλημα των τροφίμων στα ΚΕΠΕΠ δεν είναι ψυχολογικό ή ψυχιατρικό. Το πρόβλημα είναι οι σοβαρότατες κινητικές αναπηρίες που συνυπάρχουν με σοβαρότατη νοητική αναπηρία. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν τα ΚΕΠΕΠ. Για τα παιδιά και για τους ενήλικους με ψυχικές νόσους, υπάρχουν τα ψυχιατρεία.
2. Τα ΚΕΠΕΠ δεν είναι ψυχιατρεία και δεν μπορούν να συγκριθούν με το σκάνδαλο του ψυχιατρείου της Λέρου. Το ψυχιατρείο της Λέρου είναι ψυχιατρείο (καλό ή κακό αφορά άλλες ειδικότητες και άλλα έντυπα). Το ΚΕΠΕΠ είναι ΚΕΠΕΠ.
3. Η Ευρώπη δεν υποχρέωσε την Ελλάδα να κλείσει τα ιδρύματα. Η Ελλάδα ζήτησε λεφτά από την Ευρώπη, δήθεν για να κλείσει τα ιδρύματα, αλλά αντί να κλείσει τα ιδρύματα προσέλαβε πολλούς δημόσιους υπαλλήλους, έχτισε πολλά κτίρια, αγόρασε πολύ εξοπλισμό, ξόδεψε υπερβολικά πολλά δισεκατομμύρια, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν οι προμήθειες που λέγεται ότι παίρνουν τα κομματικά στελέχη που διορίζονται στις διοικήσεις των ιδρυμάτων. Πίσω από κάθε ίδρυμα κρύβονται δουλειές εκατομμυρίων και – όπως μπορεί να καταλάβει και ο κάθε Έλληνας ή Ελληνίδα – αντίστοιχες προμήθειες. Μακάρι αυτό το ΚΕΠΕΠ να είναι η εξαίρεση!
4. Κανένας δεν θέλει να κλείσουν τα ιδρύματα, γιατί εάν κλείσουν τα ιδρύματα χιλιάδες άνθρωποι να χάσουν τις δουλειές τους, εκατοντάδες κομματικά στελέχη δεν θα έχουν αντικείμενο για να αποκομίσουν προμήθειες, και εκατοντάδες επιχειρήσεις δεν θα μπορούν να γίνουν προμηθευτές εξοπλισμού, τροφής, υπηρεσιών και ό,τι άλλων αγαθών μπορούν να απορροφηθούν από τα ιδρύματα.
5. Η τηλεόραση δεν χρειάζεται να κρύβει τα πρόσωπα των τροφίμων των ιδρυμάτων. Οι τρόφιμοι των ιδρυμάτων δεν φοβούνται την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής, ούτε χρειάζεται να καλυφθούν τα πρόσωπά τους για να προστατευτούν τα προσωπικά τους δεδομένα. Τα ιδρύματα είναι συνώνυμα της παραβίασης της προσωπικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων. Η κάμερα πρέπει να δείχνει τα πρόσωπα των τροφίμων επειδή μόνο τότε θα φανεί η εξαθλίωση που έχουν υποστεί από τότε που έχουν εγκλειστεί. Στα ξεδοντιασμένα πρόσωπα των τροφίμων είναι ζωγραφισμένη η βία που υφίστανται.
6. Δύσκολα να έχουν πεθάνει μόνο 30 τρόφιμοι. Το προσδόκιμο ζωής των τροφίμων στα ιδρύματα είναι μικρότερο των 6 χρόνων. Απλώς οι θάνατοι στα ιδρύματα δεν ανακοινώνονται – όπως και δεν γνωστοποιείται τίποτα από αυτά που συμβαίνουν πίσω από τους τοίχους των ιδρυμάτων εάν δεν υπάρχει κάποιο συμφέρον όπως από κάποια οικονομική συμφωνία που έχει «σπάσει». Λέγεται πως οι προμήθειες στα ιδρύματα δίνονται εναλλάξ.
7. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια για να κάνει καλύτερη τη ζωή των τροφίμων. Τα χρώματα στα κρεβάτια-κλουβιά δεν έγιναν για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των τροφίμων. Έγιναν για να γίνει τζίρος χρημάτων επειδή μόνο με αυτόν τον τρόπο κάποιοι θα πάρουν το ποσοστό της μιζας τους. Οι παράγοντες που βρίσκονται εντός των ιδρυμάτων και συμμετέχουν με διάφορους ρόλους στη διαχείριση των ιδρυματικών πραγμάτων σκαρφίζονται τις πιο απίθανες ιδέες για να κάνουν τζίρους χρημάτων ώστε να εξασφαλίσουν την προμήθειά τους από αυτούς που παίρνουν τις δουλειές. Ο ελαιοχρωματιστής και ο κατασκευαστής των κρεβατιών-κλουβιών για να πάρουν τη δουλειά κατέβαλαν αφορολόγητη προμήθεια και μίζα. Αυτά είναι γνωστά και θα έπρεπε να τα γνωρίζουν και οι δημοσιογράφοι.
