Είναι γνωστό πως όταν ένας ασφαλισμένος αλλάξει τόπο κατοικίας, τότε απευθύνεται στο υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. της νέας περιοχής στην οποία θα μένει. Είναι κάτι λογικό και βολικό για πολλούς ανθρώπους με αναπηρίες που αλλάζουν σπίτι – συνήθως κατά την αναζήτησή τους για κάποιο νεότερο και άρα πιο προσπελάσιμο σπίτι.

Τί γίνεται όμως με τα φιλόδοξα επαγγελματικά στελέχη που εξαιτίας των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων συχνά υποχρεούνται να αλλάξουν πόλη για ένα ή δύο ή και τρία χρόνια; Από πού θα προμηθεύονται τα αναλώσιμα (πεοκαλύπτρες, ουροσυλλέκτες, καθετήρες για διαλείποντες καθετηριασμούς) και πώς θα διεκπεραιώνεται η χρηματοοικονομική διαδικασία;

Σε ποιο υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. θα κάνει την συνταγογράφηση, από ποιο κατάστημα θα αγοράσει ο ασφαλισμένος τις πεοκαλύπτρες, τους ουροσυλλέκτες και τους καθετήρες, σε πιο υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. θα καταθέσει τα τιμολόγια και από ποιο υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. θα εισπράξει τα χρήματα;

Οι προηγούμενες δύο παράγραφοι δεν είναι επιστημονική φαντασία.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλά επαγγελματικά στελέχη με αναπηρίες που έχουν εξελιχθεί στην επαγγελματική ιεραρχία των εταιριών στις οποίες εργάζονται και επειδή ενδιαφέρονται για μια ακόμη πιο δυναμική εξέλιξη και καριέρα ενδεχομένως να χρειαστεί να εργαστούν σε νέο υποκατάστημα της εταιρίας τους σε κάποια άλλη πόλη για κάποιο χρονικό διάστημα.

Σε αυτή την περίπτωση πώς μπορούν να συνεχίσουν να προμηθεύονται τα αναλώσιμα με τη χρηματοδότηση του Ι.Κ.Α.; Στην περίπτωση που σε αυτό το διάστημα χρειαστούν να αντικαταστήσουν το αναπηρικό τους κάθισμα ποια διαδικασία θα χρειαστεί να ακολουθήσουν για να προμηθευτούν νέο αναπηρικό κάθισμα εφόσον το προηγούμενο έχει φθαρεί;

Τα παραπάνω ερωτήματα αφορούν μια πολύ συνηθισμένη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί από τα επαγγελματικά στελέχη, που ταυτοχρόνως είναι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α. άλλα επιδιώκουν να κάνουν καριέρα, και αναπόφευκτα δεν μπορούν και δεν θέλουν να αποφύγουν να εργαστούν σε κάποια άλλη πόλη για κάποιο διάστημα.

Τί γίνεται όμως όταν το επαγγελματικό στέλεχος με αναπηρία χρειαστεί για καθαρά επαγγελματικούς λόγους να εργαστεί στο υποκατάστημα της εταιρίας του στο Βουκουρέστι ή στο Βελιγράδι; Πώς θα συνεχίσει να προμηθεύεται τα συγκεκριμένα είδη από ένα άλλο κράτος είτε επειδή εργάζεται σε κάποια εθνική ή πολυεθνική εταιρεία είτε γιατί εργάζεται ως στέλεχος σε κάποιες από τις υπηρεσίες της Ε.Ε. ή κάνει δουλειές με την Ε.Ε.;

Ποια είναι η προβλεπόμενη διαδικασία; Προφανώς δεν υπάρχει προβλεπόμενη διαδικασία και προφανώς όταν κάποιο φιλόδοξο επαγγελματικό στέλεχος κάποιας εταιρείας θέλει να ακολουθήσει την καριέρα εκεί όπου μπορεί να γίνει καριέρα, θα μπει στο δίλημμα: ή θα αποστερηθεί για κάποιο διάστημα τα ασφαλιστικά του δικαιώματα και θα κάνει καριέρα εκεί που γίνεται η καριέρα ή δεν θα κάνει καριέρα ως επαγγελματικό στέλεχος αλλά θα ακολουθήσει καριέρα ως ασφαλισμένος του Ι.Κ.Α.

Είμαστε σοβαροί ως κράτος, ως ασφαλιστικό σύστημα, ως πολιτισμός και ως οικονομία;

Το ακόμη χειρότερο είναι πως όταν το πρόβλημα φτάσει στα ασφαλιστικά όργανα, αυτά αδυνατούν να το αξιολογήσουν. Και πώς να αξιολογήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι την επαγγελματική συμπεριφορά των φιλόδοξων στελεχών με ή χωρίς αναπηρίες με ποια κριτήρια και με ποιες εμπειρίες, όταν οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων δεν τολμούν να σκεφτούν ούτε κατά διάνοια το να εργαστούν σε άλλο υποκατάστημα της υπηρεσίας τους που βρίσκεται σε άλλη πόλη ή σε άλλη συνοικία;

Τέτοια προβλήματα μπορούν να αξιολογηθούν μόνο από ανθρώπους που έχουν γνώση και εμπειρία της πραγματικής κοινωνίας, της πραγματικής αγοράς, της πραγματικής οικονομίας και των πραγματικών επαγγελματικών συμπεριφορών. Δεν μπορούν να αξιολογηθούν από υπαλλήλους που θα συνταξιοδοτηθούν από την ίδια θέση από την οποία προσελήφθησαν…

Το πρόβλημα είναι πραγματικό και δεν είναι φανταστικό, και χρειάζεται λύσεις εδώ και τώρα, γιατί με τέτοια ασφαλιστικά ταμεία ανάπτυξη δεν γίνεται – και ακόμα και εάν γίνει ανάπτυξη, αυτή η ανάπτυξη θα γίνει χωρίς τους αναπήρους…

Νίκος Βουλγαρόπουλος, Νοέμβριος 2009.