Σε μια εποχή που όλα παρακμάζουν και ύστερα περικόπτονται, η αποκατάσταση ή η επανεκπαίδευση θα πρέπει να αναθεωρηθούν και να τεθούν αναγκαστικά σε νέα βάση, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους με κακώσεις νωτιαίου μυελού, με παραπληγία ή με κάποια εύκολη τετραπληγία.
Αυτή τη στιγμή συνηθίζεται αμέσως μετά την απόκτηση της παράλυσης ο ίδιος ο χρήστης ή η οικογένειά του να αναζητήσουν κάποια κέντρα αποκατάστασης στο εξωτερικό και αν δεν τα καταφέρουν, να αναζητήσουν κάποιο κέντρο αποκατάστασης στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν τί είναι στην πραγματικότητα η αποκατάσταση, ποια είναι τα όριά της και τί μπορούν να περιμένουν από την αποκατάσταση ή από το κέντρο αποκατάστασης.
Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι με παράλυση και οι οικογένειές τους θεωρούν πως αποκατάσταση σημαίνει το να ξαναπερπατήσουν – κάτι που είναι συνήθως ανέφικτο. Μακάρι το πρόβλημα στην παράλυση να ήταν μόνο το περπάτημα. Θα είχαμε βρει 15 εκατομμύρια τρόπους για να το επιτύχουμε.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει θεραπεία (τις περισσότερες φορές) και γι’ αυτό θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να ξαναμάθουμε να ζούμε, δηλαδή να μάθουμε ή να ανακαλύψουμε νέους τρόπους για να κάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο ή με διαφορετικό τρόπο. Η άλλη επιλογή είναι να κάνουμε ιατρικό τουρισμό από κέντρο αποκατάστασης σε κέντρο αποκατάστασης, από θαυματουργές θεραπείες με βλαστοκύτταρα σε γονιδιακές θεραπείες, και εν τέλει από άλλοθι σε άλλοθι, από δικαιολογία σε δικαιολογία και από αναβολή σε αναβολή της ίδιας μας της ζωής και των υποχρεώσεών μας απέναντι στην επιβίωση.
Και όμως, μέσα από την πολυπλοκότητα που συνεπάγεται η παράλυση, τα πράγματα είναι απολύτως απλά. Όπως όλες οι ανθρώπινες εμπνεύσεις, έτσι και η παράλυση θα έπρεπε να έχει το δικό της εγχειρίδιο χρήσης.
Για ποιον λόγο δεν υπάρχει το εγχειρίδιο χρήσης της παράλυσης; Είναι πάρα πολύ απλό: Γιατί είμαστε Έλληνες και γιατί η επιβίωση κάτω από συνθήκες παραπληγίας ή τετραπληγίας δεν βρίσκεται ως έννοια στην ανθρώπινη συγκρότησή μας. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν μπορούμε, επειδή δεν θέλουμε, να ζήσουμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Και όσες φορές εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να προσγειωθούμε, τότε προσγειωνόμαστε ανώμαλα και υιοθετούμε μαζικές συμπεριφορές, μαζικές αντιλήψεις, μαζικές πεποιθήσεις – τόσο μαζικές, που αναρωτιέται ο οποιοσδήποτε παρατηρητής για την ομοιομορφία και τη μονοτονία που επικρατεί. Βέβαια θύματα της μονοτονίας και της ομοιομορφίας δεν είναι μόνο οι άνθρωποι με παραπληγίες ή με τετραπληγίες. Όλη η Ελλάδα είναι ομοιόμορφη και μονότονη.
Επιστρέφοντας ωστόσο στην παράλυση, στην παραπληγία και στην τετραπληγία, με βεβαιότητα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την επανεκπαίδευση των ανθρώπων με παραπληγία και με τετραπληγία είναι σχετικά απλή υπόθεση (όταν δεν συμβαίνουν άλλες επιπλοκές) που απλώς απαιτεί επιμέλεια και σοβαρότητα.
Οι τεχνολογίες για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση είναι προσιτές: Όλες οι εταιρείες προϊόντων για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση διαθέτουν φλύαρες ιστοσελίδες στις οποίες ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρει κατά προσέγγιση αυτά που χρειάζεται. Οι τεχνολογίες για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση έχουν επαρκώς κοινωνικοποιηθεί και εύκολα μπορούν να γίνουν κτήμα, ακόμη και σε αυτούς που είναι απολύτως ανειδίκευτοι.
Το διαδίκτυο είναι ένα εργαλείο ενημέρωσης και επικοινωνίας: Τα πάντα βρίσκονται σε απόσταση ενός «κλικ». Όλες οι πληροφορίες που έχουν να κάνουν με την παράλυση βρίσκονται συγκεντρωμένες στο www.disabled.gr και στο φόρουμ του, όπου μπορούν να δοθούν απαντήσεις από έμπειρους παραπληγικούς και τετραπληγικούς.
Στο Youtube υπάρχουν άπειρα βίντεο που δείχνουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους την εκτέλεση όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως αυτές μπορούν να γίνουν πάνω από το αναπηρικό κάθισμα. Ταυτόχρονα, υπάρχουν σε βίντεο πολλές ανθρώπινες ιστορίες που ακόμη και άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ξένες γλώσσες μπορούν να καταλάβουν αυτά που λέγονται με τον τρόπο που παρουσιάζονται.
Σε όλα τα μέρη του κόσμου υπάρχουν οργανωμένες ομάδες αυτοβοήθειας με οργανωμένα φόρουμ: Ξεκινώντας από το δικό μας το ελληνικό φόρουμ του www.disabled.gr και συνεχίζοντας στα άλλα φόρουμ (για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς κάποια ξένη γλώσσα), πρακτικά είναι αδύνατο να μην βρουν ακόμη και οι λιγότερο εξοικειωμένοι απαντήσεις στα ερωτήματά τους, εάν και εφόσον υπάρχουν οι απαντήσεις.
Στα περιοδικά: Ξεκινώντας από το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ που βρίσκεται online (στο www.disabled.gr) από το πρώτο του τεύχος μέχρι το τελευταίο, συνεχίζοντας με τα άλλα πέντε περιοδικά που εκδίδονται από συλλόγους στην ελληνική γλώσσα, και καταλήγοντας στα 30 περιοδικά σε άλλες γλώσσες που βρίσκονται online στο διαδίκτυο, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως δεν υπάρχει πληροφορία που να βρίσκεται στη σκιά.
Απλά και πρακτικά:
Στο διαδίκτυο (κυρίως), αλλά και στην πραγματική κοινωνία, υπάρχουν όλες εκείνες οι πληροφορίες που μπορούν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο με παραπληγία ή με τετραπληγία να εξοικειωθεί με την παράλυση και να ανακαλύψει τους διαθέσιμους τρόπους για να πραγματοποιήσει (θεωρητικά) όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες με τον ίδιο ή με διαφορετικό τρόπο. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, ενδεχομένως να χρειαστεί να αλλάξει ο τρόπος της υλοποίησης αυτών των δραστηριοτήτων.
Ωστόσο, μολονότι υπάρχουν όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες και συμβουλές για τη ζωή, για την επιβίωση και για την εκτέλεση όλων των ανθρώπινων ενεργειών, δεν υπάρχει η επιλογή της αδράνειας και της παθητικοποίησης.
Με απλά και μαλλιαρά ελληνικά: χρειάζεται τσαγανός.
Χρειάζεται τσαγανός για να ψάξεις να βρεις στο www.disabled.gr όλες εκείνες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι για την διαχείριση των επιπλοκών που προκύπτουν από την παράλυση, αλλά και να βρεις έναν τρόπο για να ενσωματώσεις αυτούς τους τρόπους στην καθημερινή ρουτίνα, ώστε η επιβίωση να γίνεται ομαλά και διακριτικά.
Χρειάζεται τσαγανός για να αναζητήσεις συμβουλές για το πώς θα ανέβεις ένα πεζοδρόμιο, ένα ή περισσότερα σκαλοπάτια, αλλά και το κυριότερο: χρειάζεται τσαγανός για να μη γίνει το ανέβασμα και το κατέβασμα των πεζοδρομίων αυτοσκοπός, αλλά ένα εργαλείο επιβίωσης με σκοπό την ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων.
Το ζήτημα δεν είναι να ανεβαίνεις τα πεζοδρόμια, να κάνεις καθετηριασμούς, να μπορείς στοιχειωδώς να διαχειρίζεσαι τις επιπλοκές της παράλυσης.
Το ζήτημα είναι ο λόγος και ο σκοπός που γίνονται όλα αυτά: Και ο λόγος είναι μόνο ένας. Να θέλεις να ζήσεις τον τρόπο ζωής εκείνο που επιλέγεις, και όχι να ζεις σαν παραπληγικός ή σαν τετραπληγικός. Ο σκοπός είναι να μην ακρωτηριάσεις τα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Η ζωή δεν είναι «γυμναστικές επιδείξεις» και δραστηριότητες για το θεαθήναι. Η ζωή είναι ζωή στην πραγματικότητα, και η πραγματικότητα παραμένει η ίδια πραγματικότητα πριν και μετά την παράλυση!
