Οι περισσότεροι έλληνες με αναπηρίες πιστεύουν πως όλα τα δεινά τους οφείλονται στην δική τους προσωπική αναπηρία. Κάποιοι άλλοι λιγότεροι σε αριθμό πιστεύουν πως όλα τα κακά οφείλονται στις κακές κυβερνήσεις.
Και οι δύο αντιλήψεις είναι απολύτως λανθασμένες διότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη δυτική χώρα που ευδοκιμούν κακές κυβερνήσεις, ούτε η Έλληνες έχουν τόσο σοβαρές αναπηρίες ώστε να είναι μη αποκαταστάσιμοι.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πρόβλημα οργάνωσης της αποκατάστασης και οργάνωσης των οργανώσεων που συγκροτούν το δίκτυο Αποκατάστασης. Είναι πρόβλημα εκπαίδευσης, παραγωγής και αναπαραγωγής τεχνοκρατών που θα στελεχώσουν κάθε οργανωμένη Αποκατάσταση, όταν αυτή προκύψει. Είναι πρόβλημα αξιοποίησης της δημιουργικότητας και της αποδοτικότητας των ελλήνων που μπορούν να είναι χρήσιμοι στις παρούσες συνθήκες της ανοργανωσιάς.
Η οργάνωση και η λειτουργία της Αποκατάστασης φαίνεται να είναι εσωτερική υπόθεση του κομματικού μηχανισμού του κάθε κόμματος, που αξιοκρατικά επιλέγει τις διοικήσεις των προγραμμάτων αποκατάστασης μεταξύ των καλυτέρων του στελεχών.
Το πρόβλημα όμως στην Αποκατάσταση δεν είναι πρόβλημα δημοκρατίας και νομιμότητας. Καμία οργάνωση Αποκατάστασης δε νομιμοποιείται από τη δημοκρατικότητα της λειτουργίας της. Αυτή η ίδια η Αποκατάσταση σπανίως οργανώνεται με γνώμονα τη δημοκρατία και τη συμμετοχή.
Η Αποκατάσταση οργανώνεται για να είναι σύντομη ορθολογική και αποτελεσματική. Ο χρόνος που απαιτείται για τη λειτουργία συμμετοχικών διαδικασιών είναι σε βάρος των χρηστών, οι οποίοι προετοιμάζονται για να επιστρέψουν στην κοινότητα.
Η Αποκατάσταση είναι μία ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ που παρεμβαίνει βίαια στην ανθρώπινη κανονικότητα. Είναι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ που επιδιώκει την “επισκευή” κάθε τσαλακωμένης κανονικότητας. Με αυτή την έννοια η δημοκρατία θα είχε αξία μόνο αν επιχειρούσε την αλλαγή των αισθητικών αξιών στο περιβάλλον εντός του οποίου θα πραγματωθεί η τσαλακωμένη κανονικότητα.
Κάτι τέτοιο όμως δε γίνεται, το περιβάλλον είναι εχθρικό σε κάθε αποκλίνουσα κανονικότητα και συνεπώς καλή αποκατάσταση είναι η σύντομη δυναμική επανεκπαίδευση του αναπήρου για μια επώδυνη επιστροφή σε μία δύσκολη κοινωνική και οικονομική οργάνωση με μοναδικό στόχο να επιβιώσει.
Η οργάνωση της Αποκατάστασης και η οργάνωση των Οργανώσεων που παρέχουν Αποκατάσταση έχει ανάγκη από ανθρώπους με ειδικές συστηματικοποημένες γνώσεις στις μεθόδους και στην τεχνική της Αποκατάστασης.
Η οργάνωση της Αποκατάστασης χρειάζεται στελέχη με ειδικές τεχνικές γνώσεις οργάνωσης και διαχείρισης οι οποίοι μπορούν να επιβληθούν με τις γνώσεις τους για να διοικήσουν ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ και επιδέξιους επαγγελματίες.
Η οργανωμένη Αποκατάσταση δε δημιουργείται με δ.σ. ούτε με καθηγητές πανεπιστημίου ούτε με συνδικαλιστές. Τα προγράμματα αποκατάστασης δεν μπορούν να δημιουργήσουν ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ όταν η εκπαίδευση γίνεται από ανθρώπους που στερούνται της βασικής γνώσης στη θεωρία και στην πρακτική της Αποκατάστασης, έστω και αν αυτοί είναι κάτοχοι πτυχίου κάποιας ανωτέρας ή ανωτάτης σχολής.
Είναι απλό. Το κράτος και οι κρατικοί μηχανισμοί όφειλαν να οργανώσουν την αξιοποίηση των δημιουργικών και των αποδοτικών Ελλήνων. Έπρεπε να αξιοποιήσουν και να ενθαρρύνουν τις πρωτοβουλίες που αναδεικνύονται για την αποδοτικότητα και τη δημιουργικότητά τους. Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν μπορούν να κάνουν, διότι απουσιάζουν οι μηχανισμοί που θα μπορούσαν να διαπιστώσουν την αξία χρήσης των προγραμμάτων και των στελεχών, με αποτέλεσμα να χάνει η Ελλάδα πολύτιμο δυναμικό. Οι οργανώσεις θα έπρεπε επίσης να αναζητούν στελέχη που αποδεδειγμένα μπορούν να είναι αποδοτικοί και αρκούντως δημιουργικοί για να υλοποιούν ανταγωνιστικά προγράμματα.
Ούτε το Κράτος ούτε οι Οργανώσεις αναζητούν τα στελέχη που θα δημιουργήσουν νέα ανταγωνιστικά προγράμματα. Μολονότι γνωρίζουν το Who is Who των δημιουργικών και αποδοτικών ελλήνων κάνουν ότι μπορούν για να τους αποφύγουν. Προτιμούν να περιφράζουν το περιθώριό τους, όχι γιατί εξυπηρετούν κάποια σοβαρά συμφέροντα, αλλά έτσι απλώς επειδή συνηθίζεται.
Απλώς στην Ελλάδα είμαστε προκατειλημμένοι και δογματικά εναντίον οποιασδήποτε ομαδικής εργασίας… δεν εργαζόμαστε ούτε συνεργαζόμαστε. Απλώς ως ευθυνόφοβα χωριατόπαιδα αποφεύγουμε τις προσωπικές ευθύνες και διεκδικούμε τη συλλογική εργασία με συλλογική ευθύνη.