Μήνες τώρα βλέπω στην τηλεόραση τις εξελίξεις στο Ιράκ και τους δύο «ηγέτες» να τσακώνονται λες και η γη τους ανήκει. Ο ένας για να πάρει το πετρέλαιο του άλλου, που με τη σειρά του το έχει πάρει από το λαό του που πεινάει. Με λίγα λόγια «δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα».
Αυτό όμως που με έχει βγάλει από τα ρούχα μου είναι η στάση των «απελευθερωτών» του ιρακινού πολύπαθου λαού, που βομβαρδίζουν αμάχους με σκοπό να τους απελευθερώσουν από αυτόν που τους ταλαιπωρεί 30 χρόνια.
Περισσότερο όμως εξοργίστηκα όταν είδα και πάλι στην τηλεόραση την εικόνα του δωδεκάχρονου Αλί, που καμένος και με κομμένα τα δύο του χεράκια από το ύψος των ώμων, με δάκρυα στα μάτια κοιτά σαν σαστισμένος την κάμερα που μεταδίδει την εικόνα του σε όλη την υφήλιο.
Και έρχομαι τώρα σε κάποια αναπάντητα ερωτήματα. Πως θα ζήσει αυτό το παιδί, όταν και τα δεκαεπτά μέλη της οικογένειας του σκοτώθηκαν και η μόνη παρηγοριά που έχει είναι μια ηλικιωμένη θεία του που δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα παρά μόνο την παρηγοριά της; Πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί, που στην αρχή της εφηβείας του αντί να παίζει με τους φίλους του και τις φίλες του, προσπαθεί να καταλάβει τι του έχει συμβεί και πως θα ζήσει μόνος σε μια χώρα που το μόνο βλέπει είναι φτώχια, μιζέρια και άθλιοι τύραννοι; Τι ξέρει για τον πόλεμο του κόλπου και τις προσωπικές κόντρες του Σαντάμ με τον Μπους, αφού τότε δεν είχε καν γεννηθεί; Είναι δυνατόν να έχει καμιά σχέση με τους Ταλιμπάν, του Μουντζαχεντίν, τον Μπιν Λάντεν, τους Φενταγίν;
Για όνομα του θεού, σε όποιον και αν πιστεύει κάποιος, τι σόι απελευθερώσει είναι αυτή όταν ακρωτηριάζεις ένα παιδί καταδικάζοντας το σε μόνιμη σκλαβιά; Γιατί, για να σκοτώσεις ένα δικτάτορα πρέπει να κάνεις χειρότερα εγκλήματα απ΄ ότι έκανε αυτός;
Μετά από αυτές τις σκηνές που είδα άρχισα να σκέφτομαι, πόσο θα υποφέρουν αυτά τα ακρωτηριασμένα παιδιά στην αφιλόξενη έρημο του Ιράκ, όταν εμείς σε μία χώρα όπως την δική μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και πολλές φορές προβλήματα επιβίωσης.
Ότι και να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι λίγο και μπορεί να θεωρηθεί και υποκριτικό. Λυπάμαι, που αντί εμείς οι ανάπηροι να κατεβούμε στο δρόμο πρώτοι απ όλους σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο και να διαδηλώσουμε κατά του πολέμου που δημιουργεί νέους αθλιότερους και φτωχότερους αναπήρους ή να αρχίσουμε ένα μαραθώνιο βοήθειας προς του συμπάσχοντες αναπήρους-θύματα των πολέμων, το μόνο που κάνουμε είναι να βγάζουμε ψηφίσματα και κραυγές αλληλοσπαραγμού, υπηρετώντας πολλές φορές την πολιτική του κάθε
Ευτυχώς όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν συνάδελφοι ανάπηροι που αντιδρούν και κάνουν ότι μπορούν, κάνοντας μας να σκεφτόμαστε ότι σε μία παρόμοια περίπτωση, όπως έγινε στη «γειτονιά» μας πριν λίγα χρόνια, κάποιοι θα ενδιαφερθούν.
Ας σκεφτούμε ότι οι αυτοκρατορίες δεν είχαν ποτέ δημοκρατία και όλες ξεκίνησαν με πρόσχημα την απελευθέρωση και την βελτίωση του επιπέδου ζωής των γειτόνων τους ή την καταπολέμηση ενός μισητού ανθρώπου και καμία από αυτές όταν ένιωθε δυνατή δεν σταμάτησε στην κατάκτηση και την εκμετάλλευση ενός και μόνο «γείτονα». Μόνο που τώρα οι «γειτονιές» μεγάλωσαν και σε πέντε ώρες είσαι στη Βαγδάτη, σε τρεις στη Δαμασκό και σε μία στην Αθήνα.
Το ματς ΗΠΑ-Υφήλιος έληξε 1-0 αλλά όλα τα παιχνίδια κερδίζονται και στην παράταση. Στο χέρι μας είναι να την δώσουμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Βασίλης Δημητριάδης
v@dimitriadis.biz