8. Οι φωτογραφίες που προέρχονται από το ίδρυμα κοινωνικής πρόνοιας ο «Άγιος Παντελεήμων» είναι μια παλιά ιστορία. Το συγκεκριμένο ίδρυμα βρίσκεται από το 1983 στα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνέχεια. Είναι ένα ίδρυμα παραγωγής σκανδάλων και τα σκάνδαλα αυτά έχουν γίνει σε όλες ανεξαιρέτως τις διοικήσεις. Ο μύθος για τον ρόλο των διοικήσεων θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει, επειδή εάν υπήρχε έστω και μία έντιμη και με τεχνογνωσία διοίκηση τα ιδρύματα θα είχαν μεταμορφωθεί. Δεν είναι δυνατόν από το 1985 μέχρι σήμερα να μην μπορέσει καμία διοίκηση να κάνει τίποτα και κάθε τόσο να βγαίνουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες που είναι τόσο όμοιες με τις παλιές φωτογραφίες.
9. Η βία στα ιδρύματα δεν αφορά μόνο τον περιορισμό σε κρεβάτια-κλουβιά, στο δέσιμο χειροπόδαρα, αλλά συνεχίζει με πραγματική βία και ενδεχομένως αυτή η βία ασκείται από τους εργαζόμενους, αφού στα ιδρύματα μόνο οι εργαζόμενοι βρίσκονται. Οι τρόφιμοι έχουν πολύ σοβαρές κινητικές αναπηρίες για να προκαλέσουν κάταγμα στον εαυτό τους. Τα κατάγματα προκαλούνται από τη βία σε βάρος των τροφίμων και αυτή η βία δεν ασκείται από τουρίστες. Στα ιδρύματα δεν υπάρχουν τουρίστες. Υπάρχουν μόνο εργαζόμενοι.
10. Δεν υπάρχει πάντα έλλειμμα προσωπικού στα ιδρύματα. Εκτός από το έλλειμμα προσωπικού υπάρχει και το πλεόνασμα συνδικαλιστών που παίρνουν συνδικαλιστικές άδειες γι’ αυτό δεν έχουν χρόνο να εργαστούν στην πραγματική τους δουλειά. Οι διοικήσεις των ιδρυμάτων δεν διοικούν: Ροκανίζουν το χρόνο της θητείας τους και ενδεχομένως να επωφελούνται κάθε φορά που γίνεται κάποια αγορά εξοπλισμού, υπηρεσιών ή άλλων αγαθών από τις γνωστές σε όλους μας προμήθειες ή αλλιώς μίζες.
11. Οι τρόφιμοι στα ιδρύματα δεν προλαβαίνουν να κινδυνεύσουν από τον εαυτό τους. Δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύσει ένας τετραπληγικός με σοβαρή νοητική καθυστέρηση από τον εαυτό του. Χρειάζεται απλή λογική για να το καταλάβει ο κάθε άνθρωπος με κοινό νου. Στις φωτογραφίες του ρεπορτάζ στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ εμφανίζονται κατάκοιτοι που είναι δεμένοι στα κρεβάτια. Ας σοβαρευτούμε, μπορεί οι εισαγγελείς να μην ξέρουν από αναπηρίες, εμείς εδώ στο www.disabled.gr και στο περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ξέρουμε πάρα πολύ καλά από αναπηρίες.
12. Παντού σε όλα τα μέρη του κόσμου υπάρχουν ιδρύματα για ανθρώπους με πολλαπλές αναπηρίες. Μόνο στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στο Κονγκό και στην Γουαδελούπη όταν πεθαίνουν οι τρόφιμοι με πολλαπλές αναπηρίες σαν τις μύγες οι πολιτικά προϊστάμενοι ζητούν τη γνώμη των εργαζομένων στα ιδρύματα. Μην τρελαθούμε τελείως. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, έστω και εάν αυτός ο άνθρωπος έχει αναπηρία, ακολουθείται μια αντικειμενική διαδικασία. Σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχουν οι ίδιοι οι άνθρωποι που από τη δική τους αμέλεια, την τεμπελιά, την παράλειψη ή την ενδεχόμενη βία συνετέλεσαν στο μοιραίο. Οι συνθήκες ζωής μέσα στο ίδρυμα είναι τέτοιες που ο θάνατος είναι αργός και προγραμματισμένος.
13. Στα ιδρύματα δεν δημιουργούνται μικροί Καιάδες, όπως ακούγεται στο ρεπορτάζ. Τα ιδρύματα είναι πανάκριβες δουλειές. Δίνονται εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για τα ιδρύματα. Εάν το κράτος έβαζε τους τροφίμους στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία στην Πλατεία Συντάγματος, θα του κόστιζε λιγότερο η συντήρηση των τροφίμων – και το κυριότερο, οι τρόφιμοι δεν θα πέθαιναν. Θα έτρωγαν ό,τι φαγητό ήθελαν, θα ντύνονταν με την τελευταία λέξη της μόδας και θα έκαναν μεγάλη ζωή, με πολύ λιγότερα χρήματα από τα χρήματα που χρειάζονται τα ιδρύματα.

