Φέτος κλείνω μία δεκαετία ενεργούς ενασχόλησής μου με τον συνδικαλιστικό και αθλητικό αναπηρικό χώρο και είπα να κάνω έναν απολογισμό, του τι έχω δει, σε τι έχω καταφέρει να βοηθήσω κι εγώ από τη μεριά μου, κατά πόσο αυτός ο χώρος έχει βελτιωθεί και ανανεωθεί και άλλα πολλά.

Το αποτέλεσμα ήταν να διαπιστώσω για άλλη μία φορά, ότι ουσιαστικά σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα σε μία δεκαετία. Τα αιτήματά μας χρονίζουν ανησυχητικά. Αν κάνει κάποιος μία σύγκριση σε σχέση με τους αναπήρους και τα οφέλη τους στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες θα καταλάβει ότι, το μόνο που έχουμε κοινό είναι το νόμισμα. Όσο για την ανανέωση των φορέων μας με νέα στελέχη… Αν τραβούσες μία φωτογραφία με τα διοικητικά συμβούλια των περισσοτέρων από αυτών το 1993 και μία σήμερα, η μόνη αλλαγή που θα έβλεπες θα ήταν το φόντο και το άσπρισμα στα μαλλιά, όσων είχαν άλλο χρώμα.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσοι νέοι άνθρωποι με όραμα, διάθεση και δυναμισμό προσπάθησαν να αλλάξουν αυτές τις καταστάσεις και ποια ήταν εν τέλει η κατάληξή τους. Οι περισσότεροι απογοητεύτηκαν από την κρεατομηχανή που δουλεύει ασταμάτητα και την κλικαρία του παραγοντισμού και από αυτούς άλλοι τα παράτησαν και ασχολήθηκαν με τη δουλειά τους και την οικογένειά τους και άλλοι διέπρεψαν στο επάγγελμά τους ή το χόμπι τους, ασχολούμενοι με διαφορετικά πράγματα, αποδεικνύοντας έτσι την αξία τους εκτός συνδικαλιστικής και αθλητικής αναπηρικής διοίκησης και δράσης.
Λίγοι και μετρημένοι είναι όσοι άντεξαν να το παλέψουν, να μην αλλοτριωθούν και να συνεχίσουν απογοητευμένοι από τη μετατροπή του οράματος σε όνειρο θερινής νυκτός, έχοντας πάντα την παραίτηση έτοιμη στο τσεπάκι τους. Και όλα αυτά γιατί το «όραμα» ορισμένων, μετετράπη σε παραίσθηση μεγαλομανίας και τσαρικού δεσποτισμού.
Ο δεινοσαυρισμός σε όλο του το μεγαλείο, με όλα τα κακέκτυπα επίδοξα δεινοσαυράκια να τριγυρνούν στα πόδια των «μεγάλων», είτε γιατί θέλουν να τους ρίξουν και να κυριαρχήσουν αυτά, είτε για να ζητήσουν την προστασία τους, προσπαθώντας όταν μεγαλώσουν να τους πάρουν τη θέση. Τα υπόλοιπα δε ατυχή πλάσματα που βρίσκονται κοντά παρασυρόμενα από το θέαμα και την «ζωντανή συντροφιά», τσαλαπατιόνται ανελέητα και χωρίς κανένα δισταγμό ή τρέχουν τρομαγμένα να απομακρυνθούν, αφήνοντας τους «μεγάλους» στην ησυχία τους.
Αναλογιζόμενος όλα αυτά, πιάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει «Jurassic Park, Jurassic Park…» και η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή ενός τυραννόσαυρου, την εποχή της δύσης τους, που με ορθάνοιχτο το στόμα και τη δυσοσμία που αναδύει η βρωμερή αναπνοή του, βγάζει ουρλιαχτά στο φως του σούρουπου ή μάλλον κάτι που μοιάζει με επιθανάτιο ρόγχο, δείχνοντας τα δόντια του σε όλα τα πλάσματα που το παρακολουθούν, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να επιβάλλει έως την τελευταία στιγμή την παρουσία του, που αναπόφευκτα, χωρίς να το καταλάβει, πολύ σύντομα θα γίνει παρελθόν.
ΩΣ ΕΔΩ !

Βασίλης Δημητριάδης
Internet: http://www.dimitriadis.biz
Email: v@dimitriadis.biz