Εδώ και εννέα χρόνια ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ τέτοια εποχή, φωνάζω ουρλιάζω να λειτουργήσουν οι νόμοι της εκπαίδευσης για την παράλληλη στήριξη των δυο τυφλών παιδιών μου. Αναρωτιέμαι πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με αναπηρία.
Πριν από εννέα χρόνια και μετά από πάρα πολλή σοβαρή σκέψη, αποφασίσαμε μαζί με την σύζυγο μου η οποία είναι και αυτή τυφλή και εφόσον μας έδινε ο εκπαιδευτικός νόμος την δυνατότητα να φοιτήσουν τα παιδιά μας σε γενικό και όχι σε κάποιο ειδικό σχολείο για τυφλούς μαθητές, ώστε να έχουν όλα τα εφόδια και τις γνώσεις για να σταθούν με αξιοπρέπεια στην ζωή.
Γνωρίζαμε πώς αυτός ο δρόμος θα είναι πολύ δύσκολος και πολύ ανηφορικός. Γνωρίζαμε όμως πως αν θέλουμε να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον πολύ σκληρό αλλά υγιές, ήταν η μόνη λύση που είχαμε. Υπήρχε και η σκέψη να μεταφερθούμε στην Αγγλία, αλλά δυστυχώς εκείνο το διάστημα δεν μας το επέτρεπαν τα οικονομικά μας. Καθίσαμε κάτω λοιπόν και στρωθήκαμε στην δουλειά.
Γράφτηκα στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο στο τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης. Με πόλη μεγάλη προσπάθεια και μετά από πέντε χρόνια, έχοντας δυο παιδιά, εργαζόμενος, κατάφερα να αποφοιτήσω, με βαθμό επτά και είκοσι πέντε για να μπορέσω να στηρίξω αυτά τα παιδιά.
Επειδή τα βιβλία των παιδιών θα έπρεπε να είναι σε ειδική γραφή, Braille και δυστυχώς δεν ήταν ποτέ στην ώρα τους, Τα καλοκαίρια μας και στην αρχή κάθε χρονιάς ξενυχτούσαμε για να τα έχουν στα χέρια τους. Περνούσαμε δακτυλογραφώντας όλα αυτά τα βιβλία, για το σχολείο αλλά και για το φροντιστήριο αγγλικών.
Ήταν δική μας επιλογή και δεν παραπονεθήκαμε για την τόση μεγάλη προσπάθεια που καταβάλαμε και έτσι θα συνεχίσουμε. Το αποτέλεσμα μέχρι τώρα είναι αυτό που μας ξεκουράζει.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΜΤΖΗΣ Ένας τυφλός μαθητής σημαιοφόρος σε κανονικό δημοτικό σχολείο. Τρεις συνεχόμενες χρονιές την εισαγωγή του στην εθνική ομάδα αντρών σκακιού και ισάριθμες φορές σε παγκόσμια πρωταθλήματα, μια φορά στην παραολιμπιάδα τον Οκτώβριο του 2008.
ΣΕΒΑΣΤΟΣ ΚΟΥΜΤΖΗΣ Συμμετοχή στην κλήρωση για σημαιοφόρος. Συμμετοχή σε τέσσερα πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης με πολλές διακρίσεις.
Νομίζω πως έχω το δικαίωμα να αισθάνομαι υπερήφανος για αυτά τα παιδιά, αλλά καθόλου υπερήφανος για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γίνομαι ζητιάνος και να παρακαλώ από τον εκάστοτε υπουργό να λειτουργήσουν οι νόμοι. Αυτό που μου δίνει κουράγιο και ανεξάντλητη δύναμη είναι η πρόοδος των παιδιών μου για να συνεχίζω αυτόν τον αγώνα. Πρόκειται λοιπόν για δύο πραγματικά αριστούχα παιδιά.
{Ο Αργύρης και ο σεβαστός.} θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα πολλά για τις κατάκτησης τους παρόλο που είναι μόνο στην πρώτη και στην Δευτέρα γυμνασίου.
Όταν λοιπόν έχουν κάποια διάκριση στο σχολείο, στο σκάκι η στην κολύμβηση τρέχουν όλοι να σταθούν κοντά τους κατά την ώρα της απονομής και να προβληθούν μαζί με αυτά τα παιδιά. Έχει αναρωτηθεί κανείς, τι αγώνα έχουμε κάνει εμείς οι γονείς για να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα.
Βρισκόμαστε στης τέσσερις του Νοέμβρη και ακόμα ψάχνουμε λύση.
Ένιωσα πολύ άσχημα που και φέτος με αναγκάσατε να επικοινωνήσω με την ίδια την υπουργό και να της γνωστοποιήσω την κατάσταση. Ενδιαφέρθηκε προσωπικά η ίδια για την επίλυση του θέματος. Και θα ήθελα να την ευχαριστήσω δημόσια γι’αυτό.
Μετά από αλλεπάλληλες τηλεφωνικές επικοινωνίες από το γραφείο της υπουργού, στο γραφείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που ανήκει το σχολείο μας, αποφάσισαν έστω και με τόσο μικρή καθυστέρηση (κοντεύουν Χριστούγεννα) να μας στείλουν καθηγητές για την παράλληλη στήριξη των παιδιών.
Με μια μικρή λεπτομέρεια, η καθηγήτρια των μαθηματικών ήταν σε ενδιαφέρουσα και θα έπρεπε να κάνει χρίση άδειας τοκετού. Θα αποχωρούσε στης δέκα Νοεμβρίου. Παρουσιάστηκε στις πέντε ενδεκάτου και στις δέκα μας χαιρέτησε. Πάλι από την αρχή. Ξανά τηλεφωνήματα να παρακαλώ ή μάλλον να ζητιανεύω καθηγητές για τα παιδιά μου.
