Πολλοί ασθενείς πολιομυελίτιδας παραπονιούνται για το νέο οστεο-μυικό πόνο, καθώς γίνονται πιο μεγάλοι σε ηλικία (Birk, 1997). Τα πιο κοινά παράπονα είναι η δυσκολία που έχουν στο περπάτημα και στο ανέβασμα σκαλοπατιών. Αυτό μπορεί να αφορά μια προοδευτική απώλεια μυϊκής δύναμης (Agre et Al, 1997). Ο εκπαιδευτής φυσικής κατάστασης πρέπει να καταλάβει ότι η πολιομυελίτιδα είναι μια προοδευτική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην αδυναμία, καθώς περνάει η ηλικία των ατόμων αυτών.

Προκειμένου να καθοριστεί εάν ένα πρόγραμμα με αντιστάσεις πρέπει να διατηρηθεί, να μειωθεί ή να αποβληθεί, είναι σημαντικό να επικοινωνήσει ο πελάτης με τον παθολόγο του ή άλλο καταρτισμένο πρόσωπο, ώστε να του προσφερθούν οι ιατρικές υπηρεσίες. Ο ιατρικός σύμβουλος πρέπει να είναι σε θέση να καθορίσει εάν το πρόγραμμα μπορεί να τροποποιηθεί ή να σταματήσει σε ένα πρόσωπο που παραπονιέται για τον πόνο ή την κούραση που νιώθει. Η μεγάλης έντασης άσκηση με αντιστάσεις δεν συστήνεται για τα πρόσωπα με το σύνδρομο πολιομυελίτιδας δεδομένου ότι δεν είναι γνωστό εάν αυτός ο τύπος άσκησης μπορεί να προκαλέσει τη μόνιμη απώλεια λειτουργίας (Birk, 1997). Αν και η κατάρτιση ασκήσεων με αντιστάσεις πρέπει να είναι μέρος ενός προγράμματος άσκησης για τα πρόσωπα με το σύνδρομο πολιομυελίτιδας το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό για να περιοριστεί η κούραση των μυών στο ελάχιστο. Πληγείσες ομάδες μυών από την υπέρχρηση(υπερπροπόνηση) θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην κούραση και τη μειωμένη λειτουργία μυών. Η ανάπτυξη της δύναμης στα άτομα με το σύνδρομο της πολιομυελίτιδας πρέπει να ελεγχθεί προσεκτικά για να βεβαιώσει ότι το πρόγραμμα δεν επιβαρύνει την υγεία των ατόμων. Ο εκπαιδευτής φυσικής κατάστασης πρέπει να ελέγξει τον πελάτη με προσοχή για οποιαδήποτε σημάδια του πόνου, της ταλαιπωρίας ή της κούρασης ως αποτέλεσμα του προγράμματος.

Αρχίστε με τις ελάχιστες αντιστάσεις και προοδευτικά προχωρήστε. Παραμείνετε μέσα στα επίπεδα ανοχής του ατόμου. Τα περισσότερα άτομα δίνουν μεγάλη σημασία στο να αποτρέψουν την κούραση αρχίζοντας από την πολύ ελαφριά αντίσταση. Εάν ο πόνος ή η κούραση είναι παρόντα, αλλάζουμε το πρόγραμμα, ώστε να αποφορτίσουμε το καρδιαγγειακό σύστημα και την ευελιξία του ατόμου, έως ότου ο πόνος υποχωρήσει. Δεδομένου ότι το σύνδρομο πολιομυελίτιδας οδηγεί συχνά στην
ασυμμετρική αδυναμία μυών, ο εκπαιδευτής φυσικής κατάστασης πρέπει να αξιολογήσει κάθε μέλος ξεχωριστά. Ο εκπαιδευτής πρέπει να τεκμηριώσει το πρωτόκολλο κατάρτισης και να καθορίσει εάν οποιαδήποτε νέα αδυναμία μυών συνδέεται με άλλες -σχετικές αλλαγές ή το προπονητικό πρόγραμμα αντίστασης.
Εάν υπάρχει μια ξαφνική απώλεια λειτουργίας ή ενισχυμένος πόνος ή κούραση ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας, ζητούμε από το άτομο να έρθει σε επαφή με τον παθολόγο ή τον υπεύθυνο υγείας του/της για να καθοριστεί εάν το πρόγραμμα άσκησης πρέπει να τροποποιηθεί ή να διακοπεί.

Απόδοση στα ελληνικά:
Νόντας Κώνστας, εκπαιδευτής Φυσικής Αγωγής
nodas_95@hotmail.com