Τον αριθμό 181 της οδού Πειραιώς αρκετοί τον περνούν καθημερινά. Για την ακρίβεια τον προσπερνούν ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας την οδό Πειραιώς. Κάποιοι, όμως, αρκετοί από τους πολίτες αυτής της χώρας, ζουν εκεί έναν ετήσιο εφιάλτη.
Γιατί εκεί στεγάζεται το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας του ΙΚΑ, και από εκεί περνούν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι είτε για να καταθέσουν αίτηση ώστε να περάσουν κάποια άλλη στιγμή από την επιτροπή που θα πιστοποιήσει την αναπηρία τους και θα ανανεώσει το δικαίωμά τους στην αναπηρική σύνταξη, είτε γιατί ήρθε η ώρα του ραντεβού με την επιτροπή του ΚΕΠΑ. Ενα σημείο της πόλης που για πολλούς (ευτυχώς) δεν λέει τίποτα, κάποιοι άλλοι το αντιμετωπίζουν με δέος.
Γιατί με δέος; Γιατί ο τρόπος που λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα, που υποδέχεται καθημερινά ανθρώπους με πολλαπλές αναπηρίες, είναι απλώς εξευτελιστικός για τους ίδιους, αλλά και για την ελληνική κοινωνία του 2014. Είναι αλήθεια ότι τα προηγούμενα χρόνια αποκαλύφθηκαν πολλές περιπτώσεις υγιέστατων που έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις. Και ναι, ένα σοβαρό κράτος έχει υποχρέωση και δικαίωμα να ελέγχει, όπως έχει υποχρέωση και καθήκον να σέβεται τους πολίτες του, ιδίως αν πρόκειται για ανθρώπους ανήμπορους.
Η διαδικασία είναι η εξής: κατ’ αρχήν κάποιος πρέπει να πάει με τα απαραίτητα δικαιολογητικά και να καταθέσει την αίτηση ώστε να περάσει από την επιτροπή γιατρών που θα πιστοποιήσουν την αναπηρία του – άρα και τη συνέχιση της αναπηρικής του σύνταξης. Παρότι το προηγούμενο διάστημα πολλές κατηγορίες σοβαρότατων χρόνιων παθήσεων εξαιρέθηκαν από αυτήν την ετήσια ταλαιπωρία, είναι ακόμα αρκετές οι κατηγορίες αναπήρων που περνούν κάθε χρόνο από το ΚΕΠΑ.
Πρωτοτυπίες
Αυτή η απλή διαδικασία, όμως, η κατάθεση μιας αίτησης με τα απαραίτητα δικαιολογητικά, στην Ελλάδα του 2014, έχει απίστευτες πρωτοτυπίες!
Πρώτα πρώτα, ο καθένας που θέλει να καταθέσει αίτηση πρέπει να βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 181 από τις 5.30 το πρωί! Το αργότερο στις 6! Τότε είναι η σωστή στιγμή που θα γράψει μόνος του, σ’ ένα χαρτί που είναι κολλημένο στην κλειστή, φυσικά, πόρτα των γραφείων του ΙΚΑ, τον αύξοντα αριθμό του και το όνομά του. Κάποιος άγραφος νόμος λέει ότι ο αύξων αριθμός πρέπει να σταματάει στο 40! Γιατί τόσες αιτήσεις υποδέχονται κάθε μέρα. (Πέρυσι κάθε μέρα υποδέχονταν μόνο 30 αιτήσεις. Κι ας τελείωναν τη δουλειά τους στις 12 το μεσημέρι. Φέτος ο ημερήσιος αριθμός αιτήσεων που γίνονται δεκτές ανέβηκε στις 40). Αυτό ακριβώς το χαρτί θα πάρουν το πρωί οι υπάλληλοι που υποδέχονται τα δικαιολογητικά του καθενός και με βάση αυτό θα φωνάξουν αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους που έχουν ξεροσταλιάσει από τις 5.30 το πρωί. Με κάθε είδους αναπηρία ο καθένας!
Αδιαφορία
Βρέθηκα εκεί χθες το πρωί -για τρίτη φορά- και είδα, για άλλη μια φορά ανθρώπους, που βρίσκονταν εκεί από τις 5 το πρωί, να ξεροσταλιάζουν στις πλαστικές καρέκλες της αίθουσας αναμονής. Με τις εξετάσεις στα χέρια, με την απελπισία και την απόγνωση στο βλέμμα. Ανθρωποι ταλαιπωρημένοι, που ήδη έχουν υποστεί το σοκ μιας σοβαρής ασθένειας και είναι υποχρεωμένοι να ζουν μ’ αυτήν, την ίδια στιγμή νιώθουν ακόμα πιο ανήμποροι μπροστά στην αδιανόητη αδιαφορία (ή μήπως αναλγησία;) του ελληνικού Δημοσίου. Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί κάποιος να τοποθετήσει σ’ εκείνες τις ψυχρές αίθουσες αναμονής ένα μηχάνημα αριθμού προτεραιότητας, όπως στις τράπεζες; Οσο για την αποστολή των αιτήσεων μέσω ταχυδρομείου ή μέσω Διαδικτύου, αυτή αφορά μιαν άλλη χώρα και μιαν άλλη εποχή.
kathimerini.gr