Η κρίση των οργανώσεων ΤΩΝ αναπήρων είναι βαθιά. Ως οργανώσεις των αναπήρων διεθνώς θεωρούνται ΜΟΝΟ οι οργανώσεις που διοικούνται και διευθύνονται ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ. Διεθνώς όλες οι άλλες οι οργανώσεις θεωρούνται φιλανθρωπικές (charities) ή αυτοβοήθειας (self-help) ή υποστήριξης (support).
Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν επικρατεί σύγχυση ρόλων και αρμοδιοτήτων. Οι οργανώσεις γονέων και κηδεμόνων ΑμΕΑ περιορίζονται να ασχολούνται μόνο με ζητήματα Ειδικής Εκπαιδεύσεως, Αποκαταστάσεως, αυτοβοήθειας, αλληλοϋποστήριξης. Σε ότι αφορά τη διασκέδαση και τον αθλητισμό έχουν δημιουργήσει τις δικές τους παραλλαγές λ.χ. Special Olympics που απέχει από το αυθεντικό των Paralympics και των Stoke Mandeville Games. Στα δυτικά κράτη οι Συνομοσπονδίες για την Αναπηρία στελεχώνονται κατά κανόνα από τεχνοκράτες, που συνήθως έχουν κάποια πολύ σοβαρή αναπηρία λ.χ. σοβαρή τετραπληγία ή σοβαρή εγκεφαλική παράλυση ή πολλαπλές αναπηρίες. Είναι πολύ συνηθισμένο οι τεχνοκράτες των Disability Studies και στο advocation να έχουν κάποια πολύ σοβαρή αναπηρία. Από όσο είναι γνωστό δεν έχει παρουσιαστεί κάποια ανταγωνιστική καινοτομία από ανθρώπους με επιπόλαιες αναπηρίες λ.χ. απλές παραπληγίες, αισθητηριακές αναπηρίες. Βεβαίως ποτέ δεν ακούστηκε σε ανταγωνιστικά Disability Studies πανεπιστημιακού επιπέδου η παρουσία ικανών σωματικά.
Στο εξωτερικό οι οργανώσεις ΤΩΝ αναπήρων αποτελούνται από αναπήρους. Τα τελευταία 10 χρόνια η διοίκηση έχει αντικατασταθεί από το management. Στελεχώνονται από επαγγελματίες τεχνοκράτες με ή χωρίς αναπηρίες, οι οποίοι προσλαμβάνονται για να υλοποιήσουν συγκεκριμένα προγράμματα. Ενδεικτικά για τη σύνθεση των διοικήσεων και των οργανώσεων θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το παράδειγμα της Canadian Paraplegics Association: 40% παραπληγικοί και 60% τετραπληγικοί.
Έχουν γίνει πολλές συγκριτικές μελέτες για τη μέτρηση της αποδοτικότητας και της παραγωγικότητας του management και της διοίκησης (administration) των οργανώσεων και των Προγραμμάτων Αποκατάστασης. Οι μελέτες που ενδιαφέρουν τους Έλληνες είναι αυτές που είχαν ως δείγμα όμοιες οργανώσεις διαφορετικών κρατών με διαφορετικά προνοιακά συστήματα. Συνήθως για αυτές τις μελέτες αξιολογούνται η Αγγλία, οι χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Αξιολογούνται μόνο ιδιωτικές οργανώσεις που παρέχουν μόνο υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις βρέθηκε πως:
1) Οι εκλεγμένοι managers και administrators πρέπει να αποφεύγονται, διότι δημιουργούν προγράμματα τέτοια που τους εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους, ενώ η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα αυτών των προγραμμάτων αποκλίνει από το εφικτό (δηλαδή δημιουργούν προγράμματα των οποίων η σχέση κόστος παραγωγής ως προς την απόδοση είναι ασύμφορη κοινωνικά και οικονομικά).
2) Οι διορισμένοι managers και administrators δε βρέθηκαν πουθενά σε κανένα κράτος. Κατά συνέπεια δεν αξιολογήθηκε ούτε μπορεί να αξιολογηθεί η Ελλάδα.
3) Οι επαγγελματίες που προσελήφθησαν ως managers και ως administrators βρέθηκαν να έχουν την υψηλότερη απόδοση και επέτυχαν την καλύτερη τιμή στη σχέση κόστους-απόδοσης.
4) Ως καλύτερο πολιτικό καθεστώς βρέθηκε του Καναδά: έχει το μικρότερο ποσοστό φορολογίας, τη μεγίστη τιμή στις επενδύσεις ιδιωτικών οικονομικών κεφαλαίων στην Αποκατάσταση και συγκριτικά βρίσκεται στην κορυφή στη μέτρηση κόστος-απόδοση.
Η κρίση των οργανώσεων στην Ελλάδα είναι βαθιά και θα ήταν επιπόλαια η οποιαδήποτε κριτική. Οι ελληνικές οργανώσεις ΤΩΝ αναπήρων δεν παρουσιάζουν κοινά στοιχεία με τις αντίστοιχες τοπικές ή εθνικές οργανώσεις των άλλων δυτικών κρατών και γιαυτό δεν μπορεί να αξιολογηθούν οι αιτίες της κρίσης ούτε να προταθούν αξιόπιστες λύσεις.
Σε ότι αφορά τις μικρότερες εθνικές ή τοπικές οργανώσεις η κρίση είναι μικρότερης εκτάσεως. Βεβαίως όλες οι οργανώσεις για να μπορέσουν να αντέξουν στον ανταγωνισμό είναι υποχρεωμένες να παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες σε χαμηλό κόστος. Το υψηλό επίπεδο ποιότητας για να υλοποιηθεί χρειάζεται συνεκτικό σύστημα αντιλήψεων και στόχων, στελέχη με υψηλό βαθμό εξειδίκευσης, επιχειρηματική επιδεξιότητα και βαθιά γνώση της υποστήριξης των ανθρώπων με αναπηρίες.
Αυτή και μόνη η διαμόρφωση ενός συνεκτικού συστήματος αντιλήψεων και στόχων για την αναπηρία είναι δύσκολη και αδύνατη να πραγματοποιηθεί με δημοκρατικές διαδικασίες και συνδικαλιστικές τακτικές. Είναι αυτονόητο πως ζητήματα αναπηρίας και αποκατάστασης, τεχνικές αυτοεξυπηρέτησης, θέματα οργάνωσης της επιβίωσης και της ποιότητας ζωής και η προσπελασιμότητα των κοινόχρηστων χώρων και των μαζικών μεταφορών – δεν είναι διαπραγματεύσιμα στο επίπεδο της συνελεύσεως. Μία πιο αξιόπιστη παρουσία των οργανώσεων στην Ελληνική κοινωνία κάνει αναγκαστική την επιλογή νέων οργανωτικών μεθόδων και νέων στελεχών που θα εκφράζουν αν όχι θα προσωποποιούν το νέο αξιόπιστο Λόγο και τη νέα συγκρουσιακή Ρητορική της νέας Αναπηρίας που πρεσβεύει.