Μολονότι το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν είναι σύλλογος, ούτε έχει γραφεία, έχει πολλούς φίλους. Πολλοί φίλοι ρωτούν τηλεφωνικά ή με fax ή με email την πιο απλή των ερωτήσεων: τι θα γίνει με τις οργανώσεις;
Πως θα αντισταθούμε στην αλαζονεία των επαγγελματιών του συνδικαλισμού; Πως μπορούμε να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας στην ασχήμια που εκφράζουν οι οργανώσεις των αναπήρων και οι φορείς που ασχολούνται με τα άτομα με τις λεγόμενες ειδικές ανάγκες;
Πολλοί πρώην συνδικαλιστές με αναπηρίες που εγκατέλειψαν την ενεργό δραστηριότητα, αναρωτιούνται. Το πιο προβληματικό από όλα είναι ότι είναι πολλοί και νέοι σε ηλικία.
Είναι αλήθεια πως οι οργανώσεις των αναπήρων έχουν χάσει τους νέους ανθρώπους με αναπηρίες. Είναι εξίσου αλήθεια πως τα «καλά παιδιά» επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Τι μπορεί να γίνει για να επιστρέψουν τα καλά παιδιά και για να αποκτήσουμε οργανώσεις που να είναι σε θέση να υποστηρίζουν τους ανεξάρτητους τρόπους ζωής;
Πολλά μπορούμε να κάνουμε.
Ας αρχίσουμε
Ας ξεκινήσουμε από το αυτονόητο. Η αναπηρία έχει τους δικούς της κανόνες. Ας αποδεχτούμε την ετερότητα της αναπηρίας ως διαφοράς συνθηκών και όρων ζωής και ας οργανωθούμε για να εκφράσουμε αυτήν την ετερότητα σε επίπεδο οικονομίας, κινήματος, νομοθεσίας, πολιτισμού και πολιτικής.
Ας δώσουμε στην αναπηρία μία ευκαιρία. Ας της αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να κατακτήσει τη βαθμίδα του δημόσιου λόγου και τα δικαιώματα που προκύπτουν από το ότι αποτελεί διαφορά συνθηκών και όρων ζωής.
Εάν αποδεχτούμε τα παραπάνω, τότε ήδη έχουμε κάνει το πρώτο βήμα. Έχουμε αποδεχθεί πως η αναπηρία δεν είναι ένα αυθαίρετο κατασκεύασμα, αλλά είναι προδιαγεγραμμένη συνθήκη και όρος ζωής και οι επιλογές ζωής κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι αυστηρώς οριοθετημένες από τη γνώση, την εμπειρία, τη νομοθεσία, την τεχνολογία και την πολιτική.
Δεν έχουμε λόγο να αγωνιούμε για να εφεύρουμε τους τρόπους που θα σώσουμε τους ανθρώπους με αναπηρίες. Η αναπηρία είναι γνωστή. Δεν χρειάζεται εμείς να εφεύρουμε τους τρόπους επιβίωσης κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Και αυτοί οι τρόποι είναι γνωστοί.
Είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε πως εμείς οι ίδιοι ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας και δεν προτιθέμαστε να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να γνωστοποιούμε αυτό που συμβαίνει στο σώμα μας σε μαζική βάση.
Χρειαζόμαστε πολλά. Τα χρειαζόμαστε όλα και επειδή το στερέωμα της αποκατάστασης οικοδομήθηκε σε λάθος βάσεις πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Νέες οργανώσεις
Χρειαζόμαστε νέες υποστηρικτικές οργανώσεις για την κάθε μία αναπηρία ξεχωριστά: επειδή είναι άλλο η κάκωση νωτιαίου μυελού από τραυματισμό, άλλο από ασθένεια, άλλο από σκλήρυνση κατά πλάκας, άλλο από πολιομυελίτιδα, άλλο από εγκεφαλική παράλυση και άλλο από μυοπάθεια.
Στην πράξη, χρειαζόμαστε νέες οργανώσεις που θα πολιτικοποιήσουν την εμπειρία και θα υποστηρίξουν συγκεκριμένες μειονότητες με χαρακτηριστικές παθολογίες.
