Οταν η αναπηρία του γονέα γίνεται αιτία για την απομάκρυνση των παιδιών από το οικογενειακό τους περιβάλλον, τότε η προκατάληψη και η άγνοια των κρατικών αρχών λαμβάνει διαστάσεις απειλητικές για την κοινωνία και τα μέλη της.
Στο ειρηνοδικείο της επαρχίας της Santa Clara μια ανάπηρη γυναίκα 21 χρόνων η Tiffany Callo, διεξάγει σφοδρό δικαστικό αγώνα για να ξανακερδίσει την επιμέλεια των δύο γιων της, νηπιακής ηλικίας. Η απομάκρυνση των παιδιών από τη μητέρα τους πραγματοποιήθηκε με το δικαιολογητικό ότι οι αρχές διέθεταν πολλούς φόβους και ενδοιασμούς σχετικά με τη σωματική ικανότητα της Callo για την ανατροφή τους. Σήμερα αρκετούς μήνες αργότερα μετά την εκτέλεση της απόφασης -μια περίοδο κατά την οποία η Callo δεν επιτρεπόταν να βλέπει τα παιδιά της περισσότερο από μια ώρα την εβδομάδα- οι τοπικές αρχές υποστηρίζουν ότι η εγκεφαλική της παράλυση δεν έχει καμία σχέση με τη θέση τους για την επιμέλεια των παιδιών. Αντίθετα ισχυρίζονται ότι με την ενέργειά τους αυτή προστατεύουν τα παιδιά από μια ψυχολογικά ακατάλληλη μητέρα. Οι τοπικές αρχές της επαρχίας και οι σύμβουλοι-ψυχολόγοι παρουσιάζουν την προφασιζόμενη ψυχολογική ανωριμότητα της Callo, την εξάρτησή της από άλλους, τον περιστασιακά πεισματικό της χαρακτήρα και τη δυσκολία της στην λήψη αποφάσεων σχετικά με την καριέρα της, ως βασικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ανικανότητά της στο ρόλο του γονέα. Η ορισμένη από το δικαστήριο συνήγορος της Callo, η Clay Bedford, εκφράζοντας την έκπληξή της δηλώνει ότι πιθανά η Callo να μην είναι το ιδανικό ψυχολογικά άτομο, αλλά και ποιος είναι;
Οι συνήγοροι και οι ειδικοί στα θέματα των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρίες που γνωρίζουν την υπόθεση εκτιμούν ότι οι τοπικές αρχές αναζητούν πιο ισχυρά νομικά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν το αβάσιμο της αποφάσεώς τους. Η Callo, που εργάζεται ως πωλήτρια διά τηλεφώνου, πιστεύει ότι κατάφερε να διατηρήσει την ψυχική της ισορροπία ενώ κάθε άλλη μητέρα θα έφτανε στην παραφροσύνη. Ωστόσο η συζυγική της σχέση με τον Antonio Rio, που πάσχει από νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα και γενετικά μειονεκτήματα, δεν άντεξε το βάρος της ψυχολογικά επίπονης διαδικασίας της επιμέλειας των παιδιών. Ο Rio που χρησιμοποιεί επίσης αναπηρικό κάθισμα, επιθυμεί να αναλάβει την ανατροφή των παιδιών αλλά οι αρχές προβάλλουν τα ίδια επιχειρήματα της ψυχολογικής ανικανότητας, αποτρέποντας ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Το ερώτημα που παραμένει από αυτήν την όχι και τόσο ασυνήθιστη ιστορία είναι μέχρι πότε η πολιτεία θα παρεμβαίνει στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες και θα τη διαταράσσει προβάλλοντας αβάσιμα και παράλογα επιχειρήματα σε μια αγωνιώδη προσπάθεια συγκάλυψης της προκατάληψης.
του Jay Mathews, Washington Post, 5 Ιουλίου 1985. Μετάφραση Ντόρα Δημητρακοπούλου.