Αυτή ήταν η φράση που άκουγε πιο συχνά από ταξιδιωτικούς πράκτορες ένας αμερικανός, άτομο με ειδικές ανάγκες, που είχε ως όνειρο να έρθει στη χώρα μας. Το όνομα του (Χίου Γκρέγκορι Γκάλαχερ) δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στο
(http://www.geocities.com/Thetropics/harbor/2858/articles/gallagjer.htm) γράφει πως είναι εφικτό να ταξιδέψει ένα άτομο με ειδικές ανάγκες στη χώρα μας χωρίς «να ξοδέψει μια περιουσία για να μείνει στο Χίλτον ή το Χόλιντεϊ Ιν», που θα θεωρούσαν ότι είναι τα μόνα ξενοδοχεία που προσφέρουν ευκολίες σε άτομα με ειδικές ανάγκες.
Ο κύριος Γκάλαχερ ήρθε στην Ελλάδα και παρόλα όσα άκουσε, βρήκε οικονομικό ξενοδοχείο στην Αθήνα, όπου και δυνατότητα να κινηθεί είχε και οι υπάλληλοι ήταν ευγενικοί και πρόθυμοι να τον βοηθήσουν. Για την άλλη του μεγάλη ανακάλυψη, ένα ξενοδοχείο στη Μεσσηνία που είναι ολόκληρο φτιαγμένο ώστε να εξυπηρετεί άτομα με ειδικές ανάγκες.
Στα προβλήματα του όμως στην αθηναϊκή κίνηση- που δεν ήταν και πολύ διαφορετικά από αυτά της Θεσσαλονίκης, όπου επίσης όλα θα στηριζόταν «στον πατριωτισμό των ελλήνων»- υπάρχουν δυο που αποτελούν όνειδος για μια χώρα που συγκαταλέγεται «μέσα στις 20 πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου» όπως πολύ συχνά μας θυμίζουν κάποιοι αυτές τις μέρες.
Σε ένα από τα σημαντικότερα- ίσως το σημαντικότερο- μνημεία της ανθρωπότητας, την Ακρόπολη, και σε ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της Ευρώπης, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, δεν υπάρχει πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες (και αυτό δεν αφορά μόνο τους τουρίστες, όπως γίνεται κατανοητό). Ο κύριος Γκάλαχερ τονίζει ότι «παρόλα αυτά πέρασε υπέροχα στην Ελλάδα», όπως μπορούν να περάσουν «όλοι αρκεί να αγνοήσουν τους ταξιδιωτικούς πράκτορες», αφού είδε «την Αγορά, τον Κεραμεικό, το Θησείο, τον ναό του Διός, τα θέατρα». Και θυμίζει ότι «η Αθήνα δεν είναι ο μόνος λόγος για να πάει κανείς στην Ελλάδα» ενώ τονίζει πόσο ευγενικά του φέρθηκαν σερβιτόροι, ταξιτζήδες, πωλητές…όλοι οι απλοί έλληνες.
Ο Γκάλαχερ μας διδάσκει, λοιπόν, ότι δεν σεβόμαστε οι ίδιοι την κληρονομιά μας. Ας δώσω ένα επιχείρημα στους Βρετανούς: γιατί να μας επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα όταν ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας- τα άτομα με ειδικές ανάγκες- δεν θα μπορούν να τα δουν, ενώ το Βρετανικό Μουσείο τους παρέχει πλήρη πρόσβαση; Ας δώσω ένα επιχείρημα σε όλους τους κακοπροαίρετους: δεν εξαπατούμε τους ξένους όταν διαφημιζόμαστε μέσα από την Ακρόπολη, όταν διαφημίζουμε τον τουρισμό μας μέσα από τις αρχαιότητες και κυρίως, πολύ απλά, δεν εξαπατούμε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες με τις διαφημίσεις μας, που δεν γράφουν κάτω από την φωτογραφία της Ακρόπολής ότι «Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε άτομα με κινητικές δυσκολίες»;
Αν ο κύριος Γκάλαχερ δεν ήταν τόσο καλοπροαίρετος, πιθανότατα θα είχε κάθε λόγο να βρίζει (στο Ίντερνετ, δημοσίως, μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων χρηστών) τη χώρα μας διότι δεν φρόντισε (ούτε φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να φροντίσει) για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Άλλωστε, αυτό συμβαίνει στα site του internet που απευθύνονται σε άτομα με κινητικές δυσκολίες: παντού αναγράφεται, με τον ένα ή άλλο τρόπο, η φράση που άκουγε ο κύριος Γκάλαχερ από τους τουριστικούς πράκτορες των ΗΠΑ: «Μην πας στην Ελλάδα!»
Κι ίσως αξίζει στους υπεύθυνους να «λούζονται» αυτή την απαξία. Διότι, από ότι φαίνεται, ο πολιτισμός μας περιορίζεται στην αίτηση κι όχι στην παροχή.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 5 Απριλίου 2000