«Είμαι κινητικά ανάπηρος, παραπληγικός, από το 1993 και (δια, μετά)κινούμαι με το ελαφρύ καροτσάκι μου. Τα πρώτα χρόνια της αναπηρίας μου είχα δυνάμεις και όρεξη διεκδικήσεως μιας ζωής όσο το δυνατόν πλησιέστερης με την προηγούμενη ζωή μου, και αυτό σήμαινε ότι επέμενα να χρησιμοποιώ τα λεωφορεία, όπως πριν – ιδιαίτερα, μάλιστα, επειδή την εποχή εκείνη διεφημίζοντο ευρέως ως κατάλληλα και για μένα. Είχαν τότε προμηθευθεί νέου τύπου λεωφορεία με ηλεκτρονικές ράμπες! – ένα πανάκριβο γκατζετάκι, που εστοίχιζε στην εταιρεία σας (και στον φορολογούμενο) δέκα εκατομμύρια δραχμές ανά ράμπα!

Δηλαδή, όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, κάθε καινούργιο λεωφορείο με ράμπα εστοίχιζε 10.000.000 δρχ ακριβώτερα, επειδή είχε αυτό το καινούργιο εξάρτημα – για τους αναπήρους συνανθρώπους μας…

Υπήρχε τότε ένας αέρας εκσυγχρονισμού, είχαν τοποθετηθεί και εξέδρες στις στάσεις για να διευκολύνεται περισσότερο ο οδηγός να προσεγγίσει τους αναμένοντες επιβάτες, αντί να τρέχουν εκείνοι να τον προλάβουν στη μέση του δρόμου που στάθμευε συνήθως, ίσως από ανάγκη…

Η εμπειρία μου από την επιμονή να χρησιμοποιώ τα λεωφορεία σας ήταν οδυνηρή και τραυματική. Ποτέ δεν ήμουν ορατός για τον οδηγό. Αν του έστελνα χαμπέρι με άλλον αναμένοντα επιβάτη, μπορεί να μου απαντούσε, με τον ίδιο τρόπο, ότι δεν λειτουργεί η ράμπα, και πολύ σπανίως να κατέβαινε ο ίδιος να με βοηθήσει ν’ ανέβω.
Συνήθως έπρεπε να αφεθώ στην πρωτοβουλία των συνεπιβατών, που από κοινωνικό ενδιαφέρον, αλλά, επίσης, και από γνωστικό ενδιαφέρον, προσεφέροντο να με ανεβάσουν (και κατεβάσουν) στο λεωφορείο, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η ευγενική πρωτοβουλία όταν δεν υποστηρίζεται από εμπειρία και γνώση, δηλαδή κινδυνο να σπάσει κάτι στο καρότσι, κίνδυνο να τραυματισθούν οι ίδιοι ή και εγώ.

Οχι ότι δεν υπήρξαν οδηγοί που ήλθαν και βοήθησαν, αλλά και αυτό συνέβη πάντοτε αφού εγώ ο ίδιος, ή κάποιος άλλος συνάνθρωπος, τους είπε ότι ήθελα να ανέβω στο λεωφορείο τους.
Η συνολική μου εμπειρία ήταν αποτρεπτική, διανθιζόταν με αποκρουστικά περιστατικά κακομεταχειρίσεώς μου, εξυβρίσεως και βαρβαρότητος, ώστε κατέληξα να προτιμώ την μετακίνηση με το μετρό, παρ όλο που απέχει ο σταθμός του ένα δυο χιλιόμετρα από το σπίτι μου – με τα χρόνια συνήθισα σ’ αυτή τη γυμναστική, τα χέρια μου είναι πια με ρόζους, αλλά αυτό είναι μικρό τίμημα εν σχέσει με την διατήρηση της ψυχικής μου ευεξίας.
Δεν χρησιμοποιώ λεωφορεία πια (στην Ελλάδα), παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μερικές φορές το χρόνο, ούτε δέκα συνολικά: Οταν πάω στη Λυρική Σκηνή, που είναι στην Ακαδημίας, επιστρέφοντας μπορεί να πάρω το λεωφορείο που με αφήνει κοντά στο σπίτι μου. Ή, όταν πάω στο αεροδρόμιο προτιμώ το λεωφορείο, γιατί πάει κατ’ ευθείαν και με αφήνει κοντά στο κτίριο των αναχωρήσεων των πτήσεων.
Αλλά, με λίγη προσπάθεια εκ μέρους σας, θα τις κόψω και αυτές τις χρήσεις των λεωφορείων, για ν’ αποφύγω την κακή, κάκιστη συμπεριφορά, που ενίοτε μου επιφυλάσσουν ακόμη μερικοί υπάλληλοι οδηγοί σας.