Στην πραγματική ζωή λίγοι είναι οι άνθρωποι που βλέπουν το αναπηρικό σου κάθισμα εάν δεν τους το επιβάλλεις εσύ ο ίδιος με τη συμπεριφορά σου. Και εν πάση περιπτώσει, εάν υπάρχει μια μειοψηφία ή μια πλειοψηφία που εστιάζεται στο αναπηρικό σου κάθισμα, κατά κανόνα είναι τόσο χαμηλού επιπέδου και κατά συνέπεια ασήμαντης χρηστικής αξίας, που δεν τους χρειάζεσαι ούτε αυτούς τους ίδιους ούτε το θόρυβο που εκπροσωπούν.
Στον υπαρκτό κόσμο, οι σχέσεις κατά κανόνα είναι σχέσεις ανταλλαγής. Κατά συνέπεια, θα πρέπει προληπτικά να διαθέτεις εκείνο το πλεόνασμα που να βρίσκεται πάντα διαθέσιμο για την ανταλλαγή.
Με αυτή την έννοια, ακόμη και το επιπλέον (και υπερβολικό) οικονομικό κόστος που έχει η επιβίωση κάτω από συνθήκες παραπληγίας ή τετραπληγίας εντάσσεται στο διαθέσιμο πλεόνασμα που όταν υπάρχει, τότε τα πράγματα απλοποιούνται. Όταν δεν υπάρχει, πρέπει να βρεις τον τρόπο για να το δημιουργήσεις.
Η ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι αντικειμενικά δύσκολη. Εάν δεν ήταν δύσκολη, όλος ο κόσμος θα αποκτούσε αναπηρία για να εισπράττει τα χρήματα του επιδόματος, να εισάγεται άνευ εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο, να διορίζεται με τον Ν. 2643 στο δημόσιο, να βγαίνει στη σύνταξη στα 15 έτη και να διαθέτει ατελώς εισαγόμενο αυτοκίνητο.
Η αποκατάσταση, η επιβίωση και η ανεξαρτησία είναι ζήτημα επιλογής: Πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε απλά και ρεαλιστικά ερωτήματα. Προσπάθεια ή παραίτηση; Χειραφέτηση ή εξάρτηση; Μίμηση ή ετερότητα; Επιλογές ή ομοιότητα; Δημιουργία ή συντήρηση; Φιγούρα ή αποτελεσματικότητα; Ανάπτυξη ή σταθερότητα; Ρίσκο ή μονιμότητα; Επιτυχία ή κομφορμισμός; Στερεοτυπία ή επιλογή; Βεβαιότητα ή αμφιβολία;
Νίκος Βουλγαρόπουλος, Ιούλιος 2010.
Τριμελής οικογένεια, εγώ ο άντρας μου και ο μοναχογιός μας. Απόλυτη ευτυχία στην οικογενειακή μας και στη προσωπική μας σχέση. Ταξίδια για να μαζέυουμε μνήμες, πολύ αγάπη, κατανόηση και αλληλοφροντίδα. Αναπάντεχα το Α.Α.Ε. και η αναπηρία 80% και άνω εφ’όρου ζωής. Η ζωή από το αναπηρικό αμαξίδιο … ή δεν έχει συνέχεια η ζωή …ή μήπως έχει? Μάνα σύζυγος τρέχω μόνη μα με απέραντη αγάπη σε ότι κάνω, προσήλωση στο στόχο, πίστη στη ζωή. Και μένω σ’αυτές τις αράδες από το κείμενό σου :”Στον υπαρκτό κόσμο, οι σχέσεις κατά κανόνα είναι σχέσεις ανταλλαγής. Κατά συνέπεια, θα πρέπει προληπτικά να διαθέτεις εκείνο το πλεόνασμα που να βρίσκεται πάντα διαθέσιμο για την ανταλλαγή.” Η σχέση ανταλλαγής αλλοιώνεται δραματικά με την αναπηρία ή παύει εντελώς. Για τους απέξω, ο ανάπηρος ισοδυναμεί με την αχρηστία , πιάνει το τόπο..ενοχλεί και όλο αυτό ντίνεται με δήθεν πόνο …γι αυτό δεν μπορώ να έλθω να σε δω…σου λένε οι φίλοι. Αλήθεια που είναι οι φίλοι? Μέσα σε 5 μήνες αντιλήφθηκα την απέραντη μοναξιά μου. Μα τι λέω ..πια μοναξιά έχω τον άντρα μου στο αναπηρικό, μεγαλώνω το παιδί μου , ξόδεψα ότι είχαμε και δεν είχαμε , αλλά είμαστε όλοι μαζί . Κανείς δεν λείπει , είμαστε όλοι μαζί!! Και να σου πω κάτι…ξέρεις τι γέλια έχομε κάνει με το Α.Α.Ε…. Ξέρεις τι δάκρυα έχουν τρέξει από τα μάτια μας , γιατί ο ανάπηρος έχει το δεξί του χέρι ανέπαφο και γράφει…θα τα εκδώσω κάποτε, “Σκέψεις ενός εγκεφαλικού τύπου” θα είναι ο τίτλος. Γιατί ο ανάπηρος αποκαθίσταται. Αργά, πρώτα όμως με την αγάπη και έπειτα με όση βοήθεια είναι δυνατή. Και το λέω αυτό, αφού παραλίγο να τον χάσω στο Ε.Ι.Α….τόσο άσχετοι οι πάντες σε αυτό το ίδρυμα…τόσο ζαμαμφουτισμό μαζεμένο δεν τον έχω ξανασυναντήσει… ανικανότητα, ασχετήλα, απανθρωπιά, στο υπ’αρίθμ. 1 ίδρυμα για την αποκατάσταση στη πατρίδα μας. Καμία απολύτως συνεργασία στα τμήματα…για τον αιώνιο καβγά…φισίατροι- φυσικοθεραπευτές… και οι αποκληστικές “μισό – μισό”…που ζούμε Θεέ μου. Στο σπίτι μας ολοταχώς, διαμόρφωση του χώρου, κι εγώ θα του μάθω να ξαναγράφει, ο γιός μας του μάθαινε αριθμητική, το διαδίκτυο με βοήθησε στη λογοθεραπεία και ένας άγγελος στη φυσικοθεραπεία. Αυτά!! Με ελάχιστους φίλους και ακόμα πιο ελάχιστους συγγενείς, μα είμαστε και οι τρεις μαζί, στο σπίτι μας κι αυτός ο αγώνας, αυτός ο γολγοθάς, μας έκανε ακόμα πιο δυνατούς και ακόμα περισσότερο δεμένους. Ίσως να γίναμε περισσότερο “άνθρωποι” και αυτό θα είναι το κέρδος μας.
Σ’ευχαριστώ που μου έδωσες βήμα γι αυτή τη κατάθεση ψυχής, Μαριάννα.
Eσείς οι παρα/τετραπληγικοί πιστεύετε ότι η ζωή σας είναι δύσκολη ίσως περισσότερο από των λοιπών ΑμεΑ. Φίλε Νίκο, ξέρεις τι τσαγανό χρειάζεται να έχεις κινητική αναπηρία αλλά να μην είσαι παρα/τετραπληγική; Δεν υπάρχουν ούτε αυτά τα αποδεδειγμένα ασήμαντα & ελάχιστα Προνόμια(!) Θα μπορούσε κάποιος να περπατήσει αν του εγκρίνανε στοιχειωδώς κάποια χρήματα για συνεχή & συστηματική αποκατάσταση. Όχι όμως, δεν είσαι παρα/τετραπληγική; Πέθανε να μην σου δίνουμε & αυτό το ελάχιστο επίδομα του άνω του 67%.
Γενικά στην Ελλάδα χρειάζεται τσαγανό όχι να ζήσεις αλλά για να επιζήσεις. Προσωπικά τα παράτησα. Σας θαυμάζω που συνεχίζετε το αγώνα & ελπίζω ότι κάποτε θα είναι καλύτερα τα πράγματα για όλους μας χαρη στον δικό σας αγώνα. Σας εύχομαι καλό κουράγιο & πολύ, μα πάρα πολύ τσαγανό.
Ego tha ithela na sas euxaristiso apo merous mou gia tin prospatheia pou kanete ston tomea enimeroshs giati einai poli simantiki sto na mas dosete mia eikona pos einai ta pragmata kai pisteuo na sinexisete poio dinamika.
Elpizo na katalaboun kapote kapoioi armodioi oti to kratos den exei ipoxreosh mono na eispatei forous kai na epibalei prostima alla na boithaei me opoiandipote kostos, ton tomea tis ugeias kai na dosei kapote epitelous xrhmata se olous me problimata anapirias gia na mporesoun na epibiosoun.
