…είναι κάτι ώρες περίεργες που νοιώθεις το κεφάλι σου λες κι είναι όλη μέσα… την καρδιά σου να παραπατά από το χείμαρρο των συναισθημάτων που τολμάς να απελευθερώσεις μπροστά στον ίδιο σου τον εαυτό…
οι σκέψεις να βγαίνουν ανάκατες και συγχυσμένες και οι ανάσες σου βαριές από το βάρος της ευθύνης που πέφτει βαριά πάνω στους ώμους σου και κάνει τον αέρα να μπαίνει με δυσκολία μέσα στα πνευμόνια σου… Κι αυτή εκεί!! Να πεισμώνει μέσα στα τερτίπια της σαν γνήσιο θηλυκό που είναι και να μη λέει να σου παραδοθεί. Να σε λυτρώσει μεμιάς από τις αμέτρητες ώρες που της έχεις αφιερώσει και της έχει αφιερωθεί, από τη λαχτάρα σου να την κάμεις κάποτε δική σου! Για να καταλάβεις, το ακαταλαβίστικο τελικά. Αυτό, που ίσως να μη θες ή να μην μπορείς να καταλάβεις. Να μη χωρά μέσα στο νου σου τι σημαίνει μπορώ να σκαρφαλώνω σε βουνά ή μπορώ να φτιάχνω εγώ βουνοκορφές. Μπορώ να βλέπω το αποψινό χρώμα του συννεφιασμένου ουρανού ή μπορώ να βλέπω το φως μέσα από το ατέλειωτο σκοτάδι. Μπορώ να κάνω ελεύθερο έρωτα ή να κάνω το «πράμα» μου μπαμπούσκα από τα πέντε προφυλακτικά που του ‘βαλα για να μην κολλήσω τον-ην σύντροφό μου AIDS. Μπορώ να ακούω τη σιωπή μέσα από τη μουσική ή μουσική μέσα από τη σιωπή.
… αλήθεια… ποια να ‘ναι η αλήθεια… τι να σημαίνει άραγε ΑΝΑΠΗΡΙΑ;
Δεν ξέρω να σας πω… στα αλήθεια, δεν ξέρω… το μόνο που ξέρω είναι ότι δε θέλω να μεγαλοποιώ κάποια πράγματα, γιατί ξέρω ότι θα ‘ρθει η στιγμή που θα ‘θελα να ήταν πιο μικρά. Γιατί πάντα η Ζωή είναι πιο μεγάλη από τις εμπειρίες, τις στιγμές, τις αποφάσεις, που αυτές με τη σειρά τους μπορούν να είναι σημαντικές ή μη, συμφέρουσες ή όχι, καλές ή κακές, ποτέ όμως Μεγάλες. Όχι μόνο γιατί η ζωή είναι μεγαλύτερη από εμάς αλλά και επειδή είμαστε μικρότεροι ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
«… Γι’ αυτό λοιπόν όταν με ρωτούν για την αλήθεια λέγω δεν ξεύρω γιατί ήβρα τον μπελά μου…» (Μακρυγιάννης).
Τίνα Μπούσουλα, email: tinabous@yahoo.com