Ερχομαι στο προκείμενο:

Την 23 Μαϊου 2012 πήρα το λεωφορείο Χ 95 (Σύνταγμα Αεροδρόμιο) από τη στάση των Ιλισίων προς το αεροδρόμιο. Παρ’ όλο που, ώς συνήθως, όταν το είδα να έρχεται από μακρυά, έκανα θεαματικές κινήσεις προς τον οδηγό να πλησιάσει στο πεζοδρόμιο όπου περίμενα, για ν’ ανέβω (και αφού παρεκάλεσα τους αναμένοντες συνεπιβάτες να ανέβουν κι εκείνοι στο πεζοδρόμιο, ώστε να μπορεί το λεωφορείο να προσεγγίσει) το λεωφορείο σταμάτησε αρκετά μέτρα μακρυά από τη στάση, και χρειάστηκε, ως συνήθως, να κατέβω εγώ στο οδόστρωμα.
Ο οδηγός προσπάθησε μια δυο φορές να κατεβάσει τη ράμπα, αλλά η ράμπα μπαινόβγαινε σαν γλώσσα κοροϊδευτική…Τέλος έβαλα μια φωνή “μα δεν θα με βοηθήσετε ν΄ανέβω;” και αμέσως κατέβηκαν δυο νέα παιδιά, και υπέθεσα ότι ο ένας ήταν ο οδηγός μας, και πολύ ευχαριστήθηκα για την προθυμία του να κάνει τη δουλειά του. Επειδή δεν ήξεραν από πού να πιάσουν το καρότσι και τραβούσαν τις ρόδες και τα υποπόδια, έδωσα γρήγορα κατεύθυνση στην προσπάθειά τους. Με ανέβασαν κάπως, ανέβασαν και τη βαλίτσα μου, και αφού ανεβήκαμε όλοι και ήμουν έτοιμος να εκφράσω την αισιοδοξία μου για την εξαιρετική συμπεριφορά του οδηγού μας, διεπίστωσα ότι επρόκειτο περί επιβατών, διότι κάθησαν και οι δύο απέναντί μου και..το λεωφορείο ξεκίνησε..όχι από μόνο του, βέβαια!

Ο οδηγός μας ήταν κι αυτός εκπαιδευμένος να αφήνει τους ραγιάδες επιβάτες να κανουν τη δουλειά του, διότι αν ήταν να την κάνει αυτός, τότε τί αξία έχει να είσαι κρατικός υπάλληλος;
Είχε όμως την ωραία μουσική του στη διαπασών, ώστε να ακούει όλο το λεωφορείο, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού προς το αεροδρόμιο, Φάνκυ τζαζ νομίζω πως το λένε αυτό το είδος…
Δεν το πίστευα πως είχε τόσους και τέτοιους οπαδούς αυτή η μουσική μεταξύ των επιβατών, που ήταν άλλοι ηλικιωμένοι, άλλοι νέοι, όλοι όμως άκουγαν με σιωπηλό σεβασμό την μουσική επιλογή του οδηγού και αφέντη του λεωφορείου μας, σαν να είχαν πάει επίσκεψη σε ξένο σπίτι, όπου δεν έχει σημασία τί και αν σου αρέσει κάτι στο ξένο σπίτι, αλλά τα υπομένεις όλα με καρτερία, όπως κάνουμε τόσους αιώνες οι Ελληνες, σαν να μη ζούμε στη χώρα μας, αλλά στο φέουδο κάποιου αφεντικού, Τούρκου, που δεν πρέπει να τον ενοχλούμε, μη μας κόψει και αυτό που μας άφησε…

Οταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, τα παιδιά που με είχαν βοηθήσει ν’ ανέβω περίμεναν έξω από το λεωφορείο να με βοηθήσουν πάλι. Ομως με το ανέβασμα είχε ήδη μετακινηθεί η μια ρόδα μου, από τη θέση της προς τα έξω, και δεν έπιανε το φρένο: Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού έπρεπε να συγκρατούμαι με τα χέρια από τις λαβές γύρω μου, ώστε να μη κυλίσει το καρότσι ανεξέλεγκτα. Απευθύνθηκα λοιπόν προς τον οδηγό και του ζήτησα ευθέως να με κατεβάσει από το λεωφορείο. Σηκώθηκε από το θρόνο, και τον είδα για πρώτη φορά, ένας ώριμος άνθρωπος – μιλάω για την ηλικία του. Δεν μπορεί να με κατεβάσει, είπε, διότι έχει τη μέση του! Αν “έχετε τη μέση σας”, του απάντησα, να ειδοποιήσετε την υπηρεσία σας ότι δεν μπορείτε να εκπληρώσετε τα καθήκοντα που σας ανέθεσαν, μεταξύ των οποίων είναι και να βοηθάτε ανάπηρο επιβάτη κατά την επιβίβαση και αποβίβασή του στο λεωφορείο! Δεν εντυπωσιάστηκε…Του ζήτησα να ειδοποιήσει την αρχή του αεροδρομίου να έλθουν να με κατεβάσουν, διότι, έτσι που είχε σταματήσει και κατεβάσει τη ράμπα, ήταν αδύνατον να κατέβω με οποιαδήποτε βοήθεια επιβατών: Είχε σταματήσει μακρύτερα από εκεί που έφτανε η ράμπα ν΄ακουμπήσει στο πεζοδρόμιο, η ράμπα είχε ολισθήσει στη γωνία μεταξύ οδοστρώματος και της βάσεως του κρασπέδου του πεζοδρομίου. Κινδύνευα να σκοτωθώ αν επιχειρούσα έξοδο…

Ηλθε, τέλος, ένας υπάλληλος του αεροδρομίου, που έδωσε… οδηγίες στον οδηγό(!) να μετακινήσει το λεωφορείο καταλλήλως ώστε, μετά κάμποση ώρα δοκιμών, να πιάσει η ράμπα πεζοδρόμιο και να βγώ επί τέλους από το ξένο φέουδο…

Ζήτησα τα στοιχεία του οδηγού, αλλά δεν μου τα έδωσε. Πήρα, μόλις κατέβηκα, λοιπόν, τα στοιχεία του λεωφορείου: ΥΝΝ9879, σημείωσα και την ώρα: 17.32,της 23ης Μαϊου 2012, και σήμερα, μετά την επιστροφή μου από το ταξίδι μου, σας* γράφω και ό,τι καταλαβαίνετε κάνετε!
Βαρέθηκα, και κουράστηκα και δεν ελπίζω παρά σε μιαν έκρηξη που θα σαρώσει όλο το θάνατο που πνίγει τη ζωή της πατρίδας μου! Σας εύχομαι να είστε με τη ζωή και όχι με το θάνατο!»

Σπύρος Ζέγκος
Αθήναι
κιν. 6931150855

* Το παρόν κείμενο διαμαρτυρίας για τα λεωφορεία της Αθήνας εστάλη στο Υπουργείο Μεταφορών.