Χρειαζόμαστε, επίσης, κέντρα για την ανεξάρτητη διαβίωση και την υποστήριξη των ανεξάρτητων τρόπων ζωής. Είναι αυτονόητο πως χρειαζόμαστε οργανώσεις για την οργάνωση των φοιτητών, των επαγγελματιών και των επιστημόνων με αναπηρίες.
Είναι πλέον βέβαιο πως χρειαζόμαστε οργανώσεις για την ενίσχυση του τρόπου ζωής, της αναψυχής, της διασκέδασης, της κατανάλωσης, των σπορ, κ.ο.κ.
Χρειαζόμαστε να οργανώσουμε ότι είναι οργανώσιμο και για τους ικανούς σωματικά.
Το κυριότερο, χρειαζόμαστε τα μυαλά που θα τραβήξουν μπροστά, τους τεχνοκράτες που θα διαχειριστούν και τα φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων με αναπηρίες που με το παράδειγμά τους θα αποτελέσουν πόλο ιδεολογικής, κοινωνικής και πολιτικής συσπείρωσης για να ηγηθούν σε μία πορεία απελευθέρωσης της αναπηρίας από το παρελθόν της υποτέλειας και της ασχήμειας.
Από πού θα ξεκινήσουμε
Έχουμε ήδη ξεκινήσει: πολλά από τα καλά μυαλά ήδη βρίσκονται και συζητούν στη λίστα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου http://www.disabled.gr/mailinglist.html
Έχουν μαζευτεί πολλοί: ο Βασίλης Δημητριάδης, η Μαίρη Ζέη, η Θωμαή Μαυράκη, η Έφη Κουτσουράκη, ο Σταύρος Μπουφίδης, ο Γιώργος Αυγουστίδης, ο Μανώλης Μαράκης, ο Μάκης Πόλης, η Φερενίκη Σταγάκη, ο Ανδρέας Δημητρόπουλος, ο Στέλιος Κρασσάς, η Τίνα Μπούσουλα, η Λία Καντέρογλου, είναι μερικοί από το πιο ενεργούς.
Συνολικά βρισκόμαστε 190 άνθρωποι που έχουμε πολύ σοβαρό ενδιαφέρον για την αναπηρία και την επιβίωση κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να οργανώσουμε τη συλλογική έκφραση της εμπειρίας της αναπηρίας με όρους κοινωνικούς και πολιτικούς. Χρειαζόμαστε να εκφράσουμε μία κομψή εκδοχή της αναπηρίας που να μην απωθεί και ενδεχομένως να συσπειρώνει.
Λέσχες Συζητήσεων
Στην πράξη χρειαζόμαστε λέσχες συζητήσεων. Χρειαζόμαστε να εφαρμόσουμε τα μοντέλα αυτοοργάνωσης, αυτοδιαχείρισης, αυτοέκφρασης και αλληλοϋποστήριξης.
Χρειαζόμαστε την οργάνωση της παραγωγής γνώσης και εμπειρίας καθώς και την οργάνωση της διάδοσης αυτής της γνώσης.
Ας δημιουργήσουμε τις οργανώσεις που μας αξίζουν ως πολίτες με αναπηρίες και ως καταναλωτές με ειδικές καταναλωτικές ανάγκες.
Προδιαγραφές
Τόσο η αναπηρία όσο και η οργάνωση κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι γνωστά και αυστηρώς προδιαγεγραμμένα. Έχουν περιγραφεί από μελετητές και από πολλούς επιστήμονες.
Δεν χρειαζόμαστε φαντασία ούτε αυτοσχεδιασμούς. Χρειαζόμαστε να εφαρμόσουμε στην πράξη γνωστά μοντέλα και αντιλήψεις αυτοοργάνωσης.
Είμαστε τυχεροί επειδή πολλοί στο εξωτερικό έχουν δοκιμάσει αυτές τις συνταγές επιτυχίας.
Ας ξεκινήσουμε τώρα
Πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα. Μπορούμε να το κάνουμε. Ήδη υπάρχει ένα ανοικτό και ελεύθερο έντυπο (το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) και ένα μεγάλο internet site το http://www.disabled.gr/ που μπορούν να αποτελέσουν την αρχή για τη συσπείρωση και την αυτοοργάνωση.
Από όλους εμάς εξαρτάται!