Με αυξητικούς ρυθμούς παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια τάση κινδυνολογίας σχετική με το διαδίκτυο, που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις όχι τόσο μέσα στις τάξεις των χρηστών του αλλά στις τάξεις αυτών που ακόμα δεν οριστικοποίησαν την επαφή τους με το μέσο.

Το hype για το δίκτυο, έχει οδηγήσει τον κόσμο να ασχολείται ευρέως αν και κάπως ακαθόριστα μ’αυτό, ο τύπος προχώρησε σε επιδερμικές εκδόσεις ειδικών εντύπων, τα τηλεοπτικά κανάλια συνεχίζουν να προλαλούν ένα θέμα με την γενικότητα του “όπως δημοσιεύθηκε στο Internet” που είναι τόσο γελοίο όσο να γράψουμε εμείς τώρα κάτι σαν το “όπως έγραψε η εφημερίδα” (Ναι. Αλλά ποια εφημερίδα;), τα προσωπικά δεδομένα βρήκαν ένα καλό πεδίο για να τονίσουν την υπόσταση τους, τα κράτη βρήκαν ένα καλό λόγο να διοχετεύσουν τα αναπτυξιακά τους κονδύλια, οι επιχειρηματίες μια νέα αγορά για δραστηριότητες.
Γενικά παρατηρείται μια κατάσταση που δείχνει να επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Τίποτα όμως δεν γνωρίζει την πλήρη αποδοχή, αφού πάντα υπάρχουν σημάδια αμφισβήτησης, η αντίθετη άποψη, οι γενικότητες, οι σωστές γνώμες, οι ανοησίες.
Ας δούμε τα κυριότερα σημάδια αμφισβήτησης και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αν αυτά ευσταθούν ή αν αποτελούν φωνή για την φωνή, χωρίς κάποια ουσιαστική βάση στήριξης των όποιων επιχειρημάτων.
Η επέκταση του διαδικτύου, δημιουργεί μεγαλύτερη πόλωση ανάμεσα στον πλούσιο και τον φτωχό κόσμο.
Α priori επιχείρημα των κινδυνολόγων σχετικά με την ζοφερή εποχή στην οποία θα περιέλθουμε. Πλην όμως τόσο σαθρών θεμελίων που δεν αποτελεί καν επιχείρημα. Προ του Internet πως θα μπορούσες άραγε, να μεταφέρεις την γνώση στα υπανάπτυκτα και τριτοκοσμικά κράτη της Αφρικής και της Ασίας; Πως θα μπορούσες να εντάξεις τους κατοίκους αυτών των χωρών σε μια παγκόσμια κοινότητα όπου θα γνώριζαν τι γίνεται, πως γίνεται και που;
Μάλλον δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις στην συγκεκριμένη ερώτηση. Αρχίζεις να φορτώνεις εκατομμύρια βιβλία σε containers, αεροπλάνα και βαπόρια και τα στέλνεις. Ζημιώνονται οι εκδότες, ζημιώνονται οι εταιρείες. Κι όταν τα βιβλία φθάσουν, καλείς γενική παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία και αρχίζεις την μοιρασιά.
Με το Internet όμως; Απλούστατα, δεν πετάς στις χωματερές τους παλιούς υπολογιστές, δεν καταστρέφεις τις παλιές τηλεπικοινωνιακές υποδομές όταν τις αντικαθιστάς, αλλά τις χορηγείς στα τριτοκοσμικά κράτη. Τα πλεονεκτήματα πολλά. Αρχικά συμβάλλεις ανθρωπιστικά διοχετεύοντας την γνώση, χωρίς να χρειαστεί να σημάνεις γενική παγκόσμια επιστράτευση. Δευτερευόντως αρχίζεις να αναπτύσσεις δειλά και με πολύ αργά βήματα μια εν δυνάμει αγορά, που ανάλογα του βαθμού που θέλεις να την στηρίξεις τα επόμενα χρόνια, είναι δυνατόν να προοδεύσει ή να μην καταστεί ποτέ αγορά. Με την ανάπτυξη αγοράς, αποκτά υπόσταση και η ανθρωπιστική πλευρά της βοήθειας σου, αφού δεν επιτρέπεις σε κανέναν υποτιθέμενο ΜΚΟ (έχουν γνώση οι φύλακες….) να πλουτίζει και να χτίζει καριέρες στην πλάτη των δυστυχισμένων. Είσαι σαφής και καθαρός. Σε βοηθάω, προσδοκώντας αύριο να αποτελέσεις μια παρθένα αγορά από την οποία έχω να αποκομίσω κέρδη. Η απόλυτη εντιμότητα. Και πραγματικά χωρίς σύνορα……..
Αν αναλογιστούμε ποιος από τους δύο τρόπους είναι πιο εύκολος, πιο λειτουργικός, μπορεί να συνεχιστεί και να εξελιχθεί ακόμα και χωρίς την βοήθεια εξωτερικών δυνάμεων από τα κράτη τα οποία την δέχονται, τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ανωτέρω κινδυνολογία όχι απλά δεν ευσταθεί αλλά σχεδόν αυτοαναιρείται.