Ναί χρειάζεται τσαγανός
1999 Αρχίζω να βλέπω διπλά μια μπλέ κουκίδα όπου κοιτώ κάτι δεν πάει καλά τι έχω ; Όγκο στο κεφάλι ; Κάτι παράξενο ; Επικίνδυνο; Βάζω τα κλάματα τι έχω ; 20 χρονών παληκάρι τι έχω γαμώτο ;Νοσηλεία . Φάρμακα . Ενέσιμο κάθε βδομάδα . Επιληψίες . Κατάθλιψη αστάθεια στο βάδισμα .Ψυχοφάρμακα .Νέες νοσηλείες . Το περιβάλλον το όποιο κοιτά παράξενα . Ευτυχώς βαδίζω ακόμη . Ακόμα πάω καλά .Αύριο; αγωνία ανασφάλεια.
Επίδομα . Στιγματισμός . Διάφοροι με αποφεύγουν . Αυτός κάτι έχει .Μπορεί να περικόψουν οι όποιες κυβερνήσεις επιδόματα επίπεδο διαβίωσης η ανεργία να αυξηθεί όχι μόνο στα αμέα αλλά όλοι αυτοί που αποφασίζουν δεν θα αποκτήσουν ποτέ τσαγανό ποτέ φιλότιμο ποτέ ντροπή .
Ξυπνώ κάθε πρωί προσευχόμενος ακόμα κάπως καλά είμαι όλοι αυτοί που αποφασίζουν δεν έχουν τίποτα να σκεφτούν .Συγχαρητήρια για το κείμενο που γράψατε και όσα ακολουθούν . Όλοι εμείς που περνάμε τόσα προβλήματα μπορούμε να κοιτάμε τον κόσμο χωρίς να ντρεπόμάστε κάποιοι άλλοι που κατέστρεψαν τη χώρα οικονομία, κοινωνία δεν θα σταματήσουν να ντρέποντε ποτέ είναι τόσο μικροί τόσο ποταποί . Μη φοβάστε τίποτα . Είμαστε πιο δυνατοί έστω “ανάπηροι” από όλους αυτούς. Τσαγανός . Κ.Μ
Γεια σας φιλοι μου! Και λεω φιλοι γιατι θεωρω ολο τον κοσμο ΕΝΑ αναπηρους αρτημελεις,πλουσιους,φτωχους κ.τ.λ.κ.τ.λ…Ειμαι τετραπλ,ξερετε…δε 8α σας κουρασω με μενα,δε πρεπει,τα ξερετε…
Θελω απλα να σας παροτρινω να ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ ΠΟΥ ΖΕΙΤΕ μη μασατε ΣΚΟΤΩΣΤΕ τη καθε αρνητικη σκεψη και απομακρηνετε καθε κακοβουλο πλασμα που σας ενοχλει.
Δεθηται με οτι σας κρατα ορθιους και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ειμαστε ολοι ΕΝΑ επειδη απλα αναπνεουμαι το ιδιο οξυγονο!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΓΙΩΡΓΟΣ
Σας χαιρετώ όλους με πολλή αγάπη. Χαίρομαι αφάνταστα όταν διαβάζω τέτοιου είδους άρθρα-σκέψεις-συναισθήματα-προβληματισμούς. Βεβαιώς είναι δύσκολη η κατάσταση όταν αντιμετωπίζεις σοβαρά προβλήματα υγείας, πλην όμως, εκεί φαίνεται η ψυχική δύναμη του κάθε ανθρώπου. Ακόμη και για τους ανθρώπους που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας η ζωή είναι το ίδιο σκληρή και άδικη πολλές φορές. Γι΄αυτό πρέπει όλοι μας να παλεύουμε ασταμάτητα καθημερινώς, πόλεμος είναι η ζωή και αγώνας, είναι στο χέρι μας σε ποιά ομάδα θα καταταχθούμε, με τους νικητές ή τους ηττημένους. Διαβάζω σχεδόν καθημερινά τα δημοσιεύματά σας, παίρνω από εσάς κουράγιο και δύναμη. Με εκτίμηση από καρδιάς.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ! ΕΥΧΟΜΕ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΤ’ ΕΥΧΗ, ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗΤΗ ΝΑΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟ “ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΑ” ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΦΙΛΕ ΝΙΚΟ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙΣ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ ΚΑΤ’ ΕΜΕ ΑΛΛΑ ΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΑΠΛΑ, ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΕΣΥ (Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΑΜΕΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΕΡΔΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΟΙ ΑΠΛΟΙ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ, ΜΟΝΟΤΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟΥΣ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΝΩ ΩΣ ΧΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΕΙΝΑΙ Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΑΜΕΑ ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑ ΓΡΑΦΩ)ΚΕΡΔΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΞΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ, ΝΑ ΜΑΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΨΩΝΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΒΟΥΒΑ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΤΗΜΑ ΜΑΣ. ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΛΗ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗ. ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ!!! ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!! Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!!!!!!!
To κείμενο που σας έστειλα νωρίτερα, χθες, είχε κάποια λάθη και ασυνέχειες.Κάθισα και το ξανάγραψα , συμπληρώνοντας, ωστε νομίζω είναι πιο στρογγυλό τώρα. Αν θέλετε, αντικαταστήστε το χθεσινό κείμενο με αυτό που καταθέτω τώρα.ΣΣΖ
—————————-
Νίκο, αποδεδειγμένα από τις δεκαετίες της εύρωστης αναπηρικής σου δημοσιογραφίας, έχεις “τσαγανό” ( αν και δεν ξέρω την ακριβή έννοια της λέξεως, θα το ψάξω αρμοδίως αργότερα ίσως), αλλά ενίοτε ο “τσαγανός” σου (θυμός;)υπερχειλίζει το δοχείο.Το καταλαβαίνω κι εγώ από εαυτόν.
Η κοινωνία που ζούμε ***καλλιεργεί*** την παθητικότητα (όχι των πολλών, μόνο), ως τη μόνη της ασφάλεια για συνέχεια. Τυχαία οι άνθρωποι βλέπουν τόσες ώρες τηλεόραση, τρώνε ενώπιόν της, ακόμη και ερωτεύονται ( αν έρωτας είναι να βλέπεις…)
Είναι ανατριχιαστικό αυτό που λές, ότι σα να καταντήσαμε να ευγνωμονούμε την αναπηρία μας …που μας… εξασφαλίζει τα προς το ζην!
H ιδέα της κοινωνικής ασφαλίσεως και δη των αναπήρων είναι ότι η κοινωνία ΄έχει προβλέψει για το ποσοστό της που κάποια στιγμή ή αρχήθεν καθίσταται ανάπηρο, και ενώ παλαιότερα (όχι και πολύ!) οι ανάπηροι αποτελούσαν το τσίρκο των επαιτών έξω από τις εκκλησίες που για ένα κέρμα εχάριζε τον παράδεισο εις τους εισερχομένους πιστούς, που έτσι εξιλεώνοντο και καθαίροντο από τις αμαρτίες, τώρα οι ανάπηροι μπορούσαν να εισπράττουν μια καλή σύνταξη, που όμως δεν έχουν πού να τη χαλάσουν, στην πατρίδα, αφού η κυκλοφορία των αναπήρων ανάμεσα στους …κανονικούς ανθρώπους δεν ενθαρρύνεται, μάλλον διακριτικά αποθαρρύνετε, διότι προκαλεί αναστάτωση στον υπόλοιπο πληθυσμό, στις συγκοινωνίες, στις αίθοθυσες τβων δικαστηρίων, στα πολυτελή μεγαρα του κράτους, όπου η προσπέλαση με καρότσι είναι πράξη ηρωϊκή και …αεροπλανικη, σαν του Εβελ Κανίβελ, αν θυμάστε…Πάρε λοιπόν τ5η σύνταξη και φάτη με τις αποκλειστικές, στο δωμάτιό σου, αρκεί να μην είσαι μέσα στα πόδια τους (δηλ, όχι των νοσοκομών, εκεί δεν υπάρχει αντίρρηση, των…κανονικών τα παροιμιώδη πόδια μη σκανδαλίσεις!
