Η πρώτη ημέρα του θρυλικού πακεταρίσματος δεν είχε πολύ συμμετοχή. Την δεύτερη μέρα όμως είχαμε πολύ κόσμο και τελειώσαμε το πακετάρισμα μέσα σε οκτώ ώρες. Παρασκευή βράδυ δηλαδή το περιοδικό ήταν έτοιμο, πακεταρισμένο στις μαύρες σακούλες που βλέπετε στα αριστερά.
Εδώ τα καμάρια μου εργάζονται. Εργάζονται και μάλιστα πυρετωδώς. Κάποιος πρέπει να εργαστεί και γι’ αυτό το καημένο το περιοδικάκι 🙂
Δείτε στα βλέμματά τους την αλληλοκατανόηση! Ο καθένας κατανοεί το ζόρι του άλλου κανείς όμως δεν τολμά να την κοπανήσει. Όλοι για τον έναν και ο καθένας για όλους. Αλλιώς δεν τελειώνει περιοδικό.
Πίσω από την κάμερα είναι η Ελένη, που αλλάζει συνεχώς προοπτικές. Αυτό το κορίτσι δεν έπρεπε να γίνει κοινωνιολόγος, έπρεπε να γίνει φωτογράφος. Πολύ καλή οπτική γωνία. Να ξέραμε και λίγο καλύτερα την κάμερα θα ήμασταν πολύ τυχεροί και οι φωτογραφίες έβγαιναν ακόμη καλύτερες.
Η Χριστίνα λίγο πριν χτυπήσει ενέσα. Δουλεύει έτσι από το πρωί στις 9 η ώρα και η φωτογραφία τραβήχτηκε τις έξι το απόγευμα.
Ο Γιώργος από τα αριστερά και η Γεωργία από τα δεξιά πακετάρουν ακάθεκτοι. Πότε πότε μοιράζουν και κανένα χαμόγελο, έτσι για να απομακρυνθεί η πίκρα 🙂
Δείτε τα καλέ πώς εργάζονται. Η ώρα περνάει και αυτά ακόμη εργάζονται. Και όχι τίποτα δεν ζητούν ούτε υπερωρίες. Τί να τους κάνεις τους σκλάβους όταν έχεις τέτοιους εθελοντές 🙂
Κάπου εδώ η δουλειά τελειώνει. Οι μαύρες σακούλες από τα αριστερά είναι το συσκευασμένο περιοδικό έτοιμο για το ταχυδρομείο.