Η βαρύτατη παθολογία της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας απέναντι στον δυσλεξικό (και τον όποιο διαφορετικό) μαθητή είναι πλέον πιστοποιημένη και με δικαστική βούλα!
Προ τετραετίας -υπενθυμίζουμε- παραμονές πανελλαδικών εξετάσεων 2002, δυσλεξικοί μαθητές της Μυτιλήνης είχαν στιγματιστεί ως «μαϊμούδες» και είχαν υποστεί ανελέητο διωγμό. Αποκορύφωμα, οι εναντίον τους μηνυτήριες αναφορές, η κατάθεση των οποίων τροφοδοτούσε την υπόνοια ότι «κάτι τρέχει». Εμ, δεν έτρεχε. Προ μερικών εβδομάδων όλοι αθωώθηκαν…
Η δημοσιοποίηση της πανηγυρικά αθωωτικής απόφασης (πάρθηκε 27/10/05), μόνο τυχαία δεν έγινε στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου της Ελληνικής Εταιρείας Δυσλεξίας. «Δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά, επισήμανε η πρόεδρος Αλίκη Τζεν, αντίθετα, πρέπει να αποτελέσει έναυσμα ώστε να αντιληφθούνε -επιτέλους- το δικαίωμα στη μόρφωση των δυσλεξικών (σ.σ.: το 5% του μαθητικού πληθυσμού) με όρους σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας».
Περνώντας από το ειδικό (της Μυτιλήνης) στο γενικό (όλης της χώρας) η Εταιρεία Δυσλεξίας διέγνωσε το συνολικό τοπίο των μαθησιακών διαγνώσεων ως «τοπίο ζούγκλας». Εστιάζοντας στα παρακάτω:
* Δεν υπάρχουν ενιαία εργαλεία – μέθοδοι διάγνωσης των μαθησιακών δυσκολιών στη χώρα μας. Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία…
* Τα δημόσια Κέντρα Διάγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης (ΚΔΑΥ) αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Σε πολυπληθείς περιοχές η αναμονή για μια γνωμάτευση αγγίζει ώς και τα 3 χρόνια!
* Τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας ιδίου ρόλου και αντικειμένου με τα ΚΔΑΥ είναι υποστελεχωμένα. Ελέω ιατρικής καταγωγής έχουν επάρκεια μόνο ψυχολόγων και ψυχιάτρων. Οχι όμως και ειδικών παιδαγωγών.
* Σε ό,τι, τέλος, αφορά τις σχολικές εξετάσεις: Καταγγελίες γονέων από όλη τη χώρα πιστοποιούν ότι οι οδηγίες των εγκυκλίων του ΥΠΕΠΘ για τους όρους εξέτασης των «φυσικώς αδυνάτων υποψηφίων» κατά κανόνα καταστρατηγούνται.
Η «υπόθεση της Μυτιλήνης» μόνο κρούσμα μεμονωμένο δεν είναι.
«Αλλαγή μοντέλου παιδείας» η πόρτα εξόδου από το τοπίο ζούγκλας, σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών Κώστα Πόρποδα. «Εμφαση στην επάρκεια από πλευράς εκπαιδευτικού εξατομικευμένης αντιμετώπισης του διδασκόμενου μαθητή, όχι μόνο στη γνωστική επάρκεια των διδασκομένων μαθημάτων». Πέρασμα, με άλλα λόγια, από το μαθηματο-κεντρικό στο μαθητο-κεντρικό μοντέλο. Από την άγρια ύλη στην αθώα ψυχή (και πνεύμα) της παιδείας…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 26/01/2006