Αυτά τα παραπάνω αφορούν στις απαραίτητες διορθώσεις που θα έπρεπε να γίνουν στο ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ. Τα λάθη στο ρεπορτάζ είναι δικαιολογημένα. Όποιος δεν έχει τη βασική γνώση της αναπηρίας είναι αυτονόητο πως θα κάνει λάθη στην παρουσίαση, στο σπικάζ και θα καταλήξει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και κάθε Έλληνας γνωρίζει πάρα πολύ καλά αυτό που συμβαίνει – όπως και κάθε αναγνώστης αισθάνεται την περιεκτικότητα σε αλήθεια και άποψη αυτών που γράφονται σε αυτό το κείμενο.

Στη δεύτερη συνέντευξη, ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, επίσης αναπαρήγαγε τις αντιφάσεις του αρχικού ρεπορτάζ. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα όλων των Ελλήνων πολιτικών που απαντούν στην οποιαδήποτε ερώτηση, έστω και εάν αυτή η ερώτηση εμπεριέχει αντιφάσεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τον κίνδυνο που υπάρχει στην προβολή των αντιφάσεων των ερωτήσεων επί των απαντήσεων. Έτσι, οι απαντήσεις του υπουργού περιέχουν τις αντιφάσεις των αρχικών ερωτήσεων.

