18 Μαρτίου. Ημέρα απογραφής. Ήρθε η ώρα μετά από 10 χρόνια να καταμετρηθούμε πάλι, ώστε να μάθουμε πόσοι είμαστε κι ποιοι είμαστε.
Τηλεοπτικά μηνύματα έχουν κατακλείσει τα κανάλια. Κάτοικοι της Ελλάδος όλων των εθνικοτήτων μιλούν στη μητρική τους γλώσσα, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι όλοι οι αλλοδαποί πρέπει να καταγραφούν και να συγκεκριμενοποιηθούν.
Πρώτη φορά ακούγεται ότι πρέπει να δηλώσουμε σε συγκεκριμένο έντυπο, αν θέλουμε να γίνουμε δωρητές σώματος, ώστε να βοηθηθούν οι συνάδελφοι και συμπολίτες μας, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, άσχετα αν το έντυπο αυτό ουδέποτε το είδα αν και το ζήτησα.
Ένα μόνο δεν καταγράφεται και δεν γνωρίζω το λόγο. Τι είμαστε; Είμαστε πάσχοντες πολίτες αυτής της χώρας που έχουμε ανάγκη μεταμόσχευσης; Είμαστε άτομα με ψυχολογικά, πνευματικά ή σωματικά προβλήματα; Με λίγα λόγια είμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες και πόσοι είμαστε; Αυτό ουδέποτε καταγράφηκε. Λες και κάποιοι δεν θέλουν να ξέρουν αν ζούμε, υπάρχουμε και κινούμαστε ανάμεσα στο κοινωνικό σύνολο.
Πρέπει να είμαστε από τις λίγες χώρες που δεν έχουν ακριβή αριθμό των πασχόντων εξ οιασδήποτε αιτίας.
Στα εγκαίνια του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα και κατά την διάρκεια της ξενάγησης των ατόμων με ειδικές ανάγκες, άκουσα τον υπουργό να λέει στα τηλεοπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι είμαστε περίπου το 10 τοις εκατό του Ελληνικού πληθυσμού !
Αναρωτιέμαι, αν στα 11 περίπου εκατομμύρια πληθυσμού μετά την απογραφή είμαστε το 10 τοις εκατό, δηλαδή 1.100.000, τότε γιατί δεν θέλουμε την καταγραφή μας; Γιατί κανένας από τους φορείς –απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω- δεν διαμαρτύρεται; Δεν θέλουμε να είμαστε καταγεγραμμένοι; Δεν θέλουμε να μπορούμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας ανάλογα με το ποσοστό του πληθυσμού που μας αναλογεί; Μας ενδιαφέρει περισσότερο πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας και πόσες τουαλέτες έχει ή αν μπορούμε να κινηθούμε στους χώρους αυτούς; Μας ενδιαφέρει μόνο η ποσότητα των φορολογήσιμων χώρων ή η ποιότητα ζωής;
Φυσικά αυτά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και δεν περιμένω να λάβω απάντηση. Όταν όμως τόσος λόγος γίνεται για τους συμπολίτες μας αλλοδαπούς και τα δικαιώματα τους, βασιζόμενοι στο ποσοστό τους επί των καταγεγραμμένων της απογραφής, γιατί δεν γίνεται το ίδιο και μ’ εμάς; Μήπως στοιχίζουμε περισσότερο ως υποδομή και αποκατάσταση; Μήπως το μόνο που δεν μας ενοχλεί είναι αυτό που δεν μας στοιχίζει και όχι αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε;
Θα μπορούμε να αξίζουμε τον χαρακτηρισμό που πρώτοι εμείς δώσαμε στους υπολοίπους «Ευρωπαίοι Πολίτες» ή θα είμαστε ως Έλληνες μόνο οι νονοί αυτής της μεγάλης περιοχής;
Η ανακολουθία αρχαίας και νέας Ελλάδας μας συντροφεύει σε οποιαδήποτε κίνηση μας. Έχουμε για άλλοθι το παρελθόν μιας ένδοξης και καλλιεργημένης πνευματικά, ψυχικά και σωματικά χώρας ή μάλλον έθνους, στην έλλειψη ανθρωπισμού, πολιτισμού και κοινωνικής πρόνοιας που πολλές φορές μας διακρίνει.
Όλα αυτά δημιουργούν καταστάσεις, όπως αυτές της πληρωμής συνταξιούχων μεταφερομένων με φορεία και καρέκλες στις τράπεζες..
Δέχομαι ότι η τεχνική υποδομή στοιχίζει. Πόσο όμως μπορεί να στοιχίζει η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια και ευαισθησία; Ο ανθρωπισμός; Η κατανόηση και αποδοχή των συμπολιτών μας; Η εφαρμογή του άρθρου του συντάγματος μας περί ισότητας όλων των πολιτών, άσχετα από την κατάσταση της υγείας τους; Η ποιότητα;
Κατά τη γνώμη μου, αν υπάρχει η θέληση, καθόλου. Αν όμως δεν υπάρχει, ίσως είναι το ακριβότερο πράγμα στον κόσμο!
Βασίλης Δημητριάδης, Email: v@dimitriadis.de, Internet site: http://www.v.dimitriadis.de/