Οι πρόσφατες πυρκαγιές θα μπορούσαν να είναι η αφετηρία για τη μεταχείριση και την διάσωση των ανθρώπων με σοβαρής αναπηρίας στις περιπτώσεις καταστροφών και πανικών.
Οι κοινωνίες μας είναι απολύτως απροετοίμαστες για τη διαχείριση τέτοιων καταστροφών και την διάσωση των ανθρώπων με πολύ σοβαρές αναπηρίες.
Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου υποτίθεται πως δίδεται μεγάλη σημασία στα ζητήματα ασφάλειας (και των ανθρώπων με αναπηρίες) οι κοινωνίες και μηχανισμοί διάσωσης βρέθηκαν απροετοίμαστες όταν είχαν να κάνουν με μεγαλύτερης ή μικρότερης κλίμακας καταστροφές. Το πολύ χειρότερο είναι πως μόνο ο ειδικός τύπος αντιλήφθηκε την παρουσία των θυμάτων με αναπηρίες σε αυτές τις καταστροφές και μόνο κάποια διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία κάλυψαν με φωτογραφικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ τις συνέπειες που είχαν οι καταστροφές στις ζωές αυτών ανθρώπων και τις ειδικές συνθήκες κατά από τις οποίες έγιναν οι επιχειρήσεις διάσωσης.
Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα είναι απολύτως απροετοίμαστη για τέτοιες καταστροφές και η έλλειψη προετοιμασίας δεν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη υποδομής έχει να κάνει ακόμη και με την επικοινωνιακή διαχείριση αυτών των κρίσεων, από την οποία απουσιάζει ολοκληρωτικά η αναπηρία και οι άνθρωποι με αναπηρίες.
Ακόμη και στην τελευταία κρίση των μεγάλων πυρκαγιών τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αγνόησαν την ύπαρξη ανθρώπων με σοβαρές ικανότητες που για ένα ακόμη λόγο βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην πυρκαγιά. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είχαν ανάπηρους πουθενά. Ακόμη και στις καταστροφές οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι αόρατοι πολίτες κοντά στο ανύπαρκτοι άνθρωποι.
Εύκολα μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε την αδυναμία των ανθρώπων που χρησιμοποιούν αναπηρικά καθίσματα για τις μετακινήσεις τους να σωθούν από την επίθεση της φωτιάς. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πώς οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο από καπνούς σε ένα επιβαρημένο περιβάλλον από αναθυμιάσεις, και αυξημένη θερμοκρασία τη στιγμή που στην πλειοψηφία τους οι χειριστές των αναπηρικών καθισμάτων αναπνέουν μόνο με αναπνευστικό διάφραγμα.
Παρά την υπερβολική κάλυψη της καταστροφής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κανένα μέσο δεν συνάντησε στον δρόμο άνθρωπο με αναπηρία ούτε καλύφθηκαν δημοσιογραφικά οι ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται ή θα έπρεπε να γίνεται η διάσωση.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως κάποιοι άνθρωποι με κάποιες χαρακτηριστικές αναπηρίας δεν χρειάζονται τη φωτιά για να καούν και να πεθάνουν. Μπορούν και να πεθάνουν πολύ πιο εύκολα από ασφυξία ή από βλάβες των καθισμάτων επάνω στα κάρβουνα.
Η φωτιά είναι κακό όμως δεν είναι το μόνο κακό που μπορεί να απειλήσει τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες. Το μεγαλύτερο κακό είναι το έλλειμμα οργάνωσης, η άγνοια και η άρνηση για την ορθολογικοποίηση της κοινωνίας έτσι ώστε η υποδοχή της ανθρώπινης αναπηρίας να γίνεται αυτονόητα και φυσιολογικά.
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, 26 Αυγούστου 2007.