Φίλοι και φίλες -και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που έχουν κάποιο πολύ σοβαρό ενδιαφέρον για την αναπηρία ως συνθήκη ζωής-, πού πηγαίνουμε ως πολιτισμός, ως κοινωνία, ως οικονομία και ως Ελλάδα;
Έχουμε καταλάβει πως αυτό που ονομάζεται ελληνική κοινωνία και ελληνική οικονομία σιγά-σιγά αυτοκτονεί από πνιγμό που προκαλείται από την μαζική δυσαρέσκεια και την συλλογική γκρίνια;
Σίγουρα βρισκόμαστε στο τέλος της πολιτικής και των πολιτικών. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας ελληνικής κοινωνίας που θέλει να επιμένει στην αυτοϊκανοποίηση. Για όλα φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η διαφθορά, η κακή οργάνωση, η προ-βιομηχανική οικονομία, οι χαμηλοί μισθοί, τα απαράδεκτα ασφαλιστικά ταμεία, το θανατηφόρο «σύστημα» υγείας.
Ταυτοχρόνως, όμως, όλοι θέλουμε να διοριστούμε σε αυτό το σύστημα, επειδή πολύ απλά εγγυάται την κακή οργάνωση, την ανορθολογική οικονομία, τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν απαιτούν από τους υπαλλήλους τους υπερβολικά πολύ δουλειά, και ένα σύστημα υγείας που μπορεί ο οποιοσδήποτε το στελεχώνει να κάθεται. Και όλα αυτά τα κάνουμε επειδή δήθεν ο μισθός του δημόσιου είναι σίγουρος… Είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να έχουν την τεχνογνωσία για να μπορέσουν να αξιολογήσουν τη μονιμότητα κάποιου μισθού τη στιγμή που ο δημόσιος τομέας καταρρέει;
Απλή λογική χρειάζεται για να καταλάβουμε πως όταν το κρατικό έλλειμμα έχει υπερβεί το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (δηλαδή τα λεφτά που βγάζει ολόκληρη η Ελλάδα για ένα έτος χωρίς να υπολογίζονται τα έξοδά της), κάποια στιγμή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη χρεοκοπία. Όταν χρεοκοπεί η Ελλάδα και βουλιάζει το καράβι, τότε αυτοί που πνίγονται είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κολυμπήσουν…
Ήδη η κοινωνική πρόνοια βρίσκεται στα χαμηλότερα ιστορικά της επίπεδα. Ένα από τα μεγαλύτερα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πατρίδας μας έβγαλε σε δεκαπενθήμερη διαθεσιμότητα τους υπαλλήλους του εν μέσω καλοκαιριού. Οι διοικούντες αυτό το ίδρυμα αναρωτιούνται αν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση για μετά τον Σεπτέμβριο.
Και ενώ το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας καταρρέει, δεν υπάρχει ούτε ένας τεχνοκράτης ή πολιτικός να δήλωσει έντιμα και απλά τη μεγάλη αλήθεια: Πως το κράτος πρόνοιας μας έχει τελειώσει, και πως αυτό το τέλος τεκμηριώνεται από πλούσια βιβλιογραφία που έχει παραχθεί τα τελευταία 30 χρόνια και τεκμηριώνει την κρίση του κράτους πρόνοιας.
Τεχνικά, οικονομικά και πολιτικά, οι κοινωνίες μας έχουν αλλάξει, και τα συστήματα υποστήριξης πρέπει να ανασυγκροτηθούν για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις ανθρώπινες ανάγκες, όπως προκύπτουν μέσα από μια αλλαγμένη κοινωνία που έχει ή μπορεί να έχει παγκόσμιες επιρροές.
Έχουμε καταλάβει ως κοινότητα ανθρώπων που ζούμε με αναπηρίες πώς αλλιώς συγκροτούνται και λειτουργούν οι μηχανισμοί υποστήριξης στα άλλα (δυτικά) κράτη;
Έχουμε πληροφορηθεί πως ακόμη και στα πλούσια κράτη με ιστορικά συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και υποστήριξης τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι που ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας σοβαρής αναπηρίας κατευθύνονται σε ιδρύματα;
Εάν αυτό το παραπάνω προβληθεί στην ελληνική πραγματικότητα τί θα γίνει με τόσες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων με αναπηρίες στην Ελλάδα – όταν δεν υπάρχουν καν ιδρύματα;! Γνωρίζουμε όλοι μας πως ακόμα και για να βρεις θέση σε ίδρυμα χρειάζεται να έχεις πολύ μεγάλο μέσον…
Ακόμη και σε δυνατές οικονομίες που έχουν απόθεμα για να υποστηρίξουν οικονομικά μηχανισμούς που με τη σειρά τους θα υποστηρίξουν τους πολίτες που βρίσκονται σε ανάγκη, ακόμη και σε αυτά τα κράτη παρατηρούνται περικοπές, συχνά με τη μορφή απασχόλησης ακόμη φθηνότερου εργατικού δυναμικού -που προέρχεται από χώρες της μακρινής Ασίας- με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ασφάλεια και στην επιβίωση των ανθρώπων με σοβαρές και με λιγότερο σοβαρές αναπηρίες.