Υπερπληροφόρηση = Μη πληροφόρηση

Παραδοσιακό επιχείρημα αυτών που τάσσονται υπέρ των mainstream ΜΜΕ. Εκεί δηλαδή όπου η εναλλακτική θεματολογία και κυρίως η εναλλακτική ενημέρωση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Εκεί που αν θέλεις να ενημερωθείς για την πολιτική κατάσταση είσαι υποχρεωμένος να τριγυρνάς από φερέφωνο σε φερέφωνο. Εκεί που η κοινωνία εκφράζεται από τις κοσμικές στήλες. Εκεί που η θεωρία διϋλίζεται για να καταστεί κατανοητή από το μέσο επίπεδο θεατή, ακροατή ή αναγνώστη. Όπου η μουσική σταματά στην Madonna, την Άννα Βίσση και τους Backstreet Boys. H λογοτεχνία στην παραλογοτεχνική προσέγγιση της Μάϊρας Παπαθανασοπούλου και στα παραμυθάκια του Πάολο Κοέλο. Το θέατρο στον Λάκη Λαζόπουλο. Ο κινηματογράφος στον Σβαρτσενέγκερ και στον Μπρους Γουϊλις.
Όταν θέλω να ενημερωθώ για την πολιτική κατάσταση, θέλω να μάθω τις απόψεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Ωραία ως εδώ. Τι γίνεται όμως αγαπητοί υπερπληροφορημένοι, όταν εγώ ως δέκτης θέλω να μάθω την άποψη και του πιο μικρού κόμματος ; Τι γίνεται όταν θέλω να δω πως αντιδρούν και τι υποστηρίζουν οι ακτιβιστές ; Οι αναρχικοί ; Οι διάφορες κοινωνικές ομάδες ; Απλά δεν γίνεται. Μόνο στο διαδίκτυο μπορώ να το πετύχω αυτό, όπου ο ψευδείς καθωσπρεπισμός δεν έχει διαβρώσει ακόμη τα πάντα.
Ακόμα ένα βασικό ιδιοτελές επιχείρημα χωρίς καμιά ουσιαστική βάση.
Τα προαναφερθέντα επιχειρήματα είναι σαφώς τα βασικά και αυτά που κυριαρχούν στις τάξεις αυτών που βλέπουν την γιγάντωση του διαδικτύου με τρόμο. Υπάρχουν πολλά ακόμα που αποτελούν δορυφόρους των δύο προαναφερθέντων. Αυτό που είναι το πλέον ύποπτο είναι το συναίσθημα του τρόμου. Σαν αυτόν που ένιωσαν οι κρατικές μηχανές στις παρακάτω περιπτώσεις :

