Κοντεύει μισός χρόνος από την έναρξη της λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, και, όπως όλα δείχνουν, η χορήγηση των παροχών σε είδος γίνεται μετ’ εμποδίων και απολύτως ανορθολογικά. Οι περικοπές στις παροχές θα μπορούσαν να είναι σεβαστές εάν εντάσσοντο σε ένα ορθολογισμό που να μπορεί να γίνει κατανοητός από την ανθρώπινη ανάγκη, τη διατυπωμένη θεωρία και την εφαρμοσμένη πρακτική. Όμως ο ΕΟΠΥΥ μας ξεπέρασε, και έχει γίνει υπόδειγμα ανορθολογισμού.
Τέσσερις μήνες ύστερα από την έναρξη της λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, δεν έχει ενημερωθεί ο πολίτης και ο ασφαλισμένος για τα στοιχειώδη οικονομικά μεγέθη πάνω στα οποία στηρίζεται η λειτουργία του ΕΟΠΥΥ, ώστε να μπορεί να κατανοήσει αυτά που συμβαίνουν, και εν ανάγκη, εάν δεν υπάρχουν λεφτά, να «βάλει πλάτη» στην πατρίδα και στο σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων – εάν και εφόσον βρίσκονται σε ανάγκη. Αντί ενημέρωσης, ο ασφαλισμένος βρίσκεται αντιμέτωπος με την υπεροψία της κρατικής μηχανής, που αδιαφορεί για τις ανάγκες του και δεν χάνει ευκαιρία να δημαγωγεί σε βάρος των πολιτών που υποτίθεται πως εξυπηρετεί.
Όλες οι επαγγελματικές και οι επιστημονικές ενώσεις έχουν εξοργιστεί από την υπεροψία του ΕΟΠΥΥ και έχουν εξεγερθεί, κάτι που αποτελεί ένδειξη πως ο ΕΟΠΥΥ προορίζεται για να ανοίγει αγορές και δουλειές και στο πλαίσιο του προορισμού του οι ασφαλισμένοι αποτελούν το άλλοθι.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό: Οι άνθρωποι με κινητικές αναπηρίες εξαρτώνται από τις παροχές του ΕΟΠΥΥ, που είναι εργαλεία επιβίωσης για τη μείωση του κόστους ζωής και συμβάλλουν στην εξομοίωση του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες κάποιας κινητικής αναπηρίας με τον ικανό σωματικά πληθυσμό.
Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της άρνησης του ΕΟΠΥΥ να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του:
- Πώς θα αντικαταστήσουν τα χειροκίνητα αναπηρικά καθίσματα οι ασφαλισμένοι να παραπληγίες όταν αυτά χαλάσουν; Πώς θα προμηθευτούν χειροκίνητα αναπηρικά καθίσματα οι νέοι παραπληγικοί και ειδικά τα παιδιά με παραπληγίες, που επειδή βρίσκονται σε ανάπτυξη τα καθίσματα και τα βοηθήματα που χρησιμοποιούν πρέπει να αντικαθίστανται κάθε 2 ή 3 χρόνια;
- Πώς θα αντικαταστήσουν τα ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα οι ασφαλισμένοι με αναπηρίες και πώς θα προμηθευτούν νέα ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα αυτοί που σήμερα αποκτούν κάποια τετραπληγία;
- Πώς θα μπορέσουν να αντέξουν το οικονομικό κόστος για εντατική και εξειδικευμένη φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία και λογοθεραπεία οι οικογένειες που έχουν παιδιά με κινητικές αναπηρίες;
- Πώς θα μπορέσουν οι ασφαλισμένοι με κινητικές αναπηρίες να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες για επισκευή των βοηθημάτων τους που προκύπτουν συνεχώς;
- Πώς θα μπορέσουν οι ακρωτηριασμένοι να προμηθευτούν τεχνητά μέλη και μάλιστα τεχνητά μέλη νέας τεχνολογίας για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής;
- Πώς θα γίνουν διαθέσιμα όλα εκείνα τα βοηθήματα νέας τεχνολογίας που έχουν υπερβολικά υψηλό οικονομικό κόστος – όχι επειδή υπερκοστολογούνται από τους Έλληνες εισαγωγείς, αλλά επειδή εισάγονται σε υπερβολικά υψηλές τιμές από τη διεθνή αγορά;
- Πώς θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα βοηθήματα που έχουν ανάγκη για την προστασία και τη θεραπεία των κατακλίσεων, των ουρολοιμώξεων και των άλλων γνωστών επιπλοκών;
Είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στη δεκαετία του 70; Δεν έχουμε καταλάβει πως οι τεχνολογίες έχουν αλλάξει και πως χωρίς αυτές παίζουν «κορώνα-γράμματα» τις ζωές τους;
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως αυτά τα βοηθήματα και οι παροχές έχουν σχετικά υψηλό οικονομικό κόστος για να αποκτηθούν. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα ούτε των ασφαλισμένων ούτε των επιχειρήσεων ούτε των επαγγελματιών. Οι τιμές δεν διαμορφώνονται στην Ελλάδα. Διαμορφώνονται στο εξωτερικό, σε συνεργασία με τις βιομηχανίες που παράγουν τα βοηθήματα και με τα ασφαλιστικά ταμεία που χρηματοδοτούν τους ασφαλισμένους για να τα χρησιμοποιήσουν.
Η Ελλάδα είναι πολύ λίγη για να ελέγξει τις τιμές εισαγωγής και κατά συνέπεια τις τιμές πώλησης.
Εάν υπάρχει πρόβλημα στην κοστολόγηση των βοηθημάτων, τότε αυτό το πρόβλημα δημιουργείται από τα ασφαλιστικά ταμεία του εξωτερικού που πιέζουν τις τιμές σε άνοδο.
Όλοι οι ασφαλισμένοι με κινητικές αναπηρίες θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτά τα παραπάνω και τότε δεν θα έχουν καθόλου χρόνο να διαπραγματευτούν τα προβλήματα. Πώς είναι δυνατόν να διαπραγματευτείς τα προβλήματα της άρνησης της χορήγησης ενός αναπηρικού καθίσματος όταν δεν έχεις αναπηρικό κάθισμα επειδή έχει χαλάσει και πρέπει να αντικαταστήσεις το χαλασμένο; Το ίδιο θα συμβεί και με όλα τα άλλα βοηθήματα και υπηρεσίες.
Δεν υπάρχουν δυνατότητες για συλλογική διαμαρτυρία. Ό,τι είναι να γίνει θα πρέπει να γίνει για τον καθένα ξεχωριστά, για τον εαυτό του, και για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Η μόνη λύση είναι ένα ευγενικό «ΝΤΟΥ» στον ΕΟΠΥΥ κάθε φορά που υπάρχει πρόβλημα και δεν μπορεί να λυθεί με τις ορθόδοξες διαδικασίες. Πριν όμως από το «ΝΤΟΥ», οι υποψήφιοι θα πρέπει να είναι πάρα πολύ καλά διαβασμένοι για να μπορέσουν να εξηγήσουν διά του λόγου τις ανάγκες τους και αυτά που χρειάζονται για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Αλλιώς, το «ΝΤΟΥ» θα είναι άχρηστο…
Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) http://www.disabled.gr/ Απρίλιος 2012.