Τα πρώτα χρόνια της αναπηρίας μου η λύση μου ήταν να συνεχίσω τη ζωή μου, τροχήλατος, και δεν εννοώ αυτοκίνητο, διότι δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ, και η ευκολία που το κράτος βεβαιώνει ότι οι …άλλοι, που οδηγούν, έμαθαν, ενώ οδηγώντας σκοτώνουν και σκοτώνονται με την ίδια ευκολία σαν να μην ΄έμαθαν τίποτε, με έκανε να απεχθάνομαι τα παλιοτενεκέδια με τις ρόδες, που αναπόφευκτα προβάλλουν και επιβάλλουν στους δρόμους και παντού την νοοτροπία της βίας της αυθαιρεσίας και του εγϊσμού του ιδιοκτήτη τους… Οι πόλεις πια κατάντησαν να κυριαρχούνται από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα, και οι άνθρωποι(όχι μόνον αυτοί που δεν έχουν αυτοκίνητο) υποφέρουν.Πήγαινα στα δικαστήρια και έψαχνα τρόπο να μπω. Πήγα μια φορά στις φυλακές Κορυδαλλού, με συνάδελφό μου, να επισκεφθούμε πελάτη έγκλειστο. Ο Αραβαντινός, που ήταν τότε γενικός δερβέναγας των φυλάκων και των φυλακών, με έπιασε από το καρότσι και με απομάκρυνε, ενώ τα κανάλια φωτογράφιζαν αυτή τη βία. Δεν με ρώτησε κανείς,δεν ενοχλήθηκε κανείς και δεν ξαναπήγα, για να μη γίνομαι αντί θέμα αλλαγής και συγχρονισμού, θέαμα για μησημβρινές κυρίες…
Μετά 14 χρόνια επιμονής να συνεχίσω τη δουλειά μου και με το καρότσι, αναγκάσθηκα να βγώ στη σύνταξη αναπηρίας. ΑΝ μου έδιναν τη δυνατότητα να δουλέψω και να ζήσω από την εργασία μου, είμαι έτοιμος να ξεκινήσω πάλι.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτά που φταίνε γιατί οι ανάπηροι δεν είναι παραγωγικοί στη χώρα μας:Η παραγωγικότης και όταν εμφανίζεται σε κάποιο νέο και …αμύητο υπάλληλο, προκαλεί σκάνδαλο, και ο υπάλληλος είτε ζεύεται να τραβάει μόνος του το κουπί έως ότου αργασθεί το τομάρι και σπάσει το εργατικό ήθος του, είτε συμβιβάζεται με τη μαφία που κυριαρχε’ί στην υπηρεσία, της ρεμούλας, της κλοπής, της ρουσφετικής εξυπηρετήσεως και της αποκρούσεως των ¨”εξωτικών”,( όσων δηλαδή δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή όσων δεν είναι υποταχτικοί κάποιου επίσημου δαβατζή), είτε εξωθείται στην παραίτηση…
Πόσες φορές έγραψα στο Συνήγορο του πολίτη για θέματα πολιτικά, με την έννοια της πόλεως και του πολίτη,(ενίοτε ελάμβανα και μιαν απάντηση, αλλά επί της προηγουμένης κυβερνήσεως είχαν καταργήσει και αυτή την τυπική γνωστοποίηση ότι έλαβαν την επιστολή καταγγελία σου και …την μελέτούν!) πόσες φορές στο ΔΣΑ που ακόμη και τώρα μόνον εν μέρει έχει προσβαση το κτήριό του. Πόσες μάχες έδωσα στο διαβόητο Ταμειο Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών, που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στα αλευρι, που δεν μου καλύπτουν τα ΄έξοδα για επισκευή και ανταλλακτικά του καροτσιού, γιατί οι ίδιοι αιώνιοι λουφαδόροι ή βυζάχτρες του χρήματος, ενώ δεν αργούν να ανακαινίσουν τα γραφεία τους, και να εισαγάγουν διάφορες εργολαβίες “βελτιωτικές” του κτηρίου, δεν έχουν ακόμη εγκαταστήσει μια ράμπα, μια κουπαστή για τους γεροντες δικηγόρους και συνταξιούχους που ψάχνουν από πού να πιαστούν για ν΄ανέβουν. Και δεν φρόντισαν να προσαρμόσουν το καταστατικό του Ταμείου στα δεδομένα της Ευρωπαϊκής πολιτικής και νομοθεσίας υπέρ του αναπήρου! Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά οι ίδιοι κακοί υπάλληλοι ταλαιπωρούν τον κόσμο που τους τρέφει με τις εισφορές του. Εκκλήσεις, διαμαρτυρίες,καταγγελίες, μια χαρτοθάλασσα για πελαγοδρομίες από αιτήσεις μου που τις απορρίπτουν εν όλω ή εν μέρει, γιατί έτσι τους παίρνει, αφού προφανώς κάποιοι τους ¨”καλύπτουν”!
Λέτε να καταφύγω …στη Δικαιοσύνη;
***
Θυμάμαι μια υψηλά ισταμένη στην δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία που προ ετών μου ζήτησε να …αποδείξω την αναπηρία μου ( όπως ξέρεις κινούμαι με το αναπηρικό καρότσι,παραπληγία)διότι η ιατρικήβεβαίωση που είχε στα χέρια της είχε λήξει προ μηνός.”Καί πού το ξέρουμε εμείς ότι είστε ανάπηρος;” με ρώτησε αφήνοντάς με άναυδο…
Είναι όταν παλεύεις κάθε μέρα, ανά παν βήμα με τέτοια τέρατα, που σε (με) καταβάλλει, διότι κάθε μάχη καθημερινά έχει τη φθορά της…
Με ποιόν να πρωτοπαλαίψω–και γιατί; Εχω φτάσει πια στο σημείο να μου κάνει αγωγή η εκ θεσσαλονίκης έμπορος καροτσιών για ένα ευτελές καρότσι που μου πούλησε προ ετών, για το οποίο έχει ήδη πληρωθει κάπου 1000 ευρώ, ζητώντας μου και τα υπόλοιπα…ρέστα δηλαδή, γιατί, ενώ επανειλημμένως τους εκάλεσα να έλθουν να παραλάβουν το εμπόρευμά τους και να μου επιστρέψουν τα χρήματα που τους έδωσα,( διότι δεν έχει τις ιδιότητες που συμφωνήσαμε, είναι ευτελές και δεν αντέχει στη χρήση που υποσχέθηκαν),΄να σκέπτομαι αν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαι και να φθείρομαι ακόμη και με τέτοια…
Εδινα μάχες για να υπερασπιστώ το δικάιωμά μου να διακινούμαι με τα λεωφορεία, όπως όλος ο κόσμος.Αυτά είναι εννοείται αυτονόητα στις χώρες του υπαρκτού…καπιταλισμού, που λες κι εσύ! Αλλά τα λεωφορεία στη χώρα μας επανδρώνονται με υπαλλήλους-οδηγούς που, συνήθως, έχουν αντίληψη εξουσίας απέναντι του ραγιάδικου πληθυσμού, και δεν είναι εύκολο να πειθαρχήσουν σε άνωθεν συνιστώμενες μεν συμπεριφορές, που όμως για τους ίδιους σημαίνουν έκπτωση από …κεκτήμένα δικαιώματα, πχ, το δικαίωμα να σταματούν σε όποια απόσταση θέλουν από τη στάση του λεωφορείου, το δικαίωμα να μη σηκώνονται από το κάθισμά τους, ιδίως για λόγους εξυπηρετήσεως επιβατών, και ιδιαίτατα αναπήρων. Μπάφιασα, λοιπόν, τελικά, να αρχίζω τις διαπραγματεύσεις με τον οδηγό (αν καταφέρω να τραβήξω την προσοχή του δηλαδή, και δεν με αφήσει πίσω του φεύγοντας, αφού …δεν με είδε!)κάθε φορά που χρειάζομαι λεωφορείο, και αποφάσισα ότι ΔΕΝ θα χρησιμοποιώ λεωφορεία, παρά μόνον σε… έκτακτη ανάγκη! Μερικές φορές το… χρόνο! Προτιμώ να κάνω τα λίγα χιλιόμετρα ώς το μετρό με το καρότσι , και τούτο με έκανε έξαιρετικά μπρατσάτο…
Εχεις δίκιο Νίκο, σημασία έχει να ζούμε, να απολαμβάνουμε τη ζωή που έχουμε όσο και όπως μπρορούμε. Και , να βοηθάμε και τους άλλους να ζήσουν τη δική τους ζωή, αν και όσο μπορούμε επίσης…
Δεν ανθίζω πια στη μάχη με την μικρότητα και τη μιζέρια. Ισως αυτό να μοιάζει με παραίτηση, αλλά εξακολουθώ να ζω, νομίζω δε μαχητικά, και βεβαίως χωρίς να ξεχνώ.
Σε καλώ να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μας και για τους άλλους, που κι αυτοί την ίδια κόπωση είναι φυσικό να έχουν ενίοτε.Κυρίως είναι αυτό το παθητικό που αντικρούω με βία γιατί κι εμένα με επηρεάζει: “Δεν γίνεται τίποτε!” ή “Τι περιμένεις; στην Ελλάδα ζούμε!”
Το λέω μια και καλή, για να μην ξεχνιέμαι και ο ίδιος, και να μην παρασύρομαι: Η Ελλάδα είναι ό,τι υψηλότερο ευγενέστερο, ομορφότερο, ανθρωπινότερο παρήξε ποτέ το ανθρώπινο είδος, και έτσι τη λογαριάζουν οι άνθρωποι παντού της γης, πλην ίσως ολίγων εχθρών της, που είναι επίσης εχθροί της ανθρωπότητος, και προσπαθούν να την υποτάξουν.
Αυτή τη σπουδαία παρακαταθήκη ανθρωπιάς έχουμε να υπερασπιστούμε.
Συνεχίζουμε λοιπόν.
συγχαρητηρια για το αρθρο σας εσεις καλα τα λετε ομως μην ξεχνατε οτι ζουμε στην ελλαδα οπου πρεπει συνεχεια να αγωνιζομαστε σαν αλλοι ηρωες του 21 η του 40 οχι βεβαια για την ελευθερια μας αλλα για τη διαβιωση μας και μια και θιξατε τα κεντρα αποκαταστασις και εμενα με ενημερωσανε οτι βαση υπουργικου διαταγματος μετα το περας των 2 χρονων σαν εξωτερικος ασθενης καποιος ανθρωπος δεν δικαιουται αλλες θεραπειες,
σαν να μου λενε οτι απο κει ακι περα δεν εχω δικαιωμα στη ζωη κριμα αισθανομαι ντροπη πολλες φορες για την παρακαταθηκη που αφηνουμε τωρα στα παιδια μας.