Από αυτή τη συνέντευξη κερδισμένος ήταν και ο σταθμός και ο υπουργός. Η μοναδική χαμένη ήταν η αναπηρία και οι τρόφιμοι του ιδρύματος, αλλά και όλων των ιδρυμάτων που μπορούν και συνεχίζουν να ζουν εν κρυπτώ ξεχασμένοι από την ιστορία και το χρόνο, καταδικασμένοι σε ένα αργό θάνατο.

Αξιότιμε υπουργέ, είναι αλήθεια πως αυτή η κατάσταση της περιφρόνησης των πολιτών που ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας πολύ σοβαρής αναπηρίας μας χαρακτηρίζει ως έθνος, ως οικονομία και ως πολιτισμό. Παντού σε όλα τα κράτη, σε όλες τις οικονομίες και σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχουν ανάπηροι με πολύ σοβαρές αναπηρίες, αλλά μόνο στην Ελλάδα ισοπεδώνονται και ακυρώνονται πολιτικά, οικονομικά και φυσικά. Παντού σε όλα τα κράτη υπάρχουν ιδρύματα, αλλά μόνο στην Ελλάδα τα ιδρύματα έχουν αυτό το χάλι: οι τρόφιμοι των ιδρυμάτων να πεθαίνουν σαν τις μύγες…

Υπουργέ, δεν είναι δικαιολογία ο χρόνος παραλαβής του ιδρύματος από την νέα διοίκηση. Τα ίδια χάλια υπήρχαν και στις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε αυτές οι κυβερνήσεις ήταν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είτε της Ν.Δ. και ποτέ δεν έχει αλλάξει τίποτα από καμία διοίκηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ίδρυμα κοινωνικής πρόνοιας «Άγιος Παντελεήμων» βγαίνει στη δημοσιότητα. Βρίσκεται στη δημοσιότητα συνέχεια, από το 1983 μέχρι σήμερα, και θα βρίσκεται στη δημοσιότητα με οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Υπουργέ, το κράτος είναι κράτος, είτε οι γονείς θέλουν τα παιδιά με αναπηρίες είτε δεν τα θέλουν. Σε όλα τα κράτη και σε όλους τους πολιτισμούς οι γονείς έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν τα παιδιά τους και γι’ αυτό η οργανωμένη κοινωνία βρίσκεται σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσει αυτές τις αρνήσεις.

Υπουργέ, σε όλα τα κράτη και σε όλους τους πολιτισμούς, τα ιδρύματα είναι ιδρύματα. Μόνο στην Ελλάδα τα ιδρύματα βρίσκονται σε αυτό το χάλι και δεν μπορούν στοιχειωδώς να εξασφαλίσουν την επιβίωση των τροφίμων – αντίθετα, αντί της επιβίωσης προγραμματίζεται ο θάνατός τους.

Υπουργέ, τα προνοιακά ιδρύματα δεν ασχολούνται με την ψυχιατρική ή την ψυχική υγεία. Είναι μονάδες εκτατικής περίθαλψης αναπήρων και όχι ψυχασθενών. Η εκτατική περίθαλψη ανακαλύφθηκε επειδή έχει χαμηλότερο κόστος παραγωγής.

Τα ελληνικά ιδρύματα, αξιότιμε υπουργέ, έχουν κατορθώσει να έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος παραγωγής, ακόμη και από τα ξενοδοχεία πέντε αστέρων.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αναπηρία των τροφίμων. Το πρόβλημα βρίσκεται στα ιδρύματα αυτά καθεαυτά, που έχουν γίνει μαγαζιά και τα χρησιμοποιούν όποιοι τα χρησιμοποιούν για να αποκομίσουν προμήθειες (μίζες) από τους τεράστιους τζίρους που κάνουν.

Το ζήτημα δεν είναι τα λεφτά. Όσα λεφτά και να δώσεις πάλι οι τρόφιμοι θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Υπουργέ, πίστεψέ με, γι’ αυτή την κατάσταση δεν φταίει ούτε η αναπηρία των τροφίμων ούτε η χρηματοδότηση ούτε η έλλειψη προσωπικού. Όσο προσωπικό και να στείλεις, θα βρίσκεται μονίμως σε άδεια εγκυμοσύνης, ασθένειας, συνδικαλιστικής – ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Όσα χρήματα και να μπουν στα ιδρύματα, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Το μόνο που θα γίνει είναι να γίνουν κάποιοι παράγοντες των ιδρυμάτων πιο πλούσιοι.

