Δεν έχει σημασία το έγκλημα, δεν έχει σημασία το δίκαιο, δεν παίζει ρόλο η λογική. Τα κόμματα έχουν αντιδράσεις à la carte. Ανάλογα με τα πρόσωπα και τη στιγμή. Τούτο καταγράφεται με θεαματικό τρόπο στην αντιμετώπιση της 17 Νοέμβρη. Η καθεστηκυία Αριστερά αρνείται να τους αντιμετωπίσει ως φονιάδες οι οποίοι, μη έχοντας καμία λαϊκή εξουσιοδότηση, δρούσαν στο όνομα του λαού. Η κυβερνώσα Δεξιά αρνείται να τους αναγνωρίσει ανθρώπινη υπόσταση και να πράξει τα δέοντα.
Προτού αναφερθούμε στην εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού, που έγινε μπουχός με την εύνοια της πενθήμερης άδειας από τις φυλακές, να θυμηθούμε πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον Σάββα Ξηρό. Ο κρατούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Τα απέκτησε όταν έσκασαν στα χέρια του εκρηκτικά. Υπογράμμιζε, λοιπόν, η αξιωματική αντιπολίτευση: «Η παραμονή ενός ανθρώπου στη φυλακή με τα πολλαπλά και σοβαρότατα προβλήματα του Σάββα Ξηρού συνιστά απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Μόνο ως δείγμα εκδικητικότητας του ελληνικού κράτους προς έναν κρατούμενο “ειδικής φύσης” μπορεί να εξηγηθεί».
Είναι ωραίο να εκδικείται το κράτος έναν φυλακισμένο; Οχι. Ας αλλάξουμε, όμως, τα ονόματα. Αντί του «Σάββας Ξηρός» να βάλουμε «Λαυρέντης Λαυρεντιάδης». Τι; Υπάρχει πρόβλημα; Ο καταδικασθείς επιχειρηματίας έχει και εκείνος «πολλαπλά και σοβαρότατα προβλήματα». Να τα βάλουμε σε μια παλάντζα και να αρχίσουμε να συγκρίνουμε την τύφλωση του ενός με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα του άλλου; Τα εγκλήματα του ενός, όπως και τα εγκλήματα του άλλου, εφάπτονται και εμπλέκονται στην πολιτική ζωή, με τη διαφορά ότι ο ένας εμφανίζεται ως επαναστάτης και ο άλλος ως γρανάζι του συστήματος. Επιμένουμε: οι σωματικές βλάβες παραμένουν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα θα έπρεπε να αξιώνει ειδική μεταχείριση και για τους δύο ή για κανέναν.
Στην περίπτωση της εξαφάνισης του Χριστόδουλου Ξηρού, ο οποίος έπρεπε να εμφανιστεί στο αστυνομικό τμήμα αλλά προτίμησε να κάνει τη βόλτα του, τίθεται επισήμως ζήτημα ειδικής μεταχείρισης. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου ανακοίνωσε την επανεξέταση του νομοθετικού πλαισίου για τη χορήγηση αδειών σε κατάδικους, ειδικά για άτομα που διώκονται με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Γιατί μόνο αυτοί και όχι όσοι συμμετέχουν σε ένοπλες ληστείες; Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ποινικοί με τους τρομοκράτες λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ακόμη, όμως, και μεταξύ των μελών τρομοκρατικών ομάδων, σίγουρα υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Ολο και κάποιος θα μετανιώσει για τις πράξεις του, οπότε γιατί να μην πάρει τις πενθήμερες άδειες;
Οι κρατούμενοι, κανονικά, θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλοι με την ίδια αυστηρότητα και να απολαμβάνουν την ίδια εύνοια από τον νόμο. Τα ποσοστά είναι εύγλωττα: εξαφανίζεται μόνο το 5% από τους φυλακισμένους που βγαίνουν με άδεια. Πόσοι από αυτούς καταδικάστηκαν για τρομοκρατία; Γιατί δεν τους ακολουθούσαν ορδές αστυνομικών, γιατί δεν εξασφαλίστηκε κάποιο σύστημα γεωεντοπισμού; Εδώ και χρόνια ακούμε για τα «βραχιολάκια» των φυλακισμένων και βραχιολάκια δεν βλέπουμε – ίσως υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση στον διάκοσμο.
Προβλέπεται, όμως, η παρακολούθηση ενός κρατουμένου; Οχι, ούτε καν η επιτήρησή του. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν το σχολίασε τούτο. Ο Νίκος Δένδιας προτίμησε να πει το ακατανόητο: «Οι σφαίρες των τρομοκρατών απευθύνονται κατά των ανέργων στην πραγματικότητα, περισσότερο απ’ όλα βλάπτουν αυτούς. Εκεί να στραφεί η προσπάθεια: να χτυπήσουμε την ανεργία, να χτυπήσουμε όλα αυτά τα οποία έχουν οδηγήσει στην παρούσα κρίση». Ασχετο αλλά χρήσιμο, μέρες που είναι. Θα μπορούσε να το πει και με μια μικρή παραλλαγή: Οπου «οι σφαίρες των τρομοκρατών» να έλεγε «τα γκολ των ποδοσφαιριστών». Το ίδιο νόημα θα έβγαινε.
Είναι άραγε έτοιμοι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής να κάνουν μια συζήτηση για τη μεταχείριση των κρατουμένων, για τις άδειες και τα τρέχοντα που προκύπτουν από την επικαιρότητα; Μάλλον όχι. Μια συζήτηση δεν μπορεί να γίνει με εμμονές και προκαταλήψεις. Δεν μπορεί να γίνει αν οι συμμετέχοντες αρνούνται να βγουν από τον μικρόκοσμό τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Κέζα Λώρη
BHmagazino, Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014