Με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο τα «αναπηρικά» αυτοκίνητα που έχουν μεγάλο κυβισμό επιβαρύνονται και από φόρο πολυτελείας.
Η απασχόληση προσωπικών (οικόσιτων) βοηθών θεωρείται ως τεκμήριο διαβίωσης και φορολογείται. Εάν υποθέσουμε πως ένας άνθρωπος με αναπηρία που χρειάζεται προσωπική βοήθεια για 24 ώρες την ημέρα χρειάζεται 4,3 προσωπικούς βοηθούς τον μήνα (για 5νθήμερη εργασία), τότε θεωρείται ως τεκμήριο και κατά συνέπεια φορολογείται αδρά.
Οι αποζημιώσεις από τροχαία ατυχήματα που υπερβαίνουν τις 60.000 ευρώ φορολογούνται επίσης.
Εδώ και πολλά χρόνια το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.disabled.gr έγραφαν για όλα αυτά που επρόκειτο να συμβούν, αλλά η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες είχε και έχει πολύ αργά αντανακλαστικά.
Να λοιπόν που φτάσαμε στο 2010 και όλα φορολογούνται. Τα περί «αφορολόγητου» ανήκουν στην ιστορία της αναπηρίας και θα διδάσκονται πλέον μόνο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια στο μάθημα της Ιστορίας.
Και όλα αυτά γίνονται επειδή και οι φορολογούμενοι (πλέον) με αναπηρίες θα πρέπει να βάλουν «πλάτη» στην πατρίδα που περνάει οικονομικές δυσκολίες.
Πέρα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις για το εάν θα βάλουμε ή δεν θα βάλουμε «πλάτη», η φορολόγηση θα ήταν δίκαιη μόνο εάν και το κράτος έβαζε «πλάτη» στους πολίτες με αναπηρίες. Όμως, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους, η πατρίδα ποτέ δεν έβαλε «πλάτη» στους πολίτες με αναπηρίες, ενώ μια μικρή μειονότητα ελεύθερων επαγγελματιών και επιχειρηματιών με αναπηρίες φορολογούνται όπως και όλοι οι ικανοί σωματικά συνάδελφοί τους.
Από πάντα υπήρχαν πολίτες με αναπηρίες που ήταν φορολογούμενοι: Οι φοροαπαλλαγές ποτέ δεν ίσχυαν για τους ελεύθερους επαγγελματίες με αναπηρίες και για τους επιχειρηματίες με αναπηρίες. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες με αναπηρίες, αλλά και οι επιχειρηματίες με αναπηρίες πάντα πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους χωρίς να δικαιούνται ούτε ένα ευρώ έκπτωσης. Όμως ποτέ κανένα συνδικαλιστικό σωματείο δεν ασχολήθηκε με αυτή τη μειονότητα της μειονότητας των αναπήρων. Αυτή η μειονότητα της μειονότητας ήταν και εξακολουθεί να είναι μια άγνωστη μειονότητα της μειονότητας που δεν γνωρίζει την ύπαρξη της.
Και ναι, εντάξει, να βάλουμε «πλάτη» στην πατρίδα…
Η πατρίδα όμως και οι συμπολίτες μας θα βάλουν «πλάτη» και στους συμπολίτες που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας;
Σίγουρα όχι…
Κανείς στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για τους αναπήρους και οι φόροι θα συνεχίσουν να επενδύονται για τη δημιουργία απροσπέλαστων υποδομών. Η πρόσληψη προσωπικών βοηθών γίνεται κάτω από συνθήκες σχετικής παρανομίας, αφού δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας για τους προσωπικούς βοηθούς. Συγκεκριμένες κατηγορίες «αναπηρικών» αυτοκινήτων, όπως για παράδειγμα τα αυτοκίνητα που οδηγούνται με joystick, βρίσκονται (πρακτικά) εκτός νόμου και δύσκολα ένας άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία μπορεί να βγάλει ελληνικό δίπλωμα οδήγησης για ένα τέτοιο αυτοκίνητο.
