Δύσκολες και απρόβλεπτες εποχές με τεράστιες απώλειες στα αυτονόητα, στα απλά και στα καθημερινά της επιβίωσης. Μέσα σε ένα χρόνο η κοινότητα των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες, με παραπληγίες, με τετραπληγίες και με ακρωτηριασμούς, βρέθηκε ξαφνικά πίσω στο 1981, χωρίς παροχές σε είδος, με περικοπές στα στοιχειώδη και αυτονόητα εργαλεία επιβίωσης: Στα αναπηρικά καθίσματα, στα συστήματα ουροσυλλογής, στα τεχνητά μέλη, στα γερανάκια, στα βοηθήματα για την ανεξάρτητη διαβίωση και την αποκατάσταση.

Όλα δείχνουν πως εν τέλει λεφτά δεν υπάρχουν, ή, εάν υπάρχουν, δεν προορίζονται να επενδυθούν προς όφελος της κοινότητας των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες. Κανείς δεν περιμένει πως ένα κράτος, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την ορθολογική αξιοποίηση του κοινωνικού πλούτου και προς όφελος των ανθρώπων με κινητικές (ή άλλες) αναπηρίες, θα έχει επιφοίτηση αγίου ή ορθολογικού πνεύματος και εν μια νυκτί θα μπορέσει να αποκαταστήσει την ισότητα στη μεταχείριση των φορολογουμένων, αφού πλέον ακόμη και τα αφορολόγητα άβατα έχουν καταργηθεί.

Θα πρέπει να πάρουμε απόφαση πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Όπως όλα δείχνουν, όλα θα συνεχίσουν να αλλάζουν προς το χειρότερο: Δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβουμε πως αυξήσεις στα εξωιδρυματικά επιδόματα δεν πρόκειται να δοθούν πριν από το 2015. Καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι παραπληγικοί και τετραπληγικοί θα υποστούν αντίστοιχη φορολόγηση με τους ικανούς σωματικά, και πως (και με τους φόρους των παραπληγικών και των τετραπληγικών) θα εξακολουθούν να κατασκευάζονται απροσπέλαστες κοινωνικές υποδομές που θα εμποδίζουν τους παραπληγικούς και τετραπληγικούς και οι οποίες θα ανεβάζουν το, ήδη αυξημένο, οικονομικό κόστος ζωής των τελευταίων.

Οι παραδοσιακοί τρόποι διαμαρτυρίας είναι απρόσφοροι για δύο βασικούς λόγους αισθητικής:

1. Οι σύγχρονοι πολίτες με παραπληγίες και τετραπληγίες αισθάνονται κανονικοί άνθρωποι και απεχθάνονται τον χυδαίο ακτιβισμό. Θέλουν να ζήσουν στην πατρίδα τους ως άνθρωποι που να μην διακρίνονται, να μην εμποδίζονται και να μην πιέζονται να υιοθετήσουν πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές ακτιβιστών.
2. Οι μέθοδοι «πολιτικής» πάλης(!) έχουν αλλάξει για όλους, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παραπληγικούς και τετραπληγικούς, που αντικειμενικά δεν μπορούν να υιοθετήσουν συνδικαλιστικού τύπου συμπεριφορές διαμαρτυρίας και καταγγελίας – οι οποίοι αποδεδειγμένα είναι αναποτελεσματικοί όταν καθημερινά γίνονται δεκάδες διαδηλώσεις, καταλήψεις, διαμαρτυρίες και απεργίες. Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιοι επιπόλαιοι επιλέξουν κάποια κλασική μορφή διαμαρτυρίας, δεν θα υπάρχει ούτε τηλεοπτικός χρόνος, ούτε χώρος, στα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης για να γνωστοποιηθεί. Θα είναι μια διαμαρτυρία μέσα στις χιλιάδες διαμαρτυρίες που γίνονται καθημερινά και δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επειδή πολύ απλά πνίγονται από τις άλλες τις πολύ πιο έντονες διαμαρτυρίες.

Η μόνη λύση (εάν ακόμη υπάρχει λύση) είναι το αντάρτικο: Ένα αντάρτικο αισθητικής και πολιτισμού με απρόβλεπτες, αντισυμβατικές, προσπελάσιμες και διαδραστικές ενέργειες που να αιφνιδιάζουν συνειδήσεις και να προκαλούν την επιθυμία για ορθολογισμό. Η δημιουργική αισθητική πρέπει να γίνει η αιχμή των παρεμβάσεων και η εφευρετικότητα πρέπει να γίνει η ρουτίνα στις δράσεις.

Με το μέρος μας έχουμε τις τεχνολογίες: Το διαδίκτυο, τα e-mail, τα SMS, τα κοινωνικά δίκτυα, τις ιστοσελίδες.

Πρέπει να αιφνιδιάσουμε με την οργανωμένη έκφραση όλων αυτών που συμβαίνουν στο σώμα μας, στις ζωές μας και στην ύπαρξή μας.

Η συμμετοχή είναι το λιγότερο. Οι εποχές που η συμμετοχή ήταν «για τη συμμετοχή» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η κοινωνία βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με τα προϊόντα συμμετοχής των συμμετεχόντων και τώρα πλέον δεν εντυπωσιάζεται από την συμμετοχή, αφού η συμμετοχή ως συμμετοχή είναι είδος εν αφθονία. Αν εντυπωσιαστεί η κοινωνία, θα είναι από την τελική ολοκληρωμένη εικόνα, που πρέπει να είναι και το μήνυμα.

Το μήνυμα πρέπει να είναι απλό, κατανοητό και απόλυτα κοστολογημένο: Συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων, με συγκεκριμένες πραγματικές και οφθαλμοφανείς αναπηρίες, με σαφώς καθορισμένες παθολογίες, με διαπιστωμένες υλικές ανάγκες από υπηρεσίες ή προϊόντα που έχουν όνομα, θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν, επειδή εάν δεν διατεθούν σε αυτούς που έχουν ανάγκη τότε το κράτος ή η οικονομία ή η κοινωνία ή το ΕΣΥ θα επιβαρυνθούν πολλαπλάσια ποσά (που κατά προσέγγιση μπορούν να προσδιοριστούν με εμπειρικά, οικονομικά και επιστημονικά κριτήρια).

Είναι τόσο απλό και είμαστε τόσο λίγοι, που δεν θα επιβαρυνθεί η οικονομία σε τίποτα. Αντιθέτως, η οικονομία θα διευκολυνθεί, αφού μια δυναμική κοινότητα επαγγελματικών και επιχειρηματικών στελεχών με παραπληγίες και με τετραπληγίες θα αναδειχθεί – από τη στιγμή που θα πάψει να εμποδίζεται.

Ας απελευθερωθούμε από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος: Είμαστε λίγοι σε αριθμό και το μόνο που διεκδικούμε είναι η ορθολογικοποίηση της κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτισμού μας. Με πολύ απλά και καθημερινά λόγια, το μόνο που διεκδικούμε είναι η ίση μεταχείριση που επιτυγχάνεται όταν δεν εμποδιζόμαστε.

Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) http://www.disabled.gr/, Μάρτιος 2012.