Έπρεπε να φτάσει ο Δεκέμβριος του 2011 για να μας πουν επιτέλους την μεγάλη αλήθεια: Πως χωρίς την δόση δεν μπορούν να πληρωθούν οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι μισθοί του δημοσίου, αλλά και γενικώς οι κοινωνικές δαπάνες.
Η ενημέρωση γίνεται με το σταγονόμετρο και ανάλογα από τη θέση τού κάθε ξεχωριστού μέσου. Ανάλογα με την οπτική γωνία τού κάθε δημοσιογράφου ή του κάθε μέσου, η αλήθεια είναι διαφορετική, όμως όλοι συγκλίνουν σε μια πραγματικότητα: Τα ασφαλιστικά ταμεία και το κράτος γενικότερα δεν έχουν λεφτά και χωρίς τα δάνεια δεν μπορούν να πληρωθούν συντάξεις, επιδόματα, παροχές των ασφαλιστικών ταμείων, και βέβαια, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων.
Όλα δείχνουν πως μέσα στους επόμενους μήνες τα ασφαλιστικά ταμεία θα αρχίσουν να καθυστερούν τις εκκαθαρίσεις των ποσών που αντιστοιχούν για την αγορά βοηθημάτων για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση (λ.χ. αναπηρικά αμαξίδια, γερανάκια, μαξιλάρια κ.ο.κ.). Όμως αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από όλα είναι καθυστερήσεις των πληρωμών για τα αναλώσιμα (καθετήρες, πεοκαλύπτρες, ουροσυλλέκτες).
Κανείς δεν ξέρει εάν το κράτος θα έχει τα λεφτά για να πληρώνει τους υπαλλήλους των ασφαλιστικών ταμείων. Εάν δεν υπάρχουν χρήματα ή εάν τους εντάξει και αυτούς στην «εφεδρεία» θα χειροτερέψει η κατάσταση και λόγω ελλείψεως προσωπικού (κάτι που πρόσφατα συμβαίνει τακτικά σε αρκετά υποκαταστήματα του Ι.Κ.Α. που καθυστερούν την πληρωμή των επιδομάτων λόγω ελλείψεως προσωπικού).
Από τις αρχές του 2011 οι πολιτικές εφημερίδες έχουν χάσει το τρένο της ενημέρωσης. Η μόνη σχετικά αξιόπιστη ενημέρωση παρέχεται από τις οικονομικές εφημερίδες και ιστοσελίδες.
Σύμφωνα με τον οικονομικό Τύπο, από το 2012 η Ελλάδα θα σταματήσει να παίρνει τη δόση της για να καλύψει εσωτερικά ελλείμματα (συντάξεις, επιδόματα, μισθούς, παροχές), κάτι που σημαίνει πως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά και επειδή στην Ελλάδα πρώτα πληρώνονται συντάξεις, επιδόματα και μισθοί – και ύστερα οι παροχές – όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε πως οι ασφαλισμένοι με αναπηρία θα βρεθούν σε δεινή θέση.
Ήδη οι βιομηχανίες του εξωτερικού έχουν αρχίσει να γίνονται δύσπιστες με τις ελληνικές αντιπροσωπείες και ζητούν προκαταβολή χρημάτων πριν εξάγουν οτιδήποτε προς την Ελλάδα. Έχοντας ως δεδομένο πως οι τράπεζες δεν δίνουν πλέον δάνεια και πως ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία καθυστερούν περισσότερο από 6 μήνες ή ακόμη και ένα χρόνο την εκκαθάριση των ποσών, καταλαβαίνουμε πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για να γίνουν εισαγωγές προϊόντων. Εάν δεν γίνουν εισαγωγές, οι ασφαλισμένοι με αναπηρίες και ιδιαιτέρως οι ασφαλισμένοι με παραπληγίες και με τετραπληγίες θα μείνουν χωρίς αναλώσιμα. Και σε αυτή την περίπτωση θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα… διότι τα ούρα ούτε εξατμίζονται ούτε εξάγονται σε σκόνη.
Σε ό,τι αφορά στην μειοψηφία των ΑμεΑ που εργάζονται στο Δημόσιο, θα προκύψει επιπλέον πρόβλημα με το ενιαίο μισθολόγιο. Ο μισθός δεν φτάνει ούτε για το ταξί που απαιτείται για τη μεταφορά από και προς την εργασία.
Η κυβέρνηση και τα «αστικά» κόμματα μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έχουν κάποια σταθερή, έστω και αυστηρή, πολιτική για την έξοδο από την κρίση, αλλά και κανένας δεν ασχολείται με τη μειονότητα των ανθρώπων με αναπηρίες – και η μόνη εκφρασμένη πολιτική είναι αυτή που θέλει να προστατεύσει τους μισθούς και τις συντάξεις. Για τις παροχές ούτε λόγος, από κανένα κόμμα.
Τα κόμματα της αριστεράς είναι δεδομένα υπέρ των εργαζομένων στην κοινωνική πρόνοια και στην ειδική αγωγή, κάτι που σημαίνει πως οι διεκδικήσεις των πολιτών με αναπηρίες ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Από την άλλη, η πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να εκφράζει τη δυσαρέσκειά της ψηφίζοντας αριστερά, αλλά με κανένα τρόπο δεν θα ήθελε να ζήσει σε μια «λαϊκή» δημοκρατία.
Οι πολιτικές των κυβερνήσεων είναι υπέρ των δαπανηρών ιδρυμάτων, κάτι που σημαίνει πως από τη στιγμή που θα συνεχίσουν οι κοινωνικές δαπάνες, δεν θα μπορέσει να εξοικονομηθεί ούτε ευρώ για να επενδυθεί στην ανεξάρτητη διαβίωση των πολιτών με αναπηρίες. Άλλωστε, τα κρατικά ιδρύματα ανέκαθεν υπήρξαν κέντρα αποκατάστασης δημοσίων υπαλλήλων και οι ανάπηροι ήταν απλώς το άλλοθι.