Η κλασική απάντηση δεν έχουμε κονδύλια. Πώς γίνετε και τα βρίσκουν μόλις πάρουν τηλεφώνημα από το υπουργείο, δεν το ξέρω.
Πάλι παρέμβαση από το υπουργείο. Επιτέλους μαθαίνω πώς από μέρα σε μέρα μας στέλνουν δύο καθηγήτριες, μια μαθηματικό και μια φιλόλογο. Ήρθαν τα παιδιά στο σπίτι χαρούμενα, [μας έστειλαν επιτέλους μπαμπά δυο καθηγήτριες.] Και μάλιστα η φιλόλογος έχει την ίδια αναπηρία με εμάς, κατά ογδόντα της εκατό. Γνωρίζοντας πολύ καλά από πρώτο χέρι που λένε, τι μπορεί να κάνει ένας τυφλός, όταν θέλει και όταν έχει την δυνατότητα χάρηκα γι αυτή την εξέλιξη. Πήγαμε να συναντήσουμε την φιλόλογο καθηγήτρια μας με όλη την καλή διάθεση και να ρωτήσω αν χρειάζεται την βοήθεια μας. Η συνάντηση έγινε σε πολύ άσχημο κλίμα. δεν την ενημέρωσε κανείς γι αυτό που θα συναντούσε στο σχολείο. Ήθελε να πάρει τα παιδία από την τάξη και να τα βάλει σε τμήμα ένταξης, γιατί αυτό ήξερε να κάνει. Θα προσαρμόσουμε τα παιδιά δηλαδή σύμφωνα με τις δυνατότητες του εκπαιδευτικού. Με λίγα λόγια να γυρίσουμε εννέα χρόνια πίσω.
Δεν ήθελε να συνεργαστεί με τα παιδιά, σε σημείο να τους μιλάει άσχημα, να τους αποκαλεί τεμπέληδες και να ρωτάει τους άλλους συναδέρφους και τον διευθυντή του σχολείου αν γνωρίζουν τα παιδιά την γραφή Braille. Την γραφή που τους έμαθε ο πατέρας τους από τα νήπια. Η καθηγήτρια που ήρθε να στήριξη αυτά τα παιδιά. Αν είναι δυνατών!!!
Απευθύνθηκα στην σχολική σύμβουλο ειδικής αγωγής και ζήτησα την παρέμβαση της. Την ρώτησα αν υπήρχε η δυνατότητα να έρθουν στο σχολείο μας και να συμβουλέψουν τους καθηγητές πως θα έπρεπε να χειριστούν την περίπτωση των τυφλών μαθητών. Μετά από διαβούλευσης συνάντησης επιτροπές, και πάλι επιτροπές, κατάλαβαν πως κάτι δεν πάει καλά με την συγκεκριμένη συνάδερφο. Δεν είχε το σθένος και την ειλικρίνεια όμως κανείς τους επίσημα να παραδεκτή πως ήταν λάθος η τοποθέτηση, της συγκεκριμένης καθηγήτριας, και πως δεν θα τα καταφέρει αυτή η κοπέλα. Παρά είχαν το θράσος να μεταφέρουν την ευθύνη στους γονείς, ακόμα και στα παιδιά. Και μου ζήτησαν να εξετάσουν λέει τα παιδιά αν ξέρουν να διαβάζουν!. Με συγχωρείτε τώρα το θυμηθήκατε? Επίσης μου ζήτησαν να κάνω υπομονή μέχρι τα τέλη του Γενάρη!!!!!! Όπου στο τέλος θα έχει κριθεί και η σχολική χρονιά. Τι άλλο φασούλι θα μου βγάλετε μετά από τις επιτροπές για να τελείωση η χρονιά. Πόσος καιρός μένει για να κλείσουν τα σχολεία, [ρωτώ!!!] Μας κοροϊδεύετε? Με συγχωρήτε θα πάρω φόρα και θα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν έχω άλλη υπομονή. Ζητώ να απομακρύνετε την συγκεκριμένη καθηγήτρια σήμερα από το σχολείο. Η ευθύνη είναι όλη δική σας και όχι της κοπέλας, που ίσως να έχει και άλλα προβλήματα. Δεν ζήτω την αντικατάσταση της, το έμαθα το παραμύθι δεν έχετε κονδύλια. Θα τα καταφέρουμε και χωρίς την βοήθεια της συγκεκριμένης καθηγήτριας. Βρισκόμαστε στα μέσα του Δεκέμβρη. Έχω τρία παιδιά και τέτοιες μέρες θα έπρεπε να σκέπτομαι τι δώρα θα φέρει ο Άγιος Βασίλης στα παιδιά μου.
Θα ήθελα να περάσω τα Χριστούγεννα με όλη την οικογένεια μου όπως κάθε οικογένεια, χωρίς τέτοιες σκοτούρες.
Ο χρόνος τρέχει, και εγώ να κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό.
ΠΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Εγώ ζητώ η καλύτερα απαιτώ, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου κάθε χρόνο έχουν τους καθηγητές τους στο σχολείο, έτσι έχουν δικαίωμα και τα τυφλά παιδιά στην γνώση.
Εκτός και αν σας βολεύει να νιώθουμε πολίτες Β η Γ κατηγορίας.
ΚΟΥΜΤΖΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
Δεκέμβριος 2009