Δεν είχα μεγάλα όνειρα στη ζωή μου. Είχα όμως σπουδαία όνειρα: μια όμορφη οικογένεια με πολλά παιδιά. Τίποτα άλλο. Ίσως πρόκειται για κάτι μικρό, αλλά αυτά ήταν τα όνειρα μου. Βάλθηκα λοιπόν να τα πραγματοποιήσω.

Τα προβλήματα στις εγκυμοσύνες μου πολλά, όμως εγώ ένιωθα πως είχα γεννηθεί για να γίνω μάνα. Μένω έγκυος με εξωσωματική γονιμοποίηση και στον υπέρηχο βλέπουμε δυο μικρά μωράκια. Όνειρα, όνειρα, όνειρα για το ποιος θα βγει φιλόσοφος και ποιος θα μάθει καράτε….Η εγκυμοσύνη προχωρούσε μια χαρά, μέχρι που σε κάποιον υπέρηχο είδαμε πως το ένα μωρό είχε σοβαρό πρόβλημα στα νεφρά και δε θα ζούσε. Αυτό που ελπίζαμε πια ήταν να μην πεθάνει πριν τον όγδοο μήνα, ώστε το άλλο μωρό να προλάβει να μεγαλώσει. Μου είναι τρομερά δύσκολο να μιλήσω για την πίκρα που ένιωθα όταν κλωτσούσε στην κοιλιά μου και ήξερα πως αυτό το μωρό δε θα το κρατούσα στην αγκαλιά μου ποτέ, όμως υπέμενα και περίμενα να περάσει ο καιρός, για το καλό το δικό μου, του άντρα μου και του άλλου παιδιού. Οι ερωτήσεις μου στο γιατρό πολλές και γεμάτες αγωνία. “Όταν γεννηθεί θα πεθάνει αμέσως; Τι θα το κάνετε; Πρέπει να το δω…”. Και οι απαντήσεις τις περισσότερες φορές αόριστες, μα αυτό που είχα συγκρατήσει ήταν πως δε θα το έβλεπα και πως θα πέθαινε αμέσως γιατί είχε σοβαρό πρόβλημα. Τελικά, παρότι πρόσεχα πολύ, οι πόνοι με έπιασαν 6 μηνών (28η εβδομάδα) και μπήκα στο νοσοκομείο. Προσπαθούσαν με διάφορα φάρμακα να αναβάλλουν τον τοκετό, κι εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν “Μα γιατί δε με αφήνουν να γεννήσω; Το μωρό μου θα μπει στη θερμοκοιτίδα, θα μεγαλώσει και θα το πάρω στο σπίτι. Ποιο είναι το πρόβλημα;” Δυστυχώς, κανένας δε με είχε ενημερώσει για το πρόβλημα, ότι δηλαδή τα παιδιά δε γεννιούνται 6 μηνών, γεννιούνται 9 μηνών και πως οι κίνδυνοι για ένα τόσο πρόωρο μωρό ήταν πολλοί. Βέβαια, και να με είχαν ενημερώσει δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Οι πόνοι είχαν αρχίσει και δε γινόταν να πάμε πίσω, μόνο μπροστά. Το μυαλό μου ήταν στο άρρωστο μωρό μου, αλλά τουλάχιστον με είχαν διαβεβαιώσει ότι θα γεννούσα με καισαρική και δε θα το έβλεπα. Ξαφνικά αποφασίστηκε πως έπρεπε να γεννήσω άμεσα, δε μπορούσαμε να περιμένουμε ούτε δυο λεπτά. Τίποτα δεν έγινε όπως το είχαμε υπολογίσει. Έπρεπε να γεννήσω το άρρωστο παιδί με φυσιολογικό τρόπο και αμέσως μετά θα κάναμε καισαρική για να γεννηθεί το άλλο χωρίς να ταλαιπωρηθεί. Δεν πίστευα ποτέ μου στο Θεό και δε νομίζω να πιστέψω, όμως εκείνη τη στιγμή τον παρακάλεσα να μη μου το κάνει αυτό, να μη με αναγκάσει να γεννήσω ξύπνια και με πόνους το παιδί που ποτέ δε θα μεγάλωνε. Το ήξερα ότι δε θα με άκουγε… “ΠΑΤΤΥ, ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ! ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ! ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ, ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΑΝ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ!” Αυτά τα λόγια με έχουν στοιχειώσει. Δεν πέρασε ούτε ένα βράδυ από τότε που να μην τα ακούσω. Το τρομερό για μένα ήταν πως αν δεν άνοιγα τα πόδια μου το υγιές μωρό κινδύνευε να πεθάνει από ασφυξία, γιατί θα αργούσαν να το βγάλουν με την καισαρική. Αν όμως άνοιγα τα ποδιά αυτοί θα μου έπαιρναν και το άλλο μου παιδί και δε θα το ξανάβλεπα. Αυτό το λεπτό είναι ένα ολόκληρο βιβλίο που δε θα γραφτεί ποτέ, γιατί δεν υπάρχουν λέξεις. Το παιδί γεννήθηκε. Το ένιωσα να γλιστράει και να χάνεται μακριά μου, σαν αεράκι που δεν πρόκειται να φυσήξει ξανά….Ξύπνησα 4 ώρες αργότερα και μου είπαν πως το άλλο μωρό ήταν καλά και το είχαν στη θερμοκοιτίδα. Ο άντρας μου είχε έρθει και το είχε δει. Μου είπε πως του έμοιαζε και ένιωσα ευτυχισμένη. Το άλλο είχε πεθάνει παρά τις προσπάθειές τους να το κρατήσουν στη ζωή. Να κρατήσουν στη ζωή ένα παιδί χωρίς φύλο, ένα παιδί με υποτυπώδη γεννητικά όργανα που δεν ήταν στη θέση τους, ένα παιδί χωρίς πρωκτό και χωρίς νεφρά, ένα παιδί που έζησε τρεις ώρες και πήρε φάρμακα 350.000 δρχ. Οι γιατροί επέμεναν να κάνουμε νεκροψία για να δούμε από τι…πέθανε. Δεν το δεχτήκαμε. Πληρώσαμε για την ταφή (ποια ταφή;) και το θέμα έληξε. Μετά από 4 μέρες το μωρό πήγε στο παίδων κι εγώ σπίτι μου. Οι μέρες περνούσαν και το μωρό πήγαινε μια χαρά, μέχρι που μια μέρα έκανε μια εγκεφαλική αιμορραγία 1ου βαθμού. Μου είπαν ότι ήταν κάτι συνηθισμένο και να μην ανησυχώ, γιατί σύντομα θα απορροφηθεί. Απορροφήθηκε, όμως στο μυαλουδάκι του δημιουργήθηκαν μικρές τρυπούλες, τόσο μικρές που δε με χωρούσαν να κρυφτώ μέσα και να κλάψω….Είχαν καταστραφεί κάποια κύτταρα και θα είχε κάποια κινητικά προβλήματα, που όμως θα διορθωνόντουσαν με φυσιοθεραπείες. Έχω ένα κακό. Καταλαβαίνω αμέσως. Βγήκα από το γραφείο των γιατρών κρατώντας για πρώτη φορά χαλαρά και αδύναμα το χέρι του άντρα μου. “ΤΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΤΩΡΑ; ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ;” Ήξερα καλά τι μας είπαν. Ότι το παιδί μας θα ήταν ανάπηρο. Δε μίλησα ξανά και την άλλη μέρα που ξύπνησα η ψυχή μου ήταν κατάμαυρη. Στο μυαλό μου ερχόντουσαν εικόνες άσχημες. Όλα είχαν γίνει ένα κουβάρι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως σε τίποτα δε διαφέρω από τους άλλ