Είναι δυνατόν να μην μας έχει απασχολήσει ποτέ το γεγονός πως τα άτομα με αναπηρίες «δικαιούνται» ακριβώς τις ίδιες παροχές είτε εργάζονται είτε δεν εργάζονται είτε είναι ισοβίως άνεργοι; Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε στην οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη κοινωνική μειονότητα της Ελλάδας θα αποτελούσε αφορμή για πολιτική εξέγερση. Τώρα που συμβαίνει στην περιφραγμένη και αποστειρωμένη μειονότητα των ΑμεΑ κανείς δεν προβληματίστηκε τα τελευταία 30 χρόνια, που υποκρινόμαστε πως προσπαθούμε να κάνουμε ένα κράτος δικαία ορθολογικό και ανταποδοτικό που να θυμίζει Δύση.
Σε αυτό λοιπόν το κράτος που όλα τα προϊόντα και όλες οι υπηρεσίες εισάγονται από το εξωτερικό, κανείς δεν σκέφτηκε πως ο εργαζόμενος με αναπηρία, για να συνεχίσει να είναι εργαζόμενος, έχει ανάγκη από εξειδικευμένα τεχνολογικά βοηθήματα και από αξιόπιστες εξατομικευμένες υποστηρικτικές υπηρεσίες, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις της εργασίας του.
Αποδεικνύεται πως τα προγράμματα απασχόλησης των ΑμεΑ έγιναν περισσότερο για την απορρόφηση των κονδυλίων από την Ε.Ε. και λιγότερο για την έστω και τεχνική αύξηση του Α.Ε.Π., και πως οι εξουσίες δεν είχαν πάρει ποτέ στα σοβαρά το εργατικό δυναμικό που έχει κάποια αναπηρία. Δεν είναι υπερβολή να υποθέσουμε πως εάν δεν υπήρχαν οι επιχορηγήσεις της Ε.Ε. δεν θα υπήρχε ούτε η προστατευτική νομοθεσία. Δεν θα είχε τοποθετηθεί ποτέ ένας ΑμεΑ σε, έστω και χαμηλού κύρους, θέση εργασίας.
Για πολλές δεκαετίες, τα λεφτά της Ελλάδας έβγαιναν κυρίως από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και λιγότερο από την εργασία των Ελλήνων. Αυτός ήταν και ο λόγος που οδηγηθήκαμε ταχέως στην οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.
Η πραγματικότητα όμως θα έπρεπε να είναι διαφορετική:
Η πατρίδα, τα ασφαλιστικά της ταμεία και η δημόσια διοίκηση θα έπρεπε να υποδέχονται με ένα πιο ορθολογικό τρόπο την εργασία των ΑμεΑ, ώστε να αποτελεί κίνητρο για τον πολίτη με αναπηρία να εργαστεί, να διατηρήσει τη θέση εργασίας του και όταν δεν υπάρχει θέση εργασίας να προσπαθεί να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, είτε με επιχειρηματικές προσωπικές πρωτοβουλίες είτε μέσω συνεταιρισμών.
Για να μην έχει γίνει αυτό το παραπάνω, σημαίνει πως η πατρίδα «παίρνει στην πλάκα» την οικονομική δραστηριότητα που προέρχεται από ΑμεΑ, ως ένα αναγκαστικό δυσάρεστο μικρό (ευτυχώς) μέρος της μπίζνας των προγραμμάτων της Ε.Ε.
Βρισκόμαστε στο 2013, όπου όλες οι ζωτικές παροχές για βοηθήματα για την διαβίωση έχουν περικοπεί και κανείς από τους φωστήρες των ασφαλιστικών ταμείων δεν έχει σκεφτεί πως άλλες είναι οι ανάγκες του εργαζόμενου με αναπηρία, άλλες του άνεργου και άλλες οι ανάγκες του φιλόδοξου που ψάχνει να δημιουργήσει μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία για τον εαυτό του και προφανώς για τους συνεργάτες του.
Ο εργαζόμενος με αναπηρία συνεισφέρει οικονομικά στα ασφαλιστικά ταμεία τόσο με τις ασφαλιστικές του εισφορές όσο και με τις εργοδοτικές. Δεν είναι δυνατόν το 45% των χρημάτων των εργαζομένων με αναπηρίες να κατευθύνονται τοις μετρητοίς κάθε μήνα στα ασφαλιστικά ταμεία και στον ΕΟΠΥΥ και να μην έχουν καμία ανταποδοτικότητα ούτε ευνοϊκή μεταχείριση ως προς τους ανέργους.
Ο επιχειρηματίας με αναπηρία συνεισφέρει εκτός από αυτό το 45% των ασφαλιστικών και εργοδοτικών εισφορών, το φόρο μισθωτών υπηρεσιών, το φόρο επιτηδεύματος, το Φ.Π.Α και την φορολογία του. Σε αντάλλαγμα, η πατρίδα τού συμπεριφέρεται σαν να είναι ισοβίως άνεργος.
Εάν είσαι ΑμεΑ έχεις ακριβώς τα ίδια δικαιώματα είτε εργάζεσαι είτε δεν εργάζεσαι και αυτό ονομάζεται ισότητα.
Αυτή την άδικη ισότητα δεν ενδιαφέρθηκε να την αμφισβητήσει ποτέ κανένας τα τελευταία 45 χρόνια δημοκρατίας.
Και ποιος να την αμφισβητήσει, αφού όλοι, κράτος, δημόσια διοίκηση, πολιτική και συνδικαλισμός, είναι επιδοτούμενοι από την Ε.Ε. και εθισμένοι στο τζάμπα χρήμα;
Νίκος Βουλγαρόπουλος, Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ)
www.disabled.gr, Αύγουστος 2013.