Λαμβάνοντας το τεύχος Δεκεμβρίου του περιοδικού «Αναπηρία Τώρα» μου έκανε τρομερή εντύπωση, η τόσο όμορφη και καλλιτεχνικά επεξεργασμένη φωτογραφία στο εξώφυλλο του.
Φυσικά δεν έμεινα κατάπληκτος γιατί το καλό γούστο και η αξιόλογη ύλη δεν έλειπαν ποτέ από τους εκδότες και τους συνεργάτες αυτού του εντύπου. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν παύει να με καταπλήσσει κάθε νέα του έκδοση.
Ανοίγοντας το, το πρώτο άρθρο που διαβάζω είναι αυτό με τίτλο “Τέλος Εποχής”. Όποιος το διάβασε και έχει ασχοληθεί με τον χώρο μας, διατηρώντας ταυτόχρονα την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση του, θα έλεγε ότι έχει γραφεί γι’ αυτόν. Έτσι ακριβώς ένοιωσα κι εγώ. Για να σας πω την αλήθεια ένοιωσα μεγάλη ανακούφιση και χαρά γιατί διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται και εκφράζονται σαν εμένα.
Εντέλει, δεν είμαστε κάποιοι άνθρωποι μόνοι, διαφορετικοί, μη αλλοτριωμένοι, αλλά αρκετοί, απηυδισμένοι από την φτήνια και την κακεντρέχεια κάποιων σφηκοφωλιών του χώρου μας. Δεν είναι τυχαίο το τραγούδι που λέει “ότι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο” και είμαι σίγουρος ότι αυτό τον πόνο τον έχουν νοιώσει πολλοί, δεν θα έλεγα “συνάδελφοι” αλλά φίλοι. Τον έχουν νοιώσει γιατί ξεκίνησαν με οράματα, ελπίδες και ψυχική δύναμη, με σκοπό να προσφέρουν ποιότητα και βρέθηκαν στυμμένοι από δυνάμεις και ψυχικά ράκη, βλέποντας το “κιτς” και την εκμετάλλευση των επιτήδειων.
Σε όλους τους χώρους επαγγελματικούς, κοινωνικούς, πνευματικούς, οι συμμετέχοντες προσπαθούν (άλλο αν το καταφέρνουν) να προωθήσουν και να προβάλλουν ότι πιο όμορφο, αξιόλογο, αισθητικό και δυναμικό έχουν, με σκοπό να δώσουν μια εικόνα που θα τους βοηθήσει στην καλύτερη επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία και την αποδοχή των θέσεων τους. Κάποιοι από τον χώρο μας, δυστυχώς, κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Προβάλλουν ότι πιο μίζερο, κακόγουστο, αντιαισθητικό και αναξιοκρατικό υπάρχει, με σκοπό να μας λυπηθούν και να μας δώσουν κανένα τάλαρο !
Φυσικά, δεν μιλάω για τις ανεξάρτητες παρουσίες και προσωπικότητες των ΑΜΕΑ, αλλά για τις οργανωμένες παλαιολιθικές κινήσεις και τις διοικήσεις τους, που έχουν τις ρίζες τους στη νοοτροπία των δεκαετιών του 50, 60 και 70. Τις επονομαζόμενες “σφηκοφωλιές”.
Ένα δεν έχουν όμως υπόψη τους, ότι με υλικά για κατεδάφιση δεν φτιάχνεις νέα οικοδομήματα αλλά παράγκες. Δεν μπορείς ούτε να αναπαλαιώνεις συνέχεια, αλλά ούτε και να χτίζεις νέα πράγματα, με προδιαγραφές τουλάχιστον δύο δεκαετιών πίσω και μάλιστα σε σαθρό έδαφος.
Άλλοι θα πείτε ότι είμαι σκληρός, άλλοι θα σκεφτείτε τι κάνουμε, άλλοι ίσως δεν καταλάβουν λέξη απ’ ότι λέω. Γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν, σκέφτονται την επόμενη μέρα και έχουν βιώσει την επαναλαμβανόμενη αναπαραγωγή προϊόντων υποκουλτούρας της κοινωνίας των ικανών σωματικά, όπως γράφεται στο άρθρο που προανέφερα, μια λύση (κατά την γνώμη μου) υπάρχει.
Να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο βιολογικός κύκλος των ήδη υπαρχόντων θεσμικών οργάνων των ΑΜΕΑ έχει λήξει, τίποτα δεν διαρκεί εσαεί, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις και μέσα από πρωτοβουλίες ορισμένων, να συγκεντρωθεί ότι πιο αξιόλογο από ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει στο χώρο μας και το εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι των σφηκοφωλιών, με σκοπό την ανάδειξη προσωπικοτήτων και τη δημιουργία μιας ποιοτικής ομάδας που θα περιθωριοποιήσει την αναξιοκρατία και την αντιαισθητικότητα, παρουσιάζοντας ότι το καλύτερο έχει να προσφέρει αυτός ο καταταλαιπωρημένος χώρος των ΑΜΕΑ.
Είναι ανάγκη πλέον να υπάρξει μια επιλεκτική συνεργασία ανθρώπων επιπέδου που θα έχουν κοινά σημεία, εμπειρίες και δυνατούς δεσμούς.
Το “Τέλος Εποχής” δεν πρέπει να αφορά στην “αισθητική αναπηρίας” αλλά στην εποχή αυτών που την πλήττουν καθημερινά και ανεπανόρθωτα. Στο κάτω – κάτω στο χέρι μας είναι.
Βασίλης Δημητριάδης
Email: v@dimitriadis.de
Internet site: http://www.v.dimitriadis.de