Βρισκόμαστε λίγο πριν από την επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η πολιτική συμπεριφορά των πολιτικών της πατρίδας. Πολλά γράφονται για το τί θα χάσει και τί θα κερδίσει η πατρίδα από αυτό το ενδεχόμενο, αλλά τίποτα από όλα αυτά που γράφονται δεν έχει εξειδικευτεί στο κόστος ζωής των παραπληγικών και των τετραπληγικών που θα συνεχίσουν να ζουν και να καταναλώνουν στην Ελλάδα.

Εάν η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή, τότε είναι πλέον βέβαιο πως θα γίνει μια υποτίμηση της δραχμής κατά 50% και αμέσως μετά μια διολίσθηση της τάξης του 30% (το λιγότερο).

Συνέπεια αυτής της συνολικής υποτίμησης θα είναι η αύξηση όλων των βοηθημάτων που καταναλώνουν και υπερκαταναλώνουν οι παραπληγικοί και οι τετραπληγικοί στην Ελλάδα. Πιο απλά, και με καθημερινούς όρους:

Θα αυξηθεί κατά 80% το κόστος για αναπηρικά καθίσματα, για καθετήρες, για όλα τα βοηθήματα που προορίζονται για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση, επειδή όλα αυτά τα βοηθήματα είναι εισαγωγής. Η νοσηλεία σε εξειδικευμένα κέντρα νοσηλείας και αποκατάστασης του εξωτερικού θα αυξηθεί επίσης το λιγότερο κατά 80%, αφού ο έλληνας καταναλωτής (με ή χωρίς τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού του ταμείου) θα πληρώνει με δραχμές αυτό που πωλείται σήμερα με ευρώ.

Συγκεκριμένα προϊόντα, όπως για παράδειγμα προσαρμογές αυτοκινήτων, θα γίνουν απαγορευτικά. Σκεφτείτε μόνο πως σήμερα, με το ευρώ, και ήδη θεωρούνται από τους καταναλωτές με παραπληγίες και με τετραπληγίες απαγορευτικά. Εάν αυξηθεί το κόστος τους κατά 80%, εξαιτίας της αναπόφευκτης υποτίμησης του νέου νομίσματος, αποκλείεται να μπορούν να καταναλωθούν από υπαρκτούς καταναλωτές.
Και σε όλα τα πιο πάνω δεν έχουμε συμπεριλάβει την ανοδική πορεία του πληθωρισμού, που σήμερα είναι ήδη 6%, ούτε τις συνέπειες της μαύρης αγοράς που θα οργιάσει…

Είναι αυτονόητο πως τα πρώτα χρόνια δεν θα υπάρχουν χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία και η συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων είτε θα καθυστερεί (μέχρι να βρεθούν τα χρήματα) είτε θα ανασταλεί όπως τόσα πολλά έχουν ανασταλεί τα τελευταία χρόνια.

Τελευταία κυκλοφορεί το ανέκδοτο για τους «μισθούς Βουλγαρίας», χωρίς να αναφέρεται το πιο απλό: Για ποιους μισθούς Βουλγαρίας μιλάμε; Του 1992 ή του 2012; Οι σύντροφοι πολιτικοί, όλων των πολιτικών κομμάτων, έχουν ξεχάσει τα μαθηματικά που διδάχθηκαν στο δημοτικό σχολείο και έχουν ασθενέστατη μνήμη.

Έχει αναρωτηθεί κανείς πώς αγοράζουν οι Βούλγαροι με παραπληγίες και με τετραπληγίες βοηθήματα εισαγωγής, όπως για παράδειγμα καθετήρες, αναπηρικά καθίσματα, γερανάκια, προσαρμογές αυτοκινήτων; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: Δεν αγοράζουν!

Τα ελάχιστα προϊόντα για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση εισάγονται σε αυτά τα κράτη από… ΜΚΟ που κάνουν παράλληλες εισαγωγές επειδή πολύ απλά οι κατασκευάστριες εταιρείες αποφεύγουν τις οικονομικές συναλλαγές με εμπορικές επιχειρήσεις από κράτη που έχουν πτωχεύσει. Βέβαια, ύστερα από 20 χρόνια, οι αγορές σε αυτά τα κράτη έχουν αρχίσει να ισορροπούν, αλλά το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα και μάλιστα πολύ μεγάλο.

Τα κόμματα θα πρέπει να δώσουν απαντήσεις για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Και οι απαντήσεις αυτές θα πρέπει να είναι με αριθμούς. Η εποχή της «ευαισθησίας» έχει περάσει ανεπιστρεπτί και οι πολίτες με παραπληγίες και με τετραπληγίες έχουν προδοθεί!

Νίκος Βουλγαρόπουλος, περιοδικό Αυτονομία, http://www.disabled.gr/, Μάιος, 2012.