Στις πιο κάτω γραμμές μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή του δικηγόρου Σπύρου Ζέγκου προς τον δήμαρχο Αθηναίων για την άθλια κατάσταση των πεζοδρομίων του δήμου Αθηναίων. Εμείς που χρησιμοποιούμε αναπηρικά καθίσματα το καταλαβαίνουμε αυτό γιατί το υφιστάμεθα συνεχώς. Οι εργολάβοι όμως και οι διαχειριστές της τοπικής εξουσίας δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα εδώ και δέκα χρόνια – απότότε δηλαδή που αναγκαστικά, λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, η Αθήνα έπρεπε να δείχνει προσπελάσιμη. Ως γνήσιοι Έλληνες έχουμε μείνει αγκυλωμένοι στο «έπρεπε να γίνει» και είναι κοινό μυστικό πως δεν έχει γίνει τίποτα εκτός από την επιτυχή απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων. Διάβασε την επιστολή:
Κύριε Δήμαρχε, όπως είχα την φευγαλέα ευκαιρία να σας πώ σε μια κοινωνική εκδήλωση προ μηνός, σας επαναλαμβάνω και δια γράμματος, που είναι πιο μόνιμο, την πληροφορία που έχουν όλοι όσοι κυκλοφορούν με τα πόδια ή με τα καρότσια τους στο κέντρο της πόλεως που εξελέγητε να διοικήτε, της Αθήνας μας: Η κατάσταση των οδοστρωμάτων είναι γενικώς άθλια, αλλά και σε ορισμένα σημεία ακόμη και των πιο κεντρικών και περιπατητικών δρόμων,δεν έχει γίνει ποτέ ούτε καν απόπειρα να κτισθούν ράμπες. Συγκεκριμένα, αν πάτε στις γωνίες Πανεπιστημίου και Χαρ. Τρικούπη, Πανεπιστημίου και Εμμ. Μπενάκη, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου από το Σύνταγμα στο δεξί πεζοδρόμιο,θα δήτε ότι δεν υπάρχουν ράμπες στην απέναντι πλευρά των ως άνω διασταυρώσεων, και το καρότσι ακολουθεί την ροή των αυτοκινήτων, ή περιμένει βοήθεια από άλλους να το ανεβάσουν στο πεζοδρόμιο…
Η τεχνική σας υπηρεσία πρέπει επίσης να ανακατασκευάσει τις ράμπες στις διαβάσεις πεζών μπροστά από το Πανεπιστήμιο (προς Κοραή), γωνία Σταδίου και Πεσμαζόγλου (δεξιά τω κατερχομένω, λακκούβες παγίδες στη ράμπα για καρότσια) και σχεδόν σε όλα τα σημεία τουλάχιστον αυτών των βασικών δρόμων της πόλεως, που είναι ο καθρέφτης της από την εποχή του Όθωνος και που η άρπα-κόλλα κατασκευή, τα σπασμένα πλακάκια, οι λακκούβες με λιμνάζοντα νερά, η απότομη κλίση, τα κακοφτιαγμένα μπαλώματα με μπετόν, μαρτυρούν ότι κάποιοι (οι εργολάβοι, οι υπηρεσίες σας) έκαναν δουλειά πολύ βαρυγγομώντας και χωρίς διάθεση υπηρεσίας, για το θεαθήναι, και γι’αυτό κανείς δεν ωφελείται από τόση δουλειά και, κυρίως, τόσα έξοδα. Σαν να λέμε στους κουτόφραγκους και στους δημότες: εμείς κάναμε το έργο που χρηματοδοτήσατε–νάτο!– και αν κανείς δεν ωφελείται, κρίμα!
Η ανακολουθία και η άρπα με την κόλλα φτάνουν σε σημείο να σε παγιδεύουν να ανέβεις σε ένα πεζοδρόμιο από το οποίο μάταια αναζητείς πιο πέρα τρόπο, ράμπα, να κατέβεις! Παράδειγμα χονδρό είναι η γωνία της βασ. Σοφίας με την Κόκκαλη, στο πεζοδρόμιο της πρεσβείας των ΗΠΑ όπου υπάρχει μια ομαλή και καλοφτιαγμένη ράμπα που, αν είσαι με καρότσι, σαν Λορελάι, σαν σειρήνα σε προκαλεί να ανέβεις στο εκεί (και σχεδόν μόνον εκεί) φαρδύ πεζοδρόμιο και, αντί να ακολουθείς ως συνήθως τον ρουν των αυτοκινήτων, (αφού μόνον γι’ αυτά φαίνεται ότι νοιάστηκαν όλοι μας οι ηγέτες τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, και μόνον γι’ αυτά έχει μείνει χώρος κινήσεως και προτίμηση εξυπηρετήσεως, οι πεζοί ραγιάδες ας πάνε στον αγύριστο!—και παρακαλώ μη μου αντιτείνετε τους δήθεν πεζοδρόμους, ως η Ερμού, με τις πελεκητές πέτρες, τις σπασμένες και βουλιαγμένες από τα αυτοκίνητα, όπου οι κυρίες μεν σπάνε τα τακούνια τους, οι δε καροτσάκηδες χορεύουν σέικ, εκόντες άκοντες! Λες και η Αθήνα χρειάζεται να αντιγράφει μεσαιωνικές αναμνήσεις καλντεριμίων, για γραφικότητα που δεν της λείπει…) ανεβαίνεις λοιπόν από τη ράμπα στο πεζοδρόμιο μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία, και προχωρείς, και ψάχνεις από πού να κατέβεις, και δεν βρίσκεις, οπότε, αν δεν μπήξεις τις φωνές να θορυβηθεί κόσμος να έλθει να σε κατεβάσει, πρέπει να γυρίσεις όθεν ανέβηκες και να επαναλάβεις τη διαδρομή αλλά, όπως συνήθως, από το δρόμο, μαζί με τα αυτοκίνητα…Και να θυμηθείς τα δέοντα για τα υπουργεία τους…Σας τα γράφω όλα αυτά για να αισθάνομαι ότι έκανα εν μέτρω το καθήκον μου, διότι εσείς της εξουσίας συνήθως δεν έχετε ιδίαν γνώσιν των πραγμάτων που απασχολούν τους απλούς ανθρώπους, ιδίως χωρίς αυτοκίνητο, και βέβαια με καρότσι αναπηρικό. Γράμμα είχα γράψει επίσης στην τότε δήμαρχο Αθηναίων για τις ράμπες των κεντρικών δρόμων της πόλεως, το είχε παραπέμψει στον αρμόδιο αντιδήμαρχο, ο οποίος με είχε τιμήσει με μακροσκελή και ενθουσιώδη επιστολή, ενημερώνοντάς με ότι, επ’ ευκαιρία των τοτε Ολυμπιακών Αγώνων, όλα αυτά θα διωρθώνοντο! Μου έμεινε η ελπίδα, αλλά δεν ακολούθησε επαλήθευση, διότι αυτά που σας γράφω για την Πανεπιστημίου και τότε και τώρα έτσι έμειναν…Μετράω δημάρχους και με πιάνει απελπισία!
Προσπαθώ να κάνω το πολιτικό καθήκον μου απέναντί σας, και εύχομαι να μην μείνω σαν τον κούκο μιας άνοιξης που δεν έρχεται ποτέ, σαν τον μάντι που δεν διαβάστηκαν τα γράμματά του προς τον καίσαρα.
Μετά τιμής,
Σπ.Σ Ζέγκος
συνταξιούχος δικηγόρος Αθηνών.