Είμαστε εσωστρεφείς, και γι’ αυτό δεν έχουμε ενημερωθεί πως ακόμη και στα πλούσια κράτη που έχουν λεφτά για τους αναπήρους, μειώνονται και διακόπτονται οι κοινωνικές παροχές.
Μπορούμε μήπως να σκεφτούμε τί έχει να γίνει στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια ίσως και σε λίγους μήνες; Πώς μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη διαβίωση όταν οι μισθοί έχουν χτυπήσει τα κόκκινα; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με αναπηρία να προσλάβει προσωπικό βοηθό όταν ο μισθός υπερβαίνει τα 700€ και μαζί με τις κρατήσεις και τα επιδόματα γίνεται το λιγότερο 1400€ το μήνα;
Ναι, υπάρχει ακρίβεια και οι μισθοί δεν φτάνουν. Η λύση στην ακρίβεια είναι η αύξηση των μισθών; Όταν ο μπακάλης επειδή (δικαιολογημένα) δεν του φτάνουν τα χρήματα, κάνει αυξήσεις στα προϊόντα του, πώς θα φτάσουν τα χρήματα στον γείτονά του και στον καταναλωτή;
Όταν όλη η Ελλάδα είναι ήδη γεμάτη από καταστήματα και όταν οι ιδιοκτήτες όλων των κτιρίων προορίζουν το ισόγειό τους για κατάστημα, πώς είναι δυνατόν αυτός ο τόπος να προκόψει; Σε ποιο άλλο κράτος τα ισόγεια όλων των κτιρίων οικοδομούνται για να γίνουν καταστήματα;
Αυτό και μόνο φτάνει για να καταλάβουμε πως αρμενίζουμε στραβά.
Και ένταξει υπάρχουν κακώς κείμενα και θα τα πληρώσουμε.
Έχουμε σκεφτεί τη διαφορά της τιμής μεταξύ ικανών σωματικά και ανάπηρων; Όταν είσαι ικανός σωματικά, εάν βρεθείς σε ανάγκη είναι εφικτό να επιβιώσεις ακόμη και σε παγκάκι.
Όταν όμως έχεις μια σοβαρή αναπηρία πώς θα επιβιώσεις; Τί θα κάνεις;
Φίλοι και φίλες (εσείς που παίρνετε στα σοβαρά την αναπηρία ως διαφορετική συνθήκη ζωής), θέλω να καταλήξω στο ότι πρέπει να αλλάξουμε. Είναι προσωπική ευθύνη η δική μας προσωπική πολιτική αλλαγή.
Όλοι βλέπουμε πως το κράτος ακόμα και να θέλει, δεν μπορεί, δεν έχει την τεχνογνωσία για να βρει λύσεις στα δικά μας προσωπικά προβλήματα.
Μέχρι πότε θα περιμένουμε; Μέχρι πότε θα βρισκόμαστε παθητικοί καταναλωτές υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας όταν βλέπουμε πως οι παροχές περιορίζονται στο μηδέν;
Σίγουρα δεν μπορούμε να απεργήσουμε για να πιέσουμε την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομία.
Η μόνη λύση που έχουμε είναι να οργανώσουμε εμείς οι ίδιοι τις δομές εκείνες που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας και θα μας προστατεύσουν από την άδικη έκθεσή μας στα χειρότερα.
Σύντομα θα ζήσουμε έναν εφιάλτη και σε αυτό δεν φταίει (μόνο) η πολιτική διαχείριση της εξουσίας.
Έχουμε ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας. Έχουμε υποχρέωση να επιβιώσουμε. Ας δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες στο πλαίσιο των οποίων δεν θα απειληθεί τουλάχιστον η επιβίωσή μας.
Νίκος.
Ιούλιος 2009