Η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπόρ. Ολοι οι έλληνες που ζούν κάτω από συνθήκες αναπηρίας ή που απασχολούνται επαγγελματικά στην Αποκατάσταση γκρινιάζουν.
Γκρινιάζουν για τις περικοπές των επιδοτήσεων και των κοινωνικών παροχών, τη σταδιακή εξουδετέρωση της οικονομικής σημασίας των συντάξεων και των επιδομάτων, την ανεργία κ.ο.κ.
Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν είναι σε θέση να χρονοθετήσει την αφετηρία της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΚΡΙΝΙΑΣ στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά όλα δείχνουν πως από το 1984 αυτή η γκρίνια αυξάνετο και πληθύνετο έως ότου την Ελλάδα κατακυρίευσε.
ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΓΚΡΙΝΙΑΣ είναι αυτοί που από τότε δημιούργησαν τις υλικές προϋποθέσεις που συγκροτούν σήμερα την ΚΡΙΣΗ. Με αυτών τη συναίνεση εγκαθιδρύθηκε δικτατορία του ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ επί όλων των μορφών της υποστήριξης των αναπήρων. Με αυτών τις ζητωκραυγές εορτάστηκε η πολιτική των κοινωνικών ασφαλίσεων και των αναγκαστικών προσλήψεων ΑμΕΑ στο δημόσιο. Με αυτών τη προπαγάνδα κατασκευάστηκε το σημερινό ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΡΙΣΗΣ.
Είναι αυτονόητο πως χωρίς ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ σήμερα στην Ελλάδα έχουμε κρίση και γι’ αυτό ΚΕΡΔΟΦΟΡΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΕΡ από τα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα. Στην πλειοψηφία τους οι καταναλωτές προτιμούν να δίνουν τα χρήματά τους στους μασέρ – και από όσο γνωρίζουμε είναι όλοι τους ικανοποιημένοι.
Η πλειοψηφία των ελλήνων δεν χρειάζεται Αποκατάσταση. Οι έλληνες δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε από την αποκατάσταση των παραδοσιακών και διάσημων κέντρων του εξωτερικού. Πολλοί έλληνες πήγαν σε κέντρα αποκατάστασης στο εξωτερικό, είδαν και απήλθαν δυσαρεστημένοι γιατί δεν… περπάτησαν. Γι’ αυτό στην πλειοψηφία τους σταμάτησαν να αγοράζουν αποκατάσταση.
Στην πλειοψηφία τους οι έλληνες χρειάζονται ελπίδα και πληρώνουν για να αγοράσουν ελπίδα από αλλοδαπούς που ΠΩΛΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ.
Οι απόψεις του περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αντικειμενικά είναι απόψεις μιάς πολύ μικρής μειοψηφίας ελλήνων με αναπηρίες. Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δε ντρέπεται να πεί πως προτιμά έναν έλληνα ή ένα γερμανό γιατρό Αποκατάστασης από την εγχείρηση από τα χέρια ενός Φιλιππινέζου χειρουργού. Δεν λέμε πως οι δυτικοί γιατροί και θεραπευτές είναι καλύτεροι: Άνθρωποι είναι: Και υψηλές αμοιβές προαπαιτούν και το φακελάκι τους το παίρνουν και υπερόπτες είναι και ανάγωγοι είναι και στον ενικό μιλούν στους “ασθενείς” και ευχαριστώ δε λένε.
Ένα πράγμα δε μπορούμε να τους προσάψουμε μόνο: την άγνοια αποκατάστασης. Σε κάποιο θρανίο κάθισαν, κάποιο βιβλίο διάβασαν και κάποιες εξέτάσεις πέρασαν. Δε μπορεί όλοι οι έλληνες, οι γερμανοί, οι γάλλοι και όλοι οι δυτικοί γιατροί και θεραπευτές να πέρασαν τις εξετάσεις με σκονάκι ή με μέσο. Ούτε μπορεί όλοι οι φιλιππινέζοι, οι ρώσοι κ.ο.κ. να είναι τα jenius της αποκατάστασης που ήρθαν στην Ελλάδα για να πρεσβεύσουν την ολοκληρωτική θεραπεία πασας μαλακίας και νόσου.
Οσοι γνωρίζουν από οργάνωση αποκατάστασης γνωρίζουν πως τον καλύτερο spinal specialist να διορίσουν σε νοσοκομείο του ΕΣΥ αυτός από τύψεις θα σκίσει τα βιβλία που διάβασε.
Τί μπορούν να κάνουν όλοι οι επαγγελματίες που συγκροτούν την Αποκατάσταση όταν τα νοσοκομεία και τα κέντρα στα οποία απασχολούνται δεν επιτρέπουν την ολοκληρωμένη άσκηση των καθηκόντων τους και εμποδίζουν την επιστημονική και επαγγελματική τους αναπαραγωγή;
Είναι ΖΗΤΗΜΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε θέλουν να αποκατασταθούν, γι’ αυτό δεν αγοράζουν υπηρεσίες και προϊόντα αποκατάστασης, ενώ δημιουργούν προβλήματα ακόμη και στην Αποκατάσταση που παρέχεται δωρεάν.
Οι έλληνες ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Πολλοί έλληνες πληρώνουν όσο όσο για θεραπεία στις Φιλιππίνες, στην Κίνα και στη Μογγολία, μολονότι τα δυτικά ασφαλιστικά ταμεία δε διαπραγματεύονται με αυτές τις χώρες. Αντιθέτως όταν πρόκειται για κάποιο από τα διάσημα κέντρα αποκατάστασης της δύσης φεύγουν ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.