Σύμφωνα με τις οικονομικές εφημερίδες, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πρόβλημα. Είναι ζήτημα χρόνου το να μην μπορέσουν να πληρώσουν τις συντάξεις και τα επιδόματα – και επειδή η προτεραιότητα της εξουσίας και της κάθε εξουσίας είναι οι συντάξεις και τα επιδόματα, μπορούμε να καταλάβουμε πως κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τις άλλες παροχές, που αν διακοπούν ή μειωθούν κινδυνεύει η ζωή χιλιάδων ανθρώπων με παραπληγίες και με τετραπληγίες.
Σε ό,τι αφορά τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, εκ κατασκευής δεν μπορούν να αντιληφθούν το πρόβλημα, αφού σε μεγάλο βαθμό είναι μέρος του προβλήματος. Ενδεχομένως να μπορούν να αντιληφθούν την ζημιά που μπορεί να υποστεί η μειονότητα ορισμένων ΑμεΑ, σίγουρα όμως δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ζημιές που θα υποστούν οι πολίτες με κινητικές αναπηρίες (παραπληγίες και τετραπληγίες).
Οι συνδικαλιστές, ακόμη και σήμερα, δεν ξέρουν τη χρηστική αξία που έχει ένας καθετήρας, ένα αμαξίδιο, ένα γερανάκι και τη σημασία που έχουν τα βοηθήματα για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση στην επιβίωση των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες. Το χειρότερο είναι πως τώρα πλέον με την κρίση είναι αργά για να τα μάθουν από την αρχή.
Ας μην κρυβόμαστε, λεφτά δεν υπάρχουν, και εάν υπάρχουν τα όποια λεφτά, σίγουρα δεν θα δοθούν για να καλυφθούν οι ανάγκες επιβίωσης της μικρής μειονότητας των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες. Πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων είναι οι ψηφοφόροι τους και κανένα κόμμα (δεξιό ή αριστερό και κεντρώο) δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες με κινητικές αναπηρίες.
Τα κόμματα δεν ενδιαφέρθηκαν τις καλές εποχές. Αποκλείεται να ενδιαφερθούν τώρα.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες δεν μπορεί να κινητοποιηθεί πολιτικά. Ακόμη όμως και εάν κατέβαινε στο πεζοδρόμιο πάλι τα αποτελέσματα θα ήταν αμφίβολα. Κάθε μέρα γίνονται δεκάδες διαδηλώσεις. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν προλαβαίνουν να καλύψουν τις διαδηλώσεις. Αποκλείεται ποτέ η σιωπηρή πλειοψηφία να ενημερωθεί για την οποιαδήποτε διαδήλωση που θα έκανε κάποια μειονότητα αναπήρων.
Οι οικονομικές εφημερίδες προειδοποιούν πως το 2012 θα είναι πολύ χειρότερο, ενώ η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από την ύφεση μέχρι το 2015. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι πολιτικές δυνάμεις, τα πολιτικά κόμματα, αλλά και γενικότερα η ελληνική κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για τη μειονότητα των ΑμεΑ. Απόδειξη είναι πως σε κάθε εθνική περιπέτεια, οι άνθρωποι με αναπηρίες και οι γέροντες έμειναν πίσω στις χαμένες πατρίδες και τους αναζητούσε μόνο ο Ερυθρός Σταυρός.
Διέξοδος δύσκολα βρίσκεται… Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συγκροτούν τη μειονότητα των ανθρώπων με αναπηρίες έχει παθητικοποιηθεί: Μπορεί να είναι άριστοι καταναλωτές προνοιακών παροχών, ποτέ όμως δεν έχουν εκπαιδευτεί ούτε υιοθετήσει αξιοβίωτους τρόπους δημιουργικής ζωής. Έχουν εκπαιδευτεί ως άτομα με ειδικές ανάγκες και δρουν ως άτομα με ειδικές ανάγκες.
Σε μια τόσο βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, η Ελλάδα χρειάζεται ακτιβιστές και αντάρτες. Αυτές οι δουλειές είναι δύσκολες και δεν κάνουν για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Το μόνο ενθαρρυντικό που υπάρχει είναι πως το διαδίκτυο έχει μεγάλη διείσδυση και γι’ αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα μηχανισμό οργάνωσης και επανεκπαίδευσης, αλλά και πάλι δεν μπορεί να συμβάλει στην ταχύρρυθμη επανεκπαίδευση του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας ώστε μην μπει σε μια πορεία χειραφέτησης.
Πώς όμως μπορεί να οργανωθεί η χειραφέτηση σε ένα κράτος που την ευημερία του την στήριξε σε δάνεια και σε επιχορηγήσεις από την Ε.Ε.; Σε μια εποχή που ακόμη και τα πλούσια κράτη της βόρειας Ευρώπης κάνουν δραματικές περικοπές σε βάρος της επιβίωσης των πολιτών τους, πώς είναι δυνατό μέσα στην ιδεολογική και πολιτική ερημιά της Ελλάδας να ανθίσει το άνθος της χειραφέτησης, του αυτοκαθορισμού και της αυτοδιαχείρισης των αναγκών;
Φίλοι και φίλες, δεν είναι δυνατόν να αναστραφεί η ολοκληρωτική έκπτωση της Ελλάδας, αλλά το ουσιαστικό δίλημμα είναι το «επιβίωση ή αργός θάνατος» και θα πρέπει ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί να δώσουμε εμπράκτως την απάντηση σε αυτό το δίλημμα.
Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, http://www.disabled.gr/, Δεκέμβριος 2011.