Έχοντας διαβάσει όλες τις σελίδες του ζητήματος «Ερώτηση προς τους άντρες και όχι μόνο», που πολύ εύλογα έθεσε πρώτη η Άνναχχχ, και επειδή όμως βλέπω ότι εγκαταλείφθηκε, με μια αδιόρατη αλλά σαφώς πεσιμιστική διάθεση από τους άνδρες, έρχομαι να ανακινήσω το θέμα προς την αντίθετη πλευρά.

Είμαι γυναίκα με ελαφριά κινητική αναπηρία (αρχικώς τουλάχιστον… και παλεύω για να παραμείνει έτσι). Τα τελευταία 5 χρόνια έχω βελτιώσει πάρα πολύ την εξωτερική μου εμφάνιση (μετά και το τελευταίο χειρουργείο). Άνθρωποι που με συναντούν για πρώτη φορά δεν προσέχουν τίποτα «διαφορετικό» επάνω μου.

Ανήκω δηλαδή, σύμφωνα με τα στοιχεία του Νίκου, στο 97% των ατόμων περιορισμένης κινητικότητας χωρίς εμφανή αναπηρία, για να βάλουμε και τους ανθρώπους στη θέση τους. Άρα για μένα δεν υπήρξε το τείχος του αμαξιδίου, όπως για τον ptsingan. Όταν κοιτάζω στον καθρέπτη έχω απέναντί μου μία ωραία γυναίκα. Δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν κι αυτό θέμα πληρώματος χρόνου.

Τότε που είναι το πρόβλημα; Έλα μου ντε. Αυτό που καταλήγω είναι ότι έμαθα να δημιουργώ εγώ το πρόβλημα, και ακόμα και σήμερα να το αναπαράγω αυτόματα κάποιες φορές, αποδεχόμενη τη συμπεριφορά του άμεσου περίγυρου απέναντί μου (λύπηση για ένα καημένο παιδί, λύπηση για ένα έφηβο κορίτσι, λύπηση για μια νεαρή γυναίκα). Υπερτόνιζαν τις διανοητικές μου ικανότητες, κάνοντας το μεγάλο σφάλμα να καταργούν εντελώς τις σωματικές μου ανάγκες.

Έλεγαν έτσι πρέπει να είναι. Εσύ έχεις το μυαλό σου, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Ικανοποιήσου με αυτά…τα λίγα. Αυτό το έκανα πίστη. Ήταν όμως αυτοκαταστροφικό, και πως αλλιώς, αφού δεν έχω μόνο το μυαλό μου. Το μυαλό μου μού λέει ότι έχω και το σώμα μου. Χιλιοειπωμένα; Μπορεί, είναι όμως αληθινά. Λοιπόν κατευθείαν στο ψητό!

Όταν τελικά δέχτηκα ότι έχω κι εγώ δικαίωμα σε αυτό που ονομάζω έτσι αδρά «αλληλεπίδραση μεταξύ άνδρα και γυναίκας», άρχισα να προσπαθώ με ό,τι εφόδια είχα καταφέρει να μαζέψω μέχρι εκείνη τη στιγμή (πολεμική ορολογία; Γιατί όχι; Η aliklystos θέτει πολύ ωραία τη δυαδικότητα στη σχέση άνδρα-γυναίκας και τη μεταξύ τους διάδραση-πάλη). Τι έγινε; Το εγχείρημα πέτυχε.

Τουτέστιν είχα ερωτικές αποτυχίες (χυλόπιτες κοινώς) αλλά και επιτυχία με έναν άνδρα καθόλα αρτιμελή και ικανό (έτσι νόμιζε). Έληξε άδοξα. Δεν ξέρω αν δεν είχα μπει στον «αστερισμό» της μειονεξίας» από τα μικράτα μου, εάν θα ενδιαφερόμουν για αυτό το αγόρι. Ξέρω όμως ότι είτε έτσι είτε αλλιώς, θα τελείωνα αυτή τη σχέση εγώ, με δική μου πρωτοβουλία, όπως κι έκανα, ακόμα κι αν αυτός είχε άλλη γνώμη (μα καλά ποια είμαι τέλος πάντων, η Ούμα Θέρμαν στη νέα ταινία του Ταραντίνο;). Τι θέλω να πω; Στην πορεία της σχέσης φοβόμουν να συνεχίσω, να συνεχίσω κάτι που θέλησα τόσο πολύ ν’αρχίσω (ο φόβος για το άγνωστο; Ίσως). Προέβαλλα λοιπόν τη φυσική μου κατάσταση (σωματική & πνευματική, τότε η δεύτερη ήταν λίγο κλονισμένη) ως ανυπέρβλητα εμπόδια για να χαρούμε αυτό που ζούσαμε.

Μάλιστα έκανα και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον. «Ξέρεις, έχω αυτό και οι γιατροί λένε ότι μελλοντικά μπορεί να προκαλέσει εκείνο…» Κουραζόμουν πριν καλά καλά συμβεί οτιδήποτε. Τελικά φοβήθηκε κι αυτός. (Έτσι είναι: συκοφάντησε, συκοφάντησε στο τέλος κάτι θα μείνει, του Νίτσε είναι καλέ). Άρχισε λοιπόν να μην τον απασχολούν οι δικές του μειονεξίες, που σας πληροφορώ ότι ήταν μεν διαφορετικές αλλά πολύ πιο σοβαρές από τις δικές μου -εκείνος δεν τις εντόπιζε καν- αλλά να βλέπει μόνο τις δικές μου, που τις αντιλαμβανόταν ως μεγαλύτερες με τον καιρό.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει το σεβασμό του για μένα. Μεταμορφώθηκε σε αρπακτικό που ζητούσε να επωφεληθεί όσο μπορούσε, μην υπολογίζοντας την αξιοπρέπειά και την οντότητά μου στο σύνολό της. Ήθελε η σχέση μας (που είχε «ξεφυτιλιστεί» αρκετά ούτως ή άλλως έως τότε) να απαξιωθεί σε καθαρά σεξουαλική. Μια σαρκική επαφή και τίποτε άλλο, όπως και όποτε ήθελε. Κάθαρμα ε; Κι όμως εγώ του είχα οπλίσει το χέρι!