Σε ό,τι αφορά την αναπηρία υπουργέ μου, παρακαλώ να την αφήσεις εκεί που κάθεται. Η αναπηρία είναι μια οικουμενική εμπειρία και μπορεί να συγκριθεί η ποιότητα των Ελλήνων με αναπηρίες με την ποιότητα των αναπήρων στους άλλους πολιτισμούς, και εκεί υπουργέ μου, είσαι κάτω από τη βάση. Στην Ελλάδα οι αναπηρίες επιδεινώνονται.

Οι άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες καταστρέφονται. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν μπορεί να διαχειριστεί τις επιπλοκές που προκύπτουν από τις σοβαρές αναπηρίες – και γι’ αυτό οι Έλληνες και οι Ελληνίδες με αναπηρίες πεθαίνουν για την πιο ασήμαντη επιπλοκή.

Γι’ αυτό το λόγο υπουργέ μου δεν έχουμε αναπήρους στην Ελλάδα. Έχουν πεθάνει – και το προσδόκιμο ζωής των ζωντανών είναι πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Και τώρα υπουργέ μου θα αναρωτηθείς για το ποιος είμαι εγώ… Υπουργέ μου, είναι ένας από αυτούς που το ΕΣΥ τους θεωρεί ως «χαμένες περιπτώσεις», αλλά είχα την τύχη να προέρχομαι από μια εύπορη οικογένεια που εξαργυρώσε κάθε κιλό παράλυτης σάρκας για να νοσηλευτώ σε σοβαρό νοσοκομείο και κέντρο αποκατάστασης του εξωτερικού, χωρίς να πέσω στα νύχια του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Στη συνέχεια, ήμουν επίσης τυχερός και μπορούσα να ζω με προσωπικούς βοηθούς και να αγοράζω τα βοηθήματα χωρίς να εξαρτώμαι από τα «ασφαλιστικά» ταμεία. Αλλά πέρα από την οποιαδήποτε τύχη, ζω στην Ελλάδα που εσύ κυβερνάς, και γι’ αυτό δεν πιάνουν τόπο τα λεφτά μου και πάντα κινδυνεύω να βρεθώ κατηγορούμενος, άλλοτε ως εργοδότης προσωπικών βοηθών, άλλοτε ως πολίτης που εμποδίζομαι και άλλοτε ως άνθρωπος που με υποτιμούν – προφανώς επειδή καταλαβαίνουν οι συμπολίτες μας πως έχω αμβλυμμένες αντίστασεις επειδή έχω αναπηρία…

Το κυριότερο υπουργέ μου, το αφήνω για το τέλος: Κάποια στιγμή και εγώ λόγω της σοβαρότητας της παράλυσής μου, εάν έχω την ατυχία και δεν πεθάνω νωρίς, θα βρεθώ ως τρόφιμος σε κάποιο από αυτά τα ιδρύματα για να βγάλουν το άχτι τους οι μισθοφόροι που μισθοδοτείς…

Διότι, σύντροφε υπουργέ, τα ιδρύματα που έφτιαξες εσύ και οι συνάδελφοί σου δεν είναι ιδρύματα αποκατάστασης αναπήρων. Είναι ιδρύματα αποκατάστασης δημοσίων υπαλλήλων που ζουν παρασιτικά σε βάρος των τροφίμων με αναπηρίες.

Ναι υπουργέ, αυτή είναι η Ελλάδα που εσύ διοίκησες και εγώ υφίσταμαι…

Νίκος Βουλγαρόπουλος, www.disabled.gr, Ιανουάριος 2011.