Η φορολογία που πλέον προέρχεται και από μια μειονότητα φορολογουμένων με αναπηρίες δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για την προμήθεια προσπελάσιμων μέσω μαζικών μεταφορών, ραμπών, εξειδικευμένων κέντρων υγείας και αποκατάστασης, προσωπικής βοήθειας, προσπελάσιμων πολιτικών και βεβαίως τεχνολογικών υποδομών που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη στο βαθμό που οι τεχνολογίες είναι ο πιο αξιόπιστος εξομοιωτής των ανθρωπίνων κανονικοτήτων.
Αντικειμενικά, τα κοινωνικά αγαθά που προορίζονται για να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες με αναπηρίες ιστορικά είναι αντικείμενο περικοπών.
Τα λεωφορεία, τα τρένα, τα κτίρια (δημόσια και ιδιωτικά) και τα ταξί θα εξακολουθήσουν να είναι απροσπέλαστα, τα νοσοκομεία και τα ιδρύματα θα εξακολουθούν να περιφρονούν τους χρήστες με αναπηρίες, η δημόσια διοίκηση -συμπεριλαμβανομένων των εφοριών- θα συνεχίσει να είναι απροσπέλαστη, αλλά το κράτος θα παίρνει λεφτά από τους αναπήρους τα όποια λεφτά θα επενδύονται για τη δημιουργία και τη λειτουργία μηχανισμών απροσπέλαστων για τους αναπήρους.
Επιστροφή στην τουρκοκρατία… Μόνο οι στρατοί κατοχής εισπράττουν φόρους από τους υποτελείς χωρίς να αποδίδουν έστω και στο ελάχιστο μέρος της φορολογίας και προς όφελος των υποτελών.
Όχι, δεν πρέπει και δεν θέλουμε να βάλουμε «πλάτη» σε έναν άδικο πολιτισμό, σε μια άδικη κοινωνία σε μια απάνθρωπη οικονομία που δεν ενδιαφέρεται για τη μειονότητα των ανθρώπων με αναπηρίες και αυτή την έλλειψη ενδιαφέροντος την έχει αποδείξει ιστορικά.
Μια μειονότητα που ιστορικά βρίσκεται στο περιθώριο δεν έχει ευθύνη ούτε για το δημόσιο χρέος ούτε για το δημοσιονομικό έλλειμμα. Και τα δύο δημιουργήθηκαν για την ευημερία κάποιων και αν μέσα σε αυτούς τους κάποιους υπήρξε μια μειοψηφία αναπήρων, τότε αυτή η μειοψηφία δεν είναι περισσότεροι από εκατό άνθρωποι με αναπηρίες.
Δεν αφορά τους Έλληνες και τις Ελληνίδες με αναπηρίες το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Τα χρέη και τα ελλείμματα δεν μπορούν να γίνουν από ανθρώπους που βρίσκονται στο οικονομικό, στο επαγγελματικό και στο κοινωνικό περιθώριο. Στο περιθώριο δεν υπάρχουν ούτε ελλείμματα ούτε πλεονάσματα. Στο περιθώριο υπάρχει μόνο περιθώριο…
Καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να επιβαρύνει τους πολίτες με πολύ σοβαρές αναπηρίες και τετραπληγίες ούτε καν με ένα ευρώ, εάν πριν δεν δημιουργήσει αξιόπιστες και σταθερές πολιτικές για την ίση μεταχείριση. Οι πολίτες με αναπηρίες δεν πρέπει να επιβαρυνθούν ούτε ένα ευρώ για κοινωνικές υποδομές που εμποδίζονται να χρησιμοποιήσουν.
Ας ελπίσουμε πως τα συνδικαλιστικά σωματεία αυτή τη φορά θα είναι λίγο πιο διανοητικά επιδέξια για να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος στο οποίο έχουμε οδηγηθεί.
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, Απρίλιος 2010.