Σε ευχαριστώ Νίκο για τό άρθρο. Το ‘ανώνυμο’ κράτος δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τα ΑμΕΑ όπως δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τους ηλικιωμένους ούτε για καμμία ομάδα πληθυσμού που βρίσκεται είτε παροδικά είτε μόνιμα σε κατάσταση αδυναμίας – τους βλέπει μόνο ως έξοδα. Αυτό γιατί όλοι όσοι δεν βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση δεν νοιάζονται. Το ανάλγητο κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι όχι ΑμΕΑ εργαζόμενοι ή άνεργοι, άνδρες και γυναίκες. Για τις γυναίκες, πόσο ντρέπομαι που εμείς που παραπονούμαστε όταν δεν μπορούμε να βαδίσουμε στο πεζοδρόμιο με το καροτσάκι του μωρού όταν πια αγοράσουμε το τζιπ καβαλάμε ότι πεζοδρόμιο υπάρχει. Η έστω και παροδική αδυναμία μας δε μας αφήνει καμμιά ανάμνηση χρέους στον συνάνθρωπο? Ντροπή μας. Ο μεταμοσχευμένος που πρέπει κάθε μήνα να παίρνει βεβαιώσεις ότι παραμένει μεταμοσχευμένος ώστε να παίρνει τα ανοσοκατασταλτικά (!!!), η διαβητική που πρέπει κάθε μήνα να βεβαιώνει ότι το πάγκρεας της δε λειτουργεί για να δικαιούται την ινσουλίνη (!!!), είναι κι αυτοί θύματα της αναλγησίας και πρέπει να γίνουν σύμμαχοι στη μάχη για το αυτονόητο. Νομίζω έφτασε η ώρα για ουσιαστική οργάνωση σε πανελλήνια κλίμακα των ΑμΕΑ, χρόνια πασχόντων και αρτιμελών. Οργάνωση ένα βήμα πέρα από την πληροφόρηση. Οργάνωση σε πρακτικά θέματα. Πρώτα από όλα να συνεργαστούμε σε θέματα μετακίνησης και φιλοξενίας από πόλη σε πόλη. Κάποιοι έχουν κάνει το couch surfing μόδα για τον εναλλακτικό low budget τουρισμό. Πρέπει να υιοθετήσουμε τέτοια παραδείγματα ώστε να μπορεί ο ΑμΕΑ που θέλει να εργαστεί, να σπουδάσει, ή … να πάει μια εκδρομή, να το κάνει – θέλει δε θέλει το “κράτος”. Το παιδί που αρίστευσε στη Θεσσαλονίκη πρέπει, αν αποφασίσει να μείνει να σπουδάσει στην Ελλάδα, να γίνει το παράδειγμα εφαρμογής του αυτονόητου. Δηλ. όλα όσα αφορούν την προσβασιμότητα σχετικά με τις σπουδές και τη διαβίωσή του να γίνουν αυτονόητα, κι αυτό να περάσει κι αλλού. Θα είναι δύσκολο αλλά πρέπει να πάψει ο ΑμΕΑ φοιτητής να είναι “ήρωας της ζωής”. Θα πρέπει να γίνει ένας “άνθρωπος της διπλανής πόρτας”. Μόνο έτσι θα αναλάβουν πολίτες ΑμΕΑ θέσεις ευθύνης και στη δημόσια ζωή και θα συμβάλλουν έτσι ώστε να επιβληθεί το αυτονόητο επιτέλους.
Κατά Μπαμπινιώτη, ο τσαγανός είναι ο κάβουρας (τούρκικη ευμολογία), ενώ το τσαγανό (χωρίς πληθυντικό) είναι η ζωτικότητα, το θάρρος. Αγνώστου ετύμου, λέει ο καθηγητής, αλλά η σύνδεση με την προηγούμενη λέξη είναι προφανής. Ισως ο κάβουρας συνείρει εικόνα ανησυχίας, εγρηγόρσεως. Θυμάμαι την άλλη παροιμία περί του κάβουρα που περπατάει στα κάρβουνα, καθώς και τον προσεκτικό να μη βάλει το χέρι του στην τσέπη, διότι, ίσως, έχει καβούρια. Εικόνες δοκιμασίας, προσοχής και εντάσεως.
XK, τι είναι το couch surfing; Με ενδιαφέρει, προσωπικά.Σας ερωτώ γιατί το γράμμα σας είναι για μένα δυναμωτικό, και ίσως έχετε και άλλα εξ ίσου ενθαρρυντικά και προοπτικά να μας πήτε. Διαφωνώ μόνο που αισθάνεστε απολογητικά και τύπτεσθε, ενώ πάμε να χαλάσουμε αυτή την ενοχή που μας αποδυναμώνει και μας παραλύει. Πρακτικές λύσεις χρειαζόμαστε, και αυτά που προτείνετε εμένα με ενθουσιάζουν και με κάνουν να ανακτώ αισιοδοξία. Περιμένω συνέχεια!
Κανονικα εγω τωρα θα επρεπε να τρεμω απο φοβο για το τι περιμενει την μικρη μου Δαναη 3μιση χρονων τωρα με εγκεφαλικη παραλυση και σπαστικη τετραπληγια….ομως η λεξη φοβος εχει φυγει απο το λεξιλογιο μου και θα φυγει και απο το λεξιλογιο των 2 μου παιδιων …της Μαιρης μου και της Δαναης μου…αυτη την στιγμη μολις ξυπνησε και την ακουω να παιζει στο κρεβατι της με την μπεμπα της …πριν λιγες μερες περασαμε την β βαθμια επιτροπη του ΙΚΑ διοτι εκανα ενσταση στην Αβαθμια διοτι ειχαν δωσει στην μικρη ποσοστο 67% ενω η τετραπληγια υποκειται στο 80% εως 80%και ανω και μου συμπεριφερθηκαν με απιστευτη αγενεια!!αναμενομενο βεβαια…3 μιση χρονια τωρα η ιδια συμπεριφορα και μαλιστα χωρις λογο!!! για τα αυτονοητα θελουν να παρακαλαμε ,να επαιτουμε,να γινομαστε καημενοι και κακομοιριδες!!! Ε οχι…το εχω υποσχεθει στα παιδια μου …ποτε μα ποτε δεν προκειται οσο ζω να αφησω κανεναν να μειωσει την ανθρωπινη υπαρξη τους με οποιοδηποτε τροπο…και πανω απ ολα θα το μαθω στις ιδιες!!!τελικα εμαθα οτι το 80% το εδωσαν στο παιδι με χιλια ζορια διοτι ο προεδρος μαλλον καρδιολογος εκ θεσσαλονικης ικατζης μου ελεγε αφου κυρια μου το περνεις το εξωιδρηματικο επιδομα τι εκανες ενσταση??? ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΕΝΣΤΑΣΗ?? ΕΚΑΝΑ ΕΝΣΤΑΣΗ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ…ΟΧΙ ΝΑ ΜΑς ΒΟΥΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΕΠΙΔΟΜΑ 634 ΕΥΡΩ!!!!ΠΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΟΒΟΥΝ…τα εξοδα ενος αναπηρου ανθρωπου ειναι πολλαπλασια…βεβαια για να με εκδικηθουν μας το εδωσαν για 2 χρονια οχι εφ ορου ζωης οπως προσφατα οριζει ο νομος…να ξανακανω ενσταση¨???θελω να παω σε 3βαθμια του ικα που απαρτιζεται και απο 3 νομικους και να ξεφτυλισω επιτελους τους προηγουμενους..που μαλιστα κανοντας black humor ειπε ¨ελατε οσο συζηταμε πεφτει το ποσοστο!!!!!!!! Γιατι καθε φορα που ειναι να περασουμε επιτροπη γινομαι κουρελι ψυχολογικα 1 βδομαδα πριν και νευρασθενικη μια εβδομαδα μετα με τα οσα ακουω απο το στομα τους..οπως π.χ. επειδη δεν πηγα το παιδι στην επιτροπη εκεινη την στιγμη μεσα στο μπουγιο ( γιατι ποτε δεν εχουν προτεραιοτητα τα παιδια-μωρα σε αυτο το ΙΔΡΥΜΑ στην πολη μας) για να παρουμε εγκριση για ορθοστατη και καροτσι αλλα τους ειπα οτι μολις τελειωσουν θα το φερω στο τελος να το δουν- γιατι ηταν αρρωστο πριν μερες και δεν θελω να μου κολησει χειμωνιατικα παλι κατι το παιδι μεσα σε τοσο κοσμο στιβαγμενο και παει πισω παλι απο θεραπειες-ο φυσιατρος μου απαντησε με υφακι: ΕΤΣΙ ΕΚΑΝΑΝ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟΙ ΓΟΝΕΙς ΚΑΙ ΒΓΑΖΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙς ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΙ!!!!!!λες και χωρις τις δικες τους υπογραφες προχωραει τιποτα???αν δεν βαλουν και οι απο μεσα το χερακι τους μονος του γονιος δεν μπορει να βγαλει χρηματα!οποτε βλεπετε ξερουν να ριχνουν ευθυνες αλλα οχι ποτε δεν αναλαμβανουν τις δικες τους!!!
υστερα απο ολα αυτα που εχω ακουσει αλλα ποτε δεν φανταζομουν οτι υπαρχουν -γιατι ο κοσμος της αναπηριας μου ηταν εντελως αγνωστος-τωρα που το ζω και που εχω μπει για τα καλα στο πετσι του βλεπω οτι ειμαστε πολυ αμορφωτοι…δεν υπαρχει παιδεια δεν υπαρχει αυτοσεβασμος και γι αυτο υπαρχει και τετοια συμπεριφορα και καταντια…λυπαμαι και ντρεπομαι για λογαριασμο τους… αλλα θα νιωθω απεραντα υπερηφανη σαν μανα και σαν ανθρωπος οταν βλεπω ολους αυτους τους ανθρωπους με αναπηριες να σηκωνουν το αναστημα τους να παλευουν να αντιδρουν να θυμωνουν και το δειχνουν και να βγαινουν νικητες στη ζωη με τοσες μα τοσες αντιξοοτητες…με την οικογενεια μου θα το παλεψουμε…οσο παει και ακομα περισοοτερο…πολυ απλα γιατι η ζωη ειναι πανεμορφη στο τετραγωνο …επειδη στην ζωη μου υπαρχουν 2 ομορφιες…η Μαιρη και Δαναη!
με εκτιμηση,
ιωαννα
Κάπου κάπου ακούμε για ταξική πάλη . Έχομε συνηθίσει να το ακούμε από τα πολιτικά κόμματα ,μέχρι πρόσφατα που εμφανίστηκαν οι πράσινοι .
Στο νοσοκομείο που εργάζομαι (ΠΑΓΝΗ Ηράκλειο)πολλά μέσα διευκόλυνσης για Αμεα θεωρήθηκαν περιττά και χρησιμοποιήθηκαν για άλλο σκοπό. Π.χ. οι αναπηρικές τουαλέτες έγιναν χώροι εναπόθεσης σκουπιδιών η γραφεία.. Δεν θα κουραστώ να παρατηρώ οδηγούς να μην παρκάρουν σε χώρους για Αμεα αλλά……
Μήπως πρέπει να φωνάξετε(με) πιο οργανωμένα και πειστικά ακόμα και με τρόπους που θεωρούνται ακραίοι .Πολλοί συνάνθρωποι μας δεν γνωρίζουν τι αντιμετωπίζετε καθημερινά , όπως και πολλοί από εσάς δεν γνωρίζετε τι αντιμετωπίζουν άλλες ομάδες της κοινωνίας μας.
Όσοι έχετε την δυνατότητα να τα βγάλετε πέρα σε αυτή τη ζούγκλα σκεφτείτε ότι υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν το ταχύτατο καροτσάκι του Νίκου. Προσπαθήστε και για αυτούς ομαδικά, μόνο έτσι πιστεύω, υπάρχει ελπίδα. Ίσως έτσι να φτάσει Νίκο ,του χρόνου, η στάση του μετρό στην έκθεση.
Ισως πλησίασε ή έφτασε η εποχή που οι άνθρωποι θα συναισθανθούν, θα εννοήσουν με ένα πιο βιωματικό τρόπο, ότι οι πόροι της μάννας γής είναι πολύτιμοι και ότι ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, όχι με την έννοια της αυθάδειας, της κυριαρχίας και της καταστροφής, αλλά με την έννοια που ωφελούμεθα από τους καρπούς ενός δέντρου, χωρίς να το βλάπτομε.
Ισως ζούμε το τέλος της ύβρεως, και η δικαιοσύνη, η ισορροπία της φύσεως, θα αποκατασταθή. Από τη ζούγκλα που ζούμε, με τη γνώση που αποκτήσαμε, μπορούμε να γυρίσουμε στη φύση με σεβασμό και έλεος.
Υπάρχουν πάντα οι πονηροί που θα φορέσουν αυτή την αλλαγή σαν μια ακόμη μόδα για να κρύψουν πάλι την επιθυμία τους να κυριαρχήσουν, αλλά θα τους προσπεράσει η ιστορία, διότι τώρα ξέρομε καλύτερα.
Προ αιώνος και πλέον, ένας από τους φιλοσόφους, μιας τάσεως που πολιτεύεται, είχε γράψει μιαν αξιομνημόνευτη φράση, όπως τη θυμάμαι τη μεταφέρω, περίπου δηλαδή: Και ο πιο δημοφιλής σημερινός πολιτικός ΄άνδρας (/γυναίκα) θα ζήλευε αν εβίωνε την ενότητα που είχαν οι πολιτικοί άνδρες μιας ελληνικής πολιτείας με το λαό τους. Αναφέρεται στην ενότητα πριν από την ατομική ιδιοκτησία της γης , τότε που όλα ανήκαν σε όλους, με την έννοια αυτή, του σεβασμού.
Μπορούμε να νοιώσουμε ξανά αυτήν την ενότητα, και αυτό δεν σημαίνει αναγκαίως την κατάργηση της ιδιοκτησίας ίσως, αλλά τη συνείδηση του σκοπού, και της υπάρξεώς μας μέσα στον κόσμο.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ………..
Δεν μπορει κανεις να κοψει τα φτερα ενος ανθρωπου που ή ετυχε να γεννηθει με μια αναπηρια ή την απεκτησε μετεπειτα απο ενα ατυχημα……
και να του στερησει το δικαιωμα της αποκαταστασης του!!!!!!!!!!!!!
Ειναι τοσο αδικο να κρινει μια επιτροπη ποιο ειναι καλο σου.
Θα σας αναφερω για την δικη μου εμπειρια……οτι το ΙΚΑ μετα τα 14 μου χρονια θεωρησε ασκοπη και ανουσια την φυσιοθεραπεια μου και με παρεπεμψε στον ιδιωτικο τομεα…………
Οπως μου ειπανε επι λεξη…..”αφου δεν ειναι το δεξι σου χερι παραλυτο δεν χρειαζεσαι πια φυσιοθεραπεια”
Λες και ξερανε οτι οταν γεννηθηκα ημουνα δεξιοχειρας………κι αν ημουνα αριστεροχειρας και κατα αναγκη γραφω με το δεξι????Αυτο δεν το αναρωτηθηκε κανεις????
Και ποιος νοιαστηκε απο την “επιτροπη” για τα προβληματα που αντιμετωπιζω στην καθημερινοτητα μου????
Για το οτι σε λιγα χρονια απο τωρα…(που ειμαι μολις 29 χρονων)
καθως ειμαι συζηγος,εργαζομενη και μητερα θα εχω προβληματα και με το αλλο μου χερι θα συνεχισουν να λενε το ιδιο πραγμα????????
ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΩ ΚΟΜΜΕΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ………
(συγνωμη εκ των προτερων για την καταχρηση του χωρου…)
Μερικές παραπατήσεις.
Νικόλα καλησπέρα.
Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κείμενο σου αναφορικά με την αποκατάσταση και θα ήθελα να κάνω και προσωπικά μερικές παρατηρήσεις γύρω από τα ζητήματα που τίθενται σε αυτό.
Αρχικά λοιπόν και σχετικά με την εκτίμησή σου πως εν μέσο οικονομικής κρίσης και περικοπών σε παροχές θα πρέπει αναγκαστικά και η υποκατέστη καθώς και η επανεκπαίδευση των ατόμων με παραπληγία, τετραπληγία η κάκωση νωτιαίου μυελού να τεθούν αναγκαστικά σε νέα βάση έχω να πω τα εξής: Κατ’ αρχήν πιστεύω πως τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης πρέπει να τις υποστούν αποκλειστικά και μόνο αυτοί που τη δημιούργησαν κι όχι ο λαός που στο μεγαλύτερο τουλάχιστον ποσοστό του δεν ευθύνεται δε καμία περίπτωση γι αυτή. Αυτό διότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού και φόρους πληρώνει κανονικά παρότι τις περισσότερες φορές αυτοί είναι δυσανάλογα βαρύς ως προς το εισόδημά του αλλά και τις ασφαλιστικές του εισφορές ως εργαζόμενος της έχει πληρώσει κανονικά. Και σε τελική ανάλυση θωρώ πως αποτελεί το λιγότερο μία καθαρή πρόκληση το να μιλάμε για ύπαρξη οικονομικής κρίσης και βούλιαγμα των ασφαλιστικών ταμείων την ίδια στιγμή που με ποικίλους τρόπους δίνονται σε διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες ποσά δεκάδων χιλιάδων η ακόμα και εκατομμυρίων ευρό από κρατικό χρήμα κυριολεκτικά τζάμπα με τη δικαιολογία πως όλα αυτά αποτελούν κίνητρα για νέες επενδύσεις.( π.χ. αναπτυξιακοί νόμοι, επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών εργαζομένων σε επιχειρήσεις κ.α.) Άρα το κύριο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι το ποιοι πλήττονται ουσιαστικά από την κρίση αυτοί και φυσικά αυτοί που κυρίαρχα πλήττονται είναι το μεγαλύτερο μέρος του απλού λαού.
Όσο για τη θεραπευτική υπερβολή αλλά και την υπερβολή στην αποκατάσταση στην οποία αναφέρεσαι έχω να πω πως πραγματικά συναντάται σε αρκετές περιπτώσεως. Πιστεύω όμως πως κάτι τέτοιο δε σημαίνει σε καμία μα καμία περίπτωση πως μπορούμε γενικά να ακυρώνουμε τα όποια θετικά αποτελέσματα της θεραπείας και της αποκατάστασης. Επίσης να πω πως είναι απόλυτα σωστό πως η προσωπική αποφασιστικότητα και θέληση για ζωή του κάθε ατόμου χωριστά παίζουν αναμφίβολα σημαντικό ρόλο στην περίστερο πάρια της ζωής του. Ταυτόχρονα όμως αυτό δε σημαίνει πως είναι πάντα απόλυτα σίγουρο πως θα τα καταφέρει να πορευτεί αποκλειστικά μόνο του χωρίς να χρειαστεί καμία παροχή ειδικευμένης βοήθειας και φροντίδας ιδιαίτερα δε κατά το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την εμφάνιση της αναπηρίας. Επίσης δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας πως η εισαγωγή ενός ατόμου με αναπηρία σε κέντρο αποκατάστασης μπορεί εκτός από την παροχή θεραπευτικής και γενικότερης ιατρικής φροντίδας, να συμβάλει ως ένα βαθμό τόσο στην κοινωνικοποίηση του ατόμου όσο και στην αποδοχή της νέας κατάστασης τόσο από το ίδιο το άτομο, όσο κι από το οικογενειακό του περιβάλλον. Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως υπάρχουν άτομα που οδηγήθηκαν ακόμη και στην κατάθλιψη λόγο αδυναμίας στην αποδοχή του νέου τρόπου ζωής που συνεπάγεται η εμφάνιση της αναπηρίας.
Όσο για το ότι κανείς μπορεί να βρει στο διαδίκτυο πληροφορίες και λύσεις για οποιοδήποτε πρόβλημα έχω να πω πως μπορεί η χρησιμότητα του διαδικτύου να είναι πλέον αναμφίβολη όσον αφορά την αναζήτηση πληροφοριών και λύσεων για αρκετά προβλήματα παράλληλα όμως πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να λειτουργήσει σε καμία μα καμία περίπτωση ως μαγικό ραβδί για τη λύση σε όλα τα προβλήματα.
Αναφορικά τέλος με το ότι η τεχνολογίες αποκατάστασης έχουν πλέον καταστεί προσβάσιμες σε όλους έχω να πω πως κάτι τέτοιο αν ληφθεί υπόψη το τεράστιο οικονομικό κόστος ειδικά για ορισμένες σύγχρονες τεχνολογίες. ( π.χ. ηλεκτροκίνητα αναπηρικά αμαξάδα.) Και το θέμα ειδικά στην προαναφερόμενη περίπτωση είναι πως το πραγματικό κόστος κατασκευής ενός ηλεκτροκίνητου για παράδειγμα αναπηρικού αμαξηδίου απέχει κατά πολύ από την εμπορική τιμή πώλησης του αν λάβουμε υπόψη μας πως η κατασκευή και πιθανόν ακόμη και η συναρμολόγηση αυτών των προϊόντων γίνεται κατά κύριο λόγο σε χώρες με εξευτελιστικά χαμηλό εργατικό κόστος. Αυτό που πρέπει όπως πιστεύω να συμβεί σε αυτή την περίπτωση να συμβεί είναι να ελεγχτεί ουσιαστικά και φυσικά στο σύνολό του το κύκλωμα που είναι υπεύθυνο από την παραγωγή ως και τη διακίνηση των αναπηρικών αμαξηδίων όσο και γενικότερα των ορθοπεδικών ειδών. Αυτό θα βοηθήσει ώστε να σταματήσει επιτέλους αυτή η απαράδεκτη οικονομική αιμορραγία που υπάρχει σήμερα τόσο για τα ασφαλιστικά ταμεία, όσο και για τους ίδιους τους ασφαλισμένους σε αρκετές περιπτώσεις.
Κλείνοντας εδώ αυτή μου την παρέμβαση θα ήθελα να τονίσω τα ακόλουθα: Όπως σε όλα έτσι και στην αποκατάσταση είναι απαραίτητο να υπάρχει μέτρο και να μην συμβαίνουν υπερβολές όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι δυνατό κάτω από τις ιδιάζουσες συνθήκες στις οποίες αναγκάζεται κανείς ν’ αναζητήσει και να κάνει χρήση των υπηρεσιών οποθεραπείας κι αποκατάστασης. Από την άλλη πλευρά όμως δεν θα πρέπει να φτάνουνε και στο άλλο άκρο που είναι η απόρριψη των πάντων.
Τέλος θα ήθελα να ευχηθώ και σ’ εσένα Νικόλα καθώς και σε όλους τους αναγνώστες του περιοδικού ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!
κ Βάγια, ελπίζω να σας πρόλαβα προτού αναχωρήσετε (Καλό καλοκαίρι, κσι σε σας και σε όλους!) αλλά η χρήση που (μάλλον) κάνατε ενός “αυτόματου διορθωτή” του κειμένου σας, δημιουργεί, άθελά σας, μερικές σουρρεαλιστικές φράσεις που δεν μπορώ να ερμηνεύσω.
Δηλαδή , τι εννοείτε με την “περίστερο πάρια “;
Και κάτι άλλο: Τα αναπηρικά είδη είναι υπερτιμημένα στη χώρα μας κατά το γενικό κανόνα που οι έμποροι υπερτιμούν εδώ ό,τι πουλάνε, ανεξέλεγκτα και …ξεδιάντροπα, από τρόφιμα έως πινέζες και έως φάρμακα.(θυμάμαι ένα αιμοστατικό που ο Ευαγγελάτος, στον Αντέννα,είχε αποκαλύψει ότι σε όλη την Ευρώπη τα νοσοσκομεία το αγόραζαν από 3 έως 5 ευρώ ενώ τα δικά μας νοσοκομεία το πληρώνουν 500 ευρώ!).Υπάρχουν πολλοί μεσάζοντες, και κατά σύμπτωσιν, αυτοί, προστήνονται ή προστατεύονται από τους πολιτικούς, που υποτίθεται ότι είναι δικοί μας αντιπρόσωποι και προστάτες των δικών μας συμφερόντων…
Αυτό, νομίζω, είναι που αποκαλούν οι οικονομολόγοι παρασιτικό καπιταλισμό…
Με λίγα λόγια, χρειάζεται να ενωθούμε οι ίδιοι (που δεν είμαστε παθητικοί αλλά έχουμε τσαγανό!)και να φτιάξουμε μια μονάδα παραγωγής καροτσιών, που, δυστυχώς ή μη, έχει πολύ μέλλον!
“Το ζήτημα είναι ο λόγος και ο σκοπός που γίνονται όλα αυτά: Και ο λόγος είναι μόνο ένας. Να θέλεις να ζήσεις τον τρόπο ζωής εκείνο που επιλέγεις, και όχι να ζεις σαν παραπληγικός ή σαν τετραπληγικός. Ο σκοπός είναι να μην ακρωτηριάσεις τα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Η ζωή δεν είναι «γυμναστικές επιδείξεις» και δραστηριότητες για το θεαθήναι. Η ζωή είναι ζωή στην πραγματικότητα, και η πραγματικότητα παραμένει η ίδια πραγματικότητα πριν και μετά την παράλυση!”
Νάσαι καλά Νίκο! Σπουδαία λόγια. Δύσκολα, αλλά βαθιά αληθινά.
Ντέμη Σταυροπούλου
@Σπύρος, ευχαριστώ για τα καλά λόγια – μετά από κάποιες αναποδιές δικών μου ανθρώπων έχω πάρει την απόφαση να μην “παραλύω” πια… ή να το παλεύω περισσότερο, σίγουρα!
🙂
“couch surfing” (http://www.couchsurfing.org/) είναι ένας τρόπος να κάνεις ταξιδεύεις με μικρό κόστος και γνωρίζοντας “από μέσα” τον τόπο που επισκέπτεσαι. ένα είδος εναλλακτικού τουρισμού όπου αντί για ξενοδοχείο ή κάμπινγκ κοιμάσαι στον καναπέ (couch) του ατόμου/μέλους της κοινότητας που σε φιλοξενεί. αντίστοιχα κι εσύ ως μέλος, εφόσον μπορείς ή επιθυμείς φιλοξενείς κάποιον άλλο στον καναπέ σου. δεν υπάρχει καμμία οικονομική ή άλλη υποχρέωση μεταξύ των δύο μερών. η ελληνική ομάδα αριθμεί πάνω απο 1500 μέλη (http://www.couchsurfing.com/group.html?gid=202) και φυσικά δραστηριοποιείται εντός και εκτός χώρας. δύο κολλητοί μου που το χρησιμοποιούν πολύ αυτόν τον τρόπο έμειναν πέρσι στην Ιαπωνία έτσι για 1 μήνα (με 2 μικρά παιδιά μαζί τους – άλλαξαν 2-3 σπίτια). αλλά δε χρειάζεται να τρέχουμε τόσο μακριά
οπότε… σκεφτόμουν….εάν το σπίτι μου είναι προσβάσιμο για ΑμεΑ, το σπίτι σου είναι προσβάσιμο για ΑμεΑ κοκ γιατί εάν πχ εσύ χρειάζεται να επισκεφτείς τη πόλη μου (για δουλειά, γιατρούς, τουρισμό) να μην έρθεις σε εμένα για λίγες ημέρες? αυτή είναι μια ιδέα για φιλοξενία που εάν την εφαρμόσουμε θα διευκολύνει πολλούς φίλους ΑμεΑ. αλλά ακόμα και εάν δε μπορώ εκείνες τις ημέρες να σε φιλοξενήσω θα ξέρεις ότι θα έχεις έναν “δικό” σου άνθρωπο να σε συμβουλέψει για το που να μείνεις, που να φας, να σε πάει σε κάποια υπηρεσία, κλπ. άρα αυτός ο τρόπος θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλά για την κοινότητα των ΑμεΑ. ίσως αξίζει να τους μιμηθούμε κάνοντας κάτι αντίστοιχο ή απλώς να γίνουμε όλοι μέλη στη συγκεκριμένη κοινότητα η οποία έχει και υπο-ομάδα couch surfers with disabilities (http://www.couchsurfing.org/group.html?gid=4811). όπως θα δείτε όσοι επισκεφτείτε την ιστοσελίδα (αγγλικά) έχουν διαμορφώσει ‘ψαγμένο’ σύστημα για τη διασφάλιση των μελών.
Ερώτημα του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ: Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο που ακολουθεί το σχόλιο. Για ποιο λόγο μας το στείλατε ως σχόλιο (με κίνδυνο να χαθεί) και όχι ως καθαρό κείμενο για να του δώσουμε την απαραίτητη δημοσιότητα;
απλώς … ανταποκρίθηκα στη συζήτηση που ξεκίνησε! ίσως θα ήταν καλύτερα ένας ‘επίσημος’ εκπρόσωπος της ελληνικής ομάδας CS να το παρουσιάσει. εάν όμως απλώς θέλετε ως κείμενο κάποιες προτάσεις αλληλοβοήθειας όπως τις αναλογίζομαι και όπως διαμορφώνονται από τη συζήτηση ευχαρίστως να τις ετοιμάσω σε κείμενο η ίδια.
XK, ευχαριστώ και πάλι για την πληροφορία και την ωραία ιδέα, που μακάρ να πιάσει! Γrάφτηκα ήδη δοκιμαστικά στο couch surfing, αλλά κόλλησα λιγο στο θέμα της συνδρομής.Ομως οι δική σου εμπειρία είναι ενθαρρυντική και θα προχωρήσω. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα μας, που πάσχει από συγκοινωνίες και προσβασιμότητα αλλά είοναι πάντα πανέμορφη, αυτή η ιδέα μου ζεσταίνει την καρδιά ( ή ίσως μου τη δροσίζει, κατακαλόκαιρο!)
Θέλω να ταξιδέψω παντού όπου υπάρχει ένα διάθεσιμο καναπεδάκι για μένα!
Να ιδρύσουμε ένα ανεπίσημο έστω σώμα ανταλλαγής φιλοξενίας, που σημαίνει επίσης και γνωριμία, όπως στα ομηρικά έπη!
Υπάρχει κάτι στη Θάσο, Σαμοθράκη, προσβάσιμο για μένα, αυτές τις μέρες; Κάποτε υπήρχαν κατασκηνωσεις, αλλά δεν ξέρω πια!
Το σπίτι μου ( στην πολυκατοικία) στην Αθήνα εχει εννιά μεγάλα σκαλοπάτια που τα κατεβαίνω/ανεβαίνω αιλουροειδώς! Οποιος μπορεί να …ακολουθήσει, είναι ευπρόσδεκτος !
Γεια σου Σπύρο και υπόλοιπη παρέα, μετά από συζήτηση με τον Νίκο ετοιμάζεται ένα σχετικό κειμενάκι … για να ξεκινήσουμε ίσως μια κουβέντα που θα οδηγήσει σε λύσεις. Κι εγώ ελπίζω να οδηγήσει σε κάτι πιο απτό αυτή η ανταλλαγή απόψεων. Για να δούμε! Ελπίζω να βρεις τη φιλοξενία που ψάχνεις στη Θάσο ή στη Σαμοθράκη. Δεν έχω πάει αλλά έχω ακούσει ότι είναι όμορφα νησιά. Καλό ταξείδι!
Καλησπέρα σε όλους,
τσαγανό χρειάζεται σε όλα στη ζωή μας…και δύναμη και περηφάνεια…
Τσαγανό το λες,όταν γεννιέται ή γίνεται το μωρό σου τετραπληγικό,και έχεις να ψάξεις για αποκατάσταση,για γιατρούς,έχεις να μεγαλώσεις ένα παιδί,που προσπαθείς να του μάθεις το τσαγανό,”περπατώντας” το στη ζωή…το κρατάς αγκαλιά,το λατρεύεις,το πας βόλτες με το ειδικό καροτσάκι(σε δρόμους και πεζοδρόμια που δυσκολεύουν τα χέρια και την υπομονή σου,με ανθρώπους γύρω σου ακόμα πιο ”δύσβατους”),το μεγαλώνεις έτσι με αγάπη και τσαγανό,το βρίσκεις,το αποκτάς…
Πως το λένε,όταν είναι να πάει σχολείο,μικρά νήπια,και δε μπορεί να πάει στη γειτονειά του,γιατί είναι συμπληρωμένο;Και πρέπει να πάει στην άλλη άκρη της πόλης!Τι να πούμε;Σπάσιμο τσαμπουκά,τσαγανού;Θέλω να μεγαλώνει ευτυχισμένος και ισότιμος και όχι με τίποτα όχι από τώρα ”ευνουχισμένος” στο δικαιωμά του για το ότι είναι παιδί,άνθρωπος πάνω από όλα!
Ευχαριστώ,για τη φιλοξενία των αράδων μου,
Λένα
ειμαστε νεοι…ετσι νιωθουμε και θα νιωθουμε οσο και αν θελουν να μας κανουν γεους και ανημπορους σπαζοντασ μας τον τσαμπουκα…επειδη εχουμε παιδια με αναπηριες….ε και? το εχω πει..δυνητικα ολοι μας ειμαστε υποψηφιοι για μια τετοια κατασταση…κανεις δεν θελει ουτε ευχεται κατι τετοιο για κανεναν ουτε για τον χειροτερο εχθρο του…τουλαχιστον εγω ετσι σκεφτομαι …ειμαι περιφανη που ακουσα προσφατα απο μια φιλη …¨¨ρε συ ιωαννα ,εισαι σαν παντα να ειχες ενα παιδι τετοιο…τα χειριζεσαι ολα λες και το εχεις χρονια…χαρα στο κουραγιο σου….¨¨
το κουραγιο καθε μανα το εχει μεσα της κρυμενο …και οταν χρειαστει οταν ερθει η ωρα δεν ξερει και η ιδια πως το βρισκει…
ενας νευροχειρουργος ( που επρεπε να του ειχαν παρει την αδεια ασκησεως επαγγελματος κατα την γνωμη πολλων!!!) ειχε πει σε μανα ελα υπογραψε..να δωσουμε τα οργανα του παιδιου σου…δεν εχει ζωη..πριν τουλαχιστον 10 χρονια…το παιδι εμεινε εντατικη …βγηκε το πηρε σπιτι σε κωμα…εκανε το δωματιο του στο σπιτι της ΜΑΦ και μετα απο 2 χρονια το παιδι ξυπνησε..σηκωθηκε ..τωρα κυκλοφορει με ορθοπερπατουρα μονο του…επικοινωνει και μιλα πληρως…εχει τα κινητικα του προβληματα…ομως ζει και ειναι 2 μετρα παλικαρι που εστω και ετσι με τα θεματα του το καμαρωνει η μανουλα του…και του το πηγε του γιατρου..να το δει…να το …αυτο ειναι το παιδι…που εσυ ηθελες να στειλεις αλλου…
να το τσαγανο…να ο τσαμπουκας να το κουραγιο…το ανεστησε…που να πεις και να σε πιστεψουν..που να το δεις κιολας οπως το βλεπω εγω που κυκλοφορει στο δρομο με την ορθοπερπατουρα γιατι τα κολοπεζοδρομια δεν εχουν ραμπα….και περναν τα αυτοκινητα διπλα του γκαζομενα μεσα σε δρομουσ γειτονιας..και κανεις δεν ξερει τι τραβηξε το παλικαρι και η μανα του για να ειναι ετσι τωρα…και περνανε τα μηχανακια διπλα του..και περνω και εγω και μου ερχεται να κατεβω να το φιλησω το παλικαρι να του πω μπραβο αγορι μου αυτος ειναι τσαμπουκας τσαγανο!!!