Κάποτε, γύρω στα 1990, η ADAPT, μία δυναμική οργάνωση στις Ηνωμένες πολιτείες, είχε για σλόγκαν το «το μέλλον είναι αβέβαιο» και η διακόσμηση ήταν ένα ασπρόμαυρο φέρετρο.
Εκείνη την εποχή ακόμη στην Ελλάδα δεν είχαμε ανακαλύψει την αναπηρία και τα άτομα με αναπηρίες. Τα αποκαλούσαμε ως «άτομα με ειδικές ανάγκες».
Παρόλα αυτά, το κράτος ξοδεύε πολλά λεφτά της Ε.Ε. για τα «άτομα με ειδικές ανάγκες». Κανένα «άτομο με ειδικές ανάγκες» δεν είχε εκπλαγεί γι’ αυτό το κρατικό χουβαρνταλίκι. Κανένας δεν ρώτησε τους αντιπροσώπους του βουλευτές το απλό ερώτημα: Προς τί τα χουβαρνταλίκια; Ξαφνικά η Ελλάδα αγάπησε τα «άτομα με ειδικές ανάγκες»; Και γιατί αυτό το ξαφνικό, αφού ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν έβαλε το χέρι στην τσέπη για να κάνει νοσοκομεία, κέντρα αποκατάστασης και ιδρύματα;
Το πρώτο νοσοκομείο που έγινε το 1900 έγινε με τα χρήματα της Αντάντ. Από κει και πέρα, όλες οι υπόλοιπες υποδομές έγιναν από την αμερικανική βοήθεια μέχρι τελευταία από την ΕΟΚ και την Ε.Ε.
Κανένας δεν αναρωτήθηκε. Για 30 ολόκληρα χρόνια παντού ξεφύτρωναν ιδρύματα, κέντρα αποκατάστασης, κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης, ΚΑΠΗ, προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», συνδικαλιστικά και αθλητικά σωματεία, ομοσπονδίες και όλα τα άλλα καλά.
Η Ελλάδα ήταν το μοναδικό δυτικό κράτος που είχε πάντα από ένα βουλευτή με αναπηρία (με εξαίρεση τον κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή, που είναι ο μόνος που έχει εκλεγεί απευθείας από το λαό), εξειδικευμένο τηλεοπτικό σταθμό για την αναπηρία, εξειδικευμένα γραφεία για «άτομα με ειδικές ανάγκες» σε κάθε υπουργείο, εξειδικευμένα μέσα μαζικών μεταφορών δωρεάν, δωρεάν πρόσβαση των «ατόμων με ειδικές ανάγκες» παντού, κάρτες αναπηρίας, αποκωδικοποιητές, και όλα τα καλά που θα ήθελε ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης με αναπηρία και στο κράτος του.
…Αλλά…
…με μια διαφορά: Με εξαίρεση το κράτος που τα είχε όλα έτοιμα για τα «άτομα με ειδικές ανάγκες», τίποτα άλλο δεν ήταν προσπελάσιμο και τα «άτομα με ειδικές ανάγκες» δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά. Οι μόνες προσπελάσιμες θέσεις ήταν στο κοινοβούλιο ως βουλευτές και σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες αναγκαστικά τοποθετημένοι με τον Νόμο 2643/98.
Πόσες φορές διαβάσατε στο περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και στο www.disabled.gr αυτή την παραπάνω ιστορία; Θα θυμάστε πως δεν υπήρξε ούτε ένα τεύχος που να μην προσπαθεί να επαναφέρει στην πραγματικότητα του απέραντου νεοελληνικού τίποτα τους αναγνώστες με αναπηρίες. Αλλά όλοι μας βολευτήκαμε σε μια θέση που μας δώρισαν στο απέραντο νεοελληνικό τίποτα. Και το χειρότερο είναι πως είχαμε την ψευδαίσθηση ότι την κατακτήσαμε αυτή τη θέση σε αυτό το απέραντο νεοελληνικό τίποτα: Ανύπαρκτοι μεταξύ ανύπαρκτων σε ένα virtual και φαντασιακό κοινωνικό κατασκεύασμα.