Η προσπάθεια άσκησης του ελέγχου και τα νέα πεδία μαχών

Κίνα : Το υπουργείο Ταχυδρομείου ανέλαβε τον ρόλο του γενικού διαδικτυακού επόπτη, ανακοινώνοντας την αναγκαιότητα λήψης της πληροφορίας από 70.000 χρήστες αρχικώς, μέσω “φίλτρων”. Από εκεί και μετά, όλοι οι χρήστες θα πρέπει να δηλώνουν τη νεά δραστηριότητα τους (την χρήση του διαδικτύου δηλαδή) στην τοπική αστυνομία. Οι κάτοχοι sites θα πρέπει να μην παράγουν ή διακινούν πληροφορίες που υποτίθεται ότι δύνανται να διαταράξουν την δημόσια τάξη, με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Σε μια πιο ακραία τοποθέτηση, αυτό που θα επιχειρηθεί τελικώς στην Κίνα θα είναι η δημιουργία ενός εθνικού Intranet, που θα παρέχει πρόσβαση σε sites στους κινέζους χρήστες, τα οποία θα έχουν προελεγχθεί για την “ποιότητα” των πληροφοριών τους.
Γαλλία : Μετά από την βομβιστική επίθεση στο παρισινό μετρό το 1995, οι Γαλλικές αστυνομικές αρχές επιδόθηκαν σε ενα ανελέητο κυνήγι μαγισσών σχετικά με τις τρομοκρατικές οργανώσεις που έχουν φωνή μέσω του διαδικτύου. Λίγες μέρες μετά την επίθεση και αφού την ενέργεια ανέλαβε (ή καλύτερα της αποδόθηκε) μια ισλαμική οργάνωση, το γαλλικό ενδιαφέρον στράφηκε σε πιο συγκεκριμένους στόχους. Στην προσπάθεια εντοπισμού της οργάνωσης ζητήθηκε όπως ήταν φυσικό η βοήθεια εξωτερικών προς την Γαλλία φορέων, όπως αμερικάνικων κρατικών υπηρεσιών καθώς και βρεταννικών. Αμφότεροι εξεδήλωσαν την συμπάθεια τους προς το γαλλικό πρόβλημα αλλά τίποτε παραπάνω. Από τότε η σχέση της Γαλλίας με τον όρο “διαδίκτυο” και σε πολιτικό επίπεδο έχει αλλάξει άρδην. Οι Γαλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην ουσία κύρηξαν ένα νέο αποικιακό πόλεμο μέσω των λεωφόρων της πληροφορίας, που έφτασε σε παροξυσμικές καταστάσεις σαν αυτή που διαφαίνεται από τις δηλώσεις του προηγούμενου Γάλλου υπουργού πολιτισμού Phillipe Duste-Blazy : “Λίγους αιώνες πριν εισβάλλαμε σε χώρες. Η επόμενη μάχη είναι το διαδίκτυο. Πρέπει οπωσδήποτε να εγκαθίδρυσουμε σαν κύρια γλώσσα του Internet, την γαλλική”.
Η προσπάθεια όμως από όπου κι αν προέρχεται έχει να αντιμετωπίσει πολλά και ποικίλα προβλήματα. Με κυριότερο όλων :
Απλοί πολίτες : 1 βήμα πιο μπροστά από την κρατική εξουσία.
Έτσι όπως αρχικά δομήθηκαν τα πράγματα με το διαδίκτυο, η κρατική εξουσία έμεινε πίσω, πριν αντιληφθεί την αναγκαιότητα της εισόδου της στο νέο μέσο.
Τα χρόνια που ουσιαστικά έλαβε χώρα η έκρηξη της δημοτικότητας του δικτύου, καμιά πολιτική αρχή εξουσίας δεν ενδιαφερόταν γι’αυτό. Και ήταν απολύτως φυσικό. Κανένας εμπλεκόμενος με την οποιανδήποτε σχέση με τον κρατικό μηχανισμό δεν ασχολούνταν. Δεν ήταν ακόμη μια πραγματικότητα στην οποία το πολιτικό marketing έπρεπε να ενσκύψει. Η πάροδος των ετών απέδειξε την λάθος αντιμετώπιση. Τώρα όλοι οι κρατικοί φορείς ειδικά σε χώρες σαν τη δική μας τρέχουν να προλάβουν, να κατανοήσουν την κριτική σκέψη που επιφέρει, τις διόδους ελευθερίας που ανοίγει, να ανακαλύψουν τα φωτεινά και σκοτεινά μονοπάτια του και κυρίως να τονίσουν τα δεύτερα. Όσος χρόνος όμως χάθηκε, έφερε ένα θαυμάσιο και μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα : Πολυπληθής αριθμός απλών πολιτών, ακριβώς επειδή ενέσκυψαν εξαρχής στο μέσο θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την κρατική εξουσία για ακαθόριστο χρόνο. Ο έλεγχος είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.

netculture
docwars@netculture.gr