Τότε ήταν που ξύπνησα! Τι έκανα; Τον έστειλα κανονικά. Όχι ότι δεν πόνεσα, όχι ότι δεν φοβόμουν ότι θα γυρίσω πάλι στα ίδια, στις δικές μου αμφιθυμίες. Το μετάνιωσα; Ούτε μία στιγμή. Πείτε μου (ε, αγόρια σε σας μιλάω) ήταν άντρας αυτός; Δεν είχε κινητικά προβλήματα, δεν είχε καν οδυνηρές εμπειρίες σχετικές με την υγεία του. Κι όμως τον ανδρισμό του δεν τον υπερασπίστηκε, όχι μόνο δεν τον στέριωσε αλλά τον γκρέμισε τελείως.

Και πέρασε καιρός… Και τις προάλλες βρέθηκα στην αγκαλιά ενός άνδρα που μου τραγουδούσε “…and if you wanna a lover I will do anything for you…and if you wanna a boxer I will fight for you…” του Leonard Kohen. Ήταν το ωραιότερο τραγούδι που έχω ακούσει! Το πιο αληθινό, το πιο ερωτικό, ένα τραγούδι… όσες γυναίκες έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση ξέρουν πόσο τυχερή αισθάνθηκα! Αυτός ο άνδρας είναι ανάπηρος τετραπληγικός.

Μέσα από τα κείμενά του μού μετέδωσε τον παλμό του, βρέθηκα μπροστά στο ξεδίπλωμα της ψυχής του χωρίς να τον έχω δει ή ακούσει ούτε μία φορά. Κι όμως με άγγιξε, με συγκίνησε… και με κινητοποίησε να τον αναζητήσω.

Και τον συνάντησα…Δεν ήταν κάτι άλλο από αυτό που ήξερα ήδη. Ένας κανονικός τετραπληγικός άνδρας. Μου μίλησε για τον εαυτό του. Διαισθάνθηκα την ανασφάλειά του απέναντί μου. Δεν ξέρω αν κατάλαβε τη δική μου. Γιατί εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον θαυμάζω για το μυαλό και την ψυχή του. Ήμουν σίγουρη για το σώμα μου, σε αυτό το σημείο υπερείχα… Δεν μου έφτανε όμως, ήθελα να με αποδεχτεί ως ολότητα… και γι’αυτό που εξέφραζα με τα λόγια, με τη στάση του σώματος, τις κινήσεις, τη γενικότερη έκφραση τη ύπαρξής μου. Απαιτητική;

Κάποια στιγμή μου είπε ότι τον κέρδισα…Ξέρετε κάτι; Κι εκείνος με κέρδισε και όχι μόνο με την πνευματική πτυχή της προσωπικότητάς του, με κέρδισε και με το σώμα του, το ανδρικό του σώμα. Νομίζω ότι το ένα δεν μπορεί να ξεχωρίσει από το άλλο, το πνεύμα οδηγεί το σώμα, του δίνει δύναμη, ενώ η ηδονή του σώματος τροφοδοτεί το πνεύμα…

Αν αναρωτιέστε: Αυτός ο άνδρας σε έκανε να απελευθερώσεις τη γυναικεία σου φύση, να εκφραστείς ως γυναίκα; Αν εγώ ένιωσα τον ίδιο ως άνδρα; Αν ένιωσα τη δύναμη ενός ανδρικού κορμιού πάνω στο δικό μου, γύρω από το δικό μου, η απάντηση είναι: ναι! Με διαπέρασε η θέρμη του κορμιού του, δονήθηκα από την πάλη του για μένα με όλες του τις δυνάμεις.

Αυτός ο άνδρας ξεπέρασε για άλλη μια φορά τον εαυτό του για μένα, μέσα από μένα. Το γεγονός με εξυψώνει ως γυναίκα. Δηλαδή τι άλλο χρειάζεται για να αποδείξει κάποιος την αρσενική του φύση; Η σεξουαλική ολοκλήρωση όταν δεν πληρώνεται βιολογικώς, καλύπτεται από συναισθήματα που βαπτίζονται συνεχώς μέσα στην λυτρωτική δύναμη της αγάπης. Γιατί ναι, θεωρώ ότι η επαφή μας αυτή ήταν πράξη αμοιβαίας αγάπης.

Ίσως σας φαίνεται ότι υπήρξα πολύ συναισθηματική και λιγότερο ορθολογίστρια. Δηλαδή τι θέλετε να πείτε, ότι μιλώ έτσι επειδή είμαι ερωτευμένη; Κι όμως με μια δεύτερη ματιά θα δείτε ότι όλες οι αποκρυσταλλωμένες και συστηματοποιημένες απόψεις που εκφράστηκαν από τους προλαλήσαντες, είναι εδώ!

Focus on what you want and Brake the rules!

Άλκηστις
http://forum.disabled.gr
12-2-2004