Τώρα όμως όλα κατέρρευσαν για όλους…
Όταν το 2009 κατάρρευσαν οι παροχές του ΟΠΑΔ και του ΟΓΑ, οι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α. ούτε καν κατάλαβαν αυτά που είχαν συμβεί. Σήμερα που το Ι.Κ.Α. μείωσε τα ποσά που «καλύπτει» για την αγορά βοηθημάτων για την αποκατάσταση και την ανεξάρτητη διαβίωση των ασφαλισμένων με σοβαρές αναπηρίες, οι μόνοι που φαίνεται να έχουν αντιδράσει είναι οι επιχειρηματίες και οι καταστηματάρχες που πουλάνε τέτοια προϊόντα.
Μόνο μια μικρή μειονότητα νέων σε ηλικία παραπληγικών και τετραπληγικών αναρωτήθηκε και απόρησε…
Αλήθεια, οι Έλληνες με παραπληγίες και με τετραπληγίες δεν χρειάζονται αναπηρικά καθίσματα; Γερανάκια; Βοηθήματα; Καθετήρες; Πεοκαλύπτρες; Αναλώσιμα;
Αυτή η περικοπή δεν ενόχλησε;
Τα συνδικαλιστικά σωματεία δεν κατάλαβαν τίποτα; Δεν έχουν έστω και μια ανακοίνωση;
Δηλαδή η μόνη διεκδίκηση των Ελλήνων και των Ελληνίδων με αναπηρίες είναι τα αναπηρικά επιδόματα, οι αναπηρικές συντάξεις (που μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία δικαιούται) και οι παροχές για εισαγωγή στα Πανεπιστήμια άνευ εξετάσεων, η αναγκαστική τοποθέτηση σε θέσεις εργασίας του Δημόσιου και ο επαγγελματικός πρωταθλητισμός;
Φίλοι και φίλες έχουμε καταλάβει πως όλο εκείνο το σύστημα που μας διατηρούσε στη ζωή έχει καταρρεύσει; Έχουμε καταλάβει πως δεν υπάρχει πλέον κρατικό νοσοκομείο που να λειτουργεί; Έχουμε συνειδητοποιήσει πως το μόνο που ακόμη υπάρχει χωρίς να έχει περικοπεί είναι η μίζα;
Έχουμε συνειδητοποιήσει πως το κρατικό μονοπώλιο για τα των ΑμεΑ έχει εξατμιστεί;
Έχετε σκεφτεί τί επιλογές έχετε όταν βρεθείτε στην ανάγκη για εξειδικευμένο νοσοκομείο είτε για τη θεραπεία κάποιας κατακλίσης είτε για τη θεραπεία ουρολοιμώξης;
Ποιες είναι οι διαθέσιμες επιλογές για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες με παραπληγία και τετραπληγία για τη θεραπεία των κατακλίσεων, των ουρολοιμώξεων και των καταγμάτων; Η απάντηση είναι καμία. Η μόνη ενημέρωση των παραπληγικών και των τετραπληγικών είναι η ενημέρωση που παρέχεται από στόμα σε στόμα. Και δεν υπάρχει χειρότερη ενημέρωση όταν γίνεται μεταξύ χρηστών που δεν έχουν την τεχνογνωσία, αλλά απλώς αναπαράγουν τις φήμες που υπάρχουν πάντα σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα και σε κάθε κοινωνική ράτσα.
Φίλοι και φίλες, φτάσαμε από εκεί που ξεκινήσαμε το 1981 αλλά με μια διαφορά:
Τα περισσότερα από αυτά που έγιναν από το 1981 μέχρι και το 2009 έγιναν με δανεικά και τώρα πλέον τα δανεικά θα πρέπει να επιστραφούν και μάλιστα με τόκο. Όταν τα επιτόκια δανεισμού είναι 5% το έτος μπορείτε να φανταστείτε το επιτόκιο του 5% πόσο γίνεται σε 10 χρόνια; Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν πόσα χρήματα χρωστά η Ελλάδα για το θαύμα των τελευταίων 30 ετών; Εάν απαντήσετε πως το επιτόκιο του 5% στα δέκα χρόνια είναι 50%, πρέπει να πάτε πάλι στο σχολείο…
Από πού νομίζετε πως θα βγουν αυτά τα χρήματα και οι τόκοι;
Χρειάζεται κοινή λογική για να καταλάβουμε ότι θα βγουν από όλους μας. Και γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο: Η εξουσία στην Ελλάδα ήξερε πολύ καλά τη δουλειά της και πάντα την πλήρωσαν οι πιο αδύναμοι.
Μην βιαστείτε να θυμώσετε μαζί μου, επειδή έγραψα αυτό το κείμενο. Αυτό το κείμενο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είναι η πραγματικότητα των τελευταίων τριάντα χρόνων.
Εάν το λάθος έχει γίνει από τους πολιτικούς τότε ήταν ένα διατεταγμένο λάθος. Οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν βρέθηκαν με μαγικά στην εξουσία. Εμείς τους στείλαμε για να μας αντιπροσωπεύσουν. Επειδή όμως δεν είμαστε ώριμοι πολίτες, δεν ζητήσαμε αντιπροσώπευση. Τους επιβάλλαμε την εκπροσώπησή μας.
Το ίδιο κάναμε ή θελήσαμε να κάνουμε και με τους συνδικαλιστές. Δεν τους ζητήσαμε να αντιπροσωπεύσουν τα μέλη τους – όσοι από εμάς ήμασταν μέλη τους. Τους πιέσαμε και τους επιβάλλαμε το ρόλο των εκπροσώπων όλων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (αρχικά) και όλων των ατόμων με αναπηρίες (αργότερα).
Στο τέλος, όλοι αυτοί εκπροσώπησαν τους «ΑμεΑ»… Και σήμερα, εν τω μέσω μιας μεγάλης κρίσης, άντε να βρεις «ΑμεΑ». Φίλοι και φίλες, «ΑμεΑ» δεν υπήρξαν ποτέ! Υπήρξαν μόνο παραπληγικοί, τετραπληγικοί, ημιπληγικοί, ακρωτηριασμένοι κ.ά. διάφοροι με ονόματα στις αναπηρίες τους και στις ανικανότητές τους.
Το «ΑμεΑ» ήταν ένα κατασκεύασμα, και όπως ο ελληνικός λαός πλήρωσε πολλά για την κατασκευή του, έτσι και σήμερα θα πληρώσει ακόμη περισσότερα για την αποκαθήλωσή του…
Αυτά τα πολιτικά παιχνίδια των πολιτών οδήγησαν σε επικίνδυνα μονοπάτια:
Ξοδεύτηκαν πολλά δισεκατομμύρια για να κατασκευαστούν δομικά εμπόδια. Τώρα με την κρίση χρειάζονται πολλά περισσότερα δισεκατομμύρια ευρώ για να κατεδαφιστεί αυτό το φαντασιακό κατασκεύασμα, αφού φίλοι και φίλες αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό κατασκεύασμα δεν είχε καμία χρηστική αξία – παρά μόνο έτρωγε λεφτά. Πολλά λεφτά!
Ας σκεφτούμε και ας δράσουμε με αισιοδοξία.
Η μόνη αισιόδοξη προοπτική είναι η έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης της επιβίωσής μας, επειδή μόνο όταν αναλάβουμε εμπράκτως την ευθύνη της δικής μας προσωπικής επιβίωσης, μόνο τότε μπορεί «η επιβίωση να είναι τέχνη»!
Νίκος, http